Kad Hristos i Hrvati marširaju zajedno

POVODOM PETICIJE DA HRVATSKA VOJSKA UVEDE SLUŽBENI POZDRAV „ZA DOM SPREMNI“

Piše Jovo Bajić

Da bi se shvatilo odakle vetar duva, treba istaći kako su peticiju hrvatskih oružanih snaga za uvođenje pozdrava „Za dom spremni!“ potpisala ili podržala tri biskupa Rimokatoličke crkve u Hrvata, i dvojica uglednih sveštenika

Peticija sa imenima 3.200 potpisnika, koju je osmislio i pokrenuo Branko Borković – „Mladi Jastreb“, poslednji komandant odbrane Vukovara, izazvala je uzbuđenje u hrvatskoj javnosti. Ovom peticijom zahteva se da se u službenu upotrebu u hrvatskim oružanim snagama, koje su od 2009. u sastavu NATO, uvede vojnički pozdrav Pavelićeve ustaške vojske: „Za dom spremni“. Peticija je prosleđena Kolindi Grabar Kitarović, predsednici Hrvatske, i Tomislavu Karamarku. Da bi se shvatilo odakle vetar duva, treba istaći da su peticiju potpisala ili podržala tri biskupa Rimokatoličke crkve u Hrvata, i dvojica uglednih sveštenika: Valentin Pozaić, pomoćni zagrebački biskup, i Vlado Košić, sisački biskup. Pridružio im se nešto kasnije u neku ruku i Želimir Puljić, zadarski nadbiskup i predsednik Hrvatske nadbiskupske konferencije, njegovog potpisa nema na peticiji, ali je on predložio da hrvatski narod izađe na referendum i da se demokratski izjasni o tome da li ovaj vojnički pozdrav Pavelićeve vojske treba da se uvede u onom delu NATO snaga koje čine hrvatski vojnici. Pored trojice biskupa, ovu ideju podržali su svojim potpisima još dvojica svećenika – don Anđelko Kaćunko i franjevac Miljenko Stojić. Među potpisnicima su i dvojica hrvatskih akademika, Stanko Popović i  Josip Pečarić. A tu su još i mnoge hrvatske ugledne ličnosti: Mirko Valentić, bivši direktor Hrvatskog instituta za istoriju, Zvonimir Šeparović, predsednik Hrvatskog nacionalnog sudišta, Zvonimir Hodak, advokat, Nikola Štedul, nekadašnji politički emigrant, Velimir Bujanec, novinar i fudbaler Josip Šimunić, koji je u Hrvatskoj uvažavan zbog toga što je kao igrač na jednoj međunarodnoj utakmici uzvikivao pozdrav: „Za dom“.

SLAVNA HRVATSKA VOJNA TRADICIJA

Poznavaoce hrvatskih prilika ne čudi zahtev Hrvata da u službenu upotrebu hrvatske vojske vrate omiljeni pozdrav koji ih vezuje za njihovu vojničku tradiciju. Kao što je Pavelićeva država stvorena uz pomoć Hitlera i Musolinija, i sadašnja hrvatska država nastala je uz pomoć Zapada, a posebno Sjedinjenih Američkih Država. Stvarana je na tradiciji hrvatske nacističke Nezavisne Države Hrvatske Ante Pavelića. Hrvatska je, koliko nam je poznato,  jedina država na svetu koja koristi sve državne simbole svoje nacističke prethodnice, Nezavisne Države Hrvatske. Njeni zapadni zaštitnici, koji su je primili i u Evropsku uniju, dozvolili su današnjoj Hrvatskoj da, uz neznatne izmene, preuzme sva državna obeležja: grb, zastavu, himnu, novčanu jedinicu. Nova država organizovana je po modelu  prethodne, Pavelićeve države. I sadašnja hrvatska vojska, nastala u ratu od 1991. do 1995. godine, boreći se protiv JNA i vojske Krajiških Srba, organizovana je po uzoru na vojsku Nezavisne Države Hrvatske, od Pavelićeve vojske preuzeti su nazivi za pojedine jedinice, činovi… Ta vojska moralno se, pred očima njenih sponzora i tvoraca, američkih generala, napajala vrednostima nacizma i ustaštva, i u saldo svojih ratnih pobeda uračunala je ubistvo nekoliko hiljada Srba. Hrvatska vojska je pobila nekoliko hiljada Srba, proterala nekoliko stotina hiljada, razorila više stotina srpskih naselja i porušila na desetine hiljada srpskih kuća. Te i takve pobede kvalifikovale su hrvatsku vojsku da bude primljena u NATO.

IZABRANI NAROD

Rimokatolička crkva u Hrvata stvorila je kod svojih vernika, od kojih većinu čine potomci pokatoličenih pravoslavnih Srba,  uverenje da su Hrvati najodabraniji i Bogu najmiliji narod. Iz toga uverenja proizlazi i pozdrav „Bog i Hrvati!“ Stvoreno je i takvo uverenje da nad hrvatskim, svojim najmilijim narodom, neprestano bdije Bogorodica. Tako je Bogorodica proglašena „kraljicom Hrvata“.  Crkvene prodavnice i prodavnice suvenira „diljem“ Hrvatske pune su ikona Bogorodice sa natpisom: „Marija (Majka Božja) kraljica Hrvata“. Otuda uverenje kod Hrvata da sve što čine – čine po Božjoj volji i po želji Isusa Hrista i Bogorodice, kraljice Hrvata. Većina Hrvata smatra da je istrebljenje Srba šizmatika sa prostora Hrvatske, sve jame u kojima su kosti poklanih Srba, logori, progoni, paljevine i rušenja urađeni po Božjoj volji i da se tome Hristos raduje. Nezavisnu Državu Hrvatsku, Antu Pavelića i njegove ustaše, kao i Tuđmana i Tuđmanovu Hrvatsku, rimokatolički vernici u Hrvatskoj smatraju kao dar Božji, gde su Pavelić i Tuđman i njihovi saradnici bogomposlani na ovo parče zemlje, na kojem se prostirala i prostire se Hrvatska, da  očiste prostor od pravoslavnih nevernika Srba i zavedu poredak Rimokatoličke crkve. Ante Pavelić i Franjo Tuđman za većinu Hrvata su veliki sinovi Rimokatoličke crkve koji su samo sprovodili volju Božju.

Na ovakve karakteristike ispovedanja vere u Hrvata ukazuje i poznati vatikanolog Avro Manhatan (Avro Manhattan) po rođenju Italijan, koji je radni vek proveo u Londonu i bavio se ulogom Rimokatoličke crkve u vreme Drugog svetskog rata i posle njega. O toj mračnoj ulozi Rimokatoličke crkve Manhatan je napisao više knjiga. Jedna od tih knjiga, „Katolička moć danas“ (Catholic Power Today) objavljena je u Londonu 1969. godine. Bavi se zločinima nad Srbima u Drugom svetskom ratu, koje je Rimokatolička crkva podstakla i podržala. Knjiga, koja je odmah prevedena na srpski i štampana u Londonu, bavi se jednim od najvećih zločina u istoriji čovečanstva, genocidom nad srpskim narodom u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj u vreme Drugog svetskog rata, što je u suštini organizovala Rimokatolička crkva. U toj knjizi kao glavnog krivca za genocid Hrvata nad Srbima Manhatan optužuje papu Pija XII čiji je osnovni cilj bio „uništavanje suparničke hrišćanske religije – Pravoslavne crkve“.

Evo kako je, podseća Avro Manhatan, navodeći jedan citat iz hrvatskog katoličkog lista „Nedelja“ od 10. avgusta 1941. godine,  Rimokatolička crkva pozdravila dolazak Ante Pavelića i stvaranje Nezavisne Države Hrvatske: „Bog koji upravlja sudbinom nacija i kontroliše srca kraljeva dao nam je Antu Pavelića i pokrenuo vođu prijateljskog i savezničkog naroda, Adolfa Hitlera, da upotrebi njegove pobedničke trupe, da razbije naše tirane i da nam omogući da stvorimo Nezavisnu Državu Hrvatsku. Slava Bogu, naša zahvalnost Adolfu Hitleru i neograničena lojalnost šefu Anti Paveliću.“

Jednom poglavlju svoje knjige Manhatan je dao naslov „Hristos i Hrvati marširaju zajedno“. Ovaj naslov predstavlja rečenicu iz članka „Hristos i Hrvatska“ objavljenog u „Nedelji“ 6. juna 1941. godine, gde su navedene i ove reči: „Hristos i ustaše, Hristos i Hrvati marširaju zajedno kroz istoriju. Od prvog dana njihovog postojanja ustaški pokret se borio za pobedu Hristovih principa, za pobedu pravde, slobode i istine. Naš Sveti Spasitelj će nam pomoći u budućnosti kao što je činio do sada, zato će  nova ustaška Hrvatska da bude Hristova, naša i nikog drugog.“

GLASONOŠE HRISTOVIH REČI

Avro Manhatan među brojnim citatima iz hrvatske štampe iz vremena Drugog svetskog rata navodi i nekoliko rečenica budućeg sveca, zagrebačkog nadbiskupa Alojzija Stepinca, iz jednog njegovog pastoralnog pisma objavljenog u više novina, ali i u „Katoličkom listu“ 28. aprila 1941. godine, gde se on prvenstveno obraća sveštenstvu: „Poštovana braćo, nema nijednog među vama koji nije bio nedavno svedok najznačajnijeg događaja u životu hrvatskog naroda u kojem mi igramo ulogu glasonoše Hristovih reči. Ovo su događaji koji ostvaruju željeni ideal našeg naroda o kojem smo dugo sanjali… Vi zato treba da odgovorite na moj poziv da ste gotovi da radite na uzvišenom delu čuvanja i unapređenja Nezavisne Države Hrvatske… Pokažite se takvi, poštovana braćo, i ispunite sada svoju dužnost prema mladoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj.“

I Hrvati su poslušali savet koji im je u pastoralnom pismu uputio njihov prvosveštenik, nadbiskup Stepinac. Gradili su državu koja je nastajala, kako uči Rimokatolička crkva, po Božjoj volji, po Hristovoj želji, pod zaštitom Bogorodice, kraljice Hrvata. Da bi se udovoljilo zahtevima koji su došli sa neba tokom Drugog svetskog rata, pobijeno je na najbestijalnije načine oko milion Srba, spaljivana su i otimana njihova staništa, pljačkana njihova imovina. Valjda zbog toga što se to desilo po Božjoj volji, ni u Vatikanu, ni u Zagrebu nije bilo kajanja za počinjene zločine.

Sa istim uverenjem da ispunjavaju volju Božju Hrvati su ponovo 1991. godine krenuli u rat protiv svojih suseda, pravoslavnih Srba. Ponovo je, o čemu mogu da svedoče brojni svedoci, hrvatska vojska uništavala srpska naselja, palila i pljačkala srpske domove, proterala stotine hiljada ljudi. Ova dela hrvatske vojske i hrvatske države preporučila su Hrvatsku da tako lako bude primljena u Evropsku uniju. I u ovom ratu koji se vodio u vremenu od 1991. do 1995. godine rušene su srpske bogomolje. Na prostoru Republike Hrvatske porušene su 102 pravoslavne crkve i 47 parohijskih domova, i u isto vreme više ili manje oštećeno je 218 pravoslavnih bogomolja i 69 parohijskih domova.

Žestoko se nova hrvatska država, članica Evropske unije, okomila i na antifašističke spomenike na svojoj teritoriji, podizane u vreme postojanja druge jugoslovenske države u vremenu od 1945. do 1991. godine. U tom razdoblju u Hrvatskoj je podignuto dvadesetak spomen-parkova, više od devedeset spomenika koji su podsećali na događaje iz antifašističke Narodnooslobodilačke borbe, pedesetak spomenika narodnim herojima, učesnicima Narodnooslobodilačkog rata. Pored toga u srpskim naseljima postojalo je nekoliko stotina spomenika podignutih na srpskim stratištima gde je hrvatska vojska tokom Drugog svetskog rata ubijala Srbe. Većina ovih spomenika je minirana.

U međuvremenu nova hrvatska država, uz svesrdnu pomoć Rimokatoličke crkve,  podigla je na stotine novih spomenika u slavu koljača Ante Pavelića. Pred očima nadziratelja iz Sjedinjenih Američkih Država, Hrvati su proteklih godina, a još to čine, za  borce protiv komunizma i srbo-četnika proglašavali najveće ustaške zločince. Tim nacističkim zločincima se masovno podižu spomenici. Podizali su spomenike i najbližim Pavelićevim saradnicima. Kao pečurke niču spomenici nad grobovima nacističkih  zločinaca, podižu se obeležja u mestima gde su rođeni, gde su se borili sa antifašistima, gde su ginuli. Traga se za kostima zločinaca koji su krajem Drugog svetskog rata pravosnažno, uz izvođenje svedoka, osuđeni na smrt i streljani. Zločinci se posmrtno pretvaraju u borce protiv srbo-četnika i komunista i svrstavaju među borce za evropske vrednosti. Takvih novih spomenika ima mnogo i na prostorima Bosne i Hercegovine, gde su Hrvati većinsko stanovništvo. Dokle se u tome ide, najbolje pokazuje podatak da je rehabilitovan i proglašen za antikomunističkog borca i najbliži Pavelićev saradnik i ministar Mile Budak, koji je prvi obelodanio plan o rešavanju srpskog pitanja u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj – trećinu Srba pobiti, drugu trećinu pokatoličiti, a ostale proterati. Suđeno mu je posle Drugog svetskog rata i on je osuđen na smrt.  Budakove knjige se štampaju i veličaju, a njegova dela izdala je i Matica hrvatska. U njegovom rodnom mestu, Svetom Roku u Lici, bio mu je podignut spomenik. Kod Slunja na Kordunu, na mestu gde su ga antifašisti ubili, bio je podignut spomenik jednom od najvećih zločinaca koje pamte balkanski prostori, osnivaču i komandantu ustaške Crne legije, Juri Francetiću. Ali, zbog bojazni da bi to bilo previše i da bi joj najbliži saveznici zamerili da neguje vrednosti nacizma, hrvatska država je porušila spomenike Budaku i Francetiću. Stalno se čuju glasovi da bi u Hrvatskoj trebalo podići spomenik i Anti Paveliću, kome se po rimokatoličkim crkvama služe pomeni.

Peticija za vraćanje hrvatskoj vojsci njenog izvornog pozdrava „Za dom spremni!“ pokazuje društveno zdravlje većine hrvatskog društva za koje je, i pre nego što je zvanično proglašen, Stepinac svetac, a Ante Pavelić, Mile Budak, nadbiskup Ivan Šarić, Franjo Tuđman, Gojko Šušak samo veliki hrišćani koji su delovali po volji Božjoj.

OVČARA I DUDOVAC

Nedavno je beogradska štampa pisala o hrvatskom stripu „Ovčara: krik u noći“ čiji su autori Danijel Rehak i Nenad Barnić. Ovaj strip, namenjen hrvatskoj deci, izašao je prvi put 2007. godine, a zatim je doživeo više izdanja. Bavi se zločinom koji se desio jedne novembarske noći 1991. godine na poljoprivrednom dobru „Ovčara“ kod Vukovara, kada je, posle pobede nad hrvatskom vojskom, Jugoslovenska narodna armija ušla u Vukovar. Tada su neki naoružani ljudi u srpskim uniformama (po optužnicama, pripadnici Teritorijalne odbrane i dobrovoljci) iz kruga vukovarske bolnice odvojili oko dve stotine vojnika i civila, odveli ih na „Ovčaru“, pobili i sahranili u zajedničku masovnu grobnicu.

Autori ovog stripa kopirali su stripove objavljivane u vreme druge Jugoslavije u kojima su slavljeni partizani. „Vojnici JNA“ predstavljeni su u stripu „Ovčara: krik u noći“ onako kako su predstavljani četnici u stripovima u kojima su slavljeni partizani ili onako kako su predstavljani četnici u partizanskim filmovima, posebno filmovima Veljka Bulajića.

Svake godine, na godišnjicu zločina u „Ovčari“, hrvatska država organizuje pomen žrtvama, gde se okuplja veliki broj ljudi iz cele Hrvatske i iskazuje zajednički bol i ponos.

U neposrednoj blizini Vukovara postoji još jedno stratište gde su ubijani ljudi. Nekoliko kilometara od centra ovoga grada je Mitnica, čiji se jedan deo naziva Dudik. Na ovom mestu u vreme postojanja Nezavisne Države Hrvatske bilo je gubilište gde su hrvatski državni „redarstvenici“ tokom 1942. i 1943. godine dovodili ugledne Srbe i druge antifašiste i ubijali ih. Među ubijenim najviše je bilo Srba iz Srema. Oni su izvođeni iz svojih domova, odvođeni u Vukovar, pa na Dudik, a tamo su već čekale iskopane grobnice. Žrtve su prethodno pljačkane, naređivano im je da se svuku goli, a onda su ubijani. U Dudiku je ubijeno 455 ljudi, od toga njih 384 iz Srbije, 71 iz Hrvatske i dvoje iz Bosne i Hercegovine. Pored toga, u Dudiku su sahranjivani i borci Pete vojvođanske brigade i Crvene armije koji su izginuli početkom 1945. godine na Sremskom frontu.

Na prostoru Dudika, po ideji beogradskog arhitekte Bogdana Bogdanovića, podignut je memorijalni kompleks na kojem je dominiralo pet konusnih stubova i oni simbolično predstavljaju pet baklji i više kamenih cvetova. Spomenik je tokom rata od 1991. do 1995. godine oštetila hrvatska vojska. Stubovi su gađani iz teškog naoružanja, a kameni cvetovi oboreni. Većina dudova koji su krasili Dudik posečena je, a ovaj prostor je krajnje zapušten.

USTAŠA – SRPSKA REČ

Ustaštvo i ustaše su srpske reči koje su preuzeli Hrvati. Pojam „ustaša“ javlja se u srpskoj epici uporedo sa pojmom „četnik“ i ima isto značenje. Posebno se ta reč često javlja u deseteračkim pesmama koje opevaju bojeve u srpskim ustancima u Bosni i Hercegovini u drugoj polovini devetnaestoga veka.

Srpski istoričar Miloš S. Milojević ratovao je sa svojim dobrovoljcima u Srpsko-turskim ratovima od 1876. do 1878. godine. Komandovao je dvema jedinicama: Moravsko-dobričkim dobrovoljačkim ustaškim  korom i Ustaškim raško-ibarskim korom.

Bosanske ustanike 1875. godine u okolini Bihaća predvodio je princ Petar Karađorđević, potonji kralj Petar, zapamćen pod imenom Petar Mrkonjić. Dok je boravio među ustanicima, on je vodio dnevnik kojem je dao naslov „Dnevni zapisci jednog ustaše o Bosansko -hercegovačkom ustanku 1875–1876 godine“.

Ustaše što je u Mađarskoj okupio Ante Pavelić delovale su po obrascu po kojem su organizovane srpske i bugarske komitske čete što su se u prvoj deceniji dvadesetog veka borile protiv Turaka, ali i međusobno u Staroj Srbiji i Makedoniji. U organizovanju terorističke organizacije Paveliću su pomoć pružili Bugari.

Većina ustaških pesama koje se sa toliko strasti pevaju po Hrvatskoj neznatno su izmenjene srpske pesme, stvorili su ih i pevali srpski ustanici i vojnici.

Izvor: PEČAT

Vezane vijesti:

POTREBAN REFERENDUM O POZDRAVU „ZA DOM SPREMNI“

TRAŽE UVOĐENjE POZDRAVA „ZA DOM SPREMNI“ U …

„Za dom spremni“ – lažna istorija lažnih domoljuba – Jadovno …

Činjenice o kovanici ustaškog režima – Jadovno 1941.