„Grobnica od zlata“

Regionom kao bauk kruži serija „Senke nad Balkanom“, u kojoj  se pojavljuje i advokat Ante Pavelić! Ali, njeno prikazivanje još nisu otkupili  hrvatski distributeri, strahujući od „četničke“ vizije dragog poglavnika, ali još više od njegovih dragih poklonika u Zagrebu!

Svaki je zločinac bio mala beba i nečiji nestašni sin dok nije prekoračio onu liniju koja ga izdvaja od čoveka sa savešću, te tako i Ante Pavelić, koji još nije dovoljno rasvetljen kod Srba, kojima je planski naneo genocid, nemerljiv u normalnom svetu.

Iako se uporno kazuje da je hercegovačkog porekla, to nije tačno, izuzev da ga je majka rodila u mestu Bradini (opština Konjic), gde je otac tada radio kao železnički radnik!

Poreklom je Ante Ličanin, iz mesta Krivi put, do kog se stiže cestom iz Senja za to zavučeno selo nekadašnjeg sreza Brinje, županije Lika i Krbava, u Dvojnoj monarhiji.                             

Da se Ante osećao Ličanin, kazuje književnik  Malaparte, opisujući to u romanu „Kaputt “, gde je ona stravična scena sa košarom od dvadeset kilograma srpskih očiju, poklonom za rođendan od njegovih dragih zemljaka-Ličana (Hrvata,naravno), koji su baš vredno radili da to i sakupe, da ima čime da „hrani mačku“!

Brinjaci su nekad bili poznati mineri- gastarbajteri, u devetnajstom veku radili su na svim  evropskim železničkim tunelima, a do Drugog svetskog rata širom sveta, preko kompanija iz Nemačke i Belgije, ali malom Anti (kao odraslom) nije bilo namenjeno rukovanje kordom i dinamitom, već da postane kreator hrvatskog genocida!

Da bi nekako potakla pokrštavanje Senjskih uskoka, osnovala je RKC Senjsku biskupiju, jer domaći stanovnici nisu lako razumevali čakavce, sveštenike sa ostrva Krka gde je bila biskupija, pritom izmišljajući  priču o prvoj štampanoj hrvatskoj knjizi na glagoljici, i to  u štampariji samostana Modruš, dakle na području Vojne Krajine (tada većinski srpske!).                                                                                 

Tako se u Senju zapatiše fratri, izraziti srbožderi, namerni da zatru uskočke srpske, pravoslavne korene, a najlepša pravoslavna crkva na Jadranu bila tada upravo u Senju, ali je odmah po proglašenju NDH razorena do temelja, da se zaboravi na njeno postojanje, a još više da su tu uskočke vođe molile Sv.Nikolu, najveću silu na moru, kada bi silovito krenuli na Otomane, ili i te kvarne Mlečane, u svojim lađicama, ali i peške.             

Vremenom, postadoše brinjaci- katolici pojam  frankovaca i srboždera da ih nadaleko nema,  nečudi stoga,  da je  iz  takve sredine porodica malog Ante ponela beskompromisno srbožderstvo, kao dragu tekovinu svih „pravih“ Hrvata!

Školujući se mučno, ali uz pomoć RKC, završio je Ante pravne studije u Zagrebu, još kao mlad ulazeći u političke vode, naročito  kao advokat u zagrebačkoj kancelariji koja je zastupala HSP(Hrvatska stranka prava) u njenim čestim sporovima.

Posle stvaranja zajedničke države Srba, Hrvata i Slovenaca, postaje Pavelić sekretar te HSP, kao najagilnije  antisrpske  partije,  u tek  stvorenoj zajedničkoj državi.

Zato bivši austrougarski general, i okupatorski upravnik Srbije pa potom Crne Gore,  Stjepan Sarkotić, iz Graca gde se sklonio da ne bude suđen za svoje zločine, uspostavlja kontakt sa Antom, planirajući da ga koristi za svoje razaranje novostvorene države, povezujući ga sa grupom bivših oficira KuK koji već deluju u Pešti, oslonjeni na mađarski generalštab koji planira buduću reviziju mirovnog ugovora, da nekako povrati „svoje“ nekadašnje teritorije.

Službujući  u advokatskoj kancelariji koja počinje da brani sve teroriste, vmroovce, komuniste, crnogorske separatiste, upoznao je Ante Sekulu Drljevića, advokata i već afirmisanog antisrpskog „borca“ koji ima kontakte i sa šiptarskim pobunjenicima, ulazeći tako zapravo  u složene međuodnose sa svim antisrpskim snagama, u novoj državi.  

Posle procesa grupi vmroovskih terorista u Skoplju 1927. godine, počinje neraskidiva veza budućih prijatelja-srboždera, Ivana-Vanče Mihajlova i Ante Pavelića, što je  Anti donelo povezivanje  sa talijanskim fašistima, sa kojima je i Vančo već ima kontakte preko Šiptara iz Albanije, koje uspešno koristi talijanska vojna služba u svom razbijanju Jugoslavije.

Ali, te 1927.godine, počinje istovremeno i druženje britanske tajne službe sa Antom, kao potencijalno korisnim protivnikom kralja Aleksandra, koji uporno odbija svaki pokušaj ostrvskih pokvarenjaka da mu nataknu svoj ular, u želji da manje sledi francuske uzore!

Kao poslanik, bio je Ante i na onom tragičnom zasedanju jugoslovenske skupštine u junu 1928.godine, ali je baš to jutro iznenada otputovao natrag u Zagreb, izbegavši tako gnevnog Punišu, dal` slučajno,  ostalo je  nerazjašnjeno,  jer Antini  biografi o tome ne kazuju!

Posle proglašenja Šestojanuarske diktature, obavešten o nameri države, zaputio se žurno u Beč, gde ga po ranijem dogovoru sačekaše Sarkotić i Perčec, tadašnje vođe hrvatske političke  emigracije, da bi tu primio detaljna uputstva, a potom preko Mađarske i Rumunije stigao u Sofiju, radosno dočekan od Vanče Mihajlova. Kao rezultat njihovog brzog dogovora  potpisana je „Sofijska deklaracija“, plan za uništenje države Jugoslavije, i povod za osudu Ante na smrt u otsutnosti, zato ga austrijske vlasti proteruju iz Beča u Nemačku, ali on ubrzo odlazi u Italiju, srdačno prihvaćen od Musolinija, a dragi Vančo će skoknuti do Janka Puste da organizuje prvi ustaški teroristički kurs, gde su vmroovci bili instruktori, naročito za diverzije i atentate, a mađarski oficiri snabdevači eksplozivom i oružjem, ali ne mađarskog porekla da se ne otkrivaju, dok ih ne otkrije jugoslovenska špijunka Jelka Pogorelec, koja će to skupo platiti nakon proglašenja NDH. Imala je uspešan frizerski salon u Sarajevu, dok i njoj ustaše nisu sredile frizuru, zbog izdaje hrvatskog domoljuba Gustava Perčeca u Mađarskoj, koga su oni sami pogubili kao neopreznog (ali, posle Jelkine priče).

Jugoslovenski policijski ataše u Beču, Milićević,uspešno je pleo konce oko Ante, ali je njegov pomoćnik Bedeković, koji u Beču juri komuniste, dao i uši i oči svojoj sabraći, te se ta igra vukla sve do proglašenja NDH, kada će on postati prvi šef ustaškog redarstva u Zagrebu.

Ipak, uplašen od srpskih četnika daleko više nego od državnih policajaca, Ante nije tako slobodno lepršao po svetu, verujući iskreno samo prijatelju Vanči, već dokazanom borcu protiv tih četnika, koji samo brane narod i državu od neprijatelja.

U Italiji će napisati „Načela ustaškog pokreta“, kao temeljni akt svoje politike srbožderstva i planiranog uništenja prekodrinskih Srba, podržan od revizionista iz nekadašnje Dvojne monarhije, sveštenstva i vrha crkve u Hrvata, ali i od Vlatka Mačeka, vođe HSS, koalicionog partnera Dragiše Cvetkovića, koji će naslediti Stojadinovića, najuspešnijeg  progonitelja ustaša u emigraciji, svesnog koliko su oni duboko ugrađeni u banovinski aparat u Zagrebu, Splitu, Banjaluci i Sarajevu, kao nasleđeni tragovi nekadašnjeg austrougarskog srbofobnog sistema! Podržan je Ante i od kominternovskih komunista, koji će  posle pobede nad fašizmom to uporno negirati, progoneći one koji kazuju tu istinu o kojoj su i sami komunisti pisali u listu „Proleter“, za postojanja kraljevine!

Dok je pisao ta „načela“, malo se bavio i  atentatom na Aleksandra u Zagrebu, pa malo i ustaškim „velebitskim ustankom“, tek da se zaradi za smeštaj i hranu u Italiji.

Kada počnu pripreme nemačke vojske za osvajanje Jugoslavije, dobivaju ustaše i Pavelić dominantnu ulogu, pošto Maček nije prihvatio prethodnu ponudu da on bude taj činilac, te se od tada Ante nalazi stešnjen između Hitlera i Musolinija, duboko upleten u njihove planove.

Ostalo je nerazjašnjeno, učešće ustaša u Španskom građanskom ratu, gde su dospeli  preko  komunističke veze iz belgijske kolonije hrvatskih gastarbajtera, da se dodatno obuče za rušenje Jugoslavije kao saveznici komunista, što potvrđuje sporazum iz robijašnice u Sremskoj Mitrovici. Ali, još nije razjašnjena ni puna uloga Pavelića (pismeno tražio od Hitlera) u operaciji navodnog „ubacivanja“ bivših španskih dobrovoljaca iz okupirane Francuske, etapnim putovanjem preko sređene Nemačke do Zagreba, da bi u organizaciji „jake“ zagrebačke  komunističke grupe bili upućivani širom NDH, čak i u okupiranu Srbiju, da izvedu sukob sa antifašističkom JVuO, predvođeni bivšim austrougarskim podoficirom Brozom, dok u samom Zagrebu, bivši mornaričko-tehnički podoficir KuK Josip Kopinič vodi obaveštajni punkt Kominterne, posle svog radnog povratka iz Španije!

Ta španska veza, ostaje enigma na Antinom životnom putu, jer je i on sam nakon ranjavanja u Argentini, najsigurniji smeštaj našao u Španiji kod Franka, gde će u miru smišljati nove terorističke akcije protiv druge Jugoslavije, dok  ga  smrt u tome ne omete.

Stvarajući legendu o njemu, ispevaće ustaški emigranti stih „U Madridu grobnica od zlata, u njoj leži vođa od Hrvata“, koji su rado pevali na svojim dernecima, ali sve češće i u samoj Jugoslaviji, naročito od kada je drug Bevc (Edvard Kardelj) počeo da njom uspešno „federira“!

Danas je ta grobnica Ante Pavelića, obavezna turistička destinacija svih organizovanih hrvatskih  tura u Španiju, kao sveto mesto hrvatske „neodvisnosti“!

Selo Krivi put, nije danas toliko popularno, jer bi se pobunili hercegovci koji i dalje uporno gaje laž o poreklu Ante, ali zato fratri iz Senjske biskupije rado svrate, da se nadišu „čistog hrvatskog zraka“, koji su organizovano prodavali po trgovima lepe njihove u limenkama daleke 1990.godine, još dok su bili samo deo zajedničke države Jugoslavije.

Vreme je da najzad počne zamršeno rasplitanje enigme Pavelić, i značajnog uticaja upravo iz onih evropskih zemalja koje danas tako uporno planiraju novu „jugosferu“, kao nameravani  konopac oko vrata srpskom narodu, koji zaista mora da prekine svaku priču o takvom recikliranju, da mu se ponovo ne reciklira neki novi Pavelić, iz vatikansko-briselsko-natoovske retorte!

Samo, rasplitanje ove enigme, ne bi smelo da počne naručenim televizijskim pričama, već ozbiljnom sveobuhvatnom studijom, koju taj monstrum i zaslužuje, ali bez  uticaja „dragih prijatelja i savetnika“, koji se baš rado mešaju još od daleke 1918. godine, naravno slučajno!

Autor: Vladimir Frolov

Izvor: Fond strateške kulture

Vezane vijesti:

Zlonamerna „slepoća“ | Jadovno 1941.

Travanjska obljetnica | Jadovno 1941.

Vatikanski „geometri“ | Jadovno 1941.