Direktor Muzeja žrtava genocida Veljko Đurić Mišina ističe da je nad srpskim narodom u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj počinjen genocid, a najstrašniji zločini vršeni su u konclogorima, posebno Jasenovcu, i to metodama koje istorija ljudske civilizacije ne pamti.
Prema njegovim riječima, posebno su surovi bili koncentracioni logori što su ih Hrvati podizali po uzoru na svoje nacističke mentore, koje su prevazišli po bestijalnim metodima i sredstvima likvidacija.
Istorijski izvori govore, napominje on, da su nad odraslim osobama vršeni i pojedinačni, grupni i masovni zločini kao što su silovanje, rasijecanje trbuha trudnim ženama i vađenje nerođene djece iz utrobe.
Zabilježeno je i bacanje žrtava u kraške jame, pećine, spilje, ponore, golubnjače, bezdanke, bunare, jezera, more, rijeke…
Među metodama ubijanja i mučenja bili su i čupanje ili spaljivanje brade i brkova, naročito pravoslavnim sveštenicima, zatim deranje kože, masakriranje noževima, odsijecanje glave, jezika, udova, polnih organa, zabijanje noža u usta..
Ustaše su razrezivale usne žrtvama, lomile im ruke, rasijecali dojke i zatim provlačili ruku kroz tako načinjene otvore, te ispijanje krvi žrtava.
Žrtve su žive bacane u vatru i spaljivane, a vršeno je žarenje usijanim gvožđem, ubijanje batovima, čekićima, krampovima, kundacima, noževima, bradvama, sjekirama, bombom, vješanjem, strijeljanjem…
Đurić navodi da je naročito teško shvatiti i objasniti stravične zločine nad djecom, a poznato je da su ih nabijali na noževe, klali, razbijali im i odsijecali glave, njihovim tijelima udarali u zid ili stablo drveta…
U NDH su podizali i logore isključivo za djecu, što istorija ljudske civilizacije nije zabeležila, napominje Đurić.
On ističe da je veoma malo zločinaca platilo svoja zlodjela, a znatan dio je amnestiran, jer su brojni prešli na partizansku stranu, dok je posebno mjesto zaboravu dala komunistička politika bratstva i jedinstva i betoniranje jama.
On je naveo da je NDH Ante Pavelića od svog osnivanja 10. aprila 1941. godine brojnim zakonima i naredbama inicirala zločine, koje su sprovodili pripadnici vojnih jedinica /ustaše, domobrani, lokalne milicije/, uz blagoslov više jerarhije Rimokatoličke crkve.
„Ako se to ima u vidu, onda je jasno da je počinjen državni zločin nad srpskim narodom bez obzira na pol i godine starosti. A to su karakteristike genocida“, navodi Đurić.
Što se tiče broja pobijenih u Jasenovcu, on je napomenuo da hrvatska vlast nije vodila evidenciju zatočenika, uhapšenika ili lica koja su ubijali, tako da nema načina da se utvrdi tačan broj stradalih u kompleksu jasenovačkih logora.
„Kako vrijeme odmiče, sve su manje šanse da se to uradi. Istovremeno, treba naglasiti da ni kod srpske političke elite nema dovoljno mudrosti da se taj civilizaicjski posao pripremi i da ga donekle odrade ekipe stručnjaka“, upozorava Đurić.
On navodi da se o broju stradalih može da govori samo ako se znaju personalni podaci. Đurić navodi da su u NDH državni organi, vojne i druge oružane formacije planski provodili genocid nad Srbima.
„U zatiranju srpskih žitelja nije se obaziralo na njihov pol i starosnu dob, niti su se birala stratišta, pa su zločini vršeni na kućnom pragu, u crkvama, bacanjem u jame, masovnim likvidacijama u brojnim logorima“, ukazuje on.
Jasenovac je bio kompleks ustaških logora, u koji se, prema pisanim svjedočenjima njegovih tvoraca, mogao smjestiti neograničen broj zatočenika, a do dana današnjeg nema preciznijeg odgovora na pitanje koliko je na tom prostoru stradalo Srba, Jevreja, Roma i ostalih.
Koliko je stradalo uopšte Srba u NDH ni do danas nije /ni približno/ utvrđeno.
Izvor: Radio Televizija Republike Srpske
Vezane vijesti:
Đurđevdan i Jasenovac, napokon na filmu
Živanović: Sakrivena istina o Jasenovcu i broju stradalih