Alojzije Stepinac – balkanski Tomas de Torkemada

Gde je ovde i šta se krije iza tragikomedije slučaj Starčević i savremene drame Stepinac svetitelj?

Šta se krije iza bečke delatnosti na jugu Monarhije među Srbima, Šokcima, Vlajima, Bunjevcima i Hrvatima i prozelitizma, bivšeg i savremenog, ,,crkve u Hrvata”?

Šta se krije iza želje zagrebačkog Kaptola da Hrvati dobiju sveca osnivača NDH?

Šta stoji iza ,,vekovne želje hrvatskog naroda”, feudalno staleške korporacije Zagreba i Varaždina pod nadzorom Beča?

Odgovor je da svetac Alojzije Stepinac postavlja granice Hrvatske na svim teritorijama koje nikada nisu bile u sastavu srednjevekovne a još manje u okvirima Ugarske, Austrije i Austro-Ugarske. Radi se o još jednoj velikohrvatskoj prevari sa kojom se slažu savremeni Vatikan i Brisel!

Višegodišnje, tačnije, višedecenijsko najavljivanje starog-novog konfesionalnog i nacionalnog kulta Hrvata i Hrvatske–Alojzije Stepinac, zagrebački nadbiskup balkanski Tomas de Torkemada, svetac, dobio je završni oblik 2015. godine najavom ,,crkve u Hrvata” da će biti kanonizovan. Za zagrebački Kaptol to je završena stvar!

Balkanski Tomas de Torkemada Alojzije Stepinac, bio je mnogo uspešniji u svojoj ,,apostolskoj misiji” širenja vere ognjem i mačem od originala sa Iberijskog poluostrva koji je samo oko deset a neki kažu i više od trista hiljada ljudi i žena poslao na lomaču. Alojzije Stepinac svojim pastirskim pozivom Hrvatima i ostalim rimokatolicima u Hrvatskoj da podrže Hrvatsku seljačku stranku i ustaše povodom ostvarene ,,tisućljetne želje” aprila 1941, blagoslovom NDH pomogao je da se milion Srba liše života ne samo na lomačama koje su često bile pravoslavne crkve ili manastiri, nego nožem, maljem i ,,strojicom“ ili bacanjem u jame bezdanice.

Stvaranje harizme oko imena i ,,apostolskog“ dela Alojzija Stepinca kao prvog nadbiskupa Zagreba u Nezavisnoj državi Hrvatskoj 1941-1945. godine i kanonizacije za sveca utvrdila bi se večna vrednost genocidne Hrvatske nastale iza leđa nacističke Nemačke i fašističke Italije. Svetac Stepinac razrešava prošlost Hrvata. Apostolskim zaboravom svetac prikriva falsifikovanje hrvatskih istoriografa i na nacifašističkoj osnovi postavlja budućnost nove evropske Hrvatske koja je  počela terorističko-separatističkom pobunom, NATO agresijom, razbijanjem Jugoslavije 1991-1995. godine i izgonom Srba.

Činom kanonizacije, pozivanje Hrvata na 1300 godina istorije i kulture dobija smisao a Hrvati postaju istorijski narod! Izjednačavaju se sa Mađarima koji imaju Vojteha-Vajka–Sent Ištvana prvog krštenog kralja osnivača Ugarske. Smisao je pojačan činjenicom što nadbiskup a potom kardinal Alojzije Stepinac počiva u Zagrebu u katedrali posvećene Bogorodici koja nosi ime Sent Ištvana prvog ugarskog apostolskog kralja.

Ovo je važno da podvučemo. Hrvatska od 1102. godine nije bila međunarodno priznata kao država, niti je imala predstavnika kod ugarskog kralja a kamoli da je Ugarskom upravljao apostolski hrvatsko-ugarski kralj. Ovo je trajalo do preuzimanja Ugarske od Habzburga 1527, kada su skromni ostaci neuglednog plemensko-feudalnog staleža ugarske provincije preko titule ugarskog kralja kao kralja Hrvatske uključeni u Habzburšku monarhiju. Ova provincija je pored kralja dobila i cara i tako tavorili do raspada Monarhije 1918. godine.

Sent Ištvan, prvi ugarski kralj priznat od pape kao apostolski, dobio je zadatak da vrši apostolsku misiju među nevernicima. Zadatak je uspešno vršio a njegovi naslednici nastavili da je vrše po Slavoniji, kako su stranci zvali prostrane ravnice Karpatskog basena, pre dolaska turkijskih plemena u 9. veku, posle kojeg je preimenovan u Tursku. Da ne zapostavimo, ime Slavonija posle stvaranja ugarsko-slovenskog plemenskog saveza severno od  reke Drave u 10-om veku zadržalo se na teritoriji u međurečju reka Save i Drave koja je od 1091. ušla u sastav Ugarske a od 1094. godine i u crkvenom pogledu.

,,Apostolski zaborav“ nacifašizma ,,crkve u Hrvata“

Zahvaljujući Stepincu, ustaše su 1941. godine stekle neverovatnu moć među Hrvatima i rimokatolicima srpskog jezika ,,novim Hrvatima“, pošto se u ratnoj javnosti NDH pojavio kao čuvar hrvatskih moralnih vrednosti! Ustvari, svojim poslanicama rimokatoličkoj pastvi i pozivima na lojalnost hrvatskim nacistima i njihovom režimu pridružio se apostolskoj misiji ugarskih kraljeva i postao zločinac u ime vere isto kao četiri veka ranije španski borac za veru veliki inkvizitor Tomas de Torkemada, koji nije proglašen za sveca!

Balkanski Tomas de Torkemada, zagrebački nadbiskup, Alojzije Stepinac u svojoj netrpeljivosti prema pravoslavlju, blagoslovio je u Zagrebu pristigle ustaške teroriste aprila 1941, još dok je Jugoslovenska vojska pružala otpor agresoru, a potom kao vojni vikar NDH one koji će služeći ,,apostolsku“ misiju to postati, na suđenju u Zagrebu oktobra 1946. godine se branio ćutanjem. 

Njegov stav na suđenju po tužbi javnog tužioca Jakova Blaževića da je učestvovao u zločinu genocida je odraz njegovog shvatanja da je međunarodna ličnost i dok je papa Pačeli na čelu Rimske crkve niko ne može da mu sudi. Sebe je gledao kao nadbiskupa Zagreba, što nije bilo sporno, na čelu ,,crkve u Hrvata“ koji je samo sprovodio apostolsku politiku pape Pija XII.

Tomas de Torkemada radio je smišljeno sa predumišljajem. Alojzije Stepinac je ćutao pred Pavelićem sa predumišljajem dok su parohijski sveštenici, redovnici i časne sestre učestvovali u masovnom zločinu nad pravoslavnim Srbima u ime onoga koji je dao deset božijih zapovesti od kojih je jedna: ,,Ne ubij!“ Isti motiv ga je naveo da ćuti pred Pavelićem i pred Jakovom Blaževićem makar da ova dvojica nisu isto!

Njegovo delo podleže samo Hristovom sudu kao dela Hristovog namesnika na zemlji živog Boga–pape. Ono što je činio u vreme NDH, našlo se pred svetovnim sudom u Zagrebu 1946. godine koji je, nadbiskup, gledao sa prezirom pošto je to, po njemu, bio komunistički i predstavljalo suđenje onome šta  je Bog učinio! Drugim rečima po shvatanju nadbiskupa Alojzija Stepinca, Bog se složio sa ustašama i logorima smrti na: Pagu, u Gospiću, Jasenovcu, sa kraškim jamama po Lici, Dalmaciji, Hercegovini, bunarima u Slavoniji i drugim stratištima na kojima su pravoslavni Srbi ubijani na zverski način, kojima su ustaše priključili i jedan broj Srba muslimana.

Tomas de Torkemada prvi veliki inkvizitor Španije, sinonim verskog fanatizma i zločina, živeo je u 15-om veku i poslao u smrt spaljivanjem oko deset ili trista hiljada ljudi i žena, nije grešnik. Tako po shvatanju elite ,,crkve u Hrvata“, koja predstavlja skup ciničnih duhovnika i praznoglavih, zaslepljenih konfesionalnom i nacionalnom mržnjom, intelektualaca  koji se oslanjaju na bezosećajnu masu krvožednih primitivaca kao naroda koji ih sledi, nije grešnik ni Stepinac. Alojzije Stepinac nije grešnik, on je samo blagoslovio Hrvatski sabor a potom kao ratni vikar hrvatsku vojsku i na taj način pomogao da se u smrt pošalje od 700 000 do milion i sto deset hiljada pravoslavnih Srba u Jasenovc–što je bogougodno delo. 

Za hrvatske naciste-ustaše značio je više od od onog što je značio kao zagrebački nadbiskup. Dao je moralnu potporu njihovom delu izjavom da su to ,,dobre duše katoličke“! Kaptol, zagrebački, i hrvatski mediji ističu da je blaženi Alojzije Stepinac, zagrebački nadbiskup, ratni vikar vojske NDH i kroatonacista ustaša, svojim pastirskim radom 1941-1945, a potom gonjen od vlasti, samim tim i mučen od komunista stekao uslove da bude kanonizovan za sveca.

Pisanje hrvatskih katoličkih listova ne čudi nas, ali pisanje svetovne štampe, koja se često tekstovima ponosi hrvatskim antifašizmom čudi! Pazite hrvatski antifašizam 1941-1945!?

Hrvati serviraju nebuloze o hrvatskom antifašizmu! Jedini narod u Evropi, Hrvati, njihova elita i narod proglasili su ulazak Vermahta i vojske Italije u Hrvatsku za oslobođenje! Generali Vermahta bili su iznenađeni toplinom dočeka u Zagrebu 9. aprila 1941. godine i drugim hrvatskim gradovima. Veličanjem Alojzija Stepinca savremena hrvatska duhovna i svetovna elita praktično se zajedno zalažu za nacizam i kleronacizam!

Hrvatsku su sile Osovine, posle iskustva sa hrvatskim narodom aprila 1941, smatrale savezničkom zemljom, prizanale su joj suverenitet i prepustile državnu upravu organima nastalim u vreme formiranja Banovine Hrvatske posle avgusta 1939. godine. Hrvatska seljačka stranka zajedno sa pristiglim ustašama  su ovu organizaciju sprovele u delo. Činovnici i policajci Hrvati ostali su na svojim mestima dok su Srbi isterani s posla a koji su imali sreće proterani za Srbiju dok je ostatak pobijen. Oficiri Jugoslovenske vojske Hrvati masovno su stupili u hrvatsko domobranstvo kojeg su organizovali ponovo aktivirani domobranski oficiri iz vremena Austro-Ugarske.

Nadbiskup a potom za zasluge u borbi za veru i pretrpljene patnje od komunista, kardinal Alojzije Stepinac je ličnost ,,crkve u Hrvata” najodgovornija za učešće rimokatoličkog sveštenstva, redovništva i verujućeg naroda, ako su ubice uopšte verujuće, u zločinu genocida nad Srbima 1941-1945. Ovaj stav postao je simbol odnosa rimokatolika Hrvata kao naroda  prema Srbima, te Stepinac zagrebački nadbiskup, potonji kardinal i dalje privlači pažnju srpske javosti.

Osuđeni ratni zločinac treba da bude kanonizovan za sveca zbog pretrpljenog stradanja od komunista! Da li s komunisti krivi što je Stepinac bio antikomunista? Nisu!

Kao duhovnik s visokim činom ,,crkve u Hrvata” Stepinac je imao to pravo na osnovu svog vaspitanja, školovanja i pogled na svet u duhovnom i svetovnom smislu te mu nije suđeno zbog antikomunizma nego zbog podrške genocida nad pravoslavnim Srbima u NDH koji je ćutanjem lično podržao i pomaganja ustaških terorista koji su delovali u zemlji posle 1945. godine. Terorizam, bilo da je u ,,apostolskoj” misiji ili ne, kažnjiv je u svakoj zemlji pa i u bivšoj Jugoslaviji bez obzira što su je vodili komunisti!

,,Crkva u Hrvata” nikako da se suoči sa prošlošću, svojom i svoje pastve. Nikako da postavi pitanje sama sebi o učešću u zločinu njenih sveštenika, redovnika i redovnica, ubistvima i preveravanjem pravoslavnih Srba kao i izgonom iz zavičaja. Nikako da se suoče sa svojim sveštenstvom i redovnicima koji su umesto krsta kao apostolske utvare nosili noževe, ,,samokrese” i ,,strojice”, a često je bilo dovoljno da klimnu glavom pa da masa Srba bude ubijena. Zagrebački Kaptol smatra da je apostolski rad na povećanju ,,stada” dužnost, a nadbiskup Stepinac je tu dužnost vršio revnosno. Sa zadovoljstvom obavestio je papu Pija HII 1942. godine da se stado povećalo! Stado se povećalo a groblja nisu! Zločincima nisu bila potrebna!

Ubijeni ljudi, žene, deca, staro i mlado bacani su u reke, more ili kraške jame bezdanice. U ovim poslednjim počivaju i danas! Kongregaciji za proglašenje svetih u Vatikanu predlog ,,crkve u Hrvata” je na stolu. Odluku Kongregacije o beatifikaciji Alojzija Stepinca uzvisiće genocid nad Srbima kao bogougodno delo Hrvata, kao verujućeg i neverujućeg naroda koji nakon počinjenih zločina likuje! Likovanje izaziva zgražavanje pravoslavnih Srba a zatim i gnev! Ovaj gnev pokreće sećanje ne samo na genocid nego i na agresivni režim SKJ i SKH koji je sprečio da se utvrdi motiv i domet genocida proglašenjem istraživanja genocida u velikosrpsku politiku koja narušava solidne odnose Srba i Hrvata i drugih naroda i narodnosti!

Pokret ,,crkve u Hrvata” iz zagrebačkog Kaptola, usmeren je na Srbe koji su pretrpeli genocid od Hrvata koji je ušao u svetske anale po svom obimu i svireposti. Srbi zadržavaju pravo da mirno i bez strasti govore o Alojziju Stepincu na osnovu njegovih reči i dela kako bi utvrdili njegovu stvarnu ulogu u državi koja je navodno hiljadu godina bila san Hrvata–NDH!

Ko su bili antifašisti u Hrvatskoj?

Srbi ovo hoće i žele da urade kao državotvorni istorijski narod koji je svojom državom, vojskom i diplomatijom stvorio prvu državu južnih Slovena a koji su ovu državu kao antifašisti branili a silom ratnih prilika i u samoj osovinskoj tvorevini NDH od Hrvata koji su, kao što smo rekli, ovu državu dočekali sa oduševljenjem i odmah uključili u Hitlerov ,,novi svetski poredak” sa hrvatskim rasnim i drugim nacističkim zakonima!

Srpski antifašisti u samoj Hrvatskoj i na okupiranim srpskim teritorijama od NDH branili su državu Jugoslaviju i fizički opstanak srpskog naroda od kroatonacista, ustaša i mačekovaca kao i od ustašoidne seljačke rulje vođene rimokatoličkim sveštenicima, redovicima i oficirima redovne hrvatske vojske–domobrana, njihovih zaštitnika nemačkog Vermahta i italijanske vojske. Zbog ove borbe, Srbi, koji su se našli na teritorijama koje je okupirala NDH iza leđa vojski Osovine-Bosni i Hercegovini, Dalmaciji, Slavoniji, Lici, Baniji, Kordunu, Sremu i Dubrovniku su antifašisti ratne i savremene Hrvatske pred svetom a ove antifašiste i njihove potomke savremena neonacistička Hrvatska, tamo odakle je mogla proterala je 1995. godine.

Hrvatska antifašiste praktično nije imala. Komunistička partija Hrvatske koju je stvorio Broz 1937, godine 1941, vodila je pregovore da se legalizuje i uključi u politički život ustaške NDH! Andrija Hebrang, gensek KPH 1942-1944, posle jedne tuče u zatvoru rekao je ustašama robijašima, parafraziraćemo poruku: mi se borimo za isto, misleći na rušenje Jugoslavije samo što ste vi fašisti a mi komunisti! Njegov politički stav izražen posle tuče objašnjava zašto je sa partijskim pajtašem Vladimirom Bakarićem ostvario vezu posle proglašenja NDH sa Milanom Budakom, ustaškim ideologom i tvorcem ideje ,,trećine” – ,,Trećinu Srba pobiti,trećinu proterati, trećinu pokatoličiti!”

Treća trećina je najvažnija! Zbog ove trećine koliko treba Srba pokatoličiti balkanski Tomas de Torkemada je kandidat za hrvatskog svetitelja! Prva trećina za balkanskog Torkemadu je samo sredstvo da se treća trećina lakše izvede!

Tomas de Torkemada je spalio oko deset hiljada ili više, ljudi i žena širom Španije dok je balkanski Torkemada odradio svoj apostolski prosvetiteljski posao mnogo temeljnije i uspešnije! Pozivom pastvi 1941, da prihvati NDH kao izraz ,,povjesne težnje hrvatskog naroda”, što je mnogo kasnije ponovio kao ,,đavolov šegrt” general JNA Franjo Tuđman, pozvao je hrvatski narod i druge katolike na pogrom i genocid. Ubijeno je samo u logoru Jasenovac oko 700 000 Srba kojima treba pridružiti Jevreje Aškenaze iz Hrvatske i Slavonije a potom Sefarde iz Bosne i Hercegovine i Dubrovnika. Cigane nisu ni brojali kada bi stigli u Jasenovac ali se računa na 80 hiljada duša.

Pomenućemo izjavu Ivana Potrča koji je u listu ,,Borba” od 8. maja 1945, objavio da je u Jasenovcu na zverski način pobijeno 800 000 lica a Vladimir Bakarić kao predsednik vlade Narodne republike Hrvatske je izjavio, neposredno posle rata, da je do kraja ustaške vladavine broj ubijenih Srba ukupno narastao na 810 000!

Šta je sa kraškim jamama? Samo u Šaranovoj jami izmeren je stub kostiju deblji od 5 metara. Šta je sa Jadovnom, šta je sa klanjem ljudi na ostrvu Pagu od čije krvi je more bilo crveno?

,,Poboljšavanje“ prošlosti Hrvata i ,,novih Hrvata“

Vrlo je neozbiljno od prelata da ,,crkva u Hrvata” uzurpira pravo i nameće svoj sud o počinjenim zločinima u NDH od strane hrvatskog naroda kao naroda, ili dela naroda, sve jedno, sveštenstva rimokatoličke crkve, ustaša i domobrana a sve činjeno posle poziva nadbiskupa zagrebačkog Alojzija Stepinca da prihvate NDH i da se uključe u njenu izgradnju i bezbednost! Ovaj akt, poziv, koji je prvi učinio nadbiskup mimo ustaške i partijske aktivnosti Hrvatske seljačke stranke, nije samo politička glupost kako bi neko rekao, to je prozelitska manija u skladu sa učenjem rimokatoličke crkve da je ,,jedinospasavajuća hrišćanska crkva” a sve ostale su van zakona!

Savremena duhovna elita u Zagrebu sa filijalama stvorenim posle 1878. godine u Bosni i Hercegovini trudi se da ,,poboljša” prošlost Hrvata i ,,novih Hrvata”, Srba rimokatolika ,,Latina”, bosanskih i Slavonskih ,,Šokaca” i ličkih Bunjevaca, ,,Škutora” ili ,,Grkaća” zapadne Hercegovine kao i Dubrovčana.  Međutim, Hrvatima treba pridodati i druge ,,nove Hrvate” kroatizovane Nemce, Čehe, Slovake, Rusine unijate, Poljake, Italijane, Arbanase katolike i Mađare i sav drugi naseljeni kaundkaovski naseljenički sloj u Slavoniji, Hrvatskoj, Dalmaciji ali i bivšem kondominionu Beča i Pešte Bosni i Hercegovini.

,,Poboljšanje” prošlosti Hrvata kao naroda, odnosi se i na ličnost ,,blaženog” zagrebačkog nadbiskupa, potonjeg kardinala, iz inata Vatikana, tobož komunizmu, ustvari pravoslavnima u bivšoj Jugoslaviji. Pravoslavni Srbi  su demonstrativno odbili konkordat 1937, apostolsku aktivnost i primat rimokatoličke crkve u odnosu na pravoslavnu.

Pokolj pravoslavnih Srba koji je izvršen od rimokatoličkih  vernika vođenih sveštenstvom je apostolska misija, bogougodno delo u skladu sa ciljevima krstaških ratova ugarskih apostolskih kraljeva od Sent Ištvana do Mohačke bitke u 1526, a u skladu  sa misijom franjevaca i novovekovnom crkvenom politikom ,,apostola Jugoslovenstva” Josipa Juraja Štrosmajera prvog ,,novog Hrvata” poreklom iz Salcburga koji je odredio: pravoslavni su Srbi, a rimokatolici srpskog jezika su Hrvati. Sveti Jeronim je od Ilira preimenovan u Hrvata, Primas srpski i Srbije iz Bara više nije Srbin a muslimani srpskog jezika svakako moraju postati rimokatolici! Muslimani su imenovani za ,,cvijeće hrvatskog naroda” i kao takvi poslati na Istočni front da ih bude što manje a u slavu hrvatstva! Njihova omladina slata je i na Srbe u Bosni i Hercegovini sa istim ciljem da ih što manje ostane.

Kada izvršimo analizu delatnosti nadbiskupa zagrebačkog, a potonjeg kardinala ,,stradalog za veru” od komunista, zaslužnog za širenje vere prema sopstvenom nenamernom priznanju upućenom papi Pačeliju, vidimo da je oko 240 hiljada Srba u okruženju onih koji su mahali noževima slobodnom voljom prihvatili ,,jedinospasavajuću veru” 1941-1942. godine. Da bi lakše shvatili ,,slobodnu volju” koju navodi u ovom   nehotičnom priznanju zločina nadbiskup Stepinac napomenućemo primer Gornjokarlovačke dijaceze Srpske pravoslavne crkve. Gornjokalovačka dijaceza SPC pre ulaska Jugoslavije u odbrambeni rat protiv sila Osovine imala je pod svojom duhovnom jurisdikcijom oko 460 000 pravoslavnih Srba. Ustaše, tačnije Hrvati su ubile oko 260 000, oko 50.000 Srba je uspelo da se skloni u zbegove po okolnim planinama dok je oko 50 000 prooterano u Srbiju a oko 80 000 je prisilno pokatoličeno. 

Kada na osnovu ovog malog detalja razmislimo o stradalništvu nadbiskupa, potonjeg kardinala, Alojzija Stepinca, duhovnika ,,crkve u Hrvata” čija pastva se disciplinovano postarala da fizički uništi preko milion Srba doći ćemo do zaključka da su komunisti 1946. godine preterali! Svaki pravoslavni Srbin je mogao slobodnom voljom da prihvati rimokatoličanstvo. To je i učinilo ,,dabrovoljno” pod senkom noža i Jasenovca 240 hiljada duša.

,,Rashod“ logoraša u Jasenovcu

Zagrebački Kaptol iz petinih žila  nastoji da ospori genocid nad Srbima u NDH 1941-1945. godine, koji je, podvlačimo još jednom, zabeležen u svetskim analima po svojoj svireposti. Jedino su nacisti Rajha uspeli da nadmaše po broju žrtava kroatonaciste svojim sistemom logora i ,,industrijom smrti” dušegupkama i krematorijima. Pored Srba u NDH, jedino su Rusi u Rajhu živi spaljivani. Za Srbe Hrvati su imali jame, bunare, more i reke Savu, Drinu, Vrbas i  neke manje. Grobalja nema, nadri hrišćani rimokatolički prelati zagrebačkog Kaptola zato smatraju da genocida nije bilo! ,,Samo” oko 80 hiljada Židova, Cigana i Srba je stradalo u sistemu logora Jasenovac. Isti stav ima ,,đavolji šegrt” vrhovnik Franjo Tuđman, general JNA i kroatokomunista koji se vratio veri otaca i kao takav ugostio papu Vojtilu u Zagrebu 1994. godine.

Ovo je istina o Jasenovcu zagrebačkog Kaptola, generala Franje Tuđmana i novih kroatonacista, elite savremene Hrvatske. Međutim, logoraš iz Jasenovca, Jovan Živković, rodom iz Vinkovaca koji je video preko sto hiljada ubistava u ovom logoru, i bio svedok na procesu u Zagrebu 1986. godine ministru unutrašnjih poslova NDH Andriji Artukoviću, prilikom posete Arhivu Srbije, objasnio je autoru ovih redova kako je beležen broj logoraša. Obična crna tabla, nalik na školsku bila je postavljena na jednom zidu na kojoj je kredom upisivano stanje, znači broj pridošlih, na broju i koliko je u ,,rashodu” logoraša. Kada se stanje promeni, brojevi su brisani mokrom krpom. Nema imena logoraša, nema godine rođenja niti datum dolaska i odlaska ili smrti a nema ni groblja nego su kopane krečne grobne jame, ili, reka Sava.

Zato poklanjamo puno poverenje podacima Franje Tuđmana, oficira JNA, ili častnika sa puno časti i gospodina pokojnog Franje Kuharića koji se držao deset božijih zapovesti kao predstavnika elite ,,Crkve u Hrvata”. Ne verujemo da se duhovna elita zagrebačkog Kaptola bavi amaterski istorijom ,,crkve u Hrvata”. Ne bi predlagali kanonizaciju blaženog za sveca bez da znaju njegove zasluge na duhovnom planu i apostolskom radu širenja ,,prave vere” a ,,prava vera” širena je ognjem i mačem a tamo gde su prošli oganj i mač danas više nema fizički prisutnih Srba.

Na područjima gde su Srbi pružili otpor ,,apostolskoj misiji” i negde izvršili odmazdu nad zločincima iz seoske rulje vođene fanatizovanim rimokatoličkim sveštenicima i redovnicima-to je bio zločin genocida četničko-partizanskih bandi ili, odvojeno, četnika i partizana. Zločinci su u ovim metežima bili anonimni te se traganje za zločincima pretvaralo u odmazdu. Odmazda je zločin tu se slažemo! Odbrana Srba od zločinaca za hrvatsku elitu je takođe zločin! Odakle Srbima pravo da se brane dok im svećenici, redovnici i ustaše na čelu primitivne i gladne ustašoidne rulje spasavaju dušu nožem, ognjem i ,,strojnicom”?

Tako su Srbi u očaju u kojem su se našli u NDH proglašeni za zločince zbog odmazde a zatim i fašisti jer su primenjivali princip kolektivne odgovornosti!

Kolektivna kazna na zavičajnom nivou sa osnovom u kolektivnoj presudi ogorčenih, uvređenih i ojađenih Srba nije izvršena u ime hrišćanstva već u ime kolektivne pravde izrečene lokalnoj hrvatskoj i katoličkoj zajednici samo na osnovu sumnje da se, među onima nad kojima se izršava ova pravda, nalaze lica izvršioci zločina nad njihovim rođacima. Nije vođena briga da se među onima nad kojima je izvršena odmazda nalaze lica koja nemaju nikakve veze sa zločinima ustašoidne mase. Vladao je princip krvne osvete!

Između ostalih i ovo je jedan od razloga da zagrebački nadbiskup, potonji kardinal Alojzije Stepinac koji se brinuo i patio za pastvu, sa blaženog statusa da kanonizacijom pređe u svetačko. Zaslužio je! Zadužio je evropsku civilizaciju a i svetsku blagoslovom genocida i ne razlikuje se od njegovog nesvesnog ili svesnog uzora Tomasa de Torkemade. Zaslužio je i zato što je 1946. godine gonjen od komunista. Kardinal Alojzije Stepinac, balkanski Tomas de Torkemada, u svom prozelitskom fanatizmu, već smo rekli, kao vojni vikar NDH blagoslovio je teroriste zločince i one koji će to tek postati, na suđenju u Zagrebu 1946. godine  branio se ćutanjem. Ipak, bio je dovoljno neoprezan da prekine ćutanje i prizna svoje učešće u zločinu nad Srbima!

Rimokatolički sveštenik Eduard Peričić, objavio je u Zadru 2000. godine ,,odu” ,,Alojzije Stepinac u svjetlosti križa”. Nezgrapni stihovi sa propratnim tekstom opisuju ,,mučenika za veru” i ,,čoveka i duhovnika”, titule koju je zaslužio za smrt oko milion Srba.  

,,Vjerski prelaz“

Četvrtog dana rasprave pred ,,komunističkim” sudskim većem 3. listopada 1946. godine kaže velečasni Eduard Peričić nadbiskup je održao svoj govor! Nadbiskup je rekao, kako Eduard Peričić citira sudski zapisnik: ,,Na ove tužbe, koje su ovdje protiv mene iznesene, odgovaram da je moja savjest mirna, makar se publika tome smijala. Sada se ne kanim braniti niti apelirat protiv osude. Ja sam za svoje uvjerenje sposoban podnijeti ne samo ismehivanje, prezir i poniženje, nego-jer mi je savjest čista-pripravan sam svaki čas i umrijeti….

Upisuje mi se u krivnji prekrštavanje Srba. To je uopće neispravan naziv, netko ko je jednom kršten, ne treba ga više prekrštavati, nego se radi o vjerskom prelazu. Ja o tome neću opširnije govoriti nego velim, da mi je savjet čista, a povjest će jednom reći o tom sud…”

Balkanski Tomas de Torkemada, nadbiskup Alojzije Stepinac, kojeg je pratila poslušna pastva ,,crkve u Hrvata”, u svojoj apostolskoj misiji duhom na čelu ustaške horde, iako nije bio zakleti ustaša, na suđenju rečima odbrane koje citira velečasni Peričić priznao je učešće u genocidu nad Srbima. Scena na sudu između sudije i optuženog Stepinca ista je kao u priči ruskog pisca A. P. Čehova o suđenju seljaku koji je izvadio klin kojim se zakiva šina za pružni prag jer mu treba, koji ne shvata svoju krivicu, jer je izvadio samo jedan klin iz željezničke pruge, a koliko ih ima… Tako i Alojzije Stepinac-pa šta, oni su kršteni ne mogu se ponovo krstiti po dogmi i samo su potvrđeni sada kao neofiti. Ništa se Srbima  nije desilo! Samo više nisu pravoslavni a nisu više ni Srbi!

Da je izneta teza tačna vidi se iz memoranduma upućenog papi Piju HII, 18. marta 1943. godine, u kojem je izneo ,,apostolski” plan ustaškog režima za masovni prelaz pravoslavnih Srba na rimokatolicizam u nameri da se ojača rimokatolička crkva. U nastavku teksta memoranduma objašnjava papi da bi nestanak NDH značio gubitak njegove pastve pošto su ,,novoprevedeni katolici, improvizovani katolici”. Nije izostavio da u memorandumu pomene hrvatski mit o Srbima-da bi  pobeda velikosrpske ideologije značilo razaranje katolicizma severozapadnog Balkana a to je hrvatske države. Podvukao je ulogu franjevaca u obnovi katolicizma u Bugarskoj i Albaniji i volju rimokatoličkog sveštenstva da će radije dati svoje živote nego da rizikuju da izgube 240 hiljada novoprevedenih katolika, sada bivših Srba, zajedno sa njihovim crkvama  i manastirima.

Na suđenju u Zagrebu 1946. godine Alojzije Stepinac se ponašao kao poslednja razbojnička lopuža svesne krivice  i u očekivanju teške kazne te se brani ciničnim ćutanjem. Njegovo ćutanje pored svesti o krivici značilo je i: ne možete mi ništa, ubiti me ne smete, napravićete mučenika od mene, pustite li me oslobodićete me krivice. Ceo proces za javnog tužioca, Jakova Blaževića, sveo se na narodnu priču: ako uzmeš kajaćeš se, ako ne uzmeš, kajaćeš se!

Povodom rečenog memoranduma Stepinca upućenog papi Piju HII oglasio se zvanični list Vatikana ,,Oservatore Romano” 10. oktobra 1946. godine tekstom i pokušao da demantuje da takav dokumenat uopšte postoji u arhivu papinog državnog sekretara. Demanti glasila Vatikana nije uspeo, budući da su sačuvana druga dokumenta čiji sadržaj potvrđuje da je nadbiskup Alojzije Stepinac napisao memorandum papi. Jedno svedočenje potiče od ministra inostranih poslova NDH Ervina Lobkoviča a drugo od papskog legata u Zagrebu opata Đuzepea Ramira Markonea.

Povodom sudskog procesa u Zagrebu, koji je privukao pažnju javnosti u katoličko-protestantskom svetu oglasio se jedan britanski posmatrač, član vojne misije u Jugoslaviji, 25. oktobra 1946, u listu New Statesman and Nation. Britanski oficir dok je bio na dužnosti u Jugoslaviji analizirao je tekstove hrvatskih medija i emisije zagrebačkog radija u kojima su se pojavljivale poruke Alojzija Stepinca hrvatskom narodu da pruže otpor savezničkim vojskama. Kada je nekoliko nedelja posle isterivanja ustaša došao u Zagreb zatekao je nadbiskupa Alojzija Stepinca još uvek na čelu ,,crkve u Hrvata”. Britanac je posetio nadbiskupa i proveo sa njim ceo sat u razgovoru. Nadbiskup mu je rekao da je rat shvatio kao borbu nacizma protiv komunizma, da je odobravao nacizam i da je prilaz Britancima ostavio za kasnije. U daljem razgovoru napao je Srbe i predložio da Zapad upotrebi atomske bombe protiv komunista Moskve i Beograda. Dok je odlazio od Stepinca, Britanac se pitao koliko dugo će nadbiskup ostati na čelu duhovnog vođstva ,,crkve u Hrvata”.

Ortakluk ,,Balkanskog Himlera“ i ,,Balkanskog Tomasa de Torkemade“

O ulozi nadbiskupa Alojzija Stepinca u NDH dobro svedočanstvo ostavio je njegov sekretar jezuita Stjepan Lacković koji je pobegao u SAD gde je vodio borbu da ,,hrvatski Himler” Andrija Artuković ne bude izručen Jugoslaviji. Pored teze da je ,,hrvatski Himler” Andrija Artuković bio vodeći državnik NDH, Lacković je podvukao činjenicu da je Artuković predstavljao glas Alojzija Stepinca i da se pre preuzimanja bilo kakve akcije protiv Srba ministar konsultovao sa nadbiskupom. Lacković je na ovaj način objasnio talase zločina ustaša. Na terenu ustaše su se umarale od zločina i dolazilo je do zatišja, ali uvek kada bi stali stizao je novi podstrek iz Zagreba. Ovim konsultovanjem Andrije Artukovića sa nadbiskupom i dobijanjem blagoslova za sve mere koje je kao ministar unutrašnjih poslova NDH preduzimao protiv Srba posredno je učestvovao u zločinu genocida na isti način kao što je Tomas de Torkemada nekoliko vekova ranije pre njega spaljivao ljude i žene u Španiji. Stepinac je ipak nadmašio Tomasa de Torkemada. Govori se o 700 hiljada ubijenih ljudi, žena i dece u Jasenovcu. Međutim dr Radomir Bulatović je pokušao da utvrdi tačan broj ubijenih Srba u Jasenovcu i rezultat istraživanja saopštio je u knjizi: Koncentracioni logor Jasenovac, koju je objavio u Sarajevu.

Radi u utvrđivanja tačnog broja stradalih od ustaša u NDH dr Radomir Bulatović koristio je matematičku metodu uz analizu antropološke građe i raznih drugih dokumenata. Na osnovu pristupačnih dokumenata, analize antropoloških materijala i površina grobnica tvrdi da je u Jasenovcu ubijeno milion i sto deset hiljada muškaraca, žena i dece.

Šta je moglo toliko da veže ,,balkanskog Himlera” i ,,balkanskog Tomasa de Torkemada”? Prijateljstvo teroriste Andrije Artukovića i duhovnog oca zagrebačke nadbiskupije i ,,crkve u Hrvata” Alojzija Stepinca? Odgovor na pitanje je jedini moguć: mržnja prema Srbima! Možda je podstrek ovom prijateljstvu bio govor Andrije Artukovića na zagrebačkom ,,krugovalu” aprila  1941. godine kada je poručio slušaocima da će Hrvati pobiti sve Srbe u Hrvatskoj, činovnike i oficire i čak decu u majčinoj utrobi! 

Ovu poruku dva ortaka, terorista i apostolski misionar, u velikoj meri su uspeli da otelotvore! Zato ćutanje Vatikana o problemu genocida nad Srbima u Drugom svetskom ratu koji je izvršila ni manje ni više ,,crkva u Hrvata” radom njenog sveštenstva i redovništva u službi državne ideologije Nezavisne države Hrvatske sa narodom treba da prekine. Ukoliko i dalje opstane tišina u Vatikanu u vezi balkanskog Tomasa de Torkemada, ne samo što će biti kanonizovan zločinac za sveca nego će postati svetac fra Miroslav Filipović, zbog veštine i načina klanja ljudi prozvan Majstorović i fra Sotona, a sa njim franjevac Silvije Franković, koji se proslavio klanjem Srba i rečenicom: ,,Stvarno je loše što prvo nismo likvidirali muslimane pa potom Srbe!”, ili sveštenici Branimir Županić iz Rogolja koji je ubio 400 Srba, Eugen Gujić iz Busovače koji je ubio pravoslavnog sveštenika Đorđa Skobića, dvojica sveštenika iz Grubišinog polja Petar Sivjanović i Jakob Marjanović koji su organizovali zločin.

Lista ,,svetaca” pravih apostolskih misionara ,,crkve u Hrvata”  je duga oko 1200 imena a neki tvrde da se produžava do 1700 sveštenika i redovnika sa kamom, pištoljem i ,,strojnicom”! Negde smo našli zapis: ,,Alojzije Stepinac: gorostas vjere i ustrajnosti. Svjedok kakav nam upravo danas treba: do kraja u oprednjeljenju za vječne vrijednosti, kroz riječ i djelo, kroz život pastora, učitelja i mučenika.” Pravi  apostolski misionar!

*          *          *

,,Apostolska misija“ pokolja i pokrštavanja

Genocid nad Srbima u NDH 1941-1945. godine, u Hrvatskoj i na srpskim teritorijama koje je ova država okupirala pod zaštitom sila Osovine, jednostavno rečeno bio je tabu tema u jugoslovenskoj federaciji. Očajnici, ,,ostatak poklanog naroda” koji su izgubili svoje najmilije preseljeni su kao zaslužni ,,borci za današnjicu”, partizani u Srbiju na njen sever gde su pričali svoja stradanja. Pričali su sami sebi jer tamošnji Srbi nisu želeli da ih slušaju zbog brutalnog odnosa komunističkih vlasti koju su ovi preseljenici podržavali i na razne načine učestvovali u njoj. Vremenom su borci-partizani starili i umirali kao odani članovi Partije. Sa svakim umrlim borcem ili članom njegove porodice umro je jedan svedok i izgoreo jedan arhiv, a zločin bledeo!

Bilo je među ovim preseljenicima trezvenih ljudi, ali malo ili gotovo ništa nisu uspeli da pokrenu u ime istine o stradanju u krajevima u kojima su rođeni, odrasli i koje su branili od hrvatskih i ustaških zločinaca!

Genocid je najviše pogodio teritorije bivše Vojne krajine gde je bila skoncentrisana velika masa Srba a zatim Dalmaciju i Hercegovinu. U zapadna Bosni, pored podnetih velikih žrtava, zahvaljujući ,,četničko-partizanskim bandama”, prema zvaničnoj terminologiji državnih organa NDH, uspeli su Srbi posle prvog iznenađenja da organizuju teritorijalnu odbranu i da se održe. U istočnoj Bosni zahvaljujući brzoj organizaciji JVuO stradanja su bila nešto manja. 

Slavonija je posebno bila izložena ,,apostolskoj misiji”-pokrštavanja i pokolju, dok je Srem posle prvog talasa nasilja praktično bio izdvojen iz NDH uspostavljanjem neke vrste autonomije folksdojčera koji nisu dozvolili zbog svoje bezbednosti Šokcima-novim Hrvatim, da napadaju Srbe te se stanje od 1942, nekako stabilizovalo ali  ubistva, logorisanja i druge vrste nasilja nisu sasvim prestala. Hrvati jednostavno su dozvolili sebi da ,,crkva u Hrvata” zajedno sa kroatonacistima i njihova kakva-takva ratna država ali koja je izraz njihove ,,povjesne težnje” da se uništavaju Srbi kao narod zajedno sa njihovim spomenicima kulture pokretnim i nepokretnim.

Ortakluk Pavelića i Broza

Da podsetimo, izbijanje mržnje među Hrvatima i kroatizovanom stanovništvu kao novim Hrvatima za vreme Aprilskog rata 1941, bila je nemerljiva. Usavršena je potom na državnom nivou posle formiranja i proglašenja NDH  koju su stvorili Hrvatska seljačka stranka uz pomoć bivših oficira i činovnika Kaundka monarhije, frankovaca i ustaša.  NDH je uživala prećutnu saglasnost KP Hrvatske koju je stvorio avgusta 1937, Broz i na čije čelo je postavio 1942 godine za genseka Andriju Hebranga koji se po shvatanju Jugoslavije nije razlikovao od Ante Pavelića. U ovoj ,,proleterskoj solidarnosti” prećutno nije izostao kroatokomunistički vrh KPJ. NDH  je time bila legalna posledica politike Zagreba, građanskog i proleterskog, prema Jugoslaviji!

Ne možemo reći unapred da su svi Hrvati bili protiv Jugoslavije i antisrbi, ali ogromna većina je bila. Najbolja potvrda je pomenuti doček Vermahta u Zagrebu 9. aprila 1941. godine. Treba pomenuti i Varaždin ali ne smemo zaboraviti Sarajevo gde su ,,novi Hrvati” nekadašnji ,,Latini” predvođeni ostacima kaundka kulturtregera sa nemačkim, poljskim, mađarskim i drugim prezimenima takođe kao ,,novi Hrvati” pozdravili Vermaht. Njima su se pridružili jedan broj muslimana na dočeku uz poklike: ,,Švabo naš babo!”

,,Slučaj“ Starčević

Antisrpstvo, kao ideologija nacionalna i ,,državotvorna”, Hrvata, izašla je iz samo konfesionalnih okvira i uobličena je u svetovnom smislu krajem 19. veka. Najbolji pokazatelj ovog izlaska iz crkvenih krugova je ćaknuti Ante Starčević koji je oblikovao nacionalnu mržnju kao politički program, inače čovek bez zaokružene nacionalne svesti! Kao dete u ličkoj zabiti u okolini Gospića slušao je uz gusle pesme o podvizima Miloša i Marka i zidanju zadužbina Nemanjića. Epske pesme Hrvati nisu imali! Pored pravoslavnih Srba, Vlasi i Bunjevci iz Vojne granice koji su govorili srpski i pevali su srpske junačke pesme, jer za druge nisu znali. Isto važi i za rimokatolike ,,Latine” u Bosni i ,,Škutore” i ,,Grkaće” u Hercegovini koji i danas guslaju prerađene srpske epske pesme. Dobili su, Hrvati, purgeri, epske pesme posle okupacije Bosne i Hercegovine kada je započela kroatizacija tamošnjih rimokatolika od strane bečkog činovništa i austrijskog generalštaba. Austrijski obaveštajni policijski i vojni organi pažljivo su proučili mentalni sklop ličkih i dalmatinskih Vlaha ili Vlaja i Bunjevaca koji su govorili srpski i išli u detalje do higijenskih navika i njihovog seksualnog života. Na osnovu dobijenih rezultata pokrenuli su u Zagrebu i Varaždinu u intelektulnim krugovima kroatizovanih Nemaca raspaljene romantičarske svesti da se štampaju ,,hrvatske” epske pesme, što je učinjeno te su Vukove zbirke pesama dobile ,,hrvatski” oblik kada su štampane latinicom. To je bilo jedno od sredstava da se ,,Latini”, ,,Škutori”, ,,Grkaći” i ,,Šokci” odvoje od pravoslavnih Srba. Tako su Miloš i Marko i slavna dinastija ,,Nemanjićah” postali Hrvati.

Mnogo ranije mladi Starčević, kada je završio osnovnu školu, zbrkao je u glavi pojmove šta je šta, šta je epsko nasleđe, šta je vera i jezik. Pre odlaska u Zagreb, na dalje školovanje mladog Antu u selu su prvo otrebili od vašaka i okupali pošto izlazi iz sredine u kojima su higijenske prilike teške gde se nije kupalo po devet meseci, prema izveštajima kaundka vojnih lekara, a vaške bile uobičajene. Posle higijenskog tretmana mladi Ante se osetio vrlo lepo  i velikim a onda  mu je velečasni rekao da nije samo Vlaj nego da je Hrvat! Tako očišćen od vašaka i sveže opran, postao je Hrvat u svoj svojoj veličini te ne čudi što ga je njegov savremenik Ilarion Ruvarac, Sremac, srpski istoričar koji je dobro znao šta su Vlaji, Bunjevci i Šokci, smatrao ćaknutim!

Ruvarac je dobro znao problem katoličenja pravoslavnih Srba u 17, i 18. veku i kasnije na području Slavonije, Srema i Baranje i ,,Šokačenje” ali i Dalmacije i nekih delova Vojne krajine. Zato je pored solidnog poznavanja istorijskih procesa na područjima Ugarske mogao da kaže da je Ante Starčević – ćaknut. Ćaknutost je vrednosni sud o svesti Ante Starčevića, njegovoj primitivnoj i praznoj gorštačkoj ponesenosti koje ni obrazovanje koje je stekao u Pešti nije moglo da navede na racionalno razmišljanje i suočavanje sa istinom.

Gde je ovde i šta se krije iza tragikomedije slučaj Starčević i savremene drame Stepinac svetitelj? Šta se krije iza bečke delatnosti na jugu Monarhije među Srbima, Šokcima, Vlajima, Bunjevcima i Hrvatima i prozelitizma, bivšeg i savremenog, ,,crkve u Hrvata”? Šta se krije iza želje zagrebačkog Kaptola da Hrvati dobiju sveca osnivača NDH? Šta stoji iza ,,vekovne želje hrvatskog naroda”, feudalno staleške korporacije Zagreba i Varaždina pod nadzorom Beča? Odgovor je da svetac Alojzije Stepinac postavlja granice Hrvatske na svim teritorijama koje nikada nisu bile u sastavu srednjevekovne a još manje u okvirima Ugarske, Austrije i Austro-Ugarske. Radi se o još jednoj velikohrvatskoj prevari sa kojom se slažu savremeni Vatikan i Brisel!

Blagoslov prolivanju krvi nevinih

Dokazi da je Alojzije Stepinac moralna ličnost koja je svojim duhom dostigla visinu da bude kanonizovan za svetitelja ,,sveopće Crkve” su mali i čak ništavni. Prvo lažov je, a drugo učestvovao je u zločinu genocida njegovim prećutkivanjem i  blagoslovom oružja i vojnika koji su prolivali krv i  ubijali nevine! Njegovo ponašanje kao moralne ličnosti razjašnjava savremenicima scena rimokatoličkog licemerja iz filma ,,Kum”, krštenje novorođenčeta kada se don Karleone mlađi odriče sotone tri puta a za to vreme njegovi ,,vojnici porodice” po njegovom naređenju uništavaju protivnike!

Antikomunizam Alojzija Stepinca, tada nadbiskupa, nije bio osnovni motiv suđenja pred svetovnim sudom u Zagrebu 1946. godine. Motiv suđenja je pomaganje terorističkih grupa koje su ilegalno ušle u zemlju radi pomoganja njihove akcije i njihovog održanja a nevoljno genocid nad narodom druge konfesije i rase što podleže sudskim merama u svakoj državi. Zar suđenje nacističkim ratnim zločincima u Nirnbergu 1946. godine nije merilo? Zar suđenje Adolfu Ajhmanu 1961. godine u Izraelu za organizovanje zločina i istrebljenje jevrejskog naroda u Evropi nije merilo?

Politika ,,crkve u Hrvata” u NDH, u kojoj je bio najuticajniji zagrebački nadbiskup Alojzije Stepinac, prema Srbima nije rukovođena mudrošću i hrišćanskom ljubavi koja je osnova hrišćanstva nego pakost, mržnja i slogan ,,Sad ili nikad da ih uništimo!”

U ponašanju Stepinca na sudu nema mudrosti ni traga a u njegovoj reči kada se obratio sudskom veću još manje hrišćanske etike i prosvećenosti koja je da podvučemo stigla iz Carigrada posle njegovog pada 1453, u Rim i raširila po Evropi. Za njega je vreme stalo negde u 12-13. veku ili u vreme verskih ratova u Evropi i Vartolomejske noći 24. avgusta 1572. godine! Ni malo kao hrišćanin nije zašao u dogmu i kanone, čak ni Božiju zapovest: ,,Ne ubij!”, nego se otisnuo van hrišćanstva u varvarstvo!

Jovan PEJIN

(Lestve srpske)

Izvor: SRBI NA OKUP

Vezane vijesti:

Svetozar Livada: Čitao sam dnevnik Alojzija Stepinca

Koliko je zapravo svet bio kardinal Alojzije Stepinac

Tajna dokumenta: Stepinac i komandant Jasenovca obmanuli svet