Bijele zastave za Srbe u Mostaru 1992. godine

Mostar je grad u kojem su tokom građanskog rata u BiH, počinjeni monstruozni zločini nad Srbima. Hrvatsko-muslimanske vojne formacije ponovile su zločine njihovih predaka u ustaškim uniformama, koji su nastojali istrebiti Srbe u dolini Neretve tokom Drugog svijetskog rata. Ponovo su Srbima odsjecane glave, kopane oči, sječene uši i nosevi, urezivani krstovi na tijelu, prosjecani jezici, lomljene ruke i noge, vršena silovanja žena i bezdušna psihička tortura uhapšenih Srba iz Mostara i okoline.

Mostar je grad u kojem su tokom građanskog rata u BiH, počinjeni monstruozni zločini nad Srbima. Hrvatsko-muslimanske vojne formacije ponovile su zločine njihovih predaka u ustaškim uniformama, koji su nastojali istrebiti Srbe u dolini Neretve tokom Drugog svijetskog rata. Ponovo su Srbima odsjecane glave, kopane oči, sječene uši i nosevi, urezivani krstovi na tijelu, prosjecani jezici, lomljene ruke i noge, vršena silovanja žena i  bezdušna psihička tortura uhapšenih Srba iz Mostara i okoline.

Osim načina mučenja i ubijanja Srba, hrvatsko-muslimanske snage u Mostaru 1992, primjenili su još nešto od nasljeđa svojih predaka iz NDH-a. Naime, kao što su u NDH Srbi bili obilježavani na razne načine kao građani drugog reda, koji su postepeno istrebljivani, tako su i 1992. godine Srbi u mostaru bili obilježeni kao i njihove preci tokom Drugog svijetskog rata.

Srbi u NDH-a obilježavani su npr. sa bijelom trakom koja je išla oko ruke a na kojoj je pisalo „Pravoslavac“, ili Srbi u Jasenovcu koji su na ramenima nosili natpis „Srbin-Serbe“.

Bijela boja je i 1992. godine u Mostaru, bila oznaka za Srbe kao narod drugog reda. Srpske kuće označavane su bijelim zastavama i one su se mogle pljačkati i rušiti, dok su Hrvatske i Muslimanske označavane zelenim zastavama da slučajno neko zabunom ne bi upao i u te kuće.

Jedan od svjedoka koji je to sve vidio i preživio pakao logora za Srbe u Mostaru svjedoči:

„U to vreme HVO ili muslimani su obeležavali napuštene kuće koje će da ruše – ako je bila bela krpa na kući, znači trebalo ju je rušiti – to su bile samo srpske kuće, čiji su stanovnici izbegli. Ako je na kući visila zelena krpa, nju treba zaobići, jer je muslimanska ili hrvatska (tada su oni još bili zajedno)“.[1]

Drugi primjer korištenja bijelih zastava imamo prilikom etničkog čišćenja sela Bogodola koje se desilo 3. avgusta 1992, o čemu takođe postoje svjedoci:

„Tada je svim Srbima u selu Bogodol rečeno da se skupe kod crkve i da sa sobom ponesu lični prtljag. Autobusom su prebačeni u vojni logor u Mostaru gdje je šest odraslih  muškaraca i jedna devojka  zadržano u zatvoru. Ostali su autobusom odvezeni do prve borbene linije prema Nevesinju, date su im bele zastave i oni su prešli na srpsku teritoriju. Tako da je selo Bogodol ostalo bez ijednog Srbina“.[2]

Bijela boja je u dva rata na ovim prostorima bila jedan od načina da se obilježe  i dehumanizuju Srbi i prisvoji njihova imovina. Pitanje je, zašto baš bijela boja (ima primjera u Drugom svijetskom ratu da su Srbi obilježavani i plavom bojom) kada je ona simbol mira, primirja ili lojalnosti? Možda su  dželati koristili bijelu boju da i time simbolično pokažu da su se Srbi predali i da su oni pobjednici? Šta god da je istina, važno je da su Srbi opstali na svojim vjekovnim ognjištima, a dok je Republike Srpske biće i Srba u Bosni ponositoj, ljutoj Krajini i svetoj zemlji Hercegovini.

Piše: Boris Radaković

Izvor: SRBI U BOSNI I HERCEGOVINI

Vezane vijesti:

U jami Radača posmrtni ostaci više žrtava

Svetozar Crnogorac: Partizani su u Hercegovini nastavili ustašku misiju istrebljenja Srba