Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Nakon Prvog i Drugog svetskog rata srpska politička elita je oprostila Hrvatima zla koja su pričinili srpskom narodu i iz reda gubitnika prevodila ih u pobednike. U građanskom ratu na prostoru avnojevske Hrvatske, hrvatska vlast je ponovo delovala prema Srbima krajnje neprijateljski, dovršavajući zločin koji je započela zloglasna NDH.
Danas posle Jasenovca i mnogih jama po Hercegovini, Dalmaciji, Lici, Baniji, Kordunu i drugim stratištima, čuje se isti zahtev od zvanične Hrvatske, da se ne samo oproste nego ponovo zaborave svi zločini koje je Hrvatska počinila tokom građanskog rata, a posebno u zločinačkim operacijama „Bljesak“ i „Oluja“. Drskost ide još dalje da te operacije, koje su izveli uz svekoliku pomoć NATO pakta, nazivaju briljantnim i oslobodilačkim.
Od konstitutivnog naroda Srbi su danas najveća nacionalna manjina u Republici Hrvatskoj. Po popisu stanovništva iz 2011. godine Srba u Hrvatskoj ima oko 186.633 i čine 4,36 % stanovništva Hrvatske. U odnosu na 1991. godinu, kada ih je bilo 581.663 i kada su u ukupnom broju stanovništva učestvovali sa 12,2 % broj Srba u Hrvatskoj je smanjen za dvije trećine već do sledećeg popisa 2001. godine, odnosno oko 395.030 Srba je prognano i iselilo se od 1991. godine do 2011. godine. O čemu danas govori vlast Hrvatske? Šta je učinila da se Srbi vrate i da im se obezbede normalni uslovi za život ?
To su neoborive činjenice o kojima treba da se razgovara a ne o nekakvoj sramnoj priči reciprociteta u „negovanju prava nacionalnih manjina.“ Na ovaj način se suštinski i Srbija prećutno saglašava sa progonom Srba iz Hrvatske. Hrvati u Srbiji su od 2005. priznati kao nacionalna manjina. Prema popisu stanovništva 2011. u Republici Srbiji živi 57.900 Hrvata ili 0,81%, od čega u Vojvodini 47.033 ili 2,43%. Prema popisu stanovništva iz 2002, u Srbiji živi 70.602 Hrvata od čega 56.546 u Vojvodini, a 14.056 u Centralnoj Srbiji. Jasno se vidi porast hrvatske nacionalne manjine jer imaju sva građanska prava, o kojima Srbi u Hrvatskoj nažalost ne mogu ni da sanjaju.
Skoro 32 godine nakon progona Hrvatska država nije ništa učinila da se Srbima obezbedi dostojan život a kamo li povratak prognanih. Nakon etničkog čišćenja sada bi EU i Hrvatska da grade „..dobrosusedske odnose..“. Postavlja se logično pitanje: Zašto je baš sada predsednica Hrvatske Kolinda Grabar Kitarović pozvala predsednika Srbije Aleksandra Vučića u zvaničnu posetu Hrvatskoj?
Bez puno okolišanja i nagađanja, jasno je da to nije iskrena hrvatska potreba niti želja. Osnovni razlog leži u instrukci pa i naređenju koje je došlo iz vrha administracije u Vašingtonu, Briselu i iz NATO pakta.
Planovi NATO i EU koji su usmereni na hitno „zatvaranje“ svih problema na zapadnom Balkanu traže od država članica da izvrše pritisak na Srbiju i što pre na svoj neprimeren način „reše probleme srpskog naroda“, pod mantrom da „trebamo gledati u budućnost“, ne osvrćući se na potrebu pravednog rešavanja sporova primenom istih kriterijuma, kako za Hrvate, Albance, tako i za Srbe. Dubli standardi na duže staze se neodrživi.
Olako se Srbi i srpska politička elita i srpska vlast oglušavaju o stradanje srpskog naroda i odnos Hrvatske prema Srbiji, u čitavom posleratnom periodu. Svaki ozbiljan analitičar jasno vidi šta misli i kako deluje prema srpskom narodu hrvatska predsednica Kolinda Grabar Kitarović, povodom donošenja Zakona o braniocima: „Hrvatski narod prvi se odupro velikosrpskoj agresiji braneći svoju opstojnost i opstojnost BiH kao svoje države. Hrvatsku i BiH napala je Miloševićeva Srbija i tzv. JNA i to su notorne činjenice“. Ove laži su konstanta proustaške hrvatske politike.
„Zakon o hrvatskim braniteljima iz Domovinskog rata i članovima njihovih obitelji“, kojim su proširena prava branitelja u odnosu na postojeća, podržala su 93 zastupnika, protiv je bilo 15, a suzdržanih trojica Srba. Rezultati glasanja jasno ukazuju kakav je odnos zvanične Hrvatske prema Srbima i srpskom narodu. Veoma je bolno što su i srpski poslanici sa Miloradom Pupovcem na čelu bili susdržani. Zato i i zovu „hrvatski Srbi“, koji suštinski više vode računa o hrvatskoj vlasti nego o srpskom narodu, koji predstavljaju.
Milorad Pupovac iz SDSS-a je stav srpskih poslanika pojasnio na sledeći način: „Narušava se ionako teško stečeno i krhko poverenje nastalo nakon ratnog raspada zajedničke države. S druge strane, ograničava se mogućnost da se nesmetano i slobodno raspravlja o tome šta se događalo. Mi smo u tim okolnostima odlučili da ne podržimo taj zakon tako što ćemo biti suzdržani – zato što i suzdržan može značiti protiv“.[1]
Zakon o braniteljima je usvojen samo dan nakon izricanja presude „Prliću i drugima“, kada je general Slobodan Praljak popio otrov, pa je to, verovatno, razlog što je nekako neprimećeno u javnosti sve prošlo – da među 15 glasova protiv usvajanja ovog zakona nije bilo glasova predstavnika Samostalne demokratske srpske stranke (SSDS). Trojica saborskih zastupnika iz redova ove stranke, koja podržava vladu Andreja Plenkovća – Milorad Pupovac, Borislav Milošević i Dragana Jeckov su, naime, bili uzdrzani, a iz njihove zastupničke grupe, nije upućen nijedan amandman na tekst Zakona.
Tri najjače hrvatske stranke, HDZ, SDP i Most, zapretile su da će blokirati ulazak Srbije u Evropsku uniju sve dok Srbija ne isplati čak 40 milijardi evra ratne odštete.[2] Ucenjivačko ponašanje Hrvatske prema Srbiji, u procesu evropskih integracija je realno i dalje očekivati, jer to vide kao instrument prisile prema srpskom rukovodstvu. Hrvatima ne treba popuštati na štetu srpskog naroda, jer EU je prolazna organizacija a međudržavni ugovori i demarkacija državne granice ostaju, relativno trajno.
Da bi se sagledao pravi odnos Hrvatske prema Srbima dovoljno se pozabaviti sledećim ključnim pitanjima, koja ukazuju na neprimeren i diskriminatorski odnosa Hrvatske države prema prognanim:
1. Hrvatska je priznala lažnu državu Kosovo a za srpski narod u Hrvatskoj nije obezbedila minimum prava, u smislu obnove, povratka i ostvarivanja lokaalne samouprave, a kamo li auonomije Srba u Hrvatskoj. Vlast u Srbiji je „zaboravila“ tu činjenicu i nikada nije pokrenula „Plan Z4“ i pravo krajiških Srba na autonomiju, koja je potpisana dva dana pre agresije Hrvatske vojske na šaštićenu zonu UN.
2. Hrvatska je u više navrata bez obrazloženja zatvarala granicu prema Srbiji, sprovodeći svojevrstan „carinski rat“ i nanoseći ekonomske posledice.
3. Hrvatska optužuje Srbiju za agresiju a izvela je niz zločina prema srpskom narodu i prognala iz Republike Srpske Krajine preko 230.000 stanovnika, uništilaa gradove, sela i kuće, u kojima su živeli.
4. Hrvatska vrši asimilaciju i pokrštavanje srpskog stanovništva. Veliki broj Srba je primio katoličanstvo a odmah potom su prihvatili da se izjašnjavaju kao Hrvati radi bezbednosti svojih porodica, zapošljavanja i ostvarivanja elementarnih prava. To je trajni gubitak za srpski narod i daleko bi bilo bolje da su izbegli od terora u Srbiju.
5. Hrvatska je naseljavanjem Hrvata sa prostora Bosne i Hercegovine u srpske sredine nasilno promenila etničku strukturu stanovništva. Takođe nasilno se i perfidno menjaju nazivi sela i pojedinih gradova (naprimer Vrginmost u Gvozd). Zato se mnogi poznavaoci ovog problema pitaju da li je predsednik Srbije bio u Vrginmostu ili u Gvozdu u Hrvatskoj?
6. Hrvatska nije obnovila srpske kuće, već 32 godine nakon „Oluje“ i progona srpskog stanovništva niti je omogućila elementarne uslove za život u mnogim sredinama.
7. Hrvatska država nije omogućila penzije ogromnoj većini građana srpske nacionalnosti, a radi se o stečenom pravu. Mnogi umiru u bedi i nemaštini a da nakon 32 godine bez primanja penzija.
8. Hrvatska država ne sprečava ekstremno delovanje prema pripadnicima srpske nacionalnosti.
9. Hrvatska država je zločinačke operacije „Bljesak“ i „Oluja“ proglasila za oslobodilačke. Optužnice prema učesnicima rata koriste se danas kao sredstvo pritiska na povratnike.
10. Hrvatska država u kulturološkom smislu, delimično i u programima političkih stranaka veliča tekovine nacističke tvorevine Nezavisne Države Hrvatske (NDH), kroz obrazovanje, medije, muziku i versko obrazovanje.
11. Hrvatska je srpski konstitutivni narod svela na nivo nacionalne manjine. Ono što nije pošlo za rukom poglavniku Anti Paveliću uradila je vlast Franje Tuđmana i vlasti posle njega.
12. Hrvatska sve teritorijalne probleme sa susednim državama dovodi do nivoa sukobljenosti i međunarodne arbitraže (Slovenija, Crna Gora, BiH). Takva sudbina se očekuje i pri rešavanju spora oko državne granice sa Srbijom, na Dunavu. Srbija je priznala „avnojevske granice među republikama bivše SFRJ, umesto da traži zemljište koje katastarski pripada srpskom narodu na prostoru istočne Slavonije i Baranje, koje je kupljeno za vreme nastanka i postojanja Voje Krajine i Srpske Vojvodine u Austrougarskoj. Baranja nije bila čak ni u NDH.
13. Hrvatska je skoro uvek ometala i uslovljavala proces integracije Srbije u EU. Jedino na tome Srbija joj treba biti „zahvalna“ u nadi da postavlja nove i još veće prepreke. Tako bi pomogli volju srpskog naroda u odnosu prema EU.
14. Svako konstruktivno ponašanje Hrvatske u odnosu prema Srbiji Bilo je uslovljeno spoljnim pritiskom SAD ili Nemačke.
15. Hrvatska potražuje da se vrati srpsko kulturno nasleđe iz Srbije, koje je narod poneo sa sobom za vreme pogroma 1995.godine. Valjda je logično i opravdano da srpsko kulturno nasleđe ostane tamo gde je i većinski narod prognan, u Srbiji. Ali Hrvatska država ne pita gde je prognani srpski narod i kako opstaje u Srbiji nego bi da prigrabe to srpsko kulturno blago koje bi u budućnosti bilo zloupotrebljeno. Kada se bude vraćao srpski narod na prostor Srpske Krajine doneće i svoje kulturno blago, na koje ima neotuđivo pravo. Sa tim narodnim blagom ne može da upravlja ni Srbija i da pregovara sa Hrvatskom.
16. Hrvatska čini sve da instrumentalizuje srpske političke, kulturne i sportske organizacije i da ih stavi pod svoju potpunu kontrolu. Sramno je govoriti o pravima i slobodama Srba kada oni ne smeju da govore niti da pišu na srpskom jeziku. Naprotiv, prinuđeni su da u potpunosti imitiraju „novi hrvatski jezik“, kako bi izbegli probleme na javnom mestu i u komunikaciji sa predstavnicima hrvatske vlasti. Posebno su deca na to primorana i to je proces perfidnog unijaćenja Srba.
17. Hrvatska je otkupom srpskih imanja na prostoru Republike Srpske Krajine dala podsticaj trajnom eliminisanju srpskog naroda sa ovih prostora, kao i njihovom svođenju na status nacionalne manjine. Mnoge otkupljene srpske kuće i imanja se koriste za lov i izlete dela samozvane partijske i državne „elite“ iz Zagreba.
18. Hrvatska ne dozvoljava srpskim povratnicima slobodu kretanja, pravo nad imovinom i pravo glasa ukoliko duže vreme ne borave u Hrvatskoj. To su te „slobode i građanska prava.“
19. Hrvatska država ne ulaže u obnovu privrednih subjekata na srpskim teritorijama niti pomaže privatnu inicijativu iz evropskih kredita i fondova.
Spisak problema je znatno duži, ali i nabrojani problemi su sasvim dovoljni da se sagleda dubina i brojnost strateških nacionalnih pitanja, koja su od sudbinskog interesa za opstanak i razvoj srpskog naroda.
Žalosno je da srpska vlast ne vidi na pravi način probleme svog naroda u Hrvatskoj i dovodi se u poziciju da je „optužuje“ Vlada Hrvatske za „zločine i ratnu odštetu“. Time Hrvatska, medijski maskira ugroženost prava i sloboda srpskog naroda kao i svoje obaveze i potrebu da obeštete prognane Srbe za uništenu nepokretnu i pokretnu imovinu, nevraćene stanove i neisplaćene penzije, sa kamatom. Komesari i organi EU prave se da ne vide taj ponižavajući položaj Srba u Hrvatskoj. U tome joj duže vreme pomažu servilni i potplaćeni Srbi i srpske stranke u Hrvatskoj, kao i vlast u Srbiji, koja to ne pokreće radi razvoja „dobrosusedskih odnosa i svetle evropske perspektive„.
Nekoliko primera koji potvrđuju iznete stavove o izuzetno teškom položaju srpskog naroda u Hrvatskoj, jesu reprezentativni.
1. primer – Posle pada Srpske Krajine gradiću Vrginmost je 1996. nasilno promenjeno ime, bez prethodno održanog referenduma o promeni imena grada, pa se to mesto od 1996. do 2012. zvalo Gvozd. Uvažavajući želje većine stanovništva, 23. oktobra 2012. godine, opštinsko veće vratilo je viševkovno ime Vrginmost. Ipak ime opštine ostalo je Gvozd, jer su odluke o promeni naziva grada ili opštine u nadležnosti Sabora Hrvatske. Sve je učinjeno tako da Srbi ne mogu ostvariti svoja elementarna prava ni u tom smislu. U hajku protiv odluke o promeni imena uključili su se Hrvatska stranka prava, Udruženja ratnih veterana, kao i lokalno rimokatoličko sveštenstvo.
2. primer – Kada govorimo o utvrđivanju međudržavne granice na Dunavu, Hrvatska čini sve da na pojedinim lokacijama pređe na drugu stranu Dunava, čime bi na tim mestima preprečila i kontrolisala ceo tok reke. To je nedopustivo sa međunarodno-pravnog i bezbednosnog stanovišta. Zato je suludo pozivanje srpske vlasti da ako nema međusobnog dogovora da se ide na arbitražu, koja nije objektivna i donosi odluke pod pritiskom jakih organizacija na Zapadu.
Nema „međunarodne arbitraže“ bez pristanka Srbije, ali vlast tako nepromišljeno postupa da ugrožava vitalne srpske nacionalne interese. Hrvatska ne želi da popusti nigde i namerava da do tančina ostvari svoje namere. Tako radi u sporu oko Piranskog zaliva sa Slovenijom, Pelješačkog mosta sa BiH, Prevlake sa Crnom Gorom i granice na Dunavu sa Srbijom. Sve je to posledica lažnog bratstva i jedinstva i nastanka Jugoslavije, odnosno posledica utapanja državnosti Srbije i Crne Gore u nekakvu nadnacionalnu zajednicu.
Komunističko utvrđivanje granica u bivšoj SFRJ urađeno je na štetu srpskog naroda. Diktator Josip Broz Tito je učinio sve da maksimizira prostor Hrvatske i da u njen sastav uključi skoro celo jadransko primorje. Da je to istina, dovoljno je videti na karti kako i posle Neuma nastavlja hrvatska obala i primorje. Da je bilo istinskog bratstva i jedinstva nebi bilo republičkih granica i pokrajina, nego samo regiona ili regija u Jugoslaviji.
Sramno je kako su se srpski komunisti solidarisali sa takvim rešenjem i onemogućili Srbiji izlazak na more. To je samo dokaz da su u većini bili nacionalno neodgovorni i nasedali na priče „hrvatskih komunista“, njihove perfidije da republičke granice nisu važne i nisu međunarodne nego administrativne. U suštini hrvatski komunisti, od kojih su mnogi bili šovinisti imali su viziju da je Jugoslavija prolazna tvorevina, što su kasnije javno i govorili i do kraja doveli tu ideju.
Logično je da Srbija nikada ne pristane na arbitražu na Dunavu i da pokrene postupak povraćaja prava na Baranju, koju su kupili Srbi i na koju imaju tapije još od Austrougarske. Valjda su to isto validni dokumenti i stečeno pravo?
Baranja je bila obuhvaćena proklamovanim granicama Srpske Vojvodine iz 1848. godine, ali srpske oružane snage nisu uspele da uspostave kontrolu nad ovom regijom.
Baranja je u Kraljevini SHS bila podeljena na dva sreza: Batina i Darda i nikada nije bila deo Hrvatske banovine do kraja Drugog svetskog rata. Između 1918. i 1922. godine, Baranja je bila u sastavu Bačke županije, između 1922 i 1929. u sastavu Bačke oblasti, a između 1929 i 1941. godine u sastavu Dunavske banovine. Kada su utvrđivane granice između republika 1945. godine, odlukom Komisije Politbiroa CK KPJ, koja je utvrđivala granice između Hrvatske i Srbije i koju su sačinjavali Milovan Đilas u ime Srbije i Vicko Krstulović u ime Hrvatske, Baranja je pripojena Republici Hrvatskoj. Kao crnogorski komunista Milovan Đilas je po nalogu Josipa Broza Tita je „krojio“ granice Srbije. Neshvatljivo je kako se komunistička elita iz Srbije sramno odnosila prema svom narodu.
I danas je isto neshvatljiva hrvatska bezobzirnost i megalomanski odnos prema srpskoj teritoriji na prostoru Srbije, pri obeležavanju državne granice na Dunavu. Da je nacionalno odgovorna vlast u Srbija tražila bi makar autonomiju u Istočnoj Slavoniji i Baranji, kako bi na isti način Srbi mogli da ostvaruju svoja prava, kao i Hrvati u Vojvodini.
Svaku arbitražu sa Hrvatskom Srbija će izgubiti zbog pristrasnosti NATO i EU, koji suštinski utiču na sva rešenja te vrste. Po međunarodnom pravu, granica se formira maticom reke, i ona ide maticom, ne sredinom reke. U bezbednosnom smislu NATO bi kontrolisao ceo rečni saobraćaj i imao rečne luke na srpskoj zemlji, površine oko 110 km2. To više ne bi bila borba sa Hrvatskom, već sa NATO paktom i ne treba pristajati na nikakvu arbitražu u koliko ne bude dogovora. To je srpska teritorija, koju je Srbiji priznala i Badinterova komisija, i sad posle svega da menjamo granice po katastru iz vremen iz Austro-Ugarske monarhije. Ako je taj kriterijum, onda je i Baranja deo tog paketa.
3. primer – Logično je da se proustaška vlast u Hrvatskoj ponaša na ovaj način kada minimizira zločine NDH i stradanje Srba u Jasenovcu, kada je nekažnjeno etnički očistila Srbe 1995. godine, razorila njihova imanja i na sve načine sprečavala im povratak i nije isplatila pričinjenu štetu. Šteta prema preliminarnim istraživanjima prema srpskom stanovništvu u Hrvatskoj iznosi preko 30 milijardi američkih dolara, samo za obnovu nepokretnosti.[3]
Jedini pravi popis uništene i otete imovine koji se odnosio na ljude koji su prognani u hrvatskoj zločinačkoj operaciji „Bljesak“ i „Oluja“ 1995. godine, urađen je 1996. godine. Uradilo ga je tadašnje Savezno ministarstvo pravde SR Jugoslavije, a 68.000 porodica je popunilo taj obrazac. Izveštaj je urađen tek 2001. godine i prema tom izveštaju vrednost te imovine je iznosila 30 milijardi dolara. Radi se o ogromnoj imovini, iako ni tada nije obuhvacćena sva imovina svih proteranih Srba, pre svega velikog broja porodica koje su otišle u iseljiništvo na Zapad nisu popunile ove obrasce. U urbanom delu Hrvatske gde nije bilo ratnih dejstava minirano je u klasičnim terorističkim akcijama preko 10.000 srpskih kuća i lokala.
Hrvatska je imala, do početka rata, prema svom Zakonu o obligacionim odnosima, obavezu da nadoknadi štetu u takvim slučajevima da bi ga smišljeno ukinula 1996. godine. Pravnim putem nije mogucće ostvariti ljudska prava u Hrvatskoj niti u EU. To nije mogucće ni pred Evropskim sudom za ljudska prava u Strazburu. Jedan deo oštećenih prošao je golgotu hrvatskog pravosuđa i njegove četiri instance, u nadi da će se tada kvalifikovati za Sud u Strazburu. Međutim, Hrvatska je uz pomocć svojih saveznika učinila sve da Srbima spreči mogućnost pravne zaštie i na ovoj instanci. Evropski sud je stao na stanovište da ako iz Hrvatske dolaze tužbe u kojima se tretiraju događaji pre ratifikacije Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava u Hrvatskom Saboru, taj sud će se proglasiti nenadležnim. A Sabor je ratifikovao konvenciju za zaštitu ljudskih prava i sloboda novembra 1997. godine.
Evropski sud za ljudska prava je stao na političko stanovište i faktički učestvuje u legaalizaciji i progona i etničkog čišćenja srpskog naroda iz Hrvatske. To je cinizam i licemerje demokratije u EU. Pitanje ljudskih prava proteranih Srba je, pre svega, političko pitanje. To znači da treba da im se vrate stečena politička prava, a to je autonomija u Hrvatskoj na temelju „Plana Z4“ i da se nadoknadi pričinjena šteta. Niko u Briselu i Berlinu ne želi da vidi stanje stvari i ogromne probleme Srba 32 godine nakon građanskog rata.[4]
Hrvatska strategija prema prognanom srpskom narodu i Srbiji jeste „zaborav i legalizacija etničkog šićenja Srba“. To bi bio treći put da se Srbi zaborave zločini. Pa i ako je od Srba previše je, neodgovorno i nepromišljeno. To je saučešće u zločinu nad svojim narodom i stvaranje uslova da se ponovi u udućnosti. Donedavno su pojedini hrvatski političari pretili R. Srpskoj da neće dopustiti njeno osamostaljenje i po cenu vojne intervencije i presecanja koridora kod Brčkog. Sada najedamput žele „zaborav i pogled u budućnost“, sve dok ne dobiju drugačiju naredbu sa zapada da intervenišu u R. Srpskoj, kao što su činili od 1991-1995.godine. „Hrvati su stare varalice“, zato im posle zločina nad srpskim narodom u HH veku ne treba verovati.
[3] http://www.anfor.org/saborski-hrbi/
[4]https://rs-lat.sputniknews.com/intervju/201708041112158317-linta-srbija-hrvatska-imovina/
Autor: General-major u penziji prof. dr Mitar Kovač
Izvor: Srbin info
Vezane vijesti:
Hrvatsko veličanje neofašizma i ustaštva bez reagovanja Evropske unije
