Dr Bojan Dimitrijević: Nedićeve zasluge

Nedić je smatrao da je za neophodno da se Mihailović prebaci na teritoriju BiH i organizuje borbu protiv ustaša

Piše: Dr Bojan Dimitrijević

Dr Bojan Dimitrijević je rođen 1968. u Beogradu. Diplomirao je 1994. i magistrirao 1997. godine na Filozofskom fakultetu u Beogradu sa tezom pod naslovom Jugoslovenska vojska u Otadžbini u valjevskom kraju 1941–1945. Doktorirao je na Novosadskom univerzitetu 2004. godine, a doktorska teza je bila Jugoslovenska narodna armija 1945–1954. Bio je kustos Muzeja jugoslovenskog vazduhoplovstva do 1997. godine. Od marta 2003. do aprila 2004. bio je savetnik ministra odbrane, a od 2006. godine bio je savetnik za vojna pitanja tadašnjeg predsednika Srbije Borisa Tadića. Objavio je više monografija sa temama iz istorije Ravnogorskog pokreta 1941–1945 i biografiju đenerala Dragoljuba Mihailovića, kao i preko šezdeset radova iz savremene vojne istorije ovog prostora. Iz oblasti istorije jugoslovenskog vazduhoplovstva objavio je šest autorskih i koautorskih publikacija. Najpoznatije njegove monografije su: Đeneral Mihailović, Biografija 1. deo (do maja 1941. godine), Valjevski ravnogorci, Jugoslovenska vojska u Otadžbini u valjevskom kraju 1941–1945, Od Staljina do Atlantskog pakta (armija u spoljnoj politici Titove Jugoslavije 1945–1958), Jugoslovenska armija 1945–1954 (nova ideologija, čovek, oružje), Jugoslovensko ratno vazduhoplovstvo 1942–1992.

Zahtev za pravnu rehabilitaciju izazvao je ponovo polemike i istorijske rasprave o ulozi Milana Nedića. Vi ste kao istoričar objavili, pored pomenutih, i knjigu Vojska Nedićeve Srbije, koja obiluje mnoštvom faktografije i istorijskih činjenica. Saradnja Milana Nedića sa nemačkom okupatorskom vlašću je nesporna činjenica koja ne može biti u istoriji pozitivno vrednovana. Ali iznenađuje da se i danas u medijima, uprkos dostupnosti brojnih istorijskih izvora, ponavljaju falsifikati i neutemeljene ocene komunističke istoriografije i pojednostavljuju okolnosti koje su dovele do formiranje Vlade Milana Nedića. Šta je bio osnovni uzrok da se formira Nedićeva vlada i ko je sve učestvovao u svemu tome, posebno u molbama i nagovaranju Nedića da se prihvati ove nezahvalne uloge?
— Komunistička istoriografija često je simplifikovala okolnosti u kojima je stvorena Vlada generala Nedića krajem leta 1941. Gotovo je neverovatno da su kasniji prokomunistički istoričari i publicisti, koji su opisivali tragično stanje u okupiranoj Srbiji, sve postupke ostataka srpskih vlasti zvali aktima kolaboracije. Još gore, nekoliko njih koji su se posebno bavili „kvislinzima“ u Srbiji ni jednom jedinom rečenicom ne spominju katastrofalno stanje u kome se zemlja nalazila u drugoj polovini aprila 1941: razrušen Beograd, hiljade žrtava bombardovanja, raspad svake organizovane jugoslovenske vlasti od vrha do lokalne sredine, početak dolaska reke izbeglica iz drugih krajeva van Srbije, preko 300.000 zarobljenika – u najvećem delu Srba, koji su tih dana sabirani i odvođeni u Rajh. Oni takođe ne spominju očiglednu želju nemačkih vlasti da se ne bave domaćim problemima stanovništva, već isključivo onim što je bitno za funkcionisanje njihove vojne mašinerije.

Nedić tu dužnost nije niti želeo niti hteo, već je prihvatio silom prilika i okolnosti. Niko od uglednih i vodećih ličnosti srpskog društvenog i političkog života nije želeo da se prihvati tog nezahvalnog mesta.

Da li se takođe u današnjim ocenama tog perioda istorije prenebregava strah od biološkog desetkovanja srpskog naroda koji je tada 1941. godine vladao u Beogradu izazvan utiscima pokolja Srba u NDH i nemačkih represalijama u Srbiji nad civilnim stanovništvom po sistemu sto za jednog. Da li su takvi strahovi i nacionalne fobije uticale da deo tadašnjih nacionalnih snaga i intelektualaca u Beogradu podrži Milana Nedića u nameri da formira vladu i komuniste vojno protera iz Srbije kao remetilački faktor koji ugrožava bezbednost Srba?
— Jugoslovenski komunisti su se nadali da će stvarajući bunu u Srbiji počekom jula 1941. odvući deo snaga Vermahta sa sovjetskog ratišta. Pored žandarmerije, i nemačke snage su postale meta komunističkih ustanika. Primetno je da su Nemci odmah primenjivali izuzetno drastične mere odmazdi za takve napade. Nemačke represalije nad stanovništvom u Srbiji počele su istovremeno sa prvim partizanskim napadima na nemačke vojnike. Ovakve mere pokazale su se kao uspešne u slamanju ustanka i odvraćanju stanovništva od pomaganja ustanika, partizana najviše. Primenjujući propisane kvote sto za jednog poginulog ili pedeset za ranjenog Nemca, Kaznena ekspedicija je zavila u crno područje zapadne Srbije.

Jedna od najkarakterističnijih odmazdi usledila je posle napada na vozilo 64. rezervnog policijskog bataljona na drumu ka Šapcu kod sela Skela 14. avgusta. I pored izvršene strahovite odmazde u Skeli, novi napadi su učinili da nemačko vojno vođstvo donese još jednu odluku o odmazdi: 17. avgusta u Beogradu, na Terazijama, obešena su petorica Srba, kao upozorenje stanovništvu prestonice i cele Srbije. I ovde ranija istoriografija ne objašnjava zašto je došlo do ovog dramatičnog događaja, već navodi sâm događaj. Ali je sasvim sigurno da su ovi događaji uticali na deo preostale srpske, beogradske, intelektualne elite da utiču na general Nedića da se prihvati te nezahvalne dužnosti, među njima je možda i najglasniji bio Aleksandar Belić, predsednik Srpske kraljevske akademije. Sve je to kasnije zaboravljeno.

Zanimljivo je, opet gledano iz današnje perspektive, da oni koji danas u Srbiji, naravno razumljivo, pokazuju brigu za izbeglice sa Bliskog istoka, iz Avganistana itd. svesno prećutkuju ulogu Milana Nedića u spasavanju izbeglica: Srba iz NDH, sa Kosova i Metohije, Slovenaca… Da li se zna koliko je Nedićeva vlada prihvatila izbeglica preko svog komesara za izbeglice Tome Maksimovića? Da li su Nedićeve oružane snage učestovale u prihvatanju izbeglica, izlaskom na granice, na Drinu?

— Nažalost, upravo iz onih krugova u ovdašnjoj javnosti koji se zalažu za toleranciju i brigu prema izbeglicama sa Bliskog i Srednjeg istoka ne dolazi nijedna reč potvrde da je Nedićeva vlada organizovala prihvat i pravilan raspored srpskih izbeglica iz NDH, sa Kosova, Metohije, južne Srbije. A takođe i Slovenaca koje su nemačke vlasti prognale iz okupiranih delova Dravske banovine. Tačne brojke postoje, ali, ukratko, reč je o više stotina hiljada Srba i desetini hiljada Slovenaca. Posle rata srpski komesar za izbeglice Toma Maksimović bio je uhapšen i osuđen od strane novih komunističkih vlasti.

Trupe srpske vlade koje su bile raspoređene na Drini posebno su bile angažovane u prihvatu izbeglica sa bosanske strane u proleće 1942, kada je krenula ofanziva snaga NDH na četničko-partizansku teritoriju u Istočnoj Bosni. Ta ofanziva je zbog zločina izazvala masovno bekstvo srpskog stanovništva prema „Nedićevoj“ Srbiji. To se vrlo često zaboravlja u uzavrelim današnjim diskusijama.

Istoričari, poput Branke Prpe, a i mnogi drugi istoričari i analitičari iz nevladinog sektora, u osnovi Nediću stavljaju na teret i odgovornost za hapšenje i deportaciju Jevreja, kao i odgovornost za žrtve koje su stradale u logorima na Banjici i Starom Sajmištu. Da li istorijski dokumenti potvrđuju tu tezu, koliko za to odgovornost snose nemačke okupacione vlasti, a koliko Vlada Milana Nedića, odnosno delovi njegovog aparata, specijalna policija? Pod čijom su se komandom nalazili pomenuti logori?
— Branku Prpu, kao koleginicu i damu, izostavio bih iz ove rasprave, jer imam o njoj visoko mišljenje kao intelektualcu i poborniku demokratskih promena. Ali u pravu ste, jedan deo analitičara iz NVO sektora, poneki mlađi istoričari levičari, pa i književnici, stavljaju na teret Nediću učešće u Holokaustu, što nikako nije tačno. To je čak veoma opasna tendencija da se i srpskom narodu, koji je brojem žrtava stao na treće mesto u savezničkoj koaliciji, pripiše odgovornost za Holokaust.

Logori u Srbiji (Banjica i Sajmište – iako formalno u NDH) bili su u strukturi višeg vođe SS i policije, odnosno njegovog komandanta policije bezbednosti i službe bezbednosti Trećeg rajha. Komande logora na Sajmištu i Banjci bile su u direktnoj nadležnosti ovih struktura. „Jevrejsko pitanje“ u Srbiji bilo je potpuno pod ovom nemačkom strukturom i na odluke i događaje po tom pitanju nisu imali uticaj ni nemački vojno-upravni organi u Srbiji, a kamoli srpska vlada i njene oružane snage ili policija.

Iako je u više istoriografskih radova utvrđeno da snage bezbednosti Nedićeve Srbije nisu učestvovale u progonu ili likvidaciji jevrejskog stanovništva u Srbiji, u pojedinim radovim sredinom 90-ih su lansirane optužbe za učešće Nedićevih državnih organa i oružanih formacija u Holokaustu. Na ovo je svakako uticala negativna medijska slika o Srbima tokom rata u Jugoslaviji 1991–1995, koju su pojedini publicisti preneli u ranije događaje. Najkarakterističnija je knjiga izvesnog (mada očigledno uticajnog) lekara Filipa J. Koena Tajni rat Srbije, u kojoj je optužio Srbe kao „aktivne kolaborante u uništavanju Židova“, posebno snage Srpskog dobrovoljačkog korpusa, koje je na potpuno iskrivljenim ili lažnim činjenicama optužio da su bili „pouzdan saveznik Gestapoa u uništavanju Židova“.

Kakav je bio odnos nemačkih okupacionih i srpskih vlasti tokom rata? Šta je, pre svega, tražio Nedića od Nemaca? S druge strane, vidimo da su pojedini predstavnici nemačkih vlasti imali različit odnos prema Nediću i Srbima: Turner, Majsner, Nojbaher…

— U pravu ste. Različiti nemački vojni ili politički funkcioneri su imali različit odnos prema okupiranoj Srbiji, pa tako i prema Nediću. Pred stupanje na tu nesrećnu dužnost Nedić je precizirao deo svojih zahteva Nemcima, od kojih su pojedini i prihvaćeni. Nemački vojni komandant u Srbiji general Dankelman dobio je saglasnost za Nedićeve uslove prihvatanja formiranja vlade.

Posebno ističem dvojicu nemačkih „dužnosnika“, generala Majsnera i Hermana Nojbahera, kao karakteristične krajnje polove nemačkog odnosa prema Nediću.

Naime, naređenjem Firera od 22. januara 1942, na teritoriji Srbije postavljen je Komandant SS i policije general-lajtnant August Majsner. On se postavio kao nekakav paralelni organ nemačkom vojnom komandantu. Majsneru su bili potčinjeni komandant policije, službe bezbednosti i vođa nemačke narodnosne grupe u Srbiji. Ono što je posebno važno za razumevanje je činjenica da je ovaj visoki činovnik nemačke policije dobio pravo nadzora i naređivanja srpskim vlastima i policiji. General Majsner na svaki način želeo da ostavi generala Nedića bez oružane sile. Na svaki način radio je da uništi sve srpske snage.

Sa druge strane, u cilju razrade novog pristupa prema Jugoistoku Evrope, za specijalnog opunomoćenika Ministarstva inostranih poslova za Jugoistok, naimenovan je 24. avgusta 1943. Herman Nojbaher. Njegov osnovni zadatak bio je da okupi sve raznorodne i međusobne suprotstavljene vojne i političke antikomunističke snage, radi formiranja jednog snažnog fronta pod nemačkom komandom. Nojbaher je uspeo samo da ublaži politiku represalija. Ukinuo je surovu formulu za represalije sto za jednog poginulog i pedeset za jednog ranjenog nemačkog vojnika. Sada broj streljanih za odmazdu nije više bio preciziran. Tako su masovna streljanja talaca posle decembra 1943. postala retkost.

Sve u svemu, Nediću je trebalo mnogo takta i mudrosti da se izbori sa svim nemačkim faktorima u Srbiji, koji su često imali različite poglede na ishod rata i imali različitu političku ili vojnu pozadinu. Ali i ovde kritičari Nedića na sve gledaju unisono i optužuju Nedića da je „prihvatio fašizam“ i slične gluposti.

Da li je vlada Milana Nedića, uključujući i političke snage koje su je podržavale – pre svega mislimo na Dimitrija Ljotića i njihovu oružanu formaciju Srpski dobrovoljački korpus – imala i prihvatila nacističku ideologiju okupatora kao veliki broj kvislinških vlada u okupiranim zemljama Evrope? Za šta se u idejnom i vrednosnom smislu zalagao Milan Nedić? Koja je, jednom rečju, bila ideologija srpske vlade od 1941. do 1944?
— Nikako se ne može reći da je vlada generala Nedića prihvatila nacističku ideologiju, ali je sasvim sigurno da je pod nemačkim diktatom i cenzurom prihvatila osnove nemačke propagande u odnosu na svetske događaje. U unutrašnjem kontekstu, antikomunizam, antiboljševizam, antisovjetizam, kritika zapadnih demokratija su osnovne ideološke stajne tačke srpske vlade. Raskid sa jugoslovenskom političkom praksom i ideologijom je takođe jedna od karakteristika Nedićeve vlade i njenog funkcionisanja 1941–1944. godine.

To se videlo delimično i u njenim oružanim odredima. Najviše u simbolici i uniformama Nedićeve vojske. Sa druge strane, oružane snage Nedićeve vlade su se u vojnim odnosima ponašale u skladu sa predratnim vojnim pravilima. Zadržane su sve konvencionalne forme vojnog rečnika, prepiske, tituliranja i sve drugo što je karakterisalo doratnu vojsku Kraljevine Jugoslavije.

Nedić je sarađivao sa Nemcima, ali je sarađivao i sa jednim antifašističkim pokretom – Jugoslovenskom vojskom u otadžbini. Taj odnos je bio složen i prolazio je kroz nekoliko faza. Kako bi ste vi mogli oceniti odnos vlade Milana Nedića i četničkog pokreta Draže Mihailovića?
— Odmah po obrazovanju Vlade Nedić je dao nalog svom šefu kabineta da stupi u vezu sa Mihailovićevom organizacijom. General Nedić je smatrao da je za stvar opstanka srpskog naroda neophodno da se Mihailović sa svim svojim odredima odmah prebaci na teritoriju Bosne i Hercegovine i da organizuje borbu protiv ustaškog terora i tako pruži zaštitu srpskom življu. Tamo je trebalo da organizuje srpski nacionalni element u okviru svojih vojnih formacija i stvori moćnu osnovu za opštu akciju kada za nju dođe momenat. Žaleći se kasnije zbog Mihailovićevog ćutanja na ovakve konstruktivne predloge, general Nedić je ukazao na njegovu okolinu (pre svega Dragišu Vasića) koja ga je gurala da odbaci ovaj predlog, takođe i Mihailovićev bes na njega što ga je pre rata, kao pukovnika, kaznio sa trideset dana pritvora. Čini se da je tad učinjena sudbonosna greška, kojom je komunistima dat zamah da stvore svoju glavnu bazu na području srpskih krajeva van matice Srbije.

I pored jake i oštre kritike upućivane preko radija i štampe, ostaje činjenica da su i Nedić (i Ljotić) pokušavali da urede svoj odnos sa Mihailovićem, kao i da o se slože o priznavanju Mihailovićevog prvenstva posle završenog rata. O tome ima više različitih podataka. Prema pisanju skoro svih savremenika sa strane Nedićeve vlasti, za sve vreme okupacije, i Nedić i Ljotić su pokušavali da organizuju sastanak sa đeneralom Mihailovićem. Oni su hteli da mu prezentuju svoje gledanje na razvoj budućih događaja, a posebno su bili nošeni idejom da stvore zajednički front prema komunistima. Ipak, do smirivanja sukoba i do dogovora nikada nije došlo, pre svega zbog striktnog Mihailovićevog odbijanja ili ćutanja na sve inicijative koje su dolazile iz Beograda.

Kakav je bio odnos Milana Nedića i Dimitrija Ljotića? Da li bi Nedićeva vlada mogla tokom rata da opstane bez vojne podrške „ljotićevaca“ – Srpskog dobrovoljačkog korpusa?
— Cilj osnivanja Vladinih oružanih i dobrovoljačkih odreda u septembru 1941. bio je vraćanje reda i mira u Srbiji. Da nije bilo ustanka koji je vodio u takvo stanje, oružani ili dobrovoljački odredi teško da bi bili formirani od strane okupatora. Doborovoljački su bili formirani na bazi omladine jedne stranke, ali ovi odredi nisu bili stranačka vojska. Ti odredi su predstavljali oružane formacije Nedićeve vlade i služili su isključivo u njene svrhe. O ovome svedoči i činjenica da takve snage nisu bile obrazovane po dolasku okupatora sa kojim se mogla pronaći izvesna ideološka bliskost, već kada je opstanak Srbije u kojoj je plamteo ustanak ugrozio njeno postojanje.

Dobrovoljci, Srpski dobrovoljački korpus – SDK – u odsustvu komunista, a kojih nije bilo u Srbiji u većem formatu do leta 1944, smatrali su Mihailovićevu organizaciju za svog glavnog neprijatelja. Nemački trupni komandanti na terenu Srbije su posebno bili naklonjeni dobrovoljcima, sa kojima su sarađivali više od godinu dana. Na prelazu 1942. u 1943. došlo je do promene nemačkog stava i shvatanja da je SDK kao borbena jedinica srpske vlade jedina zaslužuje puno njihovo poverenje, pa je dozvoljena reorganizacija tih snaga u pet bataljona a kasnije pet pukova, koji su uključeni u borbene aktivnosti, kao osnova vojna snaga srpske vlade za borbu protiv ustanika.

Da li su oružane formacije Nedićeve Srbije tokom rata počinile veće ratne zločine protiv civilnog stanovništva, prema ratnim zarobljenicima i druga kršenja međunarodnog ratnog prava? S druge strane, kako su oslobodioci i saveznici postupali prema ovim Nedićevim jedincima tokom i po završetku rata?
— Ranija istoriografija je utemeljila mišljenje da su se snage Nedićeve vlade „svirepo“ obračunavale sa komunistima i njihovim pristalicama. Kako nije identifikovan nijedan veći zločin ovih snaga u borbama u Srbiji, sugerisano je da su glavna zlodela ove vojske bila vezana za logore, pre svega Banjički i Zavod za prevaspitavanje u Smederevskoj Palanci.

Banjički logor, u ranijoj kasarni 18. pešadijskog puka, a današnjoj Vojnoj akademiji, po svojoj organizaciji bio je logor zatvor. Služio je za prihvatanje zatočenika uhapšenih od strane srpske ili nemačke policije. U prvom redu, logor je bio rezervoar talaca iz Srbije za streljanje po potrebi, kada se odmazdama odgovaralo na pojedine ustaničke akcije. Ovaj logor imao je dvojnu nemačko-srpsku upravu, ali je komanda bila nemačka. Uostalom, kao i ideja o njegovom formiranju, koja je bila doneta u okviru nemačke komande Beograda i državne tajne policije (Gestapo), a formalizovao ju je štab nemačkog vojnog zapovednika za Srbiju 22. juna 1941.

Logor u Smederevskoj Palanci nije bio deo Banjičkog logora niti bilo kog drugog sistema osim prosvetnog. Kroz ovaj zavod prošlo je oko 1.200 omladinaca od 15 do 25 godina, ali je teško ustanoviti kakva je realna korist bila od njihovog rada osim po činjenici da je najveći broj njih imao priliku da izbegne da bude streljan kao komunistički simpatizer ili u talačkim grupama. Deo pitomaca je pristupio nacionalnim snagama, i to je možda i najvidljiviji ratni uspeh ove institucije.

Sa druge strane, još u toku zauzimanja Srbije od strane komunističkih partizana, bio je vidljiv odnos prema zarobljenim snagama Nedićeve vlade, posebno prema dobrovoljcima. Oni pripadnici Nedićevih snaga koji su zarobljavani od Valjeva sredinom septembra pa do Beograda 20. oktobra 1944. gotovo su kao po pravilu bili odmah streljani od strane partizana. Tako je postupljeno i sa tri dobrovoljačka puka predata od Britanaca. Oni su početkom juna 1945. bili likvidirani na stratištima u Kočevskom rogu.

Pobeda komunističkih snaga u Srbiji oktobra 1944. pokazala je da za Nedićeve snage nema milosti. Žrtve Nedićeve vojske, podnete posle zarobljavanja u Srbiji 1944. i Sloveniji 1945, to nemo dokazuju. Upravo snage Nedićeve vojske predstavljale su politički režim protiv koga su se komunisti borili od svoje pojave u Jugoslaviji.

Da li su zaista postojali nemački zahtevi prema Nedićevoj vladi da pošalje vojnike na Istočni front, na kome su se protiv Crvene armije borili predstavnici skoro svih evropskih naroda, uključujući i naše susede, pre svega Hrvate?
— Delatnost snaga Nedićeve vojske bila je isključivo u unutrašnje svrhe, nikako zbog spoljnopolitičkih ciljeva. One snage nisu učestvovale, recimo, na Istočnom frontu, što je bio manir sa nekim drugim snagama iz jugoistočne Evrope, niti bilo gde van Srbije do oktobra 1944. I kasnije, posle povlačenja ovih snaga iz Srbije, one u borbenom smislu nisu napuštale jugoslovenski prostor.

General Majsner je 1942. tražio od Ljotića da se iz sastava Srpskog dobrovoljačkog korpusa pošalje jedna jedinica na Istočni front i tako simbolično manifestuje srpska borba protiv komunizma. Ljotić objasnio da je svestan opasnosti koja dolazi od Sovjeta, ali je odbio da podrži ovu ideju. Istovetno je reagovao general Nedić, koji je odbacio Majsnerovu ideju da bilo koji vojnik iz Srbije ode na Istočni front i bori se protiv Sovjeta.

Pored malog broja argumentovanih i istorijski utemeljenih rasprava na ovu temu, pokrenuta je jedna politička i medijska kampanju protiv rehabilitacije Nedića, čija ste žrtva postali i vi. Borko Stefanović je vas naveo kao razlog svog odlaska iz Demokratske stranke a predsednik Bojan Pajtić je pokrenuo postupak za vaše isključenje iz DS zbog „relativizacije fašizma“. Kako kao naučnik i konačno kao čovek komentarišete sve ovo?
— Da budem iskren, neprijatno sam iznenađen reakcijom vrha Demokratske stranke. Ja spadam u njene danas retke članove od osnivanja. Nisam očekivao da se principi demokratije i slobodnog mišljenja tako kompromituju u stranci koja je upravo bila promoter demokratskih vrednosti od obnavljanja svog rada 1990. Mi smo u njenim ranijim programima proklamovali vrednosti i opredeljenja koje danas malo ko pominje. Od striktne pozicije centra, liberalizma, doslednog antikomunizma, nasleđa Demokratske stranke iz ranijih epoha, do nasleđa Zorana Đinđića. Danas, taj jezik u vrhu stranke podseća me na nekakve „oživljene“ boljševike, umišljene da je u evropskoj socijalističkoj internacionali spas i za našu DS. Odnosno da, kao što je činio Borko Stefanović, pozivaju na radikalni politički zaokret ulevo.

Kad vas neko olako ocrni da „relativizujete fašizam“, onda tu ne treba mnogo pameti da ustanovite kuda sve to ide. Naprotiv, ljudi koji su svojim lošim postupcima doveli stranku dovde gde ona jeste ni jednim činom nikada nisu pozvani na odgovornost. Rekao sam već, na ovaj način Demokratska stranka je obrukala sebe, svoj demokratski potencijal, nasleđe, pa i budućnost. Takođe, i mene kao njenog doslednog člana i naučnika…

Izvor: NOVI STANDARD

Vezane vijesti:

General Milan Nedić nije pristao ni da samo tri srpska …

General Milan Nedić – izdajnik, ili prorok srpskog stradanja …

Dušan Buković: Slučaj generala Milana Nedića | Jadovno 1941.

Da li je Nedić okupirao Srbiju | Jadovno 1941.

Istorik i Nedić | Jadovno 1941.

Istoričari svedoče o Nediću | Jadovno 1941.