Nacionalna strategija srpskih rodoljubivih udruženja sa prostora bivše Jugoslavije

Identitet jeste ono što nas kao ličnosti i narod, koji imaju isto istorijsko sećanje, isti osećaj smisla postojanja i govore jednim jezikom, čini jedinstvenim i neponovljivim. Ne može opstati ni pojedinac ako mu se pripadnost narodnoj zajednici oduzme ili izmeni.

Srpski identitet, u svom najdubljem korenu jeste svetosavski. To znači, istinski hrišćanski, pravoslavan. Svetosavski, istinski hrišćanski, u smislu neodbijanja i neodbacivanja svih drugih i drugačijih, koji su nam kroz istoriju (bilo ličnu ili narodnu) bili bliski.

Svetosavlje podrazumeva ne bilo kakvo postojanje, već samo ono dostojno vrednosne visine koju je pred nas postavio Sveti Sava kao uslov bilo kakve buduće borbe za opstanak. Ono je izgrađivano i naslonjeno na iskustva našeg istorijskog bitisanja na ovim prostorima i uobličeno kao pravoslavno–hrišćansko, delovanjem Srpske pravoslavne Crkve od njenog utemeljivača Svetog Save naovamo, a počiva na principu sabornosti, sa njegova četiri osnovna elementa, koji pretstavljaju moralne principe srpskog društva:

1. Bratstvo – Neophodnost okupljanja u jedinstvenu celinu svih zavičajnih sojeva Srpstva.

2. Solidarnost – U svim vremenima i na svakom mestu, svaki pojedinac, treba da oseća brigu za svoju zajednicu i brigu zajednice za njega, njegov razvoj i sigurnost. Zajednica treba da vodi posebnu brigu o nemoćnima, nezaposlenima, braniocima, deci i majkama.

3. Plemenitost – Težnja da se pomogne sunarodniku, sposobnost da se učini podvig i podnese žrtva, ljubav prema porodici i potomstvu i osećaj dužnosti prema precima, naciji i državi.

4. Jednakost – Poštovanje načela pravde, pravičnosti i rodoljublja radi utemeljenja principa sabornosti u srpskom društvu, mora postati stožerna tačka njegove izgradnje, jer čovekovi zemaljski podvizi ne zavise od staleža ili društvene hijerarhije, već od njegove želje da se izgradi i usavrši.

Srbi su danas narod koji se bori za opstanak u biološkom, državotvornom, kulturološkom, privrednom, socijalnom i u svakom drugom smislu. Pošto je opstanak nemoguće obezbediti samo odbranom onog prostora i dela naroda koji je trenutno obuhvaćen državnim granicama Republike Srbije, neophodna je Nacionalna strategija kojom treba osmisliti i započeti borbu za opstanak i napredak, delujući na etničkim prostorima koji pripadaju Srbima, a na kojima su imperijalnim nasiljem i genocidom dovedeni u stanje manjinskih grupa. Srbima je potrebna strategija koja će sprečiti da postojeće međudržavne granice u regionu istovremeno postanu i etničke, jezičke, vjerske i kulturološke.

Nacionalna strategija daje mogućnost Srbima da proces globalizacije i nasilnog razdrobljavanja srpskog etničkog prostora okrenu u svoju korist i otpočnu borbu za opstanak i napredak bez obzira na kome se kontinentu nalaze, koju vlast imaju ili koji svetski poredak vlada

Nacionalna strategija počiva na četiri krajeugaona kamena:

1. Srpski identitet je svetosavski u svom jezgru, ali je i višeslojan i tu višeslojnost treba očuvati.

Naš identitet jeste višeslojan a njegovo svetosavsko jezgro ne isključuje mogućnost opštenja sa srpskim identitetima koje su kroz istoriju stvorili uslovi života i razni okupatori ovih prostora. Ovi drugi slojevi su usled neprijateljskog delovanja velikih sila i nespremnosti srpskih elita da osmisle kreativan pristup očuvanju nacionalne samobitnosti, često postajali neprijateljski raspoloženi prema pravoslavnim Srbima i zloupotrebljavani u ratu i miru, kako bi slomili osnovu Svetosavlja. Danas, posle mučnih iskustava prethodnih vekova, vrlo je teško setiti se da su Srbi imali i svoj muslimanski i rimokatolički identitet. Ne mali doprinos srpskoj kulturi i društvu dali su i Srbi Mojsijeve vere. Posle poluvekovne komunističke vladavine nemoguće je zaboraviti i generacije Srba koji su svoj identitet smatrali sekularnim ili ateističkim. Mnogi od njih su dali značajan doprinos srpskoj kulturi i društvu. Zato je obaveza Srba utvrđenih u svetosavskom jezgru svog identiteta da nađu načine da opšte i sarađuju sa svim slojevima Srpstva.

2. Globalizacija i Globalizam

Globalizacija je veliki višeznačan istorijski proces, dok je globalizam ideologija, koju sprovode centri koncentrisane svetske moći vršeći njenu zloupotrebu i to tako što pokušavaju da uspostave svoju dominaciju. U tom poretku, koji bi nastao kao posledica globalizacije vođene globalizmom, velike sile pokušavaju da uspostave neokolonijalni izrabljivački odnos prema obespravljenim narodima, državama i slojevima globalnog društva. Zato je dužnost svakog čestitog čoveka slobodarskog duha da se bori protiv globalizma ali i potreba da se spozna proces globalizacije i podstaknu prednosti tog procesa za čovečanstvo.

Srbi su slobodarski narod i to je deo našeg identiteta. Prirodno je da kao takvi budemo saveznici svim narodima, grupama i pojedincima koji se povezuju u borbi protiv globalizma. Nacionalnu strategiju moguće je ostvariti samo ako se realno sagledaju snage i mogućnosti, kao i trenutno stanje našeg naroda. Ono je danas takvo da moramo da se borimo za goli opstanak. Svest o ovome podrazumeva da sve antiglobalističke integracije mogu biti Srbima prihvatljive tek kada one budu realne.

3. Srpske integracije imaju prvenstvo u odnosu na bilo koje druge

Globalizacija donosi mnoga povezivanja na raznim nivoima i prostorima. Ako je potrebno da budemo oprezni sa antiglobalističkim povezivanjima, koja po svojoj prirodi odgovaraju slobodarskoj suštini srpskog identiteta, onda još pre treba da budemo rezervisani, kritični i vrlo oprezni kada su u pitanju globalna povezivanja i stvaranje nadnacionalnih tvorevina, koje u svojoj osnovi imaju neokolonijalnu dominaciju nad drugim narodima i državama. Nacionalna strategija podrazumeva otvorenu svest i mogućnost da se i ta povezivanja iskoriste za ono što nas pre svega interesuje, a to je – srpsko objedinjavanje na jedinstvenom identitetskom, jezičkom, kulturnom, religijskom i privrednom prostoru.

U tom smislu, ideja srpsko objedinjavanje podrazumeva višeslojnu povezanost Srba i njihovih etničkih i istorijskih prostora koji sada više nisu u okvirima srpskih državnih granica. Dakle, narod koji misli o budućnosti svoje interese ne može braniti samo oslonjanjem na ono što je zatečeno pod njegovim suverenitetom u jednom istorijskom trenutku. Interesi Srba ne mogu se braniti u granicama Srbije, jer je ta borba unapred osuđena na neuspeh. Mora se delovati šire, ne samo zato što su gotovo svi Srbi na Balkanu nekada bili u sastavu srpske države, već i zato što je to jedina mogućnost da se opstane, tim pre što činimo jedinstven identitetski, jezički, kulturni, religijski i privredni prostor.

Srpska povezivanja treba da koriste sve modele organizovanja koji mogu da nadoknade odsustvo naše državne celovitosti. U toj mreži, bez obzira na granice, bitnu kariku čine: srpski jezik, Srpska pravoslavnma crkva, kulturna i ekonomska povezivanja, srpski nevladin sektor, srpske političke partije i matična država.

Istorijsko iskustvo Srba proisteklo iz opstajanja u Mletačkoj republici i Habzburškoj monarhiji kazuje nam kako se bez države, a na osnovu svojih civilnih inicijativa, ekonomije i lobiranja, može delovati u zapadno-evropskom političkom prostoru. Iskustvo opstajanja pod turskom okupacijom nam je ukazalo na značaj Srpske pravoslavne crkve u odbrani identiteta naroda. Oba ova istorijska iskustva su nas naučila kako se kanali nadnacionalnih povezivanja mogu upotrebiti za povezivanje našeg naroda. Tako i danas kada nas nasilno guraju u „evroatlantske integracije“ moramo biti svesni da tu geopolitičku situaciju moramo i možemo iskoristiti za sopstveno povezivanje samo ako budemo razmišljali o svom nacionalnom interesu i nastupali onako kako su drugi južnoslovenski narodi nastupali u jugoslovenskoj „integraciji“.

4. Snažna matična država daje mogućnost Srbima da globalne procese iskoriste za uspešno povezivanje širom sveta.

Samo država, kao najorganizovaniji oblik narodne suverenosti, može da zaštiti društvo od spoljnih upada i imperijalnih porobljavanja. Jedino dobro organizovana i snažna država može da obezbedi sigurnost i slobodu pojedinca i svih organskih zajednica u jednom društvu. Samo snažna matična država može imati sve organizacione mogućnosti da podstiče korišćenje globalnih integracija za povezivanje srpskog naroda na planetarnom nivou. Ovo se posebno odnosi na ogromne potencijale srpskog rasejanja, kao i značaj očuvanja kompletnog identiteta srpskog naroda u regionu i rasejanju.

Sve ovo nam omogućava da kao prvi društveni, razvojni zadatak započnemo borbu protiv bele kuge, jer samo mlado i brojno stanovništvo može da razvije društveno stvaralaštvo i obezbedi ekonomski razvoj. Biološka starost u koju je dospeo srpski narod dovodi u pitanje i sam njegov opstanak a kamoli njegov napredak, isto kao i nasilna asimilacija koja se sprovodi nad Srbima koji u državama regiona imaju manjinski status.

Tek jaka matična država Srba može da, shvatajući višeslojnost i osobenosti srpskog postojanja, osmisli strategiju delovanja, primerenu pojedinim delovima srpskog rasejanja, srpskim zemljama u okruženju i onim delovima stranih država u kojima smo danas manjina.

Savremeni izazovi zahtevaju novu nacionalnu elitu

Ostvarenje Nacionalne strategije nije moguće uz postojeće društvene elite (koje su to samo po društvenoj moći ali ne i po moralnim vrednostima i stručnim sposobnostima koje imaju). One nisu u stanju da ovaj zadatak ostvare, pre svega zato što su proizvod višedecenijskog, pa i vekovnog negativnog odabira u svim delovima društva. Buduća elita se pre svega mora prepoznati po iskrenoj i strastvenoj želji da stanje promeni u korist svog naroda, kao i po strateškom promišljanju a ne samo od danas do sutra. Samo takva elita će biti iskrena prema sebi i svom narodu. Nepotizam i sektaško lobiranje na mestima koja daju društvenu moć pojedincu jesu direktna sabotaža narodne borbe za opstanak, ali i svako olako odbacivanje poraženih, drugačijih po ideološkim i drugim odrednicama, jeste neodgovorno igranje sa ionako oslabljenim ljudskim resursima srpskog naroda.

Da bi u potpunosti bile svesne mera koje u sprovođenju pozitivnog odabira treba da preduzmu, buduće elite moraju suštinski da veruju da čovek nije samo ljudski materijal, već ličnost koja zaslužuje da dobije ono mesto u društvu koje joj realno pripada. Ovakvo društveno iskustvo može steći samo elita koja je stvaralačka a ne spekulativna, kakvu smo imali kroz čitav prošli vek, sputanu raznim ideološkim okvirima. Novi ljudi, sposobni da vode narod, doći će iz redova onih koji su svoju snagu izgradili na radu za opštu dobrobit i narodnoj podršci a ne na pomoći obaveštajnih struktura stranih država, finansijskih i drugih oligarhija ili privilegijama starih elita. Savremeni izazovi zahtevaju novu društvenu elitu, koja će najzad biti proizvod pozitivnog odabira, kroz društvenu akciju.

Kako radili, tako nam i Bog pomogao!

U Podgorici, 26. marta 2011.

Srpski nacionalni savjet Crne Gore, Podgorica
dr Momčilo Vuksanović, predsjednik

Srpski narodni pokret „Izbor je naš”, Banja Luka
Dane Čanković, predsjednik

Srpski narodni pokret „Svetozar Miletić”, Novi Sad
Milan Japundžić, predsjednik

Srpski sabor Dveri, Beograd
Vladan Glišić, koordinator

Srpski nacionalni savet u Makedoniji, Skoplje
Gordana Jović Stojkovska, predsjednik

Izvor: SRPSKE NOVINE