Film o Jasenovcu u kontekstu mržnje iz uvoza

U studiji je sa kulturnoistorijskog i semiotičkog stanovišta interpretiran istoimeni intervju sa Slavkom Goldštajnom, istoričarom iz Hrvatske, dat 1999. godine književniku Miljenku Jergoviću povodom izricanja presude ustaškom zločincu, komandantu konclogora Jasenovac, Dinku Šakiću.

O, Sveopjevana Mati!

Interpretacija samog naslova, a potom i teksta intervjua pokazala je da je Goldštajnova kovanica „mržnja iz uvoza”, stavljena u naslov u vidu plakata, spinovana, tj. namerno semantički obrađena da odvrati čitalačku pažnju sa neoustaške mržnje kod Hrvata prema Srbima, na mržnju koja je stigla iz uvoza, od ustaške emigracije.

U isti mah pokazalo se da je kovanica „mržnja iz uvoza” specijalno napravljena da bude pandan „govoru mržnje”, kako Haški tribunal imenuje verbalni delikt koji znači sredstvo nedopustive političke propagande. Iako je više nego primetno da kada isti govor mržnje ispoljavaju zapadnjaci, ne skrivajući vlastiti etnocentrizam – on ostaje nekažnjen, govor mržnje, kao delikt kojim se takođe može počiniti zločin, u Tribunalu je zasad ekskluzivno namenjen Srbima i dr Vojislavu Šešelju, da bi se on, u nedostatku krivičnih dela, zbog toga teretio. Strahujući da bi se ovaj verbalni delikt mogao primeniti i u slučaju Hrvata, Goldštajn je, eksploatišući propagandnu laž o mržnji iz uvoza, poput pravog spin-doktora „govor mržnje” preusmerio na teren emigracije, izvan Hrvatske tvrdeći da je mržnja, a ne„govor mržnje” stigla iz uvoza, čime je izbegnuta svaka asocijativno-motivaciona veza sa ovom inkrimisanom haškom kovanicom. Takva Goldštajnova cinična jezička premetaljka – mržnja iz uvoza – vrhunac je zlonamerne hrvatske propagandističke manipulacije iza koje stoje političke pobude.

Jasenovac, mesto jevrejskog stradanja

1. Holivudska filmska industrija najavila je snimanje visokobudžetnog igranog filma o Jasenovcu, najstrašnijem koncentracionom logoru Drugog svetskog rata! Ovo je medijima objavio čuveni holivudski producent, Branko Lustig, za svog boravka u Zagrebu na Festivalu židovskog filma, čiji je on idejni tvorac i glavni sponzor. Vest je potpuno zbunila hrvatsku javnost, iako je došla od čoveka koji je počev od filma „Deveti krug” iz 1960. čitav život posvetio borbi da se širom planete sazna za stradanje Jevreja u Drugom svetskom ratu. Da li je posredi Lustigovo razočarenje što niko od predstavnika hrvatske vlasti nije došao na otvaranje festivala niti je učestvovao u „Maršu živih” na Dan sećanja na holokaust[1]?

Malo je verovatno, jer je ova ideja, po svemu sudeći, mnogo starija. Jedno je sigurno: dvostruki oskarovac i najuticajniji filmski producent Holivuda, poreklom osječki Jevrejin, koji se najavio kao glavni sponzor filma o Jasenovcu, podvukao je da od vlade Jadranke Kosor neće traži novac: „Ne, taj novac ću donijeti iz Amerike.”

Po svemu sudeći, ono što u Titovoj Jugoslaviji nikome nije padalo ni na pamet, moglo bi da pođe za rukom ovom nekad zatočeniku logora Aušvic, zahvaljujući kome je Stiven Spilberg snimio znamenitu „Šindlerovu listu”, film o stradanju Jevreja u Hitlerovim konclogorima. Zapamćen je i po tome što je sredinom devedesetih nagovorio Spilberga da napiše pismo Tuđmanu, i to pismo u kojem mu daje punu podršku za dostignuti stepen demokratije tadašnje Hrvatske!

Dok se Srbi ne usuđuju snimiti film ni o ratu u Bosni, a kamoli Jasenovcu, kao sinonimu srpskog stradanja, pečatu na kolektivnoj svesti hrvatskog naroda, Lustig je objavio da scenario pišu Slavko Goldštajn, stari njegov prijatelj i sunarodnik, te književnik Miljenko Jergović.

„Zbog čega bi jedan Jevrejin, u ovom slučaju Lustig, jedan od najuticajnijih producenata u Holivudu, pravio film o koncentracionom logoru osnovanom s ciljem ubijanja Srba i to u vreme kada Srbi, oklevetani u devedesetim godinama, u vreme građanskog rata u Jugoslaviji, još uvek nose kolektivnu optužbu da su novi nacisti Evrope? Znači li to da će Lustigov film o Jasenovcu biti jedan u nizu brojnih filmova o stradanju Jevreja u Drugom svetskom ratu?” – pita se novinar „Pečata” Ratko Dmitrović[2].

U davanju potvrdnog odgovora na ovo pitanje – da Srbi imaju razloga da strahuju od ovakvog filma o Jasenovcu – poslužiće mi jedan davni intervju koji je upravo sa Slavkom Goldštajnom napravio književnik i novinar Miljenko Jergović. Naime, još od davne 1999. godine čuvam dvolisnicu „Feral Tribjuna”[3] sa ovim intervjuom, a razlog bilo to što ni u jednim novinama dotad, a ni posle, nisam ugledala krupniji novinski naslov, koji je podsećao na plakat, a glasio je – MRŽNjA IZ UVOZA! Neočekivano, za ovu priliku, a da bih raspršila svaku nadu u pogledu prirode scenarija koji će napisati ovaj davno uvežbani dvojac, upravo taj intervju doživeo je svoje „novo čitanje”, a time se pokazalo kako nije slučajno sačuvan samo zbog spektakularnog naslova, koji je svojom napadnošću vređao vizuelnu pismenost, jer sa toliko crnila nije bio ispisan ni onaj iz 1992. – Rat je počeo!

Ispostavilo se, međutim, sledeće: koliko god da je kao pravi medijski mamac bio nametljivo istaknut i porukom dizao glas, tim više je zasenjivao svoje pravo značenje, ometajući i preusmeravajući čitalačku pažnju od suštinskog problema mržnje u Hrvata na sasvim sporedni kolosek.

Naime, povodom suđenja zapovedniku ustaškog logora smrti u Jasenovcu, Dinku Šakiću, istoričar, publicista, izdavač i političar Slavko Goldštajn, manipulišući simbolima, izneo je tvrdnju kako je mržnja u Hrvata stigla iz uvoza, od ustaške emigracije, što predstavlja vrhunac subverzivnog oglašavanja.

2. Neposredni povod za intervju sa Slavkom Goldštajnom bilo je izricanje presude[4] stravičnom po zločinima ustaškom logorniku koncentracionog logora Jasenovac, Dinku Šakiću, kojem je on lično prisustvovao. Odgovarajući na pitanje da li se tada osećao kao bilo koji građanin Hrvatske ili kao Židov, ovaj pravi komunikacijski gerilac unoseći buku u signal koji odašilje prema čitaocima subverzivno odgovara da „kao Židov nije osjećao nikakvo osvetničko zadovoljstvo ili možda muku oživjelih sjećanja ili neku drugu uznemirenost”, dodajući: „ali to ne bi bio specifično židovski osjećaj, jer bi to isto mogao osjetiti i mnogi Hrvat, Srbin ili Rom jer i njihovi su sunarodnici i rođaci ubijeni u Jasenovcu, kao i moji”[5].

Čitaocu intervjua u najmanju je ruku teško da se snađe u razuđenom carstvu znakova ovog angažovanog jevrejskog intelektualca, koji je uobičajio da za sebe tvrdi kako „najbolje poznaje zlo i njegove korijene”. Međutim, pre bi se reklo da je Goldštajn, više nego vičan „semiotičkom gerilskom ratovanju” (Umberto Eko), majstor u stvaranju „krivih predodžbi”[6] ili, njim samim kazano, „raznih oblika dvoličnosti”[7], premda o sebi voli da misli kako „ne želi da rađa i izaziva nedoumice”.

Pa tako, upitamo li se, nakon pročitanog intervjua u kojem tvrdi da je mržnja u Hrvata stigla iz uvoza, ko je to u godinama uoči razbijanja Jugoslavije sa hrvatske strane bio među onima koju su uspostavljali pacovske kanale sa ustaškom emigracijom i time direktno doprinosio da mržnja iz uvoza stigne u Hrvatsku, na naše iznenađenje na spisku poverljivih iza-branika nalazimo nikog drugog do lično Slavka Goldštajna, danas predsednika Vijeća židovske zajednice „Bet Izrael”.

On koji spremno krivi „Tuđmanov režim i Tuđmana osobno što se izravno povezao sa nastavljačima ustaštva”, u samom intervjuu „izravno” govori i o tome da se uoči rata susretao sa ustaškom emigracijom i to u Torontu, još davne 1987. i početkom 1990. godine, a ona ga je „oba puta uglavnom jako dobro primila”[8].

Mnijući šta bi trebalo da znači ta afirmativna kvalifikacija jednog Jevrejina prema „dobrom prijemu” od strane ustaške emigracije, u kontekstu činjenice da mu je uža porodica čudom preživela pogrom, pogađamo da bi dobar prijem mogao da bude i zbog toga što je upravo Goldštajn bio osnivač jedne izvorne hrvatske stranke – Hrvatske socijalno-liberalne stranke (HSLS)[9], koju je utemeljio 1989. godine. To mu, međutim, nije smetalo da bez truna solidarnosti sa Nenadom Porgesom, bivšim predsednikom Židovske opštine, što je i sam bio, „bez dvoličnosti” ovome spočitne 1999. godine da „njegovi židovski osjećaji svakako nisu njegova jača strana” jer je, kao član NDZ-a, „jako željan karijere”, svoju privrženost hrvatskoj vlasti pretpostavio židovskoj opštini, što je za jednog Jevreja, po Goldštajnovom shvatanju, nedopustivo.

Ostaje nam da doista dvojimo na kojoj su strani bili Goldštajnovi „osjećaji” kada je osnivao HSLS; da li ju je osnivao „iz solidarnosti sa Hrvatskom” i tako zanemario „osjećaje solidarnosti prema svojoj užoj zajednici, koja je dio te države”[10] – židovskoj zajednici, ili je pre, iz solidarnosti prema svojoj užoj zajednici, pokazujući „na kojoj su strani bili njegovi osjećaji”, osnovao židovsku stranku, što opet, rekao bi dosledno dvolični Goldštajn – „ne znači da nije solidaran sa Hrvatskom”.

„Dapače”, rekli bi Hrvati, možda i on sam, izričit u izjavi: „Ja sam solidaran sa Hrvatskom i ta solidarnost se podrazumijeva.”[11]

Iako krivi Tuđmana za današnje neoustaštvo, koje nije kadro da osudi Jasenovac,[12] ne nalazi da bi i sam trebalo da deli krivnju što se kao hrvatski lobista za specijalne poslove susretao sa nastavljačima ustaštva, koji su sejali mržnju iz uvoza. Očigledno ne misleći da u tome što je kao Jevrejin razgovarao (a ponešto valjda i dogovorao?) sa ustaškim emigrantima ima ičega neobičnog, bez prizvuka moralne dileme on potencira kako ga je ustaška emigracija i njena „vrlo aktivna manjina”, „koja je u većini bila nacionalistički opredijeljena”, pod čime možemo da pretpostavimo samo štadlerovsku nacionalističku opredeljenost[13],„jako dobro primila”.

„Iz solidarnosti sa hrvatskom državom”, u kojoj, prema Jergovićevoj konstataciji datoj u formi pitanja, „postoji antisemitizam ljudi koji su integrirani u vlasti, a s druge strane napadni fileosemitizam samoga režima”[14], a koja je direktno uvozila neoustaštvo, Goldštajn prema njoj nastupa skoro odbranaški, u maniru unajmljenog, dobro plaćenog advokata, poturajući kvaziargument kako je, navodno, mržnja u Hrvatsku, zemlju „izvrgnutu političkoj i vojnoj agresiji”, stigla od ustaštva izvana, iz uvoza, što je, valjda, trebalo da dokaže i onoliko crnilo u naslovu, ali ne i od neoustaštva iznutra, čiji je Goldštajn neposredni branilac, kao da se nije radilo o jednorodnoj braći po krvi, ali i po mržnji, čiji je zaštitni znak ustaški zakrivljeni nož poznat kao „srbosjek”.

U maniru pravog marketinškog lobiste, izražavajući ovom vrstom očigledne podvale (prevare) solidarnost svoje vrste sa novim hrvatskim neoustaštvom, on ipak priznaje da ne gleda na „hrvatsku državu kao fetiš”[15] poput nekih svojih prijatelja „koji su još uvijek opsjednuti državom”[16]. Umesto toga, ostavlja nam da domislimo i iskažemo ono što mu malo-malo pa zastane u grlu, Goldštajn kao pravi Jevrejin, „premda nije Izraelac”(!), jedino na državu Izrael može da gleda kao fetiš. Uz to, kao zorovesnik (makar u i poznim godinama) nove liberalne ideologije u Hrvata, koja teži jednoj svetskoj vladi i u kojoj bi granice među državama bile prozirne, Goldštajn, taj „skoro vražji odvjetnik” neofašista, zaista ne gleda na državu kao fetiš! Ovakvom vrstom verbalne „ispričnice” zvane „mržnja iz uvoza” on je nastojao da spere odgovornost sa Tuđmanove vlasti za raspirivanje „osvetništva i naciona-lističke mržnje”, a posredno i za zločine počinjene u tzv. domovinskom ratu, koji su u završnici dosegli razmer genocida, tačnije etnocida, i to prema narodu koji je od nekad konstitutivnog, nakon sveobuhvatno sprovedenog etničkog očišćenja bio sveden na marginalnu nacionalnu manjinu od 3 posto.

Pre i iznad svega, međutim, „smišljajući šta će smisliti” (B. Ćopić), kao pravi marketinški spin-doktor, Goldštajn je kovanicom „mržnja iz uvoza” pokušao da od hrvatske „mlade demokracije” odagna hašku avet zvanu „govor mržnje”, uvedenu u zakonodavstvo 1997. godine, i pokretanje eventualnih fantomskih optužbi od strane Haškog tribunala za počinjenje krivičnog dela širenja, raspirivanja, podsticanja ili pravdanja rasne mržnje.

3.Ometajući jednodimenzionalno čitanje intervjua zbog neprestanog menjanja tačke gledišta sa koje govori, Goldštajn ga zaista na svojevrstan način sabotira, čemu je nesumnjiv „obol” dao i njegov sagovornik, kao „vrli pitac neki” (Mak Dizdar) – u liku hrvatizovanog Bosanca i Hercegovca, Miljenka Jergovića, znalca tajnih kratica kako bi se eventualno moglo ući u novu europsku književnost; između ostalog, i pomoću Goldštajna, kao značajnog jevrejskog lobiste i uticajnog izdavača, koji bi mu priskrbio širu književnu afirmaciju od koje, po svemu sudeći, neće biti ništa, jer i kad piše o jevrejskim temama, Jergović to čini sa neujednačenim kvalitetom i prepoznatljivim uticajem književne lektire da se pouzdano može nadati jedino mestu na začelju književne edicije tzv. bosanskohercegovačkih pisaca.

Jergovićeva sabotaža[17], opet, usmerena prema čitaocu, ogleda se u tome što pažljivo prateći Goldštajnove minuciozne promene tačke gledišta, u kojima je on čas solidaran sa hrvatskom državom, a čas je Jevrej koji je solidaran samo sa svojom jevrejskom opštinom, mada nije Izraelac (!?) , u vezi s tim prenosi i promenu „osjećanja” sa suđenja.

Pa tako, u času izricanja presude Šakiću, Gold-štajn[18] kaže kako nije imao „specifično židovski osjećaj” (?), mada posredno priznaje kako se ipak osećao kao Jevrej za koga je „židovski osjećaj njegova jača strana”. Utoliko (rekonstruišemo iz razasutih tvrdnji, posebno one o Nenada Porgesu), za razliku od Porgesa, bivšeg predsednika Židovske opštine i člana HDZ-a, koji je to učinio, Goldštajn nikada ne bi hrvatstvo pretpostavio židovstvu, što neminovno povlači pitanje: kada je osnivao HSLS, da li ju je osnivao kao Jevrej ili Hrvat, ili je pak pod titlom „izvorne” hrvatske stranke, kako joj i samo ime kaže, kao Jevrej čiji je židovski osećaj njegova „jača strana”, osnivao ipak jednu jevrejsku stranku? Na kraju, je li HSLS i danas hrvatska ili je ostala jevrejska stranka pod hrvatskim imenom?

Ovo se pitamo stoga što Goldštajn kao utemeljivač liberalne ideologije u Hrvata, koji (ponosno) ističe da je veći Jevrejin od Porgesa (da li i od Ognjena Krausa?), zamera ovome bivšem predsedniku Židovske opštine (što je i sam) članstvo u jednoj hrvatskoj stranci kakva je HDZ. Da li zbog Tuđmanove primitivno-fašističke, antisrpsko-antisemitske izjave kako je ponosan što mu žena nije ni Srpkinja ni Jevrejka, koju je ovaj zorovijesnik hrvatske „demokracije” rekao pa porekao, a ne zbog njegove fascinacije NDH, tom kvislinškom, satelitskom i fašističkom državom od koje seže hrvatski državotvorni kontinuitet. Osećajući se u času izricanja presude Šakiću[19] (ipak) kao Židov, ambigvitetni Goldštajn ne prestaje da zavodi čitaoca eksplicitnim odbijanjem da svoje osećaje odredi prema kolektivitetu kome pripada. Opisujući atmosferu sa suđenja priznaje da je bez „specifično židovskog osjećaja” (šta je to?) kao mučan prizor sa suđenja zapamtio onaj kada je Šakiću na njegov pozdrav „nekoliko starkelja” iz klupa sudnice, suprotno svojim starijim godinama, skočivši na noge odvraćalo s uzdignutom desnicom i pozdravom „Za dom”, pri čemu su izgledali „kao da su se u trenu pomladili za pola stoljeća”[20].

Povodom izricanja same presude, kojoj je pored „pedesetak, pretežno starijih, borbeno natmurenih izraza lica” prisustvovalo i nekoliko mlađih ljudi, predvođenih Antom Đapićem, saborskim zastupnikom, Goldštajn će kazati kako ga je „užasno zapanjila njihova neosjetljivost na zločin jer te ljude kao da ništa nije dojmilo obrazloženje presude” zbog neposrednih ubistava koje je Šakić lično počinio, iako se „radilo o golim, svirepim i nedvojbeno utvrđenim ubojstvima pred kojima normalna ljudska savjest prosto zanijemi”[21].

Uprkos svemu, naglašava, Đapić[22] se „nije stidio da zastupa stranu notornog ubojice”[23], čiji ga zločini uopšte nisu dirnuli, već je „protestirao što se Šakiću uopšte sudi” tvrdeći da je to „maslo Židova i Beograda, tko se onda još pita za nekakve davne Jasenovce i jasenovačke kosture kad su oni tamo istovremeno ubijali svoje Indijance u Americi, Arape u Palestini, muslimanske Hrvate u Hercegovini.”[24]

4. Ako je antisrpska mržnja u Hrvata delom i stigla iz emigracije, kao dozivanje krvoločnih kurjaka koji su se navadili na ljudsko meso[25], ali nikako u apsolutnom obimu, kako govoreći na liniji neoustaškog advokata i zloupotrebljavajući snažni znakovni jezik u naslovu intervjua poncijevski tvrdi ovaj profesionalni spin-doktor dok zločesto svodi neoustašku orgijastičku pomamu „u domovini” na pojedinačne uvezene emigrantske glasove mržnje, ona izrečena pune četiri godine posle rata svakako zahteva naknadno tumačenje i dešifrovanje, povlačeći za sobom veliko političko pitanje hrvatske bliske prošlosti i sadašnjosti:

Ko je to iz inostranstva, poput neke vrste fitilja koji će zapaliti eksploziv uistinu odašiljao mržnju za potrebe Hrvata (i Bošnjaka) i izvozio je u Hrvatsku (i Bosnu)? Nije valjda samo onaj manjinski, ekonomski slabiji deo nacionalistički opredeljene ustaške emigracije? Na kraju, ko je taj „Nepoznat Netko” prema kome je sejana mržnja, budući da to pitanje, u maniru neskrivenog krivotvorstva, potvrđujući kako je prećutano katkad doista važnije od rečenog, Goldštajn drsko ostavlja neizgovorenim, izbegavajući da ga imenuje?

Stoga nam, kao semiotičarima kulture, pada u udeo da, dekonstruišući subverzivni naslov ovog intervjua, razgolitimo očiglednu dvosmislenost koja je u njega ukodirana i razobličimo ovu kontroverznu medijsku sabotažu upućenu čitaocima kao primaocima poruke. Ona se u prvom redu odnosi na Goldštajnovu uvredljivu nespremnost da osim rasne mržnje prema Jevrejima, internacionalno poznate kao „antisemitizam”, prihvati da postoji rasna mržnja prema nekom drugom narodu.

Stoga on objekat mržnje neoustaške vlasti prosto prećutkuje, kao da se radi o nepoznatom, bezimenom narodu. Pri tome on tu neoustašku mržnju klevetno etiketira nacionalističkom, premda se radi o rasističkoj mržnji kakva je prema Srbima ispoljena i u prošlome ratu, za Pavelićevog diktatorskog režima,[26] kao i u zadnjem, prljavom građanskom ratu vođenom devedesetih godina.

Razlog iz kojeg je ne naziva rasističkom pronalazimo u bliskoj prošlosti. Naime, za vreme zločinačkog razbijanja Jugoslavije kao suverene, međunarodno priznate države kao otadžbine svih Srba i uspostavljanja na njenoj teritoriji novog poretka, ne samo da je hrvatsko neoustaštvo u svôj opačini ispoljavalo rasističku mržnju prema jednom ne mnogo velikom narodu, a koji nije bio jedan od dvanaest izabranih plemena Izrailovih, već je u svetskoj medijskoj satanizaciji Srba orkestrirano učestvovala većina zapadnih zemalja, čiju gordu kulturu uobičavaju zvati i „civilizacijom”.

Tom plemenu,kako su Srbe tada nazivali jevrejsko-francuski dnevnopolitički nadničari[27] bošnjačke provenijencije, Bernard Anri-Levi i Alan Finklkrot, srbofobično podvikujući „Evropa ili plemena!”,prema kojem je bila usmerena svekolika zapadna, a ne samo ustaška „mržnja iz uvoza”, Goldštajn će poreknuti i pravo na ime. S indignacijom izbegavajući da u poredbenu ravan žrtava rasne mržnje stavi ikoji drugi narod osim jevrejskog, jer bi to značilo ugrožavanje jevrejskog monopola nad mučeništvom, što se istog časa kažnjava etiketom „antisemitizma”, ostavio nam je u udeo da, uzdajući se u to da smo dorasli zadatku koji nam je zadao ovaj semiotički gerilac, učinimo to umesto njega.

Utoliko, da kovanica „mržnja iz uvoza” u svojoj napadnoj i nakaradnoj označiteljskoj objektivizaciji ne bi izazivala „krive predodžbe” i ostala nedorečeno, dvosmisleno ime iz naslova, i to baš od strane publiciste koji „ne želi da rađa i izaziva nedoumice”, a koje na ovakav način podstiče, prepuštajući svoje čitaoce razmišljanju – ne radi li se o nekakvoj Goldštajnovoj novoj osećajnosti i novom misticizmu.

Da poput ovog majstora stvaranja krivih predstava ne bismo oklevali u njenom otelovljenju, stvar je ljudskog poštenja da, kročivši u tamni predeo označenog ove reči-skrivalice, imenujemo to o kojoj se to mržnji u Hrvata radi, a za koju je i sam Goldštajn na svoj(evrstan) način lobirao „promičući” njen export–import. Naša nas istinoljubivost zato tera da hitno imenujemo tu podlo prećutanu reč koja se tiče Hrvata i njihove „osjećajnosti”[28], a koja je Goldštajnu prosto zapala u grlu – reč srbo-mržnja[29].

Izostanak designacije ovakve vrste u dosta opširnom intervjuu nesumnjivo je političko-propagandistički motivisan, te kao takav traži tumačenje. Bartovski (R. Bart) kazano, bez namere da „protivnika tučemo njegovim oružjem” (Krleža), goldštajnovskom dvosmislenošću (ili je prosto reč samo o dvoličnosti?), tu inkrimisanu „srbomržnju” on je posredno izgovorio, a Jergović i napisao – doduše, belim mastilom, tako da je ona u intervjuu sve vreme „prisutna”, ali u odsustvu, kao vid Jergovićevog „belog pisanja” ili Goldštajnove „bele mitologije”, kako bi je nazvao jevrejsko-francuski filozof, dekonstruktivista Žak Derida, uz srbomrzački nastrojenog Bernara Anri-Levija, Gliksmana i Finkelkrauta. On je, naime, još jedan od brojnih zagovornika urbanocida ili, prostonarodski kazano, bombardovanja Beograda od strane milosrdno-anđeoskih snaga NATO-a[30], kao, biće, najpouzdanijeg načina brze dekonstrukcije Srba!

Dakle, prema dvosmisleno-dvoličnom sudu ovog komunikacijskog gerilca, koji spremno navija vodu na hrvatski mlin, mržnja današnjih neoustaša nije proistekla iz srpske državotvornosti kao uzročnika hrvatskog kompleksa, već je stigla u Hrvatsku iz emigracije, pri čemu mučki izbegava da imenuje prema kome je ta mržnja usmerena, ali kako nije usmerena prema Jevrejima, to ona, kanda, i ne zaslužuje da se posebno naznači, iako se radi o sirovom i surovom „specifično hrvatskom osjećaju”,koji teško da će iščeznuti.Ono što nas je u svemu „užasno zapanjilo” bila je Goldštajnova potpuna nespremnost (neosetljivost), koja je izraz moralne lenjosti, da imenuje mržnju u Hrvata, čiji je rezultat stravični i ponovljeni ratni zločin, te da prizna nešto što je opšte mesto: kako je nesmirena mržnja u Hrvata usmerena prema Srbima!

Zbog toga sumnjamo ne radi li se o nekakvom Goldštajnovom „specifično židovskom osjećaju” neosećajnosti i nesamilosti?

Uistinu, i sada ostajemo zgranuti bezočnošću njegove fiškalske argumentacije, u kojoj se nije stideo da zastupa stranu notornih srbomrzaca, kojima se i sam na taj način priključuje, poturajući u odbranu neoustaštva lažnu tvrdnju da je srbomržnja u Hrvatsku došla, eto, od hrvatske emigracije koju žrtvuje zarad prosperiteta, demokratizacije i „europizacije” na mržnji prema Srbima stvorene mlade hrvatske države, zataškavajući kako su posledice te neugasive mržnje bile pogubne, jer je u tzv. domovinskom ratu Hrvatska potpuno etnički očišćena na način blickriga, a Srbi proterani. Sve Goldštajnovo smišljeno dokazivanje nepostojećeg, a tiče se propagandne laži o mržnji iz uvoza, stalo je – spalo, na sledeće: „I ovdje u zemlji većina naroda je bila nacionalno, da ne kažem nacionalistički opredijeljena, ali bilo je jako malo takvih, jedva da ih je i bilo koji su se nadovezivali na ustaštvo i bili spremni zagovarati ili čak provoditi ustaški genocid.”[31] S druge strane, u emigraciji ih je bilo – j a a a a a k o mnogo takvih!?

Sledi li se Goldštajnova zapanjujuća indiferentnost, tj. odsustvo sapatnje za neofašistički, a ne samo, „neoustaški” genocid, koji je, priznao to Goldštajn ili ne, bio ne samo zagovaran od strane onih koji su se „nadovezali na ustaštvo” već i sproveden, onda i danas, kroz etnocid za vreme „Bljeska” i „Oluje” – još jednom otkrivamo da je ime „Srbi” za narod nad kojim je etnocid počinjen, za njega, čini se, tabuizirano ime, koje nipošto ne sme staviti u usta. Ovo Goldštajnovo napadno izostavljanje, tačnije brisanje imena žrtve hrvatske „mržnje iz uvoza” više je nego otvoreno „ublažavanje i zataškavanje zločina”[32], učinjeno u ime naroda koji se u određenom istorijskom momentu priklonio nemačkom nacizmu, a danas se, uprkos tome što se u poslednjem antisrpskom ratu kao narod „nadovezao na ustaštvo i spremno zagovarao i čak provodio ustaški genocid” kroz učinjeno stravično etničko čišćenje, upinje i nastoji da se svrsta u evropske antifašiste.

Brisanje i perfidno potiskivanje pomena imena Srbi, kao žrtava hrvatske rasne mržnje, može se tumačiti i time što su, prema spinovanoj (pseudo)istoriografiji, koja kroji i prekraja istoriju XX veka, a za potrebe „novog humanizma” i novog doba, kao jedine dozvoljene žrtve rasne mržnje u Drugom svetskom ratu, pa i u Jasenovcu, bile i ostale isključivo jevrejske žrtve.

Da bi to mesto i dalje bilo ekskluzivno rezervisano samo za njih, to se rasna mržnja ni danas ne sme tretirati u kontekstu rasne mržnje prema nekom drugom narodu – osim jevrejskom. Može, eventualno, samo kao nacionalistička mržnja. To se posebno odnosi na od zapadnjaka delegitimizovani srpski narod, kojem je u novoj raspodeli uloga na razdrobljenom južnoslovenskom prostoru krajem drugog milenijuma mondijalistički Knez tame, koji bi da vlada globalnim selom, dodelio krajnje negativnu ulogu agresora i još pritom pronosioca govora mržnje, čak i pre no što je počela nacionalistička rapsodija u kojoj je razbijena Jugoslavija.

Štaviše, već 1992. godine Srbi su javno, već unapred bili osuđeni za zločin genocida, te bili oni koji će platiti krivicu za raspad Jugoslavije (države koju su upravo Srbi stvorili!) i za skoro sve ratne zločine počinjene na njenom prostoru. Kao takvi, oni se prema Goldštajnovoj propagandističkoj recepturi dobijenoj od svetskih lobista, čak i kao žrtve ustaške mržnje (pa i one iz uvoza) nisu smele ni pomenuti jer bi svako promovisanje Srba kao žrtava mržnje, makar i u Drugom svetskom ratu, umanjivalo ekskluzivitet jevrejskih žrtava, kao što bi umanjivalo i ekskluzivitet hrvatskih i, naročito, bošnjačkih žrtava, koje su u poslednjem ratu od strane kreatora novog međunarodnog prava bile obeležene kao jedine žrtve građanskog rata, pa čak i kao žrtve genocida – srpskog, dakako.

Zaista, istinu govoreći, ako je Hrvatska išta trebalo da uvozi, u prošlosti, danas i sutra, to svakako nije neofašistička i rasistička srbomržnja. Bar je nje, kao svehrvatskog nacionalnog obeležja, uvek bilo u izobilju, tako da je komotno mogla da se izvozi, a ne uvozi, i to u onim istim kompozicijama u kojima su kroz najstrašnije pune četiri godine uvoženi Srbi iz svih krajeva Jugoslavije, a za potrebe, kažu i lažu, radnog logora Jasenovac, onoga kojeg bi danas, na nagovor vremena (?) čak i neki nazovisrpski istoričari, a zapravo najgnusniji nakupci i prekupci srpskih svetlih grobova da pretvore u mesto „jevrejsko-srpskog holokausta”[33], te tako brojci od 700.000 mučenički postradalih Srba (što je ostvareno kao dio plana Pavelićevog uništenja Srba na osnovu proučavanja pokolja Jermena), pretpostave 23.000 ubijenih Jevreja. To da je država Hrvatska na sve načine izvozila, a ne „uvozila” srbomržnju, čiji se koreni nalaze u Vatikanu, produkujući antisrpsku mržnju, najpre prema Bošnjacima, opšte je poznato, dok i među njima nije liznuo otrovni plamen međusobne mržnje, koja je u jednom vremenu po intenzitetu nadjačala mržnju prema Srbima, a koju su dežurni svetski vatrogasci i svakovrsni „diplomatski” ološ, zadužen da potpiruje isključivo srbomržnju, u hitroj intervenciji ugušio. Pokazalo se, naime, da u ratu pokrenutom zarad razbijanja Jugoslavije i uspostavljanja novog poretka (svetskog?), a protiv onih koji su je i stvorili, nije bila delatna samo beskrajna antisrpska mržnja naše domaće razbraće kao najjači kohezioni faktor već na velika vrata doista stupa prava-pravcata mržnja iz uvoza, potekla od belo-svetskog šljama, razorna i nakazna u svojoj gnusobi kao i hrvatska.

A kakva je bila hrvatska srbomržnja, pokazaćemo tek u jednom fragmentu „njom samom” – kroz reči Bosiljka Mišetića, bivšeg hrvatskog ministra, koji 1992. bez zazora izjavljuje: „Duhovna obnova znači da dječak od samog rođenja prije nego što nauči da čita i piše treba da zna ko je njegov neprijatelj, a neprijatelj na ovoj našoj zemlji je Srbin.”[34]

5. U delu intervjua koji se nadovezuje na „Pavelićev program” i komunističko distanciranje od zločina iz vlastitih redova[35], užasno nas je zapanjilo Goldštajnovo odsustvo spremnosti da pogleda istini u oči i osudi zločin genocida prema Srbima, genocida koji je počinio Tuđmanov režim, utemeljen upravo na rehabilitaciji neonacizma i neoustaštva, a koji se s početka rata direktno povezao sa ustaškom emigracijom, indoktriniran uverenjem da zločin počinjen u odbrani ili za navodnu dobrobit hrvatske države nije zločin.

Njegova „temeljna inspiracija” vuče koren od arhitekte ustaškog zločina, Ante Pavelića, i glavnog izvođača ustaškog genocida, „pra-ustaše” Eugena Kvaternika. Njihove su ideje, iako neostvarene u Drugom svetskom ratu, u kojem su učinjeni teški izgredi, „koji sa moralnog stanovišta sačinjavaju grijeh, s pravnog zločin, a s političkog glupost”[36], u istorijskom smislu realizovane sa pola veka zakašnjenja. Za razliku od ustaških ideologa, koji su posle rata ukazivali na potrebu distanciranja od zločina iz vlastitih redova, današnja hrvatska vlast, nastala na antisrpskoj genocidnoj politici, očigledno, za to još nije spremna. Iako je pokajanje za učinjene grehove (lustracija) jedan od prvih uslova za uspostavljanje toliko samohvaljene „hrvatske demokracije”, to očigledno nije spreman da učini ni njen podanik, istoriografski pamfletist Slavko Goldštajn, „solidaran sa hrvatskom državom”, pa time i sa zločinima koji su počinjeni da bi se, kako je nazva, neoustaška vlast uspostavila.

Naime, umesto da četiri godine posle rata Hrvatska osudi ustašku politiku sistematskog uništavanja Srba i prihvati da je „zločin uvek zločin”, Tuđmanov je režim planski uvezao Šakića da bi ponovo raspirivao rasnu mržnju. Sudeći mu, posleratna Hrvatska nameravala je da prema spolja, kroz navodno „demokratsko” suđenje ovom nacističkom zločincu, pošalje poruku kako je spremna da se razračuna sa ustaštvom u svojoj daljoj prošlosti – ali očigledno ne i sa njegovim još perfidnijim pojavnim oblicima u bližoj, u kojoj je došlo do direktnog „obnovljanja čak i nekih ustaških zločinačkih metoda” i do rehabilitacije ideologije ustaštva prema kojoj je iskazivana „i ekstremna afirmacija i oportunističko ublažavanje ili zataškavanje zločina”, a čiji je ugaoni kamen bila i ostala – srbomržnja. Stav sledbenika ustaštva u sadašnjosti, čiji je rezoner Ante Đapić, više je nego jasan: „prvo, nije se sudilo Šakiću[37], nego se sudilo jednom vremenu i, drugo, da se sudac Tripalo pri čitanju presude pogledom i držanjem tela obraćao Židovima u sudnici, a ne optuženiku…”[38]

Odgovarajući na pitanje otkuda u sadašnjoj političkoj stvarnosti „hrvatska (HDZ-ova) fascinacija Izraelom”[39], Goldštajn[40] licemerno ističe da je to „zbog neke daleke sličnosti s Hrvatskom”, još jednom perfidno izbegavajući da otvoreno (i pošteno, ako ova reč, poput reči „Srbi”, nije potpuno prognana iz vokabulara onih koji su solidarni sa hrvatskom državom) odgovori odakle dolazi ta „neka daleka sličnost”, koja je zajednički imenitelj Hrvatske i Izraela, pa prizna da su Hrvati proterali Srbe[41] kao što je Izrael proterao Palestince! Međutim, za Goldštajna bi ovo jednostavno priznanje o etničkom čišćenju kao zvaničnoj politici i Hrvatske i Izraela bilo prekomerno, ne zbog Hrvata, već u prvom redu zbog njegovih „jevrejskih osjećaja”, koje je svojevremeno najbolje ispoljio/iskazao Moša Dajan[42] poručivši „zaostalim”[43] Palestincima: „Mi nemamo izbora – vi ćete i dalje živeti kao pseta, a ko god želi može slobodno otići, pa ćemo videti gde će nas to dovesti.”[44] Nije li slično poručeno i Srbima za egzodusa iz Hrvatske – „da iz nje mogu da ponesu samo ono prašine na opancima”.

U istrajnoj težnji da se dodvori svom prvom zaštitniku, kleroglobalističkom Vatikanu, mlada hrvatska „demokracija” „željkovala” je da od svoje napokon stečene države stvori Civitas Dei, čistu katoličku državu time što su proterali pravoslavne Srbe kao konstitutivni narod, a od preverenih Srba katolika načinili, zbog njihove konvertitske usrdnosti u „svedočenju” katoličanstva, jezgro hrvatske nacije.

Ostalo im je još bilo da mlada hrvatska „demokracija” prožeta duhom židokratije[45] popravi odnose sa Izraelom[46], prvim štićenikom Amerike, kojem liči bar u jednom: kao jedna od etnički najčistijih zemalja sveta, Hrvatska skoro da je (č)ista kao država Izrael[47], koja je na sličan način pobila i proterala Palestince otevši im zemlju, a kojom Hrvatska nije slučajno fascinirana – „sanjajući o efikasnoj i jakoj vojsci i o moćnom gospodarstvu” poput izraelskog. Odatle, dakle, vuku koreni HDZ-ovog i hrvatskog fileosemitizma[48]; nedostaje im još samo jaka vojska i moćno gospodarstvo – pa da stvore Hrvatsku do Drine ![49]

Nakon što se proanalizira politički kontekst u kome je suđenje organizovano, kao semiotičari kulture koji moraju umeti da čitaju ne samo neposredne već da iz znakovlja izvlače i posredne poruke, dolazi se do još jednog značenjskog sloja koji se tiče suđenja ustaškom krvoloku Šakiću: ono je organizovano ne bi li se ustaše i današnji njihovi neposredni nastavljači izmirili sa Jevrejima, tim isključivim žrtvama genocida u Drugom svetskom ratu309, a zbog zločina počinjenih prema njima. Međutim, cinizam je svoje vrste da Šakić, logornik najkrvoločnijeg konclogora u Drugom svetskom ratu, zakleti srbomrzac i gnusni hrvatski antisemita, iz svoje zaluđenosti fetišem zvanim NDH bude prinesen od strane te iste obnovljene države kao krunski dokaz novog hrvatskog fileosemitizma!

Da li je za oprost Jevreja to sa hrvatske strane bio dovoljan dokaz?

Po svemu sudeći nije, iako je to, kako diplomatski tvrdi visokopozicionirani Goldštajn (ne znamo samo u čijoj državnoj administraciji) – bio „vrlo važan korak, ali samo jedan”, za kojim bi trebalo da usledi, nada se, „barem pedeset velikih koraka”,što bi trebalo da značida su Jevreji prihvatili (prvu) simboličnu žrtvu koju je Hrvatska prinela ne bi li joj se oprostili zločini počinjeni prema Jevrejima u Drugom svetskom ratu, posebno oni u Jasenovcu. Ostaje, međutim, da se pitamo koji će to biti „pedeseti veliki korak” koji će Hrvatska morati da učini, mada ga naslućujemo, dok u isti mah gonetamo mogući odgovor na najbolnije srpsko pitanje: Zašto je i kako je to Šakić, jasenovački krvožednik, pored dvadeset zatvorskih godina kazne, ipak izbegao optužbu i osudu za zločin genocida? – Zato što je Hrvatska 1999. godine logorniku najkrvoločnijeg konclogora, Dinku Šakiću, sudila zbog jevrejskih žrtava u Jasenovcu, ali ne i srpskih i romskih. Kako je prihvaćeno da ih je postradalo 25.000, to se one ipak nisu okvalifikovale kao zločin genocida naspram nebrojeno puta većeg broja srpskih žrtava. Da je Šakiću suđeno za zločine počinjene prema Srbima, kojih je u Jasenovcu ubijeno preko 700.000, a nije, Šakić bi sigurno morao da bude osuđen za zločin genocida, čime bi i sama NDH bila osuđena zbog antisrpske genocidne politike! Međutim, kako do takvog suđenja u Hrvatskoj nikad neće doći, to će zločin genocida izvršen prema Srbima u Drugom svetskom ratu, a najcrnji je onaj u Jasenovcu, ostati trajno nekažnjen.[50] Još jednom Srbima preostaje uzdanje jedino u Božiju pravdu jer je Gospod velik i svemoguć!

6. Kada ne bi upadao u zamke raznih oblika Goldštajnovih dvostrukih aršina, istinoljubac bi mogao da izvede zaključak kako je mržnju iz uvoza za svoje potrebe godine 1999. uvezla lično hrvatska država pod plaštom navodnog suđenja prestarelom Šakiću za počinjene ratne zločine koji, zna se, ne zastarevaju. Dopremivši ga nakon pedeset četiri godine od prošlog rata, kako bi svoje poslednje godine proveo u domovini, a ne u emigraciji, Šakić se na simboličkoj ravni žrtvovao zarad ideala svoje mladosti, „Neovisne Države Hrvatske”, za koju je bio spreman da položi i vlastiti život i umre u zatvorskoj kaznionici! Međutim, više je nego očito da Šakić nije doživeo ekstradiciju samo zato da bi kao okoreli zločinac nad zločincima i krvavi ustaša, poput pravog medijskog teroriste, po poslednji put sejao mržnju prema Srbima, iznoseći svoje reakcionarno „domoljubno” divljenje Paveliću, Luburiću i Stepincu, ističući više nego dobre odnose ove poslednje dvojice, a u svojim iskazima lukavo i „vrlo precizno misleći na iste zamisli aktuelnog hrvatskog predsednika”.

Čak i letimična kvalitativna analiza sadržaja intervjua pokazuje da je hrvatska država, iskazujući političku korektnost prema istoriji, uprostila nacistički zločin na rasistički holokaust i tragično i sistematsko istrebljenje Jevreja, i u tom smislu organizovala suđenje ratnom zločincu za zlodela koja je on počinio upravo prema Jevrejima. U tom cilju dopeljala je ovog okorelog ustaškog krvnika i „šogora Maksa Luburića”, tog „domaćeg egzemplera zla”, da bude promotor nove pomirbe ne samo Srba i Jevreja već i svih Hrvata, onih iz doba Pavelića i onih u „najblažim formama” bliskim Paveliću, kako „svijajući kuke na sedmero” (B. Ćopić) maliciozno napola izreče ovaj Jergovićev neprincipijelni sagovornik, misleći na današnje neoustaštvo.

Naime, kroz sudsko-medijski spektakl u kojem su, kažu i lažu, „pravnički kompetentni suci sačuvali profesionalnu nezavisnost i osobni integritet”[51], na svaki način je izbegnuto da Šakić bude optužen za genocid. Naprotiv; umesto da odgovara za zlodelo genocida, njemu je u skaradnoj velikohrvatskoj domoljubnoj režiji namenjeno da u oreolu svojevoljnog žrtvovanja, mada lično nije pokazivao nikakvo saosećanje, sram ili hrišćansko kajanje za sva mučenja i ubijanja u Jasenovcu, simbolično pomiri ustaše i antifašiste, hrvatske, dakako, a ne da mu se „u svoj njegovoj paradnoj zaluđenošću javnošću” sudi za tričavih pet neposrednih ubistava koje je lično počinio. U konačnici, pokazalo se da je Šakić, taj psihopata i neprikosnoveni gospodar života i smrti, koji je bez ikakvog osećanja krivice tvrdio da se samo borio za biološki opstanak hrvatskog naroda, bio uvezen da bi pod pokroviteljstvom samog predsednika promovisao ideju međunacionalnog pomirenja Hrvata i Jevreja – bez Srba i Roma – kao žrtava jasenovačkog konclogora uz, jasno, (pra)staru ideju homogenizacije svih Hrvata, za koju se posle Drugog svetskog rata u emigraciji zdušno zalagao najokorjeliji zlikovački vođa ustaštva, krvožedni satrap Vjekoslav Luburić.

U tom pogledu današnje neoustaše, tj. neofašisti na vlasti, ti Šakićevi svojevrsni „kompanjoni” „opsjednuti državom”, kako im spočitava Goldštajn[52], premda je i sam „solidaran sa hrvatskom državom” (!), organizujući suđenje jasenovačkom logorniku 1999. godine, a ne 1991, kada je „neoustaštvo u svom ekstremnom obliku uvezeno u Hrvatsku s onim manjim, ali rigidnim delom emigracije koji se vratio u zemlju”[53], uistinu su napravile pravu sudsku farsu, ne sudeći mu po komandnoj, već po, navodno, ličnoj odgovornosti, za stravična zlodela počinjena u najsvirepijem po načinima ubijanja konclogoru Drugog svetskog rata. Suđenje je potvrdilo da je zločin genocida učinjen u prvom redu i ponajviše prema Srbima za vreme dok je bio komandant konclogora, „zločin bez kajanja”, koji teško da će ikada sa hrvatske strane biti procesuiran, a kamoli okajan, uprkos nedavnom poluceremonijalnom dolasku biskupa Bozanića na jasenovačko stratište.

„Govor mržnje” kao verbalni delikt

1. Kada smo opredmetili Goldštajnov podlo prećutani objekat mržnje i semantički ga kontekstualizovali kao srbo-mržnju, to ćemo floskulu o mržnji iz uvoza staviti u ravan sa nejasnom i nepreciznom sintagmom koju nije lako definisati – „govor mržnje”. Kao pojam širokog obima, ali uskog sadržaja, koji je u „praksu” uvelo Tužilaštvo Haškog tribunala, on se tumači kao „verbalno optuživanje nekog čoveka za razne izme”.

Pod ovom se etiketom, koja nema pravnu definiciju i čije je polje primene preširoko, shodno preporuci Komiteta ministara Saveta Evrope iz 1997. godine, a koju Tribunal pogrešno i potpuno nepravilno primenjuje, rđavo tumačeći kovanicu „govor mržnje”, podrazumevaju „svi oblici izražavanja koji šire, raspiruju, podstiču ili pravdaju rasnu mržnju, ksenofobiju, antisemitizam ili druge oblike mržnje, zasnovane na netoleranciji, uključujući tu i netoleranciju izraženu u formi agresivnog nacionalizma i etnocentrizma, diskriminacije i neprijateljstva prema manjinama, imigrantima i ljudima imigrantskog porekla”. Međunarodni pakt o političkim pravima u Članu 20 takođe „zabranjuje svako zagovaranje nacionalne, rasne i verske mržnje kojim se podstiče na diskriminaciju, neprijateljstvo i nasilje”.

„Govor mržnje” kao verbalni delikt znači ograničenje slobode ispoljavanja ubeđenja i mišljenja, što je civilizacijska tekovina koja, kada se ograniči, znači da se ograničava slobodan um. Međutim, više je nego primetno da kada isti govor mržnje kao sredstvo nedopustive političke propagande ispoljavaju zapadnjaci, ne skrivajući vlastiti etnocentrizam, on ostaje nekažnjen, čak i onda kada ispoljavaju „slabo prikriveno rasističko uverenje o urođenoj ‘biološkoj nadmoći’ nad ostatkom sveta, koje se ne krije ni u savremenom svetu”. S druge strane, poznato je da je Tužilaštvo Haškog tribunala potpuno neadekvatno i suprotno pravnim načelima pribeglo „govoru mržnje”, kao nepreciznom pojmu vezanom za zloupotrebu slobode izražavanja, po kojem je jedini optuženi dr Vojislav Šešelj, odnosno on je jedini kome se stavlja na teret da je korišćenjem govora mržnje, navodno, počinio krivično delo progona.

Manipulišući govorom mržnje svesno i zlonamerno iz političkih pobuda, Tužilaštvo je potpuno neadekvatno i suprotno pravnim načelima uvelo „govor mržnje” u optužnicu iako je ovaj, nekad u jugoslovenskom zakonodavstvu ukinuti „verbalni delikt”, koji ni evropsko ni naše zakonodavstvo više od deceniju i po ne poznaje, suprotan Članu 10 Evropske konvencije o zaštiti ljudskih prava i osnovnih slo-boda po kojoj „svako ima pravo na slobodno izražavanje”.

„Govor mržnje” kao delikt kojim se prema tumačenju Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju takođe može počiniti zločin, u Tribunalu je za sada ekskluzivno namenjen za Srbe da bi se, u nedostatku krivičnih dela, njime teretili. Strahujući da bi se ovaj verbalni delikt mogao da primeni i u slučaju Hrvata i ovim „oblikom počinjenja” tereti i samo hrvatsko rukovodstvo, Goldštajn (Jergović?), eksploatišući propagandnu laž o mržnji iz uvoza poput pravog spin-doktora, „govor mržnje” preusmerio je na teren emigracije, izvan Hrvatske, tvrdeći da je mržnja,a ne„govor mržnje” stigla iz uvoza. Ovakvim izborom kovanice uspeo je u tome da se izbegne svaka moguća asocijativno-motivaciona veza sa inkrimisanom haškom kovanicom. Takva cinična jezička premetaljka, koja podseća na slične jezuitske, vrhunac je zlonamerne manipulacije, iza koje stoje političke pobude. Njome je hrvatska „mržnja iz uvoza” bila semantički sužena na potpuno nekažnjiv varijetet govora mržnje, čak ne ni na govor ustaške emigracije, već na njihovu mržnju (a njoj se ipak ne može suditi!), i to onu sa dalekog južnoameričkog kontinenta, iz Argentine i Brazila, koja je, bivši prokrijumčarena u Hrvatsku (poput droge?), podstrekivala nacionalističku, ali ipak ne i rasnu mržnju, te se kao takva nije mogla dovesti u vezu sa govorom mržnje kao krivičnim delom.

Kao propagandističko čedo (čudo?) dvojice Sarajlija, koje je upravo napadno, u prostačkoj veličini na način „otkrovenja” stavljeno u naslov intervjua, ono je bilo skovano za potrebe odbrane „mlade hrvatske demokracije”, nastale na neofašističkoj mržnji prema Srbima, od ove haške aveti. Iako skoro pa sinonimska sa opakom haškom kovanicom, ova kovanica je ipak i bitno različita, jer je značenjski osiromašena; rečju, spinovana je tako da značenjski bude za koji stepen blaža od govora mržnje.

Dakle, u svrhu odbrane Hrvatske od moguće optužbe za „govor mržnje”, ova dvojica hrvatskih domoljubaca, u saradnji sa istim takvim podaničkim „Feralom”, nisu štedeli crnu boju u naslovu-plakatu da od Hrvata odagnaju moguću optužnicu za „govor mržnje”. U maniru posipanja pepelom, Goldštajn je kao Jevrej, a u ime Hrvata, iskazujući svojevrsnu „solidarnost sa hrvatskom državom” unapred priznao da je bilo doduše „neke” mržnje (ne i govora mržnje), ali da je ta mržnja stigla iz uvoza, što je ipak blaže počinjenje od onog koji propisuju haški „pravdobrani”[54]!

U isti mah, ovom propagandnom laži Goldštajn je skrenuo pažnju s akutnog problema hrvatske države kao antifašističke, međunarodno priznate zemlje, a iznutra prožete neprijateljskim nacionalizmom prema Srbima, rasnom i verskom mržnjom i neoustaškom/neofašističkom ideologijom, koja se posredno promovisala i kroz „demokratsko” suđenje „seljački lukavome” čistokrvnom masovnom ubici. Pribegavajući ovoj smišljenoj kovanici, Goldštajn je u ime „organizovane jevrejske zajednice” na svojevrstan način amnestirao Hrvatskoj „najteži” oblik govora mržnje – antisemitizam.

Naspram njega, klerofašistička mržnja Hrvata prema Srbima kao da i ne potpada pod pravnu sankciju; štaviše, ona se upravo afirmiše, uprkos tome što je kao narod druge vere, vere pravoslavne, doživeo strašno etničko čišćenje, a što po dvoličnim pravnim aršinima zapadnih demonokrata nije zločin genocida.

2. Goldštajnova odbranaška izjava u korist neoustaštva, dostojna najzagriženijih hrvatskih nacionalnih ideologa i „povijesničara”, svojevrsno je saučesništvo u antisrpskoj politici, i kao takva deo je orkestrirane antisrpske kampanje izvana, koja se, nažalost, provodila prema Srbima.

Stvarne razmere Goldštajnove široko zasnovane manipulacije mržnjom iz uvoza iza koga stoji govor mržnje iz uvoza, kao specifičan vid „govora mržnje” ispoljenog prema Srbima u poslednjem građanskom ratu (kao metoda „specijalnog rata”), najbolje se uočavaju na brojnim primerima govora zapadnjaka o Srbima, govora koji su u najvećem postotku sirovi „govor mržnje”. Njega su nesputano i nekažnjeno (čak i bez moralne sankcije) iskazivali brojni rasistički nastrojeni novosvetsko-poredski ideolozi, podstičući nacionalnu diskriminaciju prema tim „zlim Srbima”, „rasistički nastrojenim Srbima”, koji su „soj za sebe”, „ljudska životinja u najgorem izdanju” i tome slično, u čemu su prednjačila sredstva informisanja, koja su, po priznanju Kaja Eidea, pomoćnika međunarodnog izaslanika Stoltenberga, „možda počinila najveći mogući greh jer su optuživali samo Srbe za nasilje koje su inače činile sve tri strane”.

Nasuprot ovom retkom istinoljupcu među antisrpski nastrojenom zapadnom diplomatijom, pravo gađenja prema Srbima otvoreno je iskazivala češka Jevrejka koja je preživela holokaust tako što je sa porodicom prebegla u Srbiju (Vrnjačku Banju), bivši državni sekretar SAD, Medlin Olbrajt, koja je na pitanje zašto vodi takvu politiku prema Srbima, 22. januara 1997. u dijalogu sa demonstrantima ispred zgrade UN u Njujorku odgovorila: „Zato što su oni odvratni!”[55]

Jedan od ljubitelja čovečanstva, a u isti mah srbomrzac, koji je još od 1992. godine predvodio orkestriranu svetsku medijsku satanizaciju Srba, bio je dobitnik Nobelove nagrade za mir, Eli Vizel, koji je kao jevrejski dečak preživeo holokaust; inače, predsednik „Bosansko-američkog prijateljstva”, koji se u napadno propagandističkom maniru, u probosanskom tekstu „Bosna i holokaust” pita: „Da li to znači da bi trebalo da imamo više razumevanja za Srbe. Tokom tri godine bosanski srpski vojnici su bili krivci za neprestanu agresiju, sprovodili su etničko čišćenje i streljanja po prekom postupku.”[56]

Za Vizela je agresija NATO na SFRJ „moralni rat”, jer „kada se zlo otkrije ne treba čekati i dopustiti mu da ojača. Mora se odmah delovati”[57]. U ime toga, tvrdio je da je „ponekad opravdan preventivni rat”[58], zalažući se za preventivno bombardovanje Srba, jer bi oni, navodno, mogli da počine zločine: „Ja se plašim… Strah me je od dolaska Srba. Čim oni uđu tamo, strah me je od grozota koje će biti počinjene.”[59]

Za Jozefa Bidena, američkog senatora, „Srbi su nepismeni i degenerici”[60], a rat koji vode „fašističko razbojništvo u maršu”. Za onaj u Bosni reći će da je to „krajnost srpske bestijalnosti”, „silovanje Bosne i mahniti srpski fašizam”[61].

„Nato bombe su opravdane”[62], bio je stav čikaškog kardinala Bernandina.

Ti „krvožedni etnički čistači”, kako je Srbe zvala Džordži En Gajer – „sprovode teror i siluju albansku djecu”[63], pozivao je na linč srbomrzački nastrojeni bivši američki predsednik Bil Klinton u govoru na proslavi 50 godina NATO-a u Vašingtonu 1999.

„Jevreji prepoznaju genocid kad on postoji … i ja sam zato da se na Srbe baci nuklearka”[64], poručivao je Martin Perec, izdavač lista „Nju Repablik”, dok Jevrejka Suzan Zontag, američka „spisateljica” u „L mondu” piše: „Postoji u svetu jedno apsolutno zlo, i zbog toga postoje pravedni ratovi”[65].

Ni nekad prijatelj Srba, Francuska, nije zaostajala u govoru mržnje, pa tako Jan Kot, francuski general, kaže: „Što se tiče Srba … to je jedan danas bolestan narod, već odavno zatrovan, zapao u opasnu kolektivnu paranoju”, dok je za agresiju NATO-a 1999. godine bivši francuski predsednik Žak Širak, zaboravivši na jezik diplomatije, tvrdio je da je to „sukob između varvarizma i demokratije”. „Srbi su narod bez zakona i vere. To je narod razbojnika i terorista”[66]. Alan Finklkrot, uz Anrija Levija deklarisani francuski srbofob, procenio je: „Čim je francuska država prestala da bude prosrpska, može joj se ukazati poverenje”.[67]

Alanu Gliksmanu, navodnom filozofu, ne smeta da u intervjuu sarajevskom časopisu „Dani”, zloupotrebljavajući slobodu izražavanja, izjavi da „kad Srbi kažu da su potpuno nevini, oni pokazuju da su rasisti”[68].

Dok još ovaj najprljaviji, poslednji u nizu antisrpskih i antipravoslavnih ratova nije bio ni počeo, 22. aprila 1992. godine u Njujorku izdato je saopštenje povodom događaja na prostoru bivše SFRJ, u kome su, komemorišući holokaust, najznačajnije jevrejske organizacije pozivale američku javnost da im se pridruži u preklinjanju američke vlade kako bi se zaustavilo srpsko varvarstvo. Tražile su da se smesta podigne embargo na srpsko oružje, momentalno pripremi vojna sila, uključujući vazdušne udare osmišljene da zaustave srpsku agresiju, da se maksimalno izoluje Srbija u svetskoj zajednici, stvore radne grupe za ratne zločine koje bi sakupljale informacije koje se mogu okvalifikovati kao dokaz za potonje procese ratnih zločina. Saopštenje su u formi svetskog apela za spas od srpskog varvarstva odreda potpisale sve svetske jevrejske organizacije, između ostalih: Američki jevrejski odbor, Američki jevrejski kongres, masonska jevrejska organizacija B’nai B’riht, Antidifamaciona liga, Hadasa, Jevrejski ratni veterani, Nacionalni savet jevrejskih žena, Unija američkih hebrejskih kongregacija, Unija ortodoksnih jevrejskih kongregacija, Ujedinjena sinagoga za konzervativni judaizam, sve do Ženske lige za konzervativni judaizam i Ženskog američkog OTR-a[69].

3. Nakon svega predočenog, više je nego očigledno da Goldštajnova ekvilibristička tvrdnji o mržnji iz uvoza, ako se čita njen ne samo doslovni nego i preneseni smisao, sadrži i otrovnu i otvorenu jevrejsku srbomržnju; čak bi se reklo da je upravo „organizovana jevrejska zajednica” prednjačila u propagiranju mržnje prema Srbima u poslednjem antisrpskom ratu kroz prizivanje sećanja Jevreja na holokaust. Ta orkestrirana srbomržnja iz uvoza, usmerena isključivo prema onima koji su se radi odbrane svoje slobode usudili suprotstaviti zavojevačkim sveokupacionim i svekolonijalnim ciljevima novih vladara sveta, sejana je u prvom redu preko moćnih jevrejskih medijskih kuća, koje su, prema rečima pokojnog Jozefa Atijasa, rabina dobojskog, pokrenule svetsku medijsku satanizaciju Srba. Prema njegovom priznanju, sve je počelo tako što je „Svetski jevrejski kongres naredio bankarima da daju pare medijima kako bi se stvorila ovakva negativna medijska slika o Srbima u svetu”. Iza medijske satanizacije Srba, koja se zasnivala na sejanju otrovnog govora mržnje, kojim je kontaminiran teren za plansko sprovođenje pravog medijskog rata koji su pokrenule i vodile plaćeničke lobističke kuće, između ostalih, „Ruder Fin” i „Hil Nolton”, te njihovi najamni radnici zvani spin-doktori, ti sprovodioci u delo najprljavijih naloga kreatora novog svetskog poretka; posle medijske satanizacije Srba, stvorene na gomili najgnusnijih laži i neverovatnih podvala i konstrukcija, čiji je tvorac sam Knez tame, prepunih dušegubnih reči koje proizvode lagano samoubistvo nacije u ime koje su uzgovorene, upravo zato što su izraz laži i bogohule – posle njih stizali su kao psi rata belosvetske diplomate da u ime „demokracije” i ljudskih prava bljuju „govor mržnje” protiv Srba po principu „jači – tlači”!

Utoliko, posmatra li se Goldštajnova izjava o mržnji iz uvoza u najširem kontekstu poslednje svetske drame, u kojoj su Srbi bili proglašeni za apriorne krivce i to najpre od „organizovane jevrejske zajednice”, a ne u zlonamerno suženom kontekstu hrvatskog emigrantskog neoustaštva, na šta ju je sveo ovaj spin-doktor, dolazi se do nepobitnog dokaza da su pravi sejači i raspirivači govora srbomržnje, koji nije samo u suprotnosti sa slobodom izražavanja, kao temeljnim i zagarantovanim ljudskim pravom, već to pravo i vređa, bili izabrani, judeofašistički nastrojeni predstavnici fantomske međunarodne zajednice.

Upravo su oni, sejući srbomržnju iz uvoza, pod starim zavojevačkim geslom „zavadi pa vladaj” bili oni koji su izazvali krvavi građanski rat. U njemu su, zarad svoje koristi, razbili Jugoslaviju, a potom 1999. zverski bombardovali Srbiju, da bi za Veslija Klarka „biser nad biserima bilo kada avioni B-52 gruvaju na Kosovu”.

Taj, upravo rasistički diskurs, koji je stizao iz tabora mirotvoračke Međunarodne zajednice, u visokoj je politici promovisao i bivši američki predsednik Ronald Regan, koji je 1983. godine, ne skrivajući animozitet prema Rusima, izjavio da je SSSR „imperija zla”, odmetnička imperija spremna na sve, svaki zločin, laž i prevaru kako bi postigla svoje ci-ljeve”[70]!

Na njegovom tragu, svoj rasistički odnos prema Srbima iskazaće još jedan Amerikanac, Tomas Fridman, za koga su Srbi narod koji treba uništiti: „Dopalo vam se ili ne, mi smo u ratu sa srpskom nacijom … i ulozi moraju biti veoma jasni … vratićemo vam zemlju decenijama unazad, pretvorivši vas u prah. Želite li pedesete? Mi ćemo vam dati pedesete. Želite li 1389? Možemo da stvorimo i 1389.”[71]

4. Posle ovakvog izliva srbomržnje, koji potiče od sveta zla, a preplavio je Zapad, gde reči zaudaraju i smrde od bestidne laži od koje se srce steže; nakon ovog političkog blebetanja najgore vrste, zlobnog, kreštavog, vulgarnog, zajedljivog i žučnog, usmerenog protiv Srba, kojim se najavljuje novo mračno doba svetske civilizacije, sunovratno zapale u duhovno ropstvo Kneza tame, odbijamo da upotrebljavamo tu zlonamernu zapadnjačku kovanicu, čiji je imenodavac Haški tribunal, taj svetski inkvizitorski sud krivde, osnovan, pod američkim patronatom, od strane kreatora novog međunarodnog prava. Umesto tog jezuitsko-inkvizitorskog kalambura, vraćamo u jezičku upotrebu našu starostavnu srpsku reč, nastalu na tradiciji svetootačkog učenja, a koja glasi – skvrnoslovlje. Pod njom su Sveti oci imenovali ružne reči, reči gneva, pri čemu je svako skvrnoslovlje, po svetootačkom učenju, neposredno povezano sa svetom zla, a otac zla, kako smatraju hrišćani, jeste đavo.

Skvrnoslovne nisu samo ružne reči; to su odgovarajuće vibracije duše koje izazivaju gnusobu, te kao takve predstavljaju izazov dobru, pravdi, ljubavi i samom Bogu. Skvrnoslovlje izrečeno povodom nas Srba nespojivo je sa elementarnim vaspitanjem i kulturom te, kao takvo, skrnavi čoveka pod uslovom da je uistinu čovek, a ne Zver.

Nažalost, ono i nakon nepuna dva desetleća od početka antisrpskog rata nastavlja da cveta kao najotrovnije cveće zla, preplavljujući često i nas same, ne bismo li postali njegova žrtva te da tako, sebeljubivo videći trn u tuđem oku, ne primetimo brvno u vlastitome.

Stoga, da ne bismo izgubili strah Božiji, a izgubićemo ga budemo li se predali skvrnoslovlju, što je veliki greh, moramo ga iskorenjivati u svakoj prilici, imajući svest o tome da kakve su nam misli – takav nam je jezik, a kakav nam je jezik – takav nam je i sam život. Čuvanje čistote misli i reči početak je svakog istinskog ozdravljenja čovečje duše, a i duše narodne. Zarad toga valja već ovoga časa početi sa odricanjem od svakovrsnog skvrnoslovlja, a posebno i od najmanjeg truna mržnje, jer ko sebe pobeđuje u malom, pobeđuje sebe i u velikom, poruka je ava Isaije; odnosno, da „nikakva rđava reč ne izlazi iz usta vaših, nego samo dobra”, baš onako kako nas uči Knjiga nad knjigama i Najveća knjiga sveta – Biblija.

---

[1]Holokaust, reč koja je sedamdesetih godina usvojena po želji Vašingtona, da bi se slikovito odvojile jevrejske od ostalih žrtava u Drugom svetskom ratu.

[2]Pečat, Beograd, 3. jun 2011, 45.

[3]Feral tribune, Split, 11. listopad 1999, 4–7.

[4]Kakvi su dvostruki aršini međunarodne pravde svedoči činjenica da je onaj koji je blagoslovio Šakićev ustaški zločin, nadbiskup Alojzije Stepinac, beatifikovan od strane katoličke crkve. Sa Šakićem je svojevremeno, boraveći u Argentini, razgovarao lično Franjo Tuđman i „obećao Šakiću da će ga zaštititi i da će mu u Zagrebu pružiti isto takvo gostoprimstvo kakvo je, posle izručenja iz SAD, uživao i zloglasni Pavelićev ministar unutrašnjih poslova Andrija Artuković”. U: S. Živanović, Jasenovac, Beograd, 2012, 168.

[5]Isto, 5.

[6]Parafraziramo Goldštajna koji je na „gotovo opšti stav da su Židovi svijeta povezani” i da su „većinom strašno bogati i moćni” odgovorio da je ta predodžba potpuno kriva.

[7]Feral tribune, op. cit., 6.

[8]Feral tribune, op. cit., 5.

[9]Da Jevreji kao narod koji je imao glavnu ulogu u stvaranju dva najkobnija pokreta u modernom dobu, komunizma i cionizma, osnivaju stranke u Hrvata nije nikakva novost. Tako je na čelu desnog krila Hrvatske stranke prava, koju je sredinom devetnaestog veka osnovao antisrbin i srpski konvertit Ante Starčević, „otac domovine”, zvane „Čista stranka prava” stajao „dr Josip (Jošua) Frank, naturalizovani Hrvat, poreklom Jevrej iz Osijeka, advokat, šarlatan i licemjerni demagog” (dr Novica Vojinović, Srbi i hrvatska inteligencija, Aktuelnosti, Banja Luka, br. 3, 1997, 7). Frank je sa jezuitima početkom prošlog veka, 1905. godine, precizirao klerofašistički plan uništenja Srba u Hrvatskoj i to pomoću Austrougarske, što će postati praksa svih hrvatskih političara, pa i frankovaca predvođenih Ivicom Frankom, sinom Josipovim, u odnosu na Srbe – „plan srpskog uništenja pomoću stranog faktora. Dakle, koalicija katoličke crkve i političkih partija frankovaca, kasnije ustaša, a sada Tuđmanove HDZ, i njihovo oslanjanje na Vatikan i zapadne sile u uništenju Srba pravoslavnih, odavno je postalo stalna praksa crkve i države u Hrvatskoj.” (N. Vojinović, nav. delo, 8). Ta praksa posebno je izražena u vreme zagrebačkog nadbiskupa dr Ante Bauera, „hrvatizovanog bečkog Jevrejina koji je, kada je Austrougarska zaratila na Srbiju, od Boga tražio da blagoslovi oružje naše i daruje pobjedu našim vojnicima”. Plan srpskog uništenja pomoću stranog faktora sprovodio se i kroz „mržnju iz uvoza”, osvetničku i nacionalističku, koju je širila ustaška emigracija, ona kojoj su povratkom devedesetih u zemlju „odmah omogućeni odgovorni položaji i veliki uticaj, posebno u vojsci”, o čemu govori i Goldštajn.

[10]Feral tribune, op. cit., 6.

[11]Isto.

[12]Otkad je svetsko jevrejstvo, monopolizujući holokaust, izabralo jedino Srbe kao metu blaćenja, klevetanja i fizičke agresije, srpske žrtve se ne broje, kako one u prošlosti tako ni one u sadašnjosti; štaviše, brišu se, i to u svim ratovima u dvadesetom veku. U relativizovanju odnosno, besramnom, strahotnom i podlom desetostrukom minimalizovanju broja jasenovačkih žrtava i besprimernom prekrajanju istine o postradalim Srbima u jasenovačkom logoru smrti, uz najprljavije laži i negiranja srpskog stradanja kako bi istorija priznala samo jedan holokaust – jevrejski, podržavajući bez rezerve Tuđmana i njegovu „nezavisnu državu Hrvatsku”, najaktivniji su bili upravo Jevreji i tzv. jevrejski eksperti za holokaust iz Hrvatske, među prvima polithistorik Goldštajn. Njemu uz rame bio je Nenad Porges, koji je bio u prvoj Tuđmanovoj vladi, a danas Andrija Hebrang, Jevrej po poreklu i potpredsednik HDZ-a, koji redovno odlazi na poklonjenje stradalim ustašama na Blajburgu, a koji je kao ministar za odbranu u vreme suđenja Dinku Šakiću ovog nazivao „žrtvom povijesnih okolonosti”. Svi oni licitiraju brojkom od 70.000, eventualno, 80.000 žrtava Jasenovca, ne osporavajući pritom zvaničnu brojku jevrejskih žrtava. Na taj način bilo je i moguće da se Jasenovac monopolizuje kao još jedno jevrejsko stratište i prozove mestom jevrejsko-srpskog holokausta, što je učinjeno uz naročitu podršku judeomislećeg Milana Bulajića, vajnog „srpskog” eksperta za Jasenovac. Sličan je bio odnos i Jevreja iz Srbije prema srpskom stradanju u poslednjem antisrpskom ratu, kad su stotine Beograđana već 1991. godine istupile kao Jevreji, iako su im preci primili hrišćanstvo i samoproglašavali se Srbima Mojsijevog verozakona, postajući veoma aktivni u antisrpskoj propagandi. Ona je preko lobističkih kuća Ruder Fin i Hil Nolton bila pokrenuta po uputama svetskog jevrejstva koje je izabralo samo Srbe kao metu blaćenja, klevetanja i fizičke agresije. Pri svemu valja naglasiti da je krađu Jasenovca kao mesta najveće Golgote iz srpskog pamćenja otpočeo još Tito, koji nikad nije dozvolio da ovo mesto srpske Golgote dostigne pred javnošću i pred istorijom stvarnu važnost, a koju ovaj zločin zaslužuje.

[13]Jedan od onih koji je napravio plan za uništenje Srba u XX veku bio je i sarajevski nadbiskup Josip Štadler (Goldštajn je rođen u Sarajevu, gradu iz kojeg smo i mi proterani 1992. kao nepoželjna nacija). Njega je u Bosnu poslao „car Franjo Josip sa okupacionim trupama 1878. godine kao zagrebačkog profesora teologije, jezuita, zakletog srbomrsca, poreklom nemačkog Jevreja, naturalizovanog Hrvata” (N. Vojinović, isto). Godine 1900. organizovao je Svehrvatski katolički kongres u Zagrebu, na kome je podneo referat „u kome je stajalo da u Hrvatskoj ne može biti drugog stanovništva osim ’pravednika božijih’, a to su katolici.” (N. Vojinović, isto) Josip Štadler, čiji je postupak za beatifikaciju pokrenut u Rimu, valjda i zato što je dosledno branio jeretički dogmat o nepogrešivosti pape, osnivač je jezuitske bogoslovije, u kojoj su se iškolovali najgori kadrovi, ustaški zločinci iz Drugog svetskog rata.

[14]Feral tribune, op. cit., 6–7.

[15]Isto, 6.

[16]Isto, 5.

[17]Jergovićeva sabotaža uklapa se u docnije događaje, kada je 2000. godine dragoceni dokumentacioni materijal o jasenovačkom logoru smrti, koji je JNA na početku proteklog rata pokupila iz jasenovačkog muzeja, bio otpremljen u Ameriku na insistiranje tadašnjeg premijera Republike Srpske Milorada Dodika, koji je u poslednjim danima na premijerskoj funkciji potpisao nalog da eksponati i građa mogu biti poslati. Materijal je stigao u Muzej holokausta u Vašingtonu, da bi ga zatim, na zahtev Zagreba, Amerikanci isporučili Hrvatskoj. Tako je neprocenjiva građa o jasenovačkim žrtvama ponovo pala u ruke hrvatskih kleroneofašista. Po povratu te zbirke Franjo Tuđman je skovao plan da preko Jasenovca izmiri žrtve i ubice, odnosno da ustaške žrtve pobijene na križarskom putu sahrani takođe u Jasenovcu (!), da bi se na koncu od tog đavoljeg plana odustalo.

[18]Jedan od sramnih licitatora brojem zaklanih i na druge načine umorenih Srba u Jasenovcu upravo je Slavko Goldštajn, koji nikad nije osporavao broj jevrejskih žrtava.

[19]Srboljub Živanović ubeđen je da je suđenje Šakiću bilo obična politička farsa. U „Novostima” od 30. decembra 1998. on je tvrdio da su Amerikanci uputili u Zagreb samo manji deo dokumenata o Šakiću, koji su zaplenili od Gestapoa krajem Drugog svetskog rata. Pritom su brižljivo odabrali dokumente kojima „nemaju nameru da negiraju broj ubijenih Jevreja u ovom logoru, već samo broj ubijenih Srba”. U: S. Živanović, nav. delo, 167.

[20]Feral tribune, op. cit., 5.

[21]Isto.

[22]Dok u intervjuu proziva Đapića, možemo samo da mnijemo kako Slavko Goldštajn danas vrednuje Mladena Švarca, Jevreja koji predvodi „Novu hrvatsku desnicu”, a koji je najgorljiviji ustaša u današnjoj Hrvatskoj.

[23]Feral tribune, op. cit., 5.

[24]Feral tribune, op. sit., 5.

[25]Ustaški ideolog iz Drugog svetskog rata, Mile Budak, u činjenju zločina nad Srbima otvoreno je tražio podršku katoličke crkve rečima iskazanim 3. avgusta 1941: „Moramo se podsetiti da je katoličke crkve u XI i XII vijeku bilo, onda smo sigurni da ta crkva razume i ustašku borbu…”, Novi list, 4. 8. 1941, Zagreb; U: Srboljub Živanović, nav. delo, 16.

[26]Taj isti režim skupljao je krv zaklanih Srba da bi Poglavniku za rođendan predali bure krvi, dok je dvadest kilograma ljudskih očiju, predatih takođe kao specijalan poklon „velikom vođi” od strane „njegovih vjernih ustaša” spalo na „korpicu” očiju, o kojoj su ostala pisana svedočanstva Kurcija Malapartea u delu „Kaput”.

[27]Tim i takvim jevrejskim nadničarima valja pribrojati i one zavedene turske gojske sluge, koje su prihvatile da počine strašni genocid nad Jermenima 1915. godine, osmišljen od strane tzv. Donmeh muslimana, onih koji su prihvatili muslimansku veru, a u tajnosti ostali Jevreji Aškenazi.

[28]O osećajnosti Hrvata u Drugom svetskom ratu najbolje kazuje nadbiskup Alojzije Stepinac, koji je za kardinala Bozanića bio „bezgrešan”, a koji je o NDH govorio da je bila „Božje djelo”, a za pravoslavlje, opet, da je „najveće prokletstvo Evrope”: „Ovo su časovi kada više ne govori jezik, već krv kroz svoju povezanost sa zemljom […] i ko može da nam zameri kada mi, kao pastiri dajemo svoj doprinos tome […] a budući da mi poznajemo ljude, koji danas upravljaju sudbinom hrvatskog naroda, duboko smo ubeđeni da naš narod može da računa sa punim razumevanjem i pomoći…”: Katolički list, br. 17, Zagreb, 197–198, 1941. U: Srboljub Živanović, Jasenovac, Beograd, 2012, 9.

[29]Spram antisrbina, onog koji mrzi Srbe, antisemita je reč koja je nekad značila onog koji mrzi Jevreje, da bi u današnjici antisemita bio onaj koga mrze Jevreji.

[30]Vođstvo jevrejskog naroda danas ima toliku moć i toliki uticaj da se velike imerije poput SAD i drugih naroda na njegovu želju stavljaju u pokret, tako da se ta moć može nazvati samo superimperijalizmom.

[31]Feral tribune, op. cit., 5.

[32]U zločinu protiv Srba u NDH učestvovali su brojni Jevreji, da bi mnogi bili od strane ustaša proglašeni „počasnim arijevcima”, jer su doprinosili ustaškoj stvari. U samom su se Jasenovcu po bestijalnosti u likvidaciji logoraša izdvajali Ante Altarac, zatim Bruno Dijamantštajn, Herman Špiler, Vladimir Bornemisa, te određeni Viner, članovi interne uprave u konclogoru Jasenovac, o čemu svedoči Ante Ciliga, član Politbiroa CKKPJ u knjizi „Sam kroz Europu u ratu 1939–1945”.

Najveći deo vodećih ustaša bio je jevrejskog porekla ili oženjen Jevrejkama, tako da je samo streljanje Jevreja od strane ustaša činjeno više po diktatu Nemaca, pa su tako Slavka Kvaternika Nemci optužili da je „judenprotektor”, dok su, s druge strane, protivno volji Nemaca i Italijana, Srbi istrebljivani na najmonstruozniji način. Među Pavelićevim najbližim saradnicima bio je velik broj Jevreja, počev od Ivana Franka, sina Josipa Franka, potom Slavka Kvaternika, oženjenog Olgom Frank, kćerkom Josipa Franka, kao i Eugen Kvaternik. Jevrej je bio i Vlado Singer, poverenik glavnog ustaškog stana, čiji su članovi bili Slavko Kvaternik i Andrija Betlehem. Jedan od upravnika logora Jasenovac bio je Jevrej Ivo Hajrih, blizak prijatelj Ante Pavelića. Između ostalih, šef ustaške tajne policije Oto Krezimir takođe je bio Jevrej, kao i članovi Hrvatskog sabora David Karlović i Stipe Mosner.

Veliki broj najviših oficira NDH, njih 28, bili su Jevreji: admiral i ministar vojni u vladi NDH, Nikola Štajfel, general Ladislav Aleman, admiral mornarice Rikard Kubin, kontraadmiral Edgar Angeli, generali Julije Franc, Ivo Šnur, Milan Praunšperger, Ferdinand Hala, potom pukovnici Dragutin Helbiš, Emanuel Balei, Kvintilijan Tartaglija, Oskar Kiršbaum, Oton Čuš, Ivan Šernbek, Rudolf Kraus-Tadić, Rudolf Vagner, Julio Simović, Josip Šolc, Jurij Iser, Jozef Mecger, Julio Saš, Marko Zgago, Božidar Zorn, potpukovnici Josip Gamberger, Dragutin Rubler, Milan Mizler i drugi.

Manje je poznato da je Pavelićeva žena Mara, rođena Lovrenčević, bila Jevrejka po majci. O tome je pisala i Hana Arent, jevrejski filosof, u knjizi o suđenju Ajhmanu, u kojoj, govoreći o ustaškoj vlasti, iznosi da je „još zanimljivija bila činjenica koju je otkrila obaveštajna služba SS-a […] da su svi pripadnici vladajuće klike, od predsednika vlade do ustaškog vođe, bili oženjeni Jevrejkama”.

Podjednako je važna i činjenica da još pre rata komunistički pokret u ustašama nije video neprijatelja, već saveznika u „slamanju kičme Srbstva i pravoslavlja”, kako je stajalo u drugoj tački sporazuma između ustaškog pokreta i komunističke partije Jugoslavije, koji su u Sremskoj Mitrovici (u kaznionici) potpisali 1935. godine Mile Budak i Moša Pijade, da bi preratne ustaše Nemačka tretirala kao prokomunistički pokret.

Sve te podatke o udelu Jevreja u ustaškom pokretu Slavko Goldštajn je više nego dobro znao, samo ih je prikrivao, za razliku od Ive Goldštajna, koji kao istoričar, prema iskazu Mladena Švarca, ne skriva „da je čitava ustaška vrhuška bila obiteljski vezana za židovstvo, priznajući time da Nezavisna Država Hrvatska nije bila antisemitska država, jer da je bila, onda bi Poglavnik vlastitu ženu Mariju morao ubiti ili strpati u zatvor.”

[33]Tome je sa srpske strane lično doprinio višedecenijski „ekspert” za Jasenovac, dr Milan Bulajić, objavivši pred smrt poslednju svoju knjigu o Jasenovcu pod nazivom „Jevrejsko-srpski holokaust”. Na naše pitanje zašto ju je tako naslovio, jer je Jasenovac pre svega najveće srpsko stratište, odgovorio nam je da je morao jer bi knjiga inače završila u korpi! Tako to biva sa onima koji se domunđavaju sa istinom: uvek dođe tužni čas plaćanja, pored retko iznošene činjenice da su Jevreji vodili ustaški i partizanski pokret, bili čuvari jasenovačkog logora i sužnji, inspiratori ustašama i partizanima! I još ovaj podatak: na želju da kupim tu knjigu, autor mi je cinično odvratio: „Skupa je to knjiga! Nemate Vi para da je kupite!”

[34]J. Guskova, Istorija jugoslovenske krize, IGAM, knj. 1, Beograd, 2003, 19.

[35]„Početkom 1943. godine Vatikan je tražio od Čerčilove vlade da se zaštite Hrvati koji su počinili genocid nad Srbima, a za uzvrat je ponudio saradnju katoličke crkve u Italiji prilikom iskrcavanja savezničkih snaga. Tito je tada obećao da će zaštititi Hrvate. Britanska vlada prihvatila je ponudu Vatikana i započela da pruža podršku komunistima u Jugoslaviji. Jugoslavija je data Sovjetskom savezu kao nagrada za ratovanje na istočnom frontu. Srbi su tako predati u ruke svojih neprijatelja. Tito je naredio da se izbrišu svi tragovi Jasenovca u ime „bratstva i jedinstva”. Čak je i porodicama žrtava naređeno da ćute.” U: S. Živanović, nav. delo, 133.

[36]Feral tribune, op. cit., 5.

[37]Prvi komandant logora Jasenovac bio je franjevac iz katoličkog samostana Petrićevac kod Banje Luke, Miroslav Filipović-Majstorović, koji je na suđenju ratnim zločincima iz Drugog svetskog rata izjavio da je lično ubijao najmanje 100 žrtava svaki dan, a da je naloge za masovna istrebljenja dobijao od Maksa Luburića, čija je sestra bila žena Dinka Šakića, inače komandant logora u Staroj Gradišci, koji je bio deo Jasenovačkog logora.

[38]Isto, 7.

[39]Isto.

[40]Slavko Goldštajn postao je predsednik muzeja u Jasenovcu da bi „utvrdio da je konačna cifra poginulih u ovom logoru najviše 80.000”. Na Trećoj međunarodnoj konferenciji o Jasenovcu u Jerusalimu od Srboljuba Živanovića je tražio da se odrekne termina „hrvatski zločin” i umesto toga upotrebljava „ustaški”. „Ja sam mu rekao da su ustaše bili Hrvati, da nisu bili nacisti – prenosi nam svoj odgovor dr Živanović – Nacisti su bili u Nemačkoj, nacisti su bili u Srbiji, jer su onde bili okupatori. Imali smo mi naciste i u Hrvatskoj, ali samo u onom delu koji je okupirao Musolini. I zato je „hrvatski genocid” tačan izraz, a meni je žao što je to tako.” U: S. Živanović, nav. delo, 193.

[41]Na čelu beskrajne izbegličke traktorske kolone Srba iz Hrvatske, somnabulno mlatarajući rukama, nalazio se američki ambasador, judeoatlantist Piter Galbrajt.

[42]Šest godina nakon suđenja Ajhmanu izbio je šestodnevni rat, a nakon rata Izrael je bio potpuno drugačiji. Ortodoksni Jevreji su okupaciju shvatali kao oslobođenje biblijskih oblasti. Od tada traje savez desnice i ortodoksnih Jevreja, savez koji do danas upravlja Izraelom.

[43]„Zaostali Srbi” – deo sarkastičnog sarajevskog slenga za malobrojne Srbe koji su još ostali u ovom gradu.

[44]Noam Čomski, Hegemonija ili opstanak, Naklada Ljevak, Zagreb, 2004, 207.

[45]U javnosti su tek delimično prisutne jevrejske finansijske igranke u Rusiji posle perestrojke, koja je delo židokratije. Putinova pobeda izvojevana je zahvaljujući ruskim Jevrejima, koji su listom za njega glasali.

[46]Iz holokausta je usledilo polaganje prava Jevreja na Izrael, a danas, polaganje prava na proterivanje Palestinaca iz Izraela. Palestincima se konstantno nameće istorija holokausta, kao što Jevreji konstantno nameću da je svet antisemitski raspoložen, čak i onda kada Angela Merkel izjavi da bezbednost Izraela spada u interes Nemačke.

[47]Država Izrael nastala je posle poraza Hitlera i nacista, kada su jevrejske izbeglice pristale da se isele u zemlju otaca, što su dotad odbijale.

[48]Pojmovno, pandan fileosemitizmu jeste antisemitizam.

[49]Zasad, ni od jednog ni od drugog nema ništa.

309309 U poslednjem su antisrpskom ratu kao isključive žrtve navodne „srpske agresije na Bosnu i Hercegovinu” (ne žive li i Srbi u Bosni?) proglašeni Bošnjaci, uprkos preratnom javnom opredeljenju Alije Izetbegovića da između rata i mira on bira rat.

[50]Kada je u SANU primljen Vladimir Dedijer, stvar sa utvrđivanjem istine o Jasenovcu je „prilično zastala”, a Odbor za genocid, u kojem je bio i akademik Srboljub Živanović, nikad se nije sastao. Upravo je ovaj akademik, kao forenzičar i antropolog koji je 1964. godine učestvovao u iskopavanju grobnica u Jasenovcu, izneo je podatak da je 1400 sveštenika katoličke crkve iz NDH direktno učestvovalo u monstruoznom ubijanju nevinih srpskih žrtava. Červrta međunarodna konferencija o Jasenovcu usvojila je deklaraciju kojom se traži pokretanje tužbe protiv Hrvatske pred Međunarodnim sudom pravde u Hagu zbog počinjenog genocida u Jasenovcu.

[51]Feral tribune, op. cit., 7.

[52]Goldštajn kao Europejac (Evrope „bez granica”) čini se, nikako da shvati hrvatsku „opsjednutost državom” i fetišizaciju države u kontekstu činjenice da je „četrdeset dana hrvatskog suvereniteta to čitava hrvatska bilanca” (M. Krleža). Kako onda može da shvati jevrejsku opsednutost državom, koja prevazilazi fetiš, a u ime čega Izraelci u XXI veku na otetoj palestinskoj zemlji zidaju i podižu kineske zidove, te na taj način ograđuju otetu (palestinsku) zemlju.

[53]Feral tribune, op. cit., 5.

[54]Tako je advokate u jednoj svojoj pesmi-rugalici ironično nazivao otac Nikole Tesle.

[55]P. Z. Petrović, Izbrisati srpski virus, Čigoja, Beograd, 2002, 26.

[56]Isto, 54.

[57]N. Čomski, Novi militaristički humanizam: lekcije Kosova, Filip Višnjić, Beograd, 2000, 109.

[58]Miteran F, Vizel E: Memoari u dva glasa, Paideia, Beograd, 1996, 79.

[59]Isto, 20.

[60]P. Z. Petrović, nav. djelo, 73.

[61]Isto, 74.

[62]Isto, 84.

[63]Isto, 97.

[64]Isto, 111.

[65]Isto, 115.

[66]Isto, 84-85.

[67]Isto , 131

[68]Dani, br. 104, 1999

[69]N. Čomski, nav. delo, 124–125.

[70]H. Kisindžer, Diplomatija, Verzal pres, Beograd, 1999, knj. 2, 682.

[71]N. Čomski, nav. djelo, 116.

Autor: Prof. dr Mirjana Stojisavljević. Objavljeno u knjizi „Srbistika i komentari“, Banja Luka 2015. (strana 401-431.)