Kako je jedan Vasojević raskrinkao NDH!

Od tri miliona Srba koliko je živjelo u NDH, milion je pokatoličeno. Čvrste dokaze o tome, prikupljene u hrvatskima arhivama,  iznosio je u svojim knjigama jedan Vasojević – Veliša Raičević Psunjski (o njemu opširnije u drugom dijelu ovog teksta). U ratu su ga tražili Hrvati, po ratu je za njim tragala Udba, ali on je uvijek izmicao pod lažnim imenima, a zahvaljujući Srpskoj pravoslavnoj crkvi sačuvane su dvije njegove knjige „U ime Hrista – svetinje u plamenu“ i „Hrvati u svetlosti istorijske istine“

Napomena redakcije portala Jadovno.srb.: Ovaj prilog je prvi put objavljen na našem portalu 22. decembra 2017. godine.

Pripremio: Ljubiša Moračanin

Jedini cilj pokrštavanja već krštenih Srba u NDH bio je uništenje srpskog naroda. A Srba je u NDH bilo najmanje tri miliona, kako se može vidjeti iz knjiga nekoliko kompetentnih autora, pa i Veliše Raičevića Psunjskog koji je dokaze iznio u knjizi „Hrvati u svetlosti istorijske istine“, koju vam „poklanjamo“ u PDF-u na kraju ovog teksta.

Na osnovu nekih pouzdanih podataka i činjenica može se utvrditi bar približan broj pokatoličenih Srba u NDH. Zato nam se čini da je realno prihvatiti mišljenje pisca knjige „Katolički teror danas“ Avra Manhata, porijeklom Italijana. Prikazujući sadržaj te njegove knjige, Laza M. Kostić („Hrvatska zvjerstva u Drugom svjetskom ratu prema izjavama Pavelićevih saveznika“) iznosi mišljenje ovog pisca da je „trideset procenata pravoslavnih Srba u novoj Hrvatskoj bilo prekršteno u katolicizam i to u izvanredno kratkom vremenu…“

Profesor Salvatore Loj, publicista i oficir italijanske vojske u Drugom svjetskom ratu,  kaže: “Niže komande ustaša su raspolagale životima tri miliona Srba koji su se nalazili u granicama države Pavelića…“. I dalje: „Tri miliona Srba se nalazilo u granicama Pavelićeve države. Od ovih je krenuo jedan milion da stigne u Srbiju ili da se preseli u italijanske gradove Zadar, Split, Šibenik. Ne može se utvrditi koliko je njih imalo sreću da dostigne vruće željenu metu; to je misterija koja je možda predodređena da nikad ne dobije objašnjenje“.

Ako uzmemo u obzir Stepinčev izvještaj, koji je on poslao Svetoj stolici u prvoj polovini (mart) 1942. godine, da je pokatoličeno 240.000 Srba, ima osnova tvrditi da se ta cifra do propasti NDH popela najmanje na 1.000.000 Srba, jer zamah prisilnog katoličenja nije jenjavao kroz cijelo vrijeme okupacije Jugoslavije, odnosno postojanja NDH.

Po svojoj svireposti prisilno katoličenje Srba u Hrvatskoj prevazišlo je Vartolomejsku noć 1571. godine. Tada je Katolička crkva postavila ultimatum francuskim protestantima hugenotima ili da prime katoličku veru ili da napuste Francusku. Pošto su hugenoti odbili ultimatum, po nalogu pape Grgura III i njegovim rukovodstvom – izvršen je stravičan pokolj hugenota.

U znak zahvalnog sjećanje na ovaj događaj, Psunjski kaže da je papa Grgur III naredio da se iskuje naročita medalja i da pucaju topovi u znak radosti. Uz to je bogato nagradio tada poznatog slikara Bazarija da „Vartolomejsku noć“ ovekovječi scenama na zidinama crkve Svetog Petra u Rimu. Pokolj u vartolomejskoj noći trajao je svega nekoliko časova, a pokolj zbog odbijanja prelaska Srba u katoličku veru trajao je više od tri godine.

Papa Pije II bio je zadovoljan katoličenjem Srba u Hrvatskoj. Dr Predrag Ilić („Vjera u službi genocida“, „Večernje novosti“, od 6. februara 1996) o tome kaže:

-Nasuprot uzvišenom zadovoljstvu Pija II i veselju sa kojim su u Državnom sekretarijatu Vatikana dočekane vesti o prekrštavanju Srba u NDH, jedan deo katoličkog sveštenstva u okupiranoj Jugoslaviji potpuno je drukčije mislio o tome. Prvog marta 1942. godine slovenačke katoličke starešine, koje su živele u Srbiji, uputile su Svetoj stolici (preko nadbiskupa Ujčića) jednu promemoriju, u kojoj su o prekrštavanju Srba u NDH izrekle sledeće konstatacije: „Tko poznaje stvarne prilike u Hrvatskoj… taj zna da današnje preobraćanje pravoslavnih u katoličku veru u NDH u svojoj suštini nema nikakve veze sa vjerom… konačni cilj današnje zagrebačke politike je uništenje srpskog naroda u NDH. Tom nemoralnom cilju ima poslužiti i pokatoličenje… što se događa u Hrvatskoj, ne samo da proizlazi iz bilo kakvih verskih pobuda, već štaviše u suštini on predstavlja ponižavajuću zloupotrebu Katoličke crkve i sudbonosno gaženje njenog ugleda i dostojanstva… Svaki nepristrasan posmatrač prilika u Hrvatskoj mora priznati da se prelazi pravoslavnih u katoličku veru vrše u znaku najgoreg političkog nasilja…“

Nasilno pokatoličavanje srpskih masa, ubijanje i mučenje pravoslavnih sveštenika i vladika, rušenje njihovih crkava i manastira, koje se vršilo u Hrvatskoj, tobož i u interesu katolicizma, zadiralo je bez sumnje i u interes vrhovnog vođstva Katoličke crkve. Srbi su očekivali da će Sveta stolica kao čuvar ugleda Katoličke crkve, podići svoj glas prije ili kasnije i javno osuditi krvave zločine, progone, unijaćenje i katoličenje Srba koji se vrše u katoličkoj zemlji u ime katolicizma.

Psunjski dalje piše: „Nadali smo se da će sa nestankom NDH, Pavelića i Stepinca prestati katoličenje Srba u Hrvatskoj. Prevarili smo se, Franja Kuharić nastavlja djelo Stepinca. Od septembra 1991. godine do februara 1992. godine Katolička crkva u Hrvatskoj prekrstila je 11.756 Srba pravoslavaca u katolike. Tehnologija ovog prekrštavanja razlikuje se od one koja je primejnjivana za vrijeme NDH. Kardinal Franjo Kuharić taj posao obavlja tako vješto da se stvara utisak da pravoslavni Srbi dobrovoljno mijenjaju svoju vjeru, jer se prekrštavanje vrši činom intimnosti, a samo u rijetkim slučajevima prekrštavaju se manje grupe Srba na katoličanstvo. Ono se vrši naročito u Dalmaciji i u velikim gradovima.“

KO JE VELIŠA RAIČEVIĆ?

Veliša Raičević rodio se 5. novembra 1903. g. u Trepči kod Andrijevice u porodici sa četvoro djece. Veliša, jedan od trojice sinova, gimnaziju je pohađao u Kragujevcu, nakon čega je u Pragu na tehničkom fakultetu studirao geodeziju. Godine 1924. na studijskoj godišnjoj praksi kod mjesnog geodeta u Vinkovcima upoznao je svoju buduću suprugu Darju. Iste godine, u kojoj se zakonski vjenčao, rodio mu se sin Dragoljub (1925-1981. i kći Novka (1928-2004). Diplomirao je na geodeziji, godine 1928. odslužio je vojni rok, pa se sledeće godine nastanio u Vinkovcima.

Pored svog zvanja, veoma se zanimao za istoriju i ubrzo počeo, zbog hrvatskog uplitanja u jugoslovenskoj državi i pisanja hrvatske štampe, intenzivno da istražuje istoriju i da sakuplja podatke i dokumente. Prije svega ga je zanimala istorija hrvatsko-srpskih odnosa i položaj Srba u Sremu, Slavoniji, Hrvatskoj i Dalmaciji (tada je Hrvatska bila tek nešto šire područje zagrebačke okolice, sa proglašenjem banovine se proširila, a oblikovana je tek proglašenjem banovine Hrvatske neposredno pred drugi svetski rat, pod pokroviteljstvom nacizma).

Početkom tridesetih je sarađivao sa beogradskim časopisom Vreme i docnije sa časopisom Slavonija iz Vinkovaca, kojeg je tada uređivao dr. Pavle Šumanovac. Kasnije je mjesto urednika preuzeo Raičević. Raičević i njegova porodica neprestano su bili pod pritiskom hrvatskih ekstremista, koji su zagovarali fašistički ekspanzionizam na račun Srba i već tada ih ubijali. To je bio razlog da materijale koje je dobijao preko svojih studijskih kolega iz raznih svetskih arhiva i biblioteka, najviše iz bečkog državnog arhiva, izuzev rijetkih, nije pokazao supruzi, već ih je sakrivao izvan svoje kuće.

Proglašenjem Banovine Hrvatske 26. avgusta 1939. počele su mnogobrojne emigracije Srba i jugoslovenski orijentisanih Hrvata iz Banovine, pošto su im radno mesto i egzistencija bili ugroženi. Već u drugoj polovini iste godine, u Beogradu je formiran odbor za smeštaj izbjeglica iz Hrvatske, koji je 1941. godine prerastao u Komesarijat za izbjeglice iz Hrvatske. Krajem 1939. godine, iz Osjeka je pobjegao Antun Rot, štampar, koji je štampao Slavoniju, i u Ulici cara Nikolaja II, danas Mekenzijeva ulica (u doba SFRJ –Ulica maršala Tolbuhina) nastavio svoj rad.

Raičević je ostao u Vinkovcima uprkos prijetnjama smrću i u listovima Srpski glas, Narodna odbrana, Srpsko ognjište i Slavonija pisao o prikrivenim ubistvima poznatih srpskih i hrvatskih jugoslovenski orijentisanih javnih radnika, koja su izvršavale Mačekove jedinice. U oktobru je Raičević primio anonimnu pretnju smrću “Građanske zaštite”, ako ne napusti Hrvatsku. Otišao je u vojnu službu i učestvovao u utvrđivanju granice sa Rumunijom, a nakon aprilskog rata 1941. je sa jedinicama otišao u Bosnu. Pomoću zvorničko-tuzlanskog episkopa se vratio u Srbiju.

Već 1940. godine Raičević je napisao nekoliko tekstova, koje je želio da objavi u knjizi, u okviru časopisa Vreme, ali pošto su htjeli da predstave previše značajnih i za Hrvate opterećujućih činjenica, knjiga nije bila odštampana.

Pošto je 11. maja 1941. u Beograd došla i žena sa djecom, porodica je tamo ostala neko vrijeme, a zatim su otišli na Umku. Raičević je već unapred sakupio podatke, ovaj put najviše o zločinima. Zajedno sa prijateljem, štamparom njemačkog porekla Antunom Rotom pripremili su za štampu i korekture vršili u štampariji u Ulici cara Nikolaja II. Već tada su pripremili i odštampali drugu knjigu istoga autora, i u momentu kada je sve bilo spremno, u štampariju su upali pripadnici wemačke policije i Gestapoa te zaplijenili većinu tiraža obeju knjiga. Spašeno je bilo samo nekoliko primjeraka koje je Raičević kao prve odnio iz štamparije.

Patrijaršija Srpske pravoslavne crkve od Veliše Raičevića Psunjskog dobila je dva primjerka njegove knjige „Hrvati u svetlosti istorijske istine“. Po završetku Drugog svjetskog rata, koji se u Srbiji završio oslobođenjem Beograda već u oktobru 1944., inspektori Udbe tražili su knjigu, i sve što bi bilo povezano sa njom i opisanim zločinima. Da je bilo namjeravano da se dokumenti i svjedočenja unište u smislu uspostavljanja bratstva i prijateljstva među Srbima i Hrvatima, dokazuju njihove povremene istrage u Patrijaršiji; samo u jednom pretresu su prof. Stankoviću odnijeli 68 dokumenovanih i potpisanih svedočenja izbjeglica. Razumije se da su ti dokumenti zauvijek nestali.

Antuna Rota, Raičevićevog štampara, Udbi je najverovatnije izdao isti čovjek koji ga je ranije bio izdao Gestapou; ubili su ga bez da se zna gdje, kao okupatorskog saradnika. Za Psunjskog nisu ništa saznali i sredinom 1945. Raičević se preselio u Novi Sad, gdje se povukao iz političkog života. Prvo je bio zaposlen u fabrici eksera, a 1954. je imao privatni geometarski biro. Kroz dvije godine se preselio u svoju kuću u zapadnom Pomoravlju. Umro je 1. juna 1972. od infarkta srca.

Knjigu „Hrvati u svetlosti istorijske istine“ možete preuzeti sa sledećeg linka:

http://www.zlocininadsrbima.com/PDF/Hrvati-u-svetlu-istorijske-istine.pdf

Preuzeto MAGAZIN SEDMICA

Izvor: VIDOVDAN

Vezane vijesti:

Vladimir Umeljić: „Sveti“ Alojzije Stepinac i Srbi | Jadovno …

Pod tuđim krstom: Zakon ministra Budaka (4) | Jadovno 1941.

Genocid bez kazne | Jadovno 1941.