7. jul 1941. – Dan kad je Srbin ubio Srbina komunisti su nam nametnuli kao Dan ustanka Srbije

Crni dan u Beloj Crkvi godine Žikica Jovanović Španac ubio je Krajišnika Bogdana Lončara i Milenka Brakovića

Prije 77 godina jedan pucanj, ispaljen u mjestu pitomog imena Bela Crkva, podijelio je srpski narod daleko više nego što se mislilo u tom trenutku i daleko više nego što i danas možemo pomisliti. Ideološki razdor je događaj koji se zbio 7. jula 1941. godine načinio i danas predstavlja nezacijeljenu ranu srpskog naroda. Nju nisu uspjele da zaliječe ni odluke Narodne skupštine ni sudske presude. Danas je sve na naučnicima i narodu.

Jovanovićev revolucionarni govor

Bio je ponedjeljak, vreo julski dan, Ivanjdan, tog 7. jula 1941. godine, u Beloj Crkvi kod Krupnja. Trebalo je da se održi vašar, kao i decenijama ranije. Međutim, zbog ratnog stanja, poslije liturgije u crkvi, predsjednik opštine Sredoje Sređa Knežević i seoski starješina Nikola Lazarević saopštili su mještanima da vašara neće biti. Narod se ubrzo razišao, ali je oko Kafane Nedeljkovića ipak ostalo stotinak mještana iz Bele Crkve i okolnih sela. Oko pet sati popodne ispred kafane se pojavila grupa od petnaestak partizana. Bili su to pripadnici novoformirane Rađevačke partizanske čete pod komandom doktora Miloša Pantića, političkog komesara Živorada Žikice Jovanovića Španca i partijskog sekretara Čedomira Čede Milosavljevića.

Partizani su bili naoružani raznim oružjem, puškama, pištoljima, automatima i jednim puškomitraljezom.
Narodu okupljenom oko Bosine kafane, kako su ovu kafanu još zvali, po tadašnjoj vlasnici Bosi Nedeljković, obratio se prvo tamošnji opančar, komunista Bogoljub Rakić. Predstavio je političkog komesara Žikicu Španca i dao mu riječ. Žikica Jovanović Španac je podsjetio prisutne da je u Jugoslaviji još 1921. godine osnovana Komunistička partija, čiji su rad vlasti „spriječile oružjem”. Žikica Jovanović Španac je u svom govoru veličao Boljševičku revoluciju, Staljina i Sovjetski savez. Govorio je o tome kako „Rusi napreduju u ratu i kako im se mora pomoći” i pozvao je narod na „ustanak protiv okupatora i domaćih kapitalista”. Vatreno je pričao o prethodnim akcijama partizana protiv okupatora u njihovom kraju, o paljenju njemačkih cisterni u Lajkovcu i vojnog magacina u Kragujevcu. Najavio je da partizani namjeravaju da napadnu Krupanj i pozvao okupljeni narod da se priključi komunističkom ustanku i partizanima.

Apelovao je na narod da odbija poslušnost Nijemcima i domaćim, (kako su ih komunisti zvali) „kvislinškim vlastima”, kao i gazdama. Pozvao je i na sabotiranje rada u obližnjem rudniku lignita i neplaćanje poreza.

Prema nekim kasnijim svjedočenjima, poslije Žikice govorili su još i partizanski borac, učitelj Čeda Milosavljević i student, aktivista Komunističke partije Jugoslavije, Vladan Bojanić. Poslije govora partizani su napustili Belu Crkvu, a narod je polako počeo da se razilazi.

Predsjednik opštine pozvao patrolu

U međuvremenu, predsjednik opštine Knežević pozvao je žandarmerijsku patrolu da dođe u Belu Crkvu. Prema nekim izvorima, telefonirao je komandi Žandarmerije u Krupnju, koja je poslala patrolu iz susjedne Zavlake. Drugi izvori tvrde da je Knežević zvao direktno Žandarmerijsku stanicu u Zavlaci. Ubrzo su se ispred Bosine kafane pojavila dvojica žandarma na biciklima – narednik Bogdan Lončar i kaplar Milenko Braković.

Žandarmi su odmah pozvali preostale mještane da se raziđu, kako ne bi dalje „izazivali” okupatora. Vijesti o skupu mogle su brzo stići do Krupnja, u kome se nalazila najbliža njemačka vojna jedinica. Potom su Lončar i Braković sa Kneževićem razgovarali o događaju koji se prethodno zbio ispred kafane.

Bojanovićevo spinovanje

Čim je patrola pristigla u Belu Crkvu, Vladan Bojanić je neprimijećen pobjegao sa lica mjesta i pohitao da sustigne partizane. Stigao ih je kod izvora Zebarovca, kod riječice Kolaruše. Ispričao im je kako su žandarmi navodno „grubo nasrnuli na goloruki narod”. Žikica Jovanović Španac je odlučio da se vrati u Belu Crkvu. Prema žandarmerijskom izvještaju od 21. jula 1941, on je sa sobom poveo i komandira čete Miloša Pantića. Svi drugi izvori i svjedočenja govore o tome da je sa Žikicom pošao i borac pod imenom Cvetin Soldatović.

Dok su žandarmi Lončar i Braković još razgovarali sa Kneževićem, pred kafanu su stigli Žikica Jovanović Španac i Soldatović. Partizani i žandarmi pozvali su jedni druge da polože oružje.

Metak upozorenja

Prema tadašnjem pravilu službe, poslije nekoliko poziva, Lončar je iz puške opalio hitac u vazduh, preko glava Španca i Soldatovića, kao upozorenje. Potom je Žikica Jovanović Španac nanišanio iz pištolja i zapucao u pravcu Lončara. Pogodio ga je u fišeklije na opasaču. Municija u njima je eksplodirala i teško ranila Lončara u stomak. Soldatović je istovremeno iz puške, iz neposredne blizine pucao u Brakovića i na mjestu ga ubio. Žikica Jovanović Španac, Soldatović i Bojanić na brzinu su pokupili oružje od žandarma i pobjegli. Narednik Lončar se nekoliko sati mučio prije nego što je izdahnuo. Raznijetog stomaka molio je prisutne da ga ubiju i da mu tako prekrate muke. Kako je bio ranjen u stomak, u početku su odbijali da mu daju vode, a morila ga je užasna žeđ. Vidjevši da mu spasa nema, kafedžika Bosa dala mu je da se napije vode i narednik Lončar je ubrzo preminuo. Braković i Lončar su sahranjeni sjutradan, na groblju u Zavlaci. Na posljednje putovanje ispratio ih je čitav kraj.

Bogdanova supruga Bosiljka – Bosa ovako je opisala trenutke kada je saznala za Bogdanovu pogibiju: „Predveče, vraćam se iz bašte i vidim da pred žandarmerijskom stanicom nema stražara. U tom vidim učitelja Vladu da plače i kad me opazi pobježe. Uđem u stanicu, svi plaču. Meni pozli. Gdje je Bogdan? U Krupnju, kažu, ranjen. Smirim se, ali u zoru dođe fijaker po mene. Moj Bogdan leži u lokvi krvi. Žikica Jovanović Španac ga pogodio u fišeklije, one eksplodirale i raznijele stomak. Onesvijestim se. Unesu me u kafanu, poliju vodom, ispričaju kako je bilo.”

Ko su bili ubijeni žandarmi?

Krajišnik Bogdan Lončar spasao sveštenika sigurne smrti

Bogdan Lončar se rodio 1907. godine, od oca Koste i majke Milice, u selu Jošani, kod Udbine, u Lici. Završio je Vojnopodoficirsku školu 1935. godine, kao prvi u rangu. Oženio je svoju zemljakinju Bosiljku, kćerku Rada Đukića iz SAD, koji se 1914. godine vratio u Otadžbinu da se bori kao dobrovoljac Srpske vojske u Prvom svjetskom ratu.

Uoči Drugog svjetskog rata Bogdan je bio na službi u Kancelariji prvog ađutanta Kralja Petra II Karađorđevića, u sastavu Dvorske žandarmerije. Početkom te 1941. godine Bogdanu i Bosiljki se rodio sin Zoran.

Poslije sloma Kraljevine Jugoslavije u Aprilskom ratu 1941. godine, Bogdan se sa suprugom i sinom naselio u Mačvanskom Pričinoviću kod Šapca. Kao žandarmerijski narednik postavljen je za komandira Žandarmerijske stanice u selu Zavlaka. Bogdan je bio voljen i poštovan od strane mještana krupanjskog kraja.

Kada su Nijemci odlučili da uhapse sveštenika Sretena Todorovića iz sela Cvetulje, Lončar mu je to na vrijeme dojavio i posavjetovao ga da se skloni u Koviljaču, koja je bila pod kontrolom četnika. Tako mu je spasao život, na čemu mu je otac Sreten bio neizmjerno zahvalan. Prvi pomen Lončaru i njegovom kolegi Brakoviću služio je upravo otac Sreten.

Ni mrtvom Milenku Brakoviću Brozov režim nije dao mira

Milenko Braković se rodio 1902. godine u selu Donja Vrbava, kod Gornjeg Milanovca, od oca Koste i majke Jovanke. Imao je još dva brata i tri sestre, a i danas Brakovići čine brojnu porodicu u Donjoj Vrbavi. Milenko je rastao u siromašnoj, ali patrijarhalnoj kući. Bio je cijenjen i poštovan i u svojoj Vrbavi, a i u Zavlaci gdje je, na početku II svjetskog rata, službovao kao žandarmerijski kaplar. U Zavlaci je imao i verenicu i trebalo je da se oženi, ali je svadbu odložio zbog početka rata i okupacije. Poslije ubistva u Beloj Crkvi 7. jula 1941. godine, Milenko je sahranjen na groblju u Zavlaci, ali je, prema svjedočenju Živomira Radosavljevića iz Gornjeg Milanovca, rodbina njegove posmrtne ostatke tajno prenijela i sahranila u rodnoj Vrbavi. Tu su mu podigli i nadgrobni spomenik, ali su ga komunisti poslije rata porušili. Rođaci su mu obnovili spomenik 1970. godine.

Žandarmi – simbol monarhije

Ubistvo dvojice srpskih žandarma u Beloj Crkvi odabrano je od strane jugoslovenskih komunista i poslijeratne vlasti za Dan ustanka naroda Srbije. Dani ustanka u drugim republikama bivše SFRJ obilježavali su datume sukoba partizana, pa i četnika (mada se oni nikada nisu pominjali) sa italijanskim, njemačkim ili bugarskim okupatorima ili ustašama i domobranima. Samo u Srbiji je za Dan ustanka uzet datum kada su ubijena dva policajca i kada je Srbin pucao na Srbina. To se poklapalo sa idejom KPJ (potonjeg SKJ) da je 7. jul 1941. ne samo dan početka ustanka protiv okupatora već ujedno i dan početka komunističke revolucije – ustanak protiv predratnog režima i društvenog uređenja.

SVJEDOČENjE KOJE JE PISALO UDžBENIKE ISTORIJE

Izmišljotina je usvojena kao zvanična verzija događaja

Jedini sačuvani domaći izvještaj o događaju u Beloj Crkvi od 7. 7. 1941. je Izvještaj ispostave Drinske banovine u Užicu, dostavljen Odjeljenju javne bezbjednosti Ministarstva unutrašnjih djela Savjeta komesara u Beogradu, od 21. jula 1941. godine. Ovaj izvještaj sačinjen je na osnovu svjedočenja predsjednika opštine Sređe Kneževića i drugih očevidaca i čini se najobjektivnijim. Sličan izvještaj je objavio i beogradski list Obnova u septembru ili oktobru 1941, ali Dragoljub Jovanović, brat Žikice Španca, potvrdio je da je ovaj izvještaj najtačniji. Sačuvana su i dva njemačka vojna izvještaja, u kojima ima nekih pretjerivanja naročito u pogledu tvrdnji da je ubistvo dvojice srpskih žandarma „čitavo stanovništvo primilo sa simpatijama”.

Svjedočenje Vladana Bojanića zvanično je uzeto kao izjava 1959. godine, za hroniku Narodnooslobodilačkog pokreta u Krupnju. Bojanićeva izmišljena priča o „grubom nasrtaju žandara na narod” okupljen ispred Bosine kafane, kao i priča o tome da su „žandarmi prvi pucali na partizane, ali su promašili” postala je temelj komunističke verzije ovog istorijskog događaja.

Šta je govorio maršal u Beloj Crkvi?

Josip Broz: Naš plan pretvoren je u djelo

U svom govoru, na prvoj proslavi Dana ustanka naroda Srbije, u Beloj Crkvi, 7. jula 1945, Josip Broz Tito se ovim riječima obratio okupljenima:

– Sedmi juli je značajan i veliki datum u historiji naših naroda… Jedno od najznačajnijih obilježja 7. jula je u tome što je baš u Srbiji, gdje su slobodarske tradicije uvijek bile na visini, toga dana pukla prva puška i što je narod dao dokaze da je spreman dati nebrojene žrtve ne samo za svoju slobodu nego i za slobodu svih naroda Jugoslavije, koji su vrlo brzo pošli stopama srpskog naroda. Ustanak koji je počeo ovdje mi smo pripremili ranije, a izvođenje smo predali u ruke sinovima Rađevine. I oni su, kao i sinovi Kosmaja, Valjeva, Timoka, Toplice, pretvorili u djelo naš plan i stoprocentno ga izvršili.

Naravno da je bilo mnogo ranijih ili mnogo značajnijih datuma u vezi sa otporom srpskog naroda okupatoru.

Oficiri Jugoslovenske kraljevske vojske, predvođeni pukovnikom Dragoljubom Mihailovićem, osnovali su 13. maja 1941. godine, na Ravnoj gori, Jugoslovensku vojsku u otadžbini i proglasili početak otpora okupatoru, 40 dana prije napada Trećeg rajha na Sovjetski savez i 52 dana prije nego što je odluku o podizanju ustanka donijela KPJ.

Prva četa Posavskog partizanskog odreda izvršila je 14. avgusta napad na jedan njemački automobil i ubila njemačkog komandanta Šapca i četiri njemačka vojnika.

Zbog toga je njemačka kaznena ekspedicija spalila selo Skelu, kod Obrenovca, strijeljala 50 političkih zatvorenika, koje su doveli iz beogradskog zatvora i još 15 seljaka iz Skele.

Jedinice Jugoslovenske vojske u otadžbini pod komandom potpukovnika Veselina Misite pobijedile su njemačke trupe u Bici za Loznicu, 31. avgusta 1941, a Loznica je postala prvi oslobođeni grad u okupiranoj Kraljevini Jugoslaviji i Evropi. Međutim, 7. juli je najbolje odražavao političke i ideološke stavove komunista.

Mit je da je Žikica Jovanović koristio pušku

Dva pištolja o pojasu

U poslijeratnim udžbenicima istorije obično piše da je „prvi ustanički pucanj planuo iz puške Žikice Jovanovića Španca”.

Međutim, prema svjedočenjima mnogih savremenika, između ostalih i Žikicinog brata Dragoljuba, on nikada nije koristio pušku.
Nosio je dva pištolja o pojasu, kao i većina komesara – španskih boraca. Prema nekim svjedočenjima, jedan od ta dva pištolja, upravo onaj iz koga je 7. jula ubio narednika Lončara, bio je Štajer-Han M-12, kalibra 9mm Štajer. Moguće je da je to bio isti pištolj koji je njegovom bratu Dragoljubu, inače oficiru JKV, uoči rata poklonio njihov otac Milan.

Udovica žandarma Bogdana Lončara do kraja života je trpjela poniženja od strane režima

Vlast ukinula i memorijalni turnir u čast Bosiljkinog sina Zorana Ivanovića

Bosiljka Lončar se poslije Drugog svjetskog rata preudala. Živjela je u Šapcu, u Masarikovoj ulici br. 114, pod prezimenom svog drugog muža – Ivanović. To prezime je ponio i njen i Bogdanov sin Zoran, da ne bi, još kao dijete, patio zbog odnosa komunističkih vlasti prema njegovom ocu.

Do kraja života Bosa je s velikom ljubavlju čuvala i sakrivala Bogdanovu sablju, tabakeru koju je dobio kao prvi u rangu u Vojnopodoficirskoj školi, njegove fotografije, knjige. Svoj težak život doživljavala je, prema sopstvenim riječima, kao „iskustvo pakla na zemlji”.

Sin Zoran postao je poznati fudbaler. Igrao je u Železničaru iz Lajkovca. Poginuo je u saobraćajnoj nesreći 1970. godine. Te godine proslava Dana ustanka obuhvatala je i miting poezije pod naslovom Putem metka i riječi.

Pet godina poslije Zoranove pogibije (1975), njegovi saigrači iz kluba organizovali su memorijalni turnir pod njegovim imenom – Zoran Ivanović. Turnir se održavao šest godina, a pehar je dodijeljivala lično Bosiljka. Onda se neko iz komunističkih vlasti dosjetio čiji je Zoran sin i turnir je 1981. godine zabranjen. Četrdeset godina poslije Bogdanove pogibije i meci i riječi su još uvijek „stizali na svoje mjesto”.

Bosiljka je ostatak života provela na putu između kuće i šabačkog groblja na kome je Zoran sahranjen. Poslije njegove pogibije do kraja života nije skinula crninu. Povremeno je odlazila u Zavlaku, gdje je bio sahranjen Bogdan. Poslije rata komunisti su uklonili krst i grob je bio neobilježen. Jednom prilikom, dok je palila svijeće na tom mjestu, od nekog mještanina čula je strašnu istinu: „To je prazno mjesto. Žandarmi su bili na drugom kraju, grobove im niko nije smio održavati, zarasli su u trnje, a onda prekopani. Za kosti im se ne zna.”

Ćerka solunskog dobrovoljca

Bosiljka je rođena 1911. godine u Lici. Njen otac Rade Đukić rođen je u selu Gornji Grabušić kod Korenice. Kao i mnogi ljudi toga vremena otišao je „trbuhom za kruhom” u Ameriku da bi se poslije nekoliko godina vratio i bio među solunskim dobrovoljcima. U prvoj kolonizaciji nastanio se u Rastinu (opština Sombor) gdje se Bosiljka i upoznala sa budućim suprugom. Naime, Bogdan Lončar je dolazio da obiđe svog ujaka Petra Drakulića, takođe, solunskog dobrovoljca i tu se zagledao u Bosiljku, ostalo je istorija – ispričao je za Srpsko kolo Jovan Vukobratović koji i danas živi u Rastini.

Zahvaljujući novinarki Stani Munjić sačuvana svjedočanstva i dočekana pravda

Sud rehabilitovao ubijene srpske žandarme

Stana Munjić, novinarka šabačkog Glasa Podrinja, upoznala se sa svojom komšinicom Bosiljkom, udovicom Bogdana Lončara 1991. godine. Munjićeva je godinama zapisivala Bosina sjećanja na događaje u Beloj Crkvi 1941. godine i sakupljala svjedočenja drugih ljudi o tome. Ta istraživanja Stana je 2000. godine pretočila u knjigu Sin srpskog Ivanjdana.

Još devedesetih godina prošlog vijeka izvršene su izmjene u školskim udžbenicima, koje su u njih unijele naučne poglede na događaje od 7. jula 1941. Međutim, ovaj datum se i dalje slavio kao Dan ustanka naroda Srbije, sve dok ga 11. jula 2001. godine Narodna skupština Republike Srbije nije ukinula kao državni praznik, zajedno sa Danom borca.

U porti Crkve Svetog Đorđa, koja se nalazi prekoputa Kafane Nedeljkovića, Bosiljka je 2000. godine podigla spomenik svom suprugu Bogdanu Lončaru, a pored njega je Udruženje za očuvanje srpske tradicije, dvije godine kasnije, podiglo spomenik Milenku Brakoviću. Ispred ovih spomenika postavljena je ploča sa natpisom: „Da se više nikada ne ponovi da Srbin ubije Srbina.” Svake godine u crkvi se služi parastos Lončaru i Brakoviću. Prekoputa, ispred kafane-muzeja, pored bisti Žikici i drugovima i danas stoji prije 60 godina postavljen natpis: „Ovde je Srbija rekla sloboda!”. Tu se i danas, svake godine, obilježava godišnjica 7. Jula – Dana ustanka. Između ova dva mjesta, u Beloj Crkvi, nekako simbolično, prolazi drum, kao neka vrsta granice koju je prije sedam decenija urezao jedan metak.

Bosiljka Lončar-Ivanović preminula je 7. marta 2008. godine. Iste godine novinarka Stana Munjić podnijela je Okružnom sudu u Šapcu zahtjev za rehabilitaciju Bogdana Lončara i Milenka Brakovića. Na osnovu svjedočanstava sakupljenih u Staninoj knjizi, izjava svjedoka i vještačenja saradnika Instituta za savremenu istoriju – istoričara Koste Nikolića i Srđana Cvetkovića, sud je 11. decembra rehabilitovao Lončara i Brakovića, kao „prve žrtve građanskog rata u Srbiji, žrtve progona i nasilja, kojima je povrijeđeno pravo na život”. Sud je komunističku verziju događaja od 7. jula 1941. godine proglasio za „svojevrsnu manipulaciju istorijom”, a taj događaj i datum označio kao „početak građanskog rata u Srbiji 1941–1945. godine”.

Nisu bili narodni neprijatelji

U obrazloženju rješenja Okružnog suda u Šapcu, koje je potpisao sudija Gojko Lazarev, „utvrđeno je da su žandarmi ubijeni bez odluke suda i bez sprovedenog postupka, iz ideološko-političkih razloga, kao žrtve progona i nasilja, od strane pripadnika partizanskog pokreta, čime je povrijeđeno njihovo pravo na život”. U obrazloženju još piše: „Taj momenat može se simbolično smatrati i početkom građanskog rata u Srbiji, pošto ubijeni žandarmi nisu bili okupatori, kao ni narodni neprijatelji, već dio legalne vlasti srpske države pod okupacijom, nastalom po osnovu međunarodnog ugovora zaključenog potpisivanjem kapitulacije, nakon sloma Jugoslovenske vojske u aprilu 1941. godine, a njihova rehabilitacija početkom nacionalnog pomirenja podijeljenog srpskog naroda. Na ovu odluku ne postoji pravo žalbe.”

Partizani ubili i Žikicu Jovanovića Španca?

Žikica Jovanović Španac je, kako su nas pola vijeka učili udžbenici, poginuo 12. marta 1942. godine, kada je sa malobrojnim partizanima ostao u Srbiji, onda kada se gotovo čitava partizanska vojska već uveliko bila povukla u Bosnu. Poginuo je u borbi sa četnicima, kod sela Radanovci i sahranjen je na nepoznatoj lokaciji. Ti četnici najvjerovatnije nisu bili pripadnici JVuO, pod komandom đenerala Mihailovića, već tzv. Vladini četnici, pod komandom Koste Pećanca i pod kontrolom vlade đenerala Nedića, koji su bili lojalni Nijemcima.

Đorđe Novaković, zastupnik komandanta Zlatiborsko-užičkog četničkog odreda, u svojoj izjavi od 28. avgusta 1942, potvrđuje da je Žikica Jovanović Španac ubijen u borbi sa pripadnicima njegovog odreda 12. 3. 1941, oko 13 časova i da ga je puščanim metkom u borbi ubio četnik Mlađen Nešović. Ovo je kasnije potvrdio i partizanski general Radivoje Jovanović Bradonja (1918–2000), koji je tvrdio da se u trenutku Špančeve pogibije nalazio pored njega.

Bradonja, koji je nadimak dobio od strane drugova partizana zato što se u početku rata borio na strani JVuO, bio je predratni kraljevski oficir, a za vrijeme rata je postao poznat kao „komunistički likvidator”. U sred sovjetskog vojnog štaba 1944. godine lično je pobio četničke oficire sa kojima su, malo prije toga, Rusi potpisali sporazum. Bradonja je sam priznao da je krajem 1941. godine dobio naredbu od Vrhovnog štaba NOV i POJ i druga Tita da likvidira Žikicu Jovanovića Šanca zbog neizvršavanja naređenja. Izjavio je i da naređenje nikada nije izvršio jer ga je smatrao „kriminalnim”. Tito se, navodno, kasnije ohladio i povukao naređenje o likvidaciji, a Žikica Jovanović Španac je ubrzo potom poginuo. Ipak, poslije ove izjave, u dijelu javnosti ostala je sumnja da su Španca možda likvidirali komunisti u međusobnim razračunavanjima. I Špančev brat Dragoljub, poslije rata oficir JNA i golootočki zatvorenik, izrazio je istu sumnju. On je vjerovao da je Žikicu ipak likvidirao lično Bradonja, po Titovom nalogu. Uzrok likvidacije je vidio u Špančevoj popularnosti u narodu valjevskog kraja i činjenici da on nije mnogo poštovao naređenja i direktive KPJ i Tita, kao npr. onu o povlačenju u Bosnu u zimu 1941/42. godine.

Do dan danas smrt Žikice Jovanovića Španca ostala je nerasvijetljena epizoda istorije Drugog svjetskog rata na našim prostorima.

Pišu: Nikola Giljen i Jelena Mandić
IZVOR: bastabalkana.com , Savez Srba iz regiona