EKSHUMACIJA SAHRANjENE ISTINE

BIJELjINA, 3. FEBRUARA (SRNA) – Veliki ruski književnik Gogolj napisao je čuvene „Mrtve duše“, crnu kritiku društva u kome ništa nije sveto, pa ni trgovanje mrtvim ljudima – nakon što se uporedi broj stradalih u proteklom ratu do koga je došao Istraživačko-dokumentacioni centar BiH /IDC/ sa onim koji egzistira kao višegodišnji medijskim
stereotip, postaje jasno da je propaganda daleko nadmašila (surovu)
realnost sa jasnim ciljem: predstaviti jednu stranu kao apsolutnu žrtvu, a
protivnika kao (genocidnog) agresora.

Brojka od 300 000 ubijenih pripadnika samo jednog naroda (Bošnjaka) godinama je ozbiljno
citirana u vodećim zapadnim medijima bez izuzetka, da bi svoj
falsifikovani život nastavila u evropskim i svjetskim intitucijama i
„dobacila“ do globalno najjače propagandne tvornice – Holivuda.

Istraživačko-dokumentacioni centar BiH /IDC/ do sada je
registrovao oko 98 000 žrtava stradalih u proteklom ratu, od kojih su 55
odsto vojnici, a 45 odsto civilno stanovništvo – među ubijenima je oko
64 000 Bošnjaka, 24 900 Srba, 7 700 Hrvata i oko 500 „ostalih“.

Drektor IDC-a Mirsad Tokača kaže da ovaj broj još nije
definitivan, jer se istraživanje nastavlja, ali tvrdi da on neće preći 100
000 ubijenih, uključujući i oko 500 građana BiH koji su stradali 1991.
godine na ratištima u Hrvatskoj i Sloveniji.

Kod Bošnjaka je stradalo više od 33 000 civila i 30 000 vojnika, kod Srba nešto više
od 4 000 civila i skoro 21 000 vojnika, a kod Hrvata 2 100 civila i 5
600 vojnika. Među pripadnicima ostalih naroda stradalo je 370 civila i
nešto više od 100 vojnika – stoji u dokumentu.

Ovaj crni spisak od gotovo stotinu hiljada mrtvih u ratu BiH sam po sebi je
užasan. On, ipak, na sreću, iznosi manje od trećine žrtva koje su
propagandni politički centri (posebno ratne i poratne vlasti u Sarajevu)
svakodnevno ponavljali s namjerom da samo sebi pribave oreol žrtve.

Za jasniju sliku o ovom istraživanju potrebno je napomenuti da
je po posljednjem popisu u BiH iz 1991. godine u njoj živjelo 44 odsto
muslimana, 31 odsto Srba, oko 17 odsto Hrvata itd…

Zanimljivi su podaci iz Sarajeva, grada koji je osjetio sve užase rata i koji je
bio u centru ne samo ratnih operacija svih strana, već i velike medijske
igre. Prema tvrdnjam ratnih vlasti u Sarajevu, tokom rata i nakon
sukoba, „srpski agresori“ ubili su više hiljada mahom muslimanskog
stanovništva i manji broj pripadnika svog i drugih naroda.

Stradalima u srpskom dijelu Sarajeva niko ozbiljno nije ni bavio.
Možda zato da bi se odžala velika laž o tome da su Srbi imali položaje
samo po planinama i tako u obruču držali grad i uništavali ga.

Međutim, sarajevske opštine Novo Sarajevo, sa centralnim
gradskim naseljem poput Grbavice ili Novi Grad sa velikim urbanim
naseljima poput Dobrinje ili opština Ilidža teško bi se mogli nazvati
planinama i brdima oko Sarajeva.

U prvi mah pominjana je užasna cifra od nekoliko hiljada ubijene djece te deset, petnaest i više hiljada stradalih u dijelu grada koji je bio izložen Vojsci Republike
Srpske. Podaci IDC-a tretiraju ukupne žrtve u oba dijela ratom
podijeljenog grada – većinski muslimanskog i srpskog – i poprilično
odudaraju od medijskog stereotipa.

„U Sarajevu (u oba dijela grada) stradalo je 8 400 vojnika i 5 600 civila. Među stradalima
je 9 499 Bošnjaka, 3 597 Srba, 749 Hrvata i 166 pripadnika drugih
naroda.        U Sarajevu je najviše stradalo bošnjačkih civila – 69,58
odsto od 5 600 ukupno registrovanih. Slijede žrtve srpske nacionalnosti:
20,22 odsto, te 7,83 odsto Hrvata i 2,37 ostalih.

Najviše ukupno stradalih vojnika i civila registrovano je u sarajevskim
opštinama Novi Grad – 3 151, Novo Sarajevo – 1 924, nepoznatoj opštini u
Sarajevu – 1 877, Ilidži – 1 554, opštini Centar – 1 551, opštini Stari
Grad – 1 152, Vogošći 711, Hadžićima – 635, Ilijašu 530, Palama 474, te
Trnovu 352…“

Prema popisu iz 1991. godine,
muslimanskog, a kasnije bošnjačkog stanovništva prije rata u Sarajevu
bilo je oko pedeset odsto (49,23), Srba nešto oko trideset odsto (29,81
odsto), a Hrvata sedam procenata.. Jugoslovena je bilo oko deset odsto

Treba reći da su neki izvori nakon rata, poput „Vikipedije“,
pozivajući se na domaće podatke, navodili da u Sarajevu (misli se na
federalni dio grada koji obuhvata najbrojnije opštine) živi 77 odsto
Bošnjaka. Međutim, broj ostalih građana svih nacionalnosti konstantno se
iz godine u godinu smanjuje i sada je već ova cifra prevaziđena.

Ali, ova analiza broja poginulih po opštinama, sem što daje uvid
u crnu statistiku, pokazuje koliko je propaganda izvitoperila sliku o
dešavanjima u Sarajevu, višestruko uvećavajući broj stradalih na jednoj i
potpuno zanemarujući stradale na drugim stranama. Teza o gradu u kome
su jedni „urnisali druge sa bezbjedne daljine“ opstajala je godinama, kao
što će i lažna slika etničkih pomjeranja, koja su navodno najviše
izražena u Republici Srpskoj, opstati samo do popisa naredne godine.

Mirsad Tokača, koji je na čelu IDC-a, javno kaže da su imali
velikih problema sa brojem žrtava, jer mnogi koriste potpuno
neargumentovane i neutemeljene brojeve stradalih. „Kao da imate neku
vrstu takmičenja ko će objaviti veći broj žrtava i time potvrditi da je
zločin bio veći, što je apsurdno. Time se samo uznemirava javnost“,
kazao je on.

Tokača tvrdi da je niz takozvanih
organizacija žrtava, koje su nerijetko pod pokroviteljstvom vlasti i u
njihovim rukama, lansiraju neistine i neutemeljene podatke o broju
stradalih.

Nažalost, taj prljavi posao je rađen
sistematski godinama, bez ikakvog pijeteta prema stradalima, s jednom
jedinom namjerom: dokazati da je „moj narod“ najviše stradao – da bi se
dobili politički, a nerijetko i ekonomski benefiti iz cijele stvari.

Priče o „jedinoj žrtvi“, o „genocidnoj Republici Srpskoj“, o
etničkim čišćenjima u kojima su „prednjačili Srbi“ bile bi teško izvodive
bez monstruozno uvećanih brojki stradalih i često falsifikovanja njihove
nacionalne, vojne i svake druge pripadnosti.

Niko u ovoj priči nije nevin, ni jedna od nekada zaraćenih strana, ali se mora reći
su muslimanske, a danas bošnjačke vlasti, najviše i sistematski
falsifikovale brojke stradalih i u cijeloj BiH i u Sarajevu – kao
simbolu krvavog rata. Dovoljno je prelistati višegodišnje izjave vodećih
bošnjačkih političara, date u ratu i nakon sukoba pred najvišim
međunarodnim instancama i globalnim medijima.

Ne treba sumnjati da će ove, jedine relevantne podatke o stradalima svi oni
prećutati. Jedni – zadovoljni benefitima koje su stekli na račun
preuveličavanja stradalih u svom narodu, a drugi već poznatom opaskom da
BiH i teritorija bivše Jugoslavije „nije više od strateškog interesa“
međunarodne zajednice (čitaj: najjačih zapadnih sila).

Niko se neće baviti nastrašnijom posljedicom propagande: početkom
ekshumacije sahranjene istine!         Jer, oni koji su ionako teške
posljedice rata opisivali još gorim (idući do monstruoznih izmišljotina)
ponizili su mrtve i posvađali žive, učinivši da (su)život u BiH liči na
svakodnevni mučni nastavak rata mirnim sredstvima.

Kakva je budućnost zemlje u kojoj su žrtve (uz sav pijetet prema njihovom
strašnom stradanju) postale njen najavažniji „brend“ i jedini „proizvod“
koji je imao prolaz širom svjetskog (medijskog i političkog) tržišta?

Piše: Nenad TADIĆ

Izvor: