Bivši logoraši Jasenovca o stravičnim zločinima komandanta Šakića

Bivši logoraš Jakob Finci podsjetio se jeseni 1944. godine, kada je Šakić bio zamjenik komandanta logora i kada su ustaše za samo deset dana pogubile 3.000 ljudi. Drugi logoraši morali su da ih sahrane.

Komandant hrvatskog koncentracionog logora Jasenovac u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj i visoki ustaški oficir Dinko Šakić /1921-2008/ izručen je Hrvatskoj 18. juna 1998. godine, a na suđenju je dobio 20 godina zatvora.

Antisrpska atmosfera u Hrvatskoj 1998. godine

O atmosferi u hrvatskom društvu 1998. godine svjedočio je Efraim Zurof, direktor organizacije koja je „lovila“ naciste – Centra „Simon Vizental“.

On je stigao u Zagreb u julu te godine i sretao je na ulicama fudbalske navijače koji su uzvikivali ime jasenovačkog zločinca Šakića.

Na utakmicama novouspostavljene košarkaške lige nošeni su transparenti „Srbe na vrbe!“ – to je poznati ustaški slogan iz perioda u kome je počinjen genocid nad Srbima, Jevrejima i Romima.

U takvoj atmosferi godinu kasnije počelo je suđenje Šakiću, jednom od najvažnijih saradnika ustaškog poglavnika i Hitlerovog saradnika Ante Pavelića.

Bahati intervju došao mu glave

Šakić je prvo bio komandant logora u Staroj Gradiški /mahom dječijeg logora za srpske mališane/ do 1942. godine, nakon čega zamjenjuje dotadašnjeg komandanta konclogora Jasenovac Miroslava Filipovića, koji je sebi dao nadimak Majstorivić, hvaleći se svojim koljačkim vještinama.

Dinko je bio zet jednog od najvećih zločinaca Drugog svjetskog rata Maksa Luburića i zauzimao je značajna mjesta u ustaškoj hijerarhiji.

Nakon propasti NDH, Šakić bježi u Argentinu, gdje boravi do 1956. godine, kada se seli u Španiju. Kasnije se ponovo vraća u Argentinu.

Do izručenja dolazi tek 1998. godine, kada opijen novouspostavljenom hrvatskom državom u čijoj javnosti su sve više slavili ustaše, daje intervju za jedan argentinski televizijski kanal.

Čim je vidio taj razgovor, izraelski „lovac na naciste“ Efraim Zurof, preko Centra „Simon Vizental“, zahtijeva isporučenje Šakića i suđenje u Hrvatskoj.

Svjedoci Šakićevih zločina

Šakić se 19. juna pojavio pred istražnim sudijom u Okružnom sudu u Zagrebu. Saslušanje se brzo završilo jer se Šakić, bivši komandant koncentracionog logora Jasenovac, koga je vodio fašistički ustaški pokret, branio ćutanjem.

Državno tužilaštvo je u decembru 1998. godine optužilo Šakića za zločine nad civilima u Jasenovcu u vrijeme kada je on bio komandant logora, u periodu od aprila do novembra 1944. Optužen je i da je tokom istog perioda lično vršio egzekucije.

Početak suđenja, 15. marta 1999. godine, pratilo je oko 70 novinara i nekoliko predstavnika stranih ambasada u Zagrebu.

Nakon što su tužioci pročitali optužnicu, predsjedavajući sudija Dražen Tripalo pitao je Šakića kako se izjašnjava po optužnici. „Ne osjećam se apsolutno krivim niti za jedno inkriminisano djelo. Savjest mi je mirna“, odgovorio je on.

Saslušanjima su često prisustvovali i Šakićevi simpatizeri. U jednom trenutku, dok sudija Tripalo nije gledao, Šakiću su uputili nacistički pozdrav.

Mnogi svjedoci, od kojih su većina bili bivši logoraši, svjedočili su o užasima u Jasenovcu, dok je Šakić uglavnom ćutao.

Bivši logoraš Vjekoslav Bednjanec svjedočio je da je Šakić naredio vješanje logoraša jer je bez prethodnog odobrenja jednom ustaškom stražaru izradio novu kapu. Njegovo tijelo ostalo je da visi tri dana, kao poruka drugima.

Bivši logoraš Jakob Finci podsjetio se na jesen 1944. godine, kada je Šakić bio zamjenik komandanta logora i kada su ustaše samo za deset dana pogubile 3.000 ljudi. Drugi logoraši morali su da ih sahrane.

Na pitanje Šakićevog advokata – da li je tako nešto moguće, Finci je odgovorio da je „u Jasenovcu sve bilo moguće“.

Finci je, takođe, svjedočio da je Šakić, u septembru 1944. godine, lično, pucajući iz pištolja, ubio Mileta Boškovića, crnogorskog komunistu, koji je tražio da ga ne vješaju zajedno sa drugim zatvorenicima zbog pokušaja bjekstva iz logora.

– Bošković je rekao: „Ja sam Crnogorac. Za mene je vješanje nečasno. Strijeljajte me“. Šakić je ironično odgovorio: „Dobro si se držao tokom saslušanja za pokušaj bjekstva. Zaslužio si strijeljanje. Okreni se – opisao je Finci trenutke prije nego što je Šakić ubio Boškovića.

Tokom Fincijevog svjedočenja, Šakić se smijao.

Sud nije želio da se bavi ustaškom NDH

Hrvatskoj državi je suđenje Šakiću bilo izrazito neprijatno, pa su svi nastojali da to što prije završe.

Čedo Prodanović, iskusni advokat iz Zagreba, bio je pravni zastupnik Petra Boškovića, brata ubijenog Mileta Boškovića. On je posvjedočio da je ličnim angažmanom pokušao da nadoknadi „nedostatak entuzijazma tužioca“.

Prodanović je tako na jednoj raspravi upitao bivšeg logoraša Dragana Rolera na osnovu kojih kriterijuma su ljudi slati u Jasenovac?

– Jevreje su dovodili jer su bili Jevreji, Srbe jer su bili Srbi, a Hrvate, uglavnom, ako su bili neprijatelji ustaša – odgovorio je Roler.

Međutim, sudija je upozorio da Prodanoviću nije dozvoljeno da postavlja pitanja koja se „ne odnose direktno na slučaj njegovog klijenta“.

Kasnije je Prodanović izjavio medijima da je „tužno što niko nije pitao ništa o uslovima u Jasenovcu“.

Sud se starao da ne ide previše u dubinu, kada je riječ o NDH, koju su vodile ustaše, a koja je postojala od 1941. do 1945. godine.

Prodanović je svjedočio kasnije da se Sud „nije u potpunosti ograničio na zadatak da uspostavi krivicu Šakića“, ali i da „nije ispitao sve što je NDH predstavljala“.

Šakićev advokat tvrdio je da je Šakić bio obavezan da pokaže lojalnost ustaškom pokretu jer je dao zakletvu svom lideru Anti Paveliću, koji je strogo kažnjavao neposlušnost.

Proglašen krivim

Sud je 4. oktobra 1999. godine pročitao presudu kojom je Šakić – za period između maja i kraja oktobra 1944. godine, kada je bio komandant logora – proglašen krivim po većini tačaka iz optužnice.

Takođe je proglašen krivim da je davao naređenja za egzekuciju zatvorenika.

Sud je odbacio Šakićeve tvrdnje da su ljudi slati u logor jer su se suprotstavili ustaškoj državi, te naveo da su oni bili zatvoreni zato što je NDH usvojila i sprovodila rasističke zakone.

Uzimajući u obzir da Šakić nikad nije priznao nijedan zločin niti pokazao bilo kakvo kajanje, Sud mu je izrekao tada najveću zatvorsku kaznu od 20 godina.

Efraim Zurof je naveo da je to bilo „jedino uspješno suđenje u postkomunističkoj Istočnoj Evropi jer je Šakić bio jedini nacistički saradnik u tom dijelu Evrope nakon pada komunizma koji nije bio samo osuđen, već i kažnjen“.

Ratni zločinac Dinko Šakić umro je u zatvoru 2008. godine.

Izvor: RTRS