Jednostavnim rečima: „Noga srpskog vojnika stupila je ponovo na zemljište njegove otadžbine“, opisao je Arčibald Rajs značaj teške i surove, za Srbiju pobedonosne, bitke koja se pre sto godina vodila na Kajmakčalanu. Oporavljena i reorganizovana Srpska vojska našla se na Solunskom frontu u leto 1916. Pretrpevši prva iskušenja po izlasku na položaje, nakon pobedonosne Gorničevske bitke, njena Treća armija stigla je pred planinu Nidže. Jedan od njenih vrhova – Kajmakčalan koji su Bugari utvrdili i smatrali neosvojivim davši mu simbolično ime „Borisov grad“ se isprečio pred nastojanjem Srpske vojske da prodre u okupiranu otadžbinu. Razvila se ogorčena borba koja je započela 12.septembra 1916. godine. Vodila se s promenljivim uspehom i

Savjet za kulturu Skupštine grada Novog Sada odlučio je da u ovom gradu bude podignut spomenik kralju Petru Prvom Karađorđeviću. Inicijativu da u Novom Sadu podigne spomenik srpskom kralju kojeg su zvali i oslobodilac podnijeli su predsjednik Matice srpske Dragan Stanić, direktor Muzeja Vojvodine Drago Njegovan, direktor Istorijskog arhiva grada Petar Đurđev, direktor Gradske biblioteke Dragan Kojić i direktor Muzeja grada Vesna Jovičić. Kako je obrazloženo na sjednici Savjeta, inicijativa se zasniva na odluci grada iz 1938. godine da bude podignut spomenik kralju Petru Prvom Karađorđeviću. Izbijanje Drugog svjetskog rata omelo je realizaciju ovog projekta, a nova vlast poslije rata nije bila zainteresovana da se srpskom kralju diže spomenik u

Izlaganje Dragane Trifković na beogradskom okupljanju učesnika Jubilarnog sveslovenskog sabora povodom stogodišnjice od početka Oktobarske revolucije, a pod geslom „Pamtimo i slavimo svetost pravoslavnog cara“ Okupili smo se danas da obeležimo stogodišnjicu početka stradanja pravoslavnih crkava i zemalja Rusije i Srbije od komunističke revolucije. Dvadeset petog oktobra 1917. godine u 21:45 sa krstarice Aurora je ispaljen plotun, kojim je započet napad na Zimski dvorac i započeta Oktobarska revolucija. Maskota te revolucije bio je Vladimir Uljanov, poznatiji pod pseudonimom Lenjin. Cilj te revolucije bila je Rusija i ruski pravoslavni narod, zbog čega su boljševici postavili sledeći zadatak: ubiti Boga, ubiti monarha i ubiti duh jednog naroda. Iako je od tada prošao

Piše: Marija Pavković Vasilija Vukotić, ćerka slavnog serdar Janka, proslavila se kao bolničarka i ratnica, završila Ruski institut i govorila nekoliko stranih jezika. Hrabra, skromna, lepa i posvećena slobodi srpskog naroda. Takva je bila Vasilija Vukotić, kćerka čuvenog serdar Janka, jedna od žena heroja Prvog svetskog rata. S obzirom na to da mu je sin jedinac imao sedam godina, poveo je u rat svoju mezimicu Gagunu, kako joj je tepao. Kao ordonans – mlađi oficir na službi komandantu, bila je uz oca u najljućim bitkama, protiv višestruko nadmoćnijeg neprijatelja. Mlada devojka je brzo sticala vojne veštine, bila je prst u „šaci spartanaca“ serdar Janka, koji su nadljudskom borbenošću živim štitom pravili odstupnicu srpskoj vojsci,