Hrvatski zločini nad srpskom decom u Prvom svetskom ratu

Juče se navršilo 100 godina od kako je revolucionar “Mlade Bosne” Gavrilo Princip izvršio atentat na austrijskog cara Franca Ferdinanda, što se uzima kao povod za početak Prvog svetskog rata u kom je Srbija platila ubedljivo najskuplju cenu.

Cena srpske pobede u Prvom svetskom ratu: 1.247.435 ljudi, tačno 28 % od broja celokupnog stanovništva.

Do septembra 1915. poginulo je 170.000 boraca. Prelazak Albanije nije preživelo 77.000 vojnika. Na Solunskom frontu život je izgubilo 36.000 Srba. U zarobljeništvu, život je ostavilo 80.000 ratnika. A broj civila koji nisu sačekali oslobođenje penje se na preko 840.000. Srbija je u mir i oporavak krenula sa oko 540.000 ratnih siročadi

Od 60.000 vešala koliko je Austrougarska podigla tokom rata, dobar deo je podignut u Srbiji. Prema izjavi austrougarskog generala Bekića zagrebačkom listu “Agramer Tagblat” za vreme okupacije, u Srbiji je obešeno odlukom vojnih vlasti 11.000 lica. ali je stvaran broj obešenih bez presude, po rečima istog generala, mogao biti i desetostruko veći. Polazeći od broja obešenih, streljanih i interniranih stanovnika okupirane Srbije, koji nisu bili pozvani pod ratnu zastavu, a to znači staraca, žena i dece, mnogi istoričari došli su do zaključka da cilj nije bio samo vojnički poraziti Srbiju, već se merama nasilja htela smanjiti biološka snaga srpskog naroda i da je to bio jedan od skrivenih ciljeva austzrougarske vlade.

Radisav Simić iz Ropočeva kod Beograda, pripadnik 18. puka Dunavske divizije jedan je od svedoka divljanja austrougarskih vojnika 1914. godine u Mačvi. Pod zakletvom, Simić je izjavio sledeće:

“U selu Dublje kod Šapca, i jednoj kući naišli smo na šestoro zaklane dece. Pod snažnim uticajem tog groznog zločina nekoliko dana nisam mogao ništa da jedem… U drugoj kući nije bilo nikoga. U trećoj smo naišli na čoveka od oko pedeset godina starosti i pitamo ga kakvi su to ljudi bili ovde što su napravili ove strašne zločine. “Ne znam ko su, ali govore srpski (hrvatski – prim.aut.)” – odgovori on. U sledećoj kući naišli smo na četvoro dece sa odsečenim glavama stavljenim pored njih a na petom ostala glava da visi… Deca su bila poređana na stolovima. U selima smo nailazili na ljude obešene iznad kućnog praga, ili povešane o stabla voćaka i to starci, žene i deca, ili su pak poklani u kućama i dvorištima…”.

Mada je u Zagrebu bilo dobro poznato kakve su sve zločine u Srbiji učinile hrvatske jedinice, preko svega se ćutke prelazilo. Jedan poslanik Hrvatskog sabora usudio se da kaže kako su se “Hrvatski pukovi povratili iz Srbije kao pioniri narodnog jedinstva”. Jer kud god su prolazili “svud su nalazili narod koji govori istim jezikom i dolazili do uvjerenja: to je naš narod, protiv toga naroda nemamo ništa neprijateljskoga nego, dapače, osjećaj bratstva, simpatije i ljubavi”.

Odlomak iz teksta Vase Kazimirovića “Nema platna za crne barjake” istorijske sveske “Srpsko nasleđe”, broj 11, novembar 1998. strane 10-17

Šta radi i da li radi današnja zvanična Srbija da, ako ništa drugo, bar otrgne od zaborava ovakve i slične priče. Ima li toga i koliko u udžbenicima istorije naše dece? Jesu li to danas u Srbiji neke druge vrednosti u modi? Stidimo li se mi to, možda, sopstvene istorije…

Izvor: Intermagazin