Osuđeni ratni zločinac Slobodan Praljak, koji je izvršio samoubistvo u haškoj sudnici nakon presude za mnoge je još uvijek heroj. U Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini mnogi su odali počast osuđenom zločincu. Jedan takav skup organizovan je i u Novom Travniku gdje se između ostalih pojavio i Josip Slišković, u uniformi Oružanih snaga Bosne i Hercegovine. Pukovnik Josip Slišković, komandant je 2. pješadijskog bataljona 5. pješadijske brigade Oružanih snaga BiH u Kiseljaku i nekadašnji je pripadnik HVO Jasterbovi. (Agencije) Izvor: Radio Televizija Republike Srpske

Navršava se 120 godina od smrtne kazne nad kolovođama pobune seljaka na Kordunu: Nakon ukinuća Vojne krajine, kada je srpsko stanovništvo znatno osiromašilo, nije trebalo mnogo da stvar eskalira do neviđenih razmjera. Nastradala su trojica nedužnih mjernika, upućenih iz Zagreba radi podjele porodičnih zadruga. Uslijedila je odmazda. Uskoro se, 22. decembra, navršava 120 godina od smrtnih presuda izrečenih sudionicima Sjeničarske bune, koja se dogodila u septembru 1897. godine. O toj seljačkoj buni pisali su mnogi autori, među njima i akademik Gojko Nikoliš u memoarima ‘Korijen, stablo, pavetina’, dr. Dušan Korać u knjizi ‘Prkos u plamenu’ i Mile Mrkalj u djelu ‘Sjeničak – kronika kordunaškog sela’. I oni su, naravno, koristili mnoge starije istorijske izvore. Priča je

I pre stvaranja Banovine Hrvatske Srbi u Dubrovniku bili su izloženi napadima hrvatskih separatista. Srpski list „Dubrovnik” preneo je iz „Samouprave” od 31. jula 1937. članak pod nazivom „Nemili događaji u Dubrovniku” u kome se ističe : „Poslije proslave Mačekovog imendana i poslije jednog harangirajućeg govora … prof. Mišetića, … došlo je u noći do nemilih demonstracija i razbijanje izloga. Stradale su samo one radnje, koje nisu izvjesile plemensku zastavu i koje ne smatraju imendan g. Mačeka — „državnim praznikom”. G. Mišetić je prijetio kako će se proliti krv i spomenuo je Srbe … Sudeći po svemu izvjesna gospoda javni i tajni provokatori žele da se opet ponovi 1914 godina.

Dr Vladan Đorđević je rođen 21 novembra 1844. u Beogradu.  Bio je jedan od gimnastičara koji su delovali u družini Stevana Todorovića. Studirajući  1863-1869. medicinu  u  Beču uvideo  je  koliko  je  doprineo  Nemačkoj  Janov pokret telesnog vežbanja (Turneri). Po povratku sa medicinskih studija dobio je dužnost načelnika Sanitetskog odeljenja. Smatrao  je  da  treba  i  u  Srbiji  otpočeti  sa  sistematskim  telesnim  vežbanjem. Predložio je ministru Milutinu Garašaninu da se organizuje gimnastičko društvo. Pripremajući  osnivanje  gimnastičkog društva  u Beogradu, uputio  je  pisma  učiteljima  gimnastike Stevanu Todoroviću, Ljubomiru Iliću i  Ferdu Mihokoviću  sa  pitanjem  dali  su  spremni  da  dobrovoljno  rade  u  društvu  ako  bude  osnovano. Posle  pristanka, sazvao  je  20. 12. 1881. zbor