NEŠTO O KNEZU PAVLU KARAĐORĐEVIĆU I 27 MARTU 1941 GODINE

Prema svedočenju kralja Petra II, knez Pavle je pripremio puč protiv Sila Osovine i Tripartitnog Pakta.

Piše: Dušan Buković

Imajući u vidu da knez Pavle Karađorđević “nije bio ni vojnik ni Srbin” – “Paul was neither a soldier nor a Serb…”, kako to lepo reče engleski publicista Ričard Beset (Vidi: Richard Bassett, Hitler’s spy chief – The Wilhelm Canaris mystery – “the most dangerous intelligence man in the world, London, 2005, str. 210).

Otvorio je Hrvatsko pitanje u Jugoslaviji uoči sudbonosnog i tragičnog Drugog svetskog rata, koje je konačno rešeno sporazumom Cvetković-Maček u avgustu 1939. godine između lakejske beogradske i zagrebačke buržoazije sa kojim je prevaren, ugrožen i zapostavljen ogroman deo srpskog naroda, koji je stavljen bez ikakvih povlastica pod hrvatsku vlast i dominaciju u novostvorenoj Banovini Hrvatskoj.

Od naročitog značaja je osnivanje tzv. Udružene opozicije u Kraljevini Jugoslaviji 8. oktobra 1937. godine, koju je prvi pozdravio Vinston Čerčil. On je to učinio u seriji članaka “koji su bili objavljeni u celoj svetskoj štampi” (Vidi: Mita Dimitrijević, Mi i Hrvati, Beograd, 1939, str. 234).

Polazeći od činjenice da je Brozov mentor Vinston Čerčil mrzeo srpski narod i da je u svojoj knjizi “The Unknown War“ okrivio „mrske srpske svinjare“ za propast Austro-Ugarskih trupa u Galiciji u Prvom sv. ratu – “Winston Churchill in The Unknown War indicate that, not only were the Austro-Hungarian casualties heavy, but also the abortive attempts to conquer  the  ‘hated  pigfarmers  of  Serbia’ cost the Austrians their best chance to avoid the destructive Russian invasion of Galicia by winning a decisive battle in the first two months of the great war”. ( Winston Churchill The unknown war: The eastern front, London, England, 1931; Richard Wilmer Rowan, The story of secret service, New York, 1937, p. 708).

Knez Pavle se školovao u Londonu, poznat je kao anglofil, mason, luciferista, idolatrista i okultista. Njegovu ljubav prema Englezima, istakao je Kosta S. Pavlović u raspravi koju je objavio pod naslovom ”Jugoslovensko-Britanski odnosi 1939-1945”, gde doslovno stoji:

“Posle neprijatne posete Rimu i odvratne Berlinu, poseta Londonu bila je za kneza Pavla melem, tim više što su mu ukazane dve počasti. Njegov, Oksfordski univerzitet podario mu je počasni doktorat i, što je bilo važnije, postao je
jednim od dvadeset četvorice viteza ordena Podvezice, osnovanog 1348, ordena  koji se, po pravilu, kad su u pitanju stranci, daje samo krunisanim glavama…”  (Vidi: Kosta S. Pavlović, Jugoslovensko-Britanski odnosi 1939-1945, Glasnik  SIKD “Njegoš”. Chicago, Illinois, U.S.A., 1977, sv. 38, str. 38; Boško N. Kostić, Oficiri, pučevi i političari. Milwaukee, Wisconsin, U.S.A., 1964, str. 18).

Što se pak tiče izvesnih članova engleskog Forinj ofisa, za njih je poznato da su u saradnji sa Intermariumom i Kominternom raspirivali versku i nacionalnu mržnju u Kraljevini Jugoslaviji. Podrivali su i potpaljivali, projektovali, usmeravali i kontrolisali politička zbivanja na području Jugoslavije, monarhističke i republikanske. Stvarali su probleme u kolonijalnoj monarhističkoj i Brozovoj intermarijumskoj, kominternovskoj, fabijanskoj, trockističko-komunističkoj Jugoslaviji, kojoj su nudili svoje usluge u tragičnim zbivanjima i posredovali u njihovom „rešavanju“.

Njihovo delo je i federalistički-konfederalistički program u Jugoslaviji, na kojem su radili između ostalih srbofoba i izvesni “stručnjaci” i “najbolji eksperati Forin ofisa” među kojima su se posebno isticali R. Siton Votson i Vikem Stid…” (Vidi: Filis Oti – Phyllis Auty, Jugoslavija u britanskim strogo poverljivim dokumentima, NIN, broj 1123, Beograd, 16. jul 1972; Dr Časlav M. Nikitović, Jedna knjiga o Vladimiru Mačeku, “Bratstvo- Fraternity”, Toronto, Ontario, Canada, broj 248, februar 1976, str. 11).

Na ovom planu bio je između izvesnih ljutih srbskih neprijatelja i nemački korporativni nacionalno-socijalistički, luciferistički, idolatriski, okultni, ezoteriski i rasistički novi poredak od 1931. godine. Hitler je prema izvesnim dnevničkim beleškama Richard-a Breiting-a, koje su objavljene u knjizi “Tajni razgovori sa Hitlerom – Novootkriveni intervjui iz 1931”, doslovno rekao:

“Mađarska će biti naš prirodni saveznik, jer je i ona rasparčana Versaljskim mirom kao i Nemačka… Transilvanija i Vojvodina su mađarske teritorije… Međutim mi nećemo zaboraviti da jaka nemačka manjina živi na ušću Save i Dunava… Beograd je bio i još je tvrđava princa Evgenija… Bratislava i Zagreb su predgrađa Beča. Narod tamo mora da uči nemački jezik i da tako oda respekt Nemačkoj…

Nećemo se odreći bivših austrijskih teritorija Trsta i Istre… Dalmacija i preostali deo Balkana doći će pod italijanski uticaj. Naš najbliži saveznik na jugoistoku Evrope biće Bugarska. Makedonija je bugarska teritorija. Bugarska mora imati izlaz na Jegejsko more…

Ukratko, Austrija, Švajcarska, Belgija, Jugoslavija, i Čehoslovačka moraju nestati kao države; Poljska i Rumunija moraju promeniti svoj status, jer su obe biološki rezervoar Jevrejstva” ( Vidi: Secret conversations with Hitler. The Newly-discovered 1931 interviews. Edited by Edward Calic, New York, The John Day Co., 1971, str. 191).

Imajući na umu da je nemački luciferovac-psihopat Addolf Hitler, koji je nemačkom narodu odredio pravac u životu, povodom napada na Sovjetski savez, između ostalog, rekao:

„Da je Rusija raskinula nemačko sovjetski sporazum, da je organizovala prevrat u Jugoslaviji i da je Srbama obećala da će im preko Soluna poslati avione i municiju…“ – “Russia had broken the German Soviet non-agression agreement by
organizing a ‘putsch’ in Yugoslavia and promising to send planes and munitions  to the Serbs through Salonika…

Ribbentrop today received the Italian, Japanese, Turkish and Spanish ambassadors, and the Hungarian, Swedish, Bulgarian, Slovakian, Finish, Rumanian and Croat Ministers and gave them the latest information concerning events on
the Eastern borders…” ( Vidi: Hitler ‘forestalls stab – in – the – back  attempt’ – Reverts to Anti-Bolshevik Policy, The Palestine Post, Haifa – Jerusalem, Vol. XVII, No. 4598, Monday, June 23, 1941; Ari Rath and Erwin  Frenkel, Front page Israel – Major events 1932 – 1979 as reflected in the front pages of the Jerusalem Post, Jerusalem, Israel, 1979).                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          Prvo što je knez Pavle Karađorđević uradio po naredbi Intermariuma (Intermarium, sa sedištem u Rimu), engleskog Forinj ofisa, fabijanskog Londona i Istočno-evropskog federalističkog kluba (East European Federalist Club, sa sedištem u Londonu), eliminisao je Stojadinovića, masona, rotarijanca i fašistu, koji je u emigraciji sarađivao ca Brozovom UDB-om i sa hrvatskim ratnim zločincem Antom Pavelićem.

Stojadinović je smetao knezu Pavlu, anglo-američkom lakeju, jer je po naredbi iz Londona morao da „reši“ hrvatsko nacionalno pitanje, koje se po Trumbićevom mišljnju nije moglo rešiti bez svetskog rata (Vidi: Editorial Staff, “Proceedings twenty-sixth annual convention of Rotary international”, Mexico City, Mexico, June 17-21, 1935. Chicago,1935; Editorial Staff, “Proceedings 27th annual convention of Rotary international”, Atlantic City, N.J., U.S.A. June 22-26, 1936. Chicago, 1936; Veljko Lalić i Uglješa Balšić, “Mercedes” s petokrakom, http://www.novosti.rs/20.januar 2005; N.N., Falsifikatori istorije, „Sloboda“ od 1. jula 1959, Chicago, Illinois, U. S. A.; James L. Bray, Other lands, Yugoslavia, Pathfinder, Dec. 17, 1938, Washington D.C, U.S.A., str. 9; Dr Časlav Nikitović, Jedna knjiga o Vlatku Mačeku, Bratstvo-Fraternity, Toronto, Ontario, Kanada, broj 248, Februar, 1976).

Takođe, imajući u vidu da je knez Pavle udario temelj Komesarijatu za izbeglice iz Banovine Hrvatske u Beogradu 1939. godine, da je uhapsio Stojadinovića i predao ga Englezima 18. marta 1941. godine, da je 20. maja 1939. godine preneo zlato Kraljevine Jugoslavije u Englesku i Ameriku, da je bio za rat i da je sprečio osnivanje koncentracione vlade i osnivanje unutrašnje solidarnosti u Kraljevini Jugoslaviji uoči Drugog svetskog rata (Vidi: Dragoljub Popović, Engleska, knez Pavle i događaji 27. marta 1941. god. u Beogradu, Glasnik SIKD “Njegoš”, Chicago, Illinois, USA, 1982, sv. 49, str. 74; Sue Onslow, Britain and the Belgrade coup of march 1941, London, 2005; David A.T. Stafford, SOE and British involvement in the Belgrade Coup d’Etat of march 1941, JSTOR, Slavonic Review, Vol. 36, No. 3, Sep., 1977, pp.399-419, London, England; Cold war in the Balkans: American foreign policy and the emergence of communist Bulgaria,
1943-1947; Adam Pribićević, Moj život, Windsor, Ontario, Canada, 1981, str. 93).

Prema svedočenju kralja Petra II, knez Pavle je pripremio puč protiv Sila Osovine i Tripartitnog Pakta. Atinski list „Ta Nea“ objavio je pismo kralja Petra II, u kojem između ostalog , stoji:

„Gust veo misterije koji se proteže od Zagreba do bugarske granice, danas pokriva moju Kraljevinu. Pokušaću da probijem taj veo. Beograd porušen od Nemaca, Zagreb izmučen od ustaške čizme, Ljubljana se sa užasom potseća brutalnih naređenja jednog stranog đenerala. Svuda u Jugoslaviji narod se pita u ime koga je principa monarhistički režim zamenjen današnjim…

Ja sam sačuvao u svojoj ličnoj arhivi više od deset hiljada članaka punih pogrda i kleveta upućenih protivu para koji je bio na prestolu do mog punolestva. Jedan članak potseća na ‘skretanje’ Pavla i Olge ka Berlinu i Rimu pod vladom Stojadinovića. Drugi govori o famoznom i bolnom incidentu kada je šef pravoslavne crkve patrijarh Varnava anatemisao sve one koji su u parlamentu glasali za ratifikaciju konkordata sa Sv. Stolicom, i na kraju su članci koji optužuju kneza Pavla da je ubio patrijarha Varnavu, kao da je ovaj poštovani sveštenik umro od tuge posle ratifikacije konkordata.

Ja odgovaram ovim zlonamernim klevetnicima, da ja, Kralj Petar, uzimam na sebe svu odgovornost za sve što je urađeno dobro ili rđavo u toku teških godina regenstva Pavla i Olge. Kao Kralj, ja sam već procenio sve donete odluke od strane regenstva i proglašavam da je pobuna protivu Sila Osovine i Tripartitnog Pakta izvršena prema naređenju Kneza Pavla. Ovo je dovoljno da se slave dela jednog regenta koji je radio na ovaj način za vreme dok su nemački topovi stvarali jedan pravi vatreni obruč oko Jugoslavije.

Što se tiče konkordata, radi se o jednom diplomatskom sporazumu sa jednom državom, čija prava mi nismo imali da otuđimo. Dobri stari patrijarh Varnava je zaboravio da katolička crkva u Jugoslaviji broji pet miliona…” (Vidi: Petros  Karađorđevitis, “Ta Nea”, Atina, 17. Jul 1947; Slobodna Tribuna, „Povratak na staro“, broj 3 od 1. septembra 1949, Paris, France; Vlada Vladisavljević, Od monarhije na republiku, Sv. Prva: ‘Zvono na uzbunu’, Paris, France, 1980).

O 25 i 27 martu 1941. godine pisao je i prof. Slobodan M. Drašković u jednoj studiji koju je objavio pod naslovom „Samoubistvo kao načelo politike…“, gde stoji:

„Ali ako smo marta 1941 bili dovedeni u situaciju da nismo imali izbora van života u poniženju (25 mart), i samoubistva za tuđe interese (27 mart), važno je da iz sveg stradanja od tada do danas i iz sadašnje situacije izvučemo logične zaključke da naše nije da biramo između 25 i 27 marta, nego da se staramo da nikad više ne dođemo u položaj da nemamo drugog izbora van 25 i 27 marta.

A to znači da ne smemo da dozvolimo da dođemo u položaj gde nemamo drugog izbora sem da živimo na kolenima ili da se ludo bacimo u borbu koja može ogromno da koristi drugima, ali znači naše nacionalno samoubistvo…“ (Vidi: Dr Slobodan M. Drašković, Samoubistvo kao načelo politike – Povodom 25 i 27 marta, Srpska Borba, br. 1385, Maj 1982, Čikago, Ilinoj,SAD).

Ovim povodom publikovano je i jedno pismo o 27. martu 1941, bivšeg jugoslovenskog generala Borivoja Mirkovića, koji je umro u Engleskoj 1969. godine, kao penzionisani britanski general. Pismo je objavljeno u „Hrvatskom Glasu“ u broju od 28. marta 1955, u kojem general Mirković kaže: “Negde krajem juna 1938 g. došao je k meni Dr. Ikonić, lični prijatelj Simovića, u Beogradsku vojnu bolnicu, gde sam ležao od rana zadobijenih prilikom pada s aviona.

On me je obavestio da po dogovoru sa đeneralom Simovićem putuje u Zagreb do Dr. Vladka Mačeka. Ovome treba poverljivo saopštiti o našoj nameri, da preduzmemo jedan odlučan korak kod Regenta Kneza Pavla, da smeni Dr. Milana Stojadinovića zbog njegove spoljne i unutrašnje fašističke i diktatorske politike i da se obrazuje prelazna Vlada, koja bi imala izmeniti izborni red i sprovesti slobodne izbore, posle kojih bi se prešlo na unutrašnje preuređenje države, da se ojača i učvrsti uoči sudbonosnih događaja u Evropi…

Kad se vratio s puta referisao nam je Dr. Ikonić, da je njegova misija potpuno uspela. On se u društvu g. V. Vildera odvezao autom iz Zagreba u Kupinec. Dr. V. Maček detaljno se je informisao o nameravanom koraku kod Regenta Kneza Pavla,  podvlačeći naročito, da je odlučno protivan svakoj nasilnoj akciji, ali je naglasio da je voljan da bi u takvu prelaznu Vladu dao neke manje istaknute članove svoje stranke, da se tako prokrči put do konačnog sporazuma posle
izbora.

Ovaj pristanak Dr. Mačeka bio je uslov da preduzmemo onaj korak kod  Regenta. Ali nažalost naša akcija nije tada uspela, jer je Knez bio onda još usko vezan sa Dr. Milanom Stojadinovićem. Kako li bi se drugčije i sretnije razvijali događaji, da je naša zamisao bila onda prihvaćena!…

Na ovaj značajan i važan pokušaj sigurno se dobro seća i uvaženi Pretsednik g. Dr. Maček. Držim da ovome ne treba ništa više dodati, da se razume prava politička pozadina događaja od 27 marta…“ (Vidi: General Borivoje Mirković, Pismo uredništvu „Hrvatskog Glasa“, organ HSS u Americi i Kanadi, broj od 28. Marta 1955; Historicus, General Mirković o 27. marty, “Dokumenti Srpske Zastave”, knj. 2, Buenos Aires, 1977, str. 128 – 130).

Istini za volju, organizatori puča u Kraljevini Jugoslaviji od 27. marta 1941 godine, bili su između ostalih i izvesni članovi subverzivnog i konspirativnog društva čarobnjaka međunarodne masonerije, sovjetskih boljševika i intermariumaca čija su sedišta u Londonu, Vašingtonu, Njujorku, Briselu, Moskvi, Parizu, Berlinu i Rimu…

Jedan od glavnih organizatora 27-martovskog puča bio je emisar predsednika Ruzvelta, istaknuti Malteški vitez pukovnik Uilijam Donovan (Napomena: Postoje dve vrste Malteških vitezova, jedni pripadaju ezoteriskoj, okultnoj, korporativnoj međunarodnoj masoneriji a drugi rimskoj katoličkoj crkvenoj, okultnoj, ezoteriskoj korporaciji u Vatikanu, – m.n.).

Donovan se u Beogradu sastao sa knezom Pavlom Karađorđevićem, članom Ordena Podvezice, najstarijeg britanskog ordena i sa izvesnim konspiratorima, članovima vlade i vojnim vođama internacionalnog i kolonijalnog beogradskog rajetinskog establišmenta.

Donovan je u Beogradu uspešno završio svoju misiju i na povratku za Sjedinjene Američke Države, svratio u London, sastao se sa Čerčilom, da mu saopšti, da je pripremio puč u Beogradu i „da će zavesa ubrzo da se digne“, kako je to zabeležio u svom dnevniku Čerčilov sekretar John Colville, gde doslovno stoji: „SVETLE VESTI. Utorak, 4. mart 1941, vratio sam se iz Chequers-a, gde sam sreo Donovana, koji se vratio sa Balkana, gde je pripremio puč i zavesa će ubrzo da se digne…“ – “…BRIGHTER NEWS. Tuesday, March 4th 1941. P. M. returned from Chequers at noon and saw Colonel Donovan, just back from the Balkans, where the stage is set and the curtain about to rise…” (Vidi: John Colville, The Fringes of Power – 10 Downing Street Diaries 1939-1955. New York, 1986, str. 359).

Na drugom mestu u svom dnevniku John Colville piše kako je Čerčil bio oduševljen sa vojnim udarom od 27. marta 1941. godine. Evo šta on kaže: “SVETLE VESTI. Četvrtak, 27. mart 1941, veliki dan. Revolucija u Boeogradu koja postavlja potpuno drugačija zbivanja na Balkanu i pretvara mrak u zoru. P. M. ( Vinston Čerčil, -m.n.) je oduševljen i ja bih trebao isto…“ – “BRIGHTER NEWS. Thursday, March 27th 1941. A great day. Revolution in Belgrade, which puts an entirely different complexion on events in the Balkans and turns darkness into dawn. The P.M. is overjoyed and I should be too…” (Vidi: John Colville, The Fringes of Power, str. 367; Isto: Anthony Cave Brown, The Last Hero – Wild Bill Donovan. London, 1982, str. 156 i 157; Isto: Nigel West, Secret war – The story of SOE, Britain’s wartime sabotage organization. London, 1992; Isto: Anthony Cave Brown, The secret war report of the OSS, New York, 1976 ).

Čerčil je imao razloga da bude srećan i zadovoljan jer je 27. martom 1941. godine ispravljena istoriska greška koju su napravili anglo-amerikanci i Francuzi u  Versaju. To je posebno istakao i Ričard Holbruk, svemoćni bundista, magista-kabalista, luciferista, idolatrista, mason-okultista 33 stepena u predgovoru knjige “Pariz 1919 – Šest meseci koji su promenili svet” ( Vidi: Margaret Macmillan, Paris 1919 – Six monts that changed the world, New York, 2002).

Mi bismo na ovo samo mogli dodati, da tragične i dalekosežne posledice sudbonosnog i bezumnog događaja od 27. marta 1941. godine, kojeg su organizovali u Beogradu preko svojih lakeja obaveštajni servisi Engleske (SOE), Amerike (OSS), Nemačke (Ziherhajtsdinst) i Sovjetskog Saveza (KPSS) da nesrećni i potlačeni Srbi i dan danas osećaju.