NE ZABORAVITI ZLOČIN U „SILOSU“!

“Mi, preživjeli logoraši (danas nastanjeni u Australiji) koncentracionog logora ‘Silos’ pozdravljamo to hapšenje i nadamo se da je riječ samo o dijelu ratnog ansambla koji je nastupao i svirao po zločinačkim notama od 11. maja 1992. godine do 27. januara 1996. godine. Obaveza nam je da okupimo sve odgovorne iz tog zlikovačkog ansambla i da ih izvedemo pred lice pravde“, poručili su srpski logoraši iz Australije u pismu koje je dostavljeno Srni.

U Australiji danas živi stotinjak preživjelih logoraša iz koncentracionog logora „Silos“, koji su u svoje ime i u ime preminulih kolega najavili da će uskoro pokrenuti tužbu protiv BiH za nadoknadu materijalne i nematerijalne štete.

“Nadamo se da ćemo uspjeti i da nećemo ponoviti grešku naših roditelja i djedova koji su ćutali o zločinima nad našim narodom počinjenim tokom Drugog svjetskog rata, kad se istina nije smjela govoriti“, ističe se u pismu, u kome pozivaju sve logoraše, dobronamjerne ljude i nadležna lica u pravnom sistemu BiH da “u svakoj konverzaciji, kad se govori o zatvoru u Tarčinu, obavezno koriste izraz “koncentracioni logor Silos-Tarčin“, jer je, po definiciji, koncentracioni ili sabirni logor “vrsta zatvora za političke protivnike, pripadnike pojedinih etničkih ili religijskih grupa civila iz kritičnog vojnog područja ili bilo koje grupe ljudi“.

Srpski logoraši iz Australije ističu da se upravo njima desilo da su bili zatvoreni u ratu i da nisu imali pojedinačne sudske procese. “Naivno vjerovasmo komšijama koji su nas ubjeđivali u suživot, lažno garantovali da nam ni dlaka neće faliti s glave… Ali bijasmo krivi što politički ne podržasmo Alijinu islamsku Bosnu, što ostadosmo Srbi, što nam preci za večeru ne promijeniše vjeru, što se krstimo sa tri prsta i što nepokolebljivo slijedimo naše pravoslavlje“, navodi se u pismu.

Predsjedništvo ogranka SLRS NSV-Australija podsjeća da je u koncentracioni logor „Silos“ bilo odvedeno oko 600 Srba, od 15 do 86 godina starosti, uljkučujući i 12 žena. Oni su tamo bili izloženi neljudskim torturama batinjanja, zasijecanja tijela noževima, polivanjem mokraćom i drugim jezivim metodama mučenja i ponižavanja.

Iscrpljeni, prestrašeni i polumrtvi, bez hrane i vode, srpski logoraši u „Silosu“ morali su svaki dan i da “klanjaju, mole se Alahu i naglas viču ‘Alahu ekber“, ali prava mora je počela kada su najslabiji među njima počeli da umiru u najgorim mukama.

“Svakodnevnom glađu i iscrpljenošću mentalno poraženi, počeli smo i da haluciniramo. U kancelariji upravnika, tražeći komad hljeba, umro je Bogdan Vujević, dok je u ćeliji broj 3, dozivajući suprugu i tražeći joj kuvani kupus, u svojoj 86-toj godini umro Vaso Šarenac. U ćeliji broj 5 umro je Petko Krstić, koji je imao 33 godine…“ – s tugom se prisjećaju preživjeli logoraši.

Oni ističu da je koncentracioni logor „Silos“ bio u nadležnosti 9. brdske brigade Armije BiH, a komandant joj je bio Nezir Kazić iz obližnjeg sela Smucka, rezervni vojni oficir, sklon alkoholu i prije i tokom rata.

Prema njihovim riječima, Kazić je imao jaku podršku muslimanskog rukovodstva BiH i Alije Izetbegovića lično, zbog čega smatraju potrebnim da se ispita njegova uloga, ali i uloga njegovog brata Alije Kazića, koji je bio visokopozicionirani policajac u ratnom Sarajevu.

Za Kazića, koji nije imao odgovarajuću školsku spremu, govori se da je svoju odanost Izetbegoviću pokušavao dokazati lažima i zlodjelima nad zarobljenim Srbima.

Srpski logoraši koji sada žive u Australiji podsjećaju da su krajem 1992. godine 143 zatvorenika iz „Silosa“ prebačena u zatvor “Krupa“ s namjerom da budu sakriveni od Međunarodnog komiteta Crvenog krsta i da budu poslati na prve borbene linije na vojno-inžinjerijske radove. To se i desilo kada su logoraši iz „Silosa“ bili upućeni na radove na Igman i Ormanj, te u Hrasnicu, Sokolović koloniju i Butmir.

Oni dodaju da je Nezir Kazić odgovoran i za upućivanje 30 srpskih logoraša iz „Silosa“ na ratište oko Sarajeva, 1995. godine, kada su morali da kopaju tranšeje sa lisicama na rukama kroz koje je bila provučena čelična sajla, da bi bio spriječen njihov eventualni bijeg.

U toj grupi poginuo je Dane Čiča, a ranjeno je 26 srpskih logoraša, od kojih su dvojica trajno osakaćena, a ostali nose ožiljke i gelere eksplozivnih sredstava.

“Na uređenju saobraćajnica, zaštitinih prstenova i tunela ispod aerodromske piste na Butmiru, koji je služio i za tajne izlaske Alije Izetbegovića iz Sarajeva, poginulo je na desetine hrasničkih zatvorenika i hrasničkih Srba iz civilnog radnog voda“, stoji u pismu srpskih logoraša iz Australije.

Oni navode da je prilikom tih radova poginulo i šest srpskih logoraša iz „Silosa“.

Goran Andrić je poginuo od dejstva artiljerijske vatre; Slaviša Kapetina, Ranko Varagić i Milan Krstić strijeljani su kao opomena ostalim nakon bjekstva dvojice logoraša, dok su pod sumnjivim okolnostima, kratkim rafalima sa muslimanskih položaja poginuli Vojo Šuvailo i Slobodan – Mišo Krstić.

Po nalogu tužioca Posebnog odjeljenja za ratne zločine Tužilaštva BiH 22. novembra uhapšeni su Mustafa Đelilović, Fadil Čović, Mirsad Šabić, Nezir Kazić, Bećir Hujić, Halid Čović, Šerif Mešanović i Nermin Kalember, zbog osnovane sumnje da su počinili zločin protiv civilnog stanovništva i ratnih zarobljenika srpske i hrvatske nacionalnosti koji su držani u protivpravnom zatočeništvu u logoru „Silos“ u Tarčinu, te u prostorijama Osnovne škole „9. maj“ u Pazariću, kao i logoru u magacinima kasarne „Krupa“.

Sud BiH odredio im je jednomjesečni pritvor.

Pripremio: Ognjen BEGOVIĆ

Izvor: