Zašto se na ustaše ne vredi žaliti Zapadu?

LjUBAN KARAN

Ustaše bile preteča šurovanja zapadnih službi i njihovih vlada sa terorističkim organizacijama

Ako rehabilitaciju ustaškog pokreta prećutno ali snažno podržavaju SAD, EU i Vatikan, a suprostavljen mu je samo srpski korpus iz Srbije i Republike Srpske, naša procena mora biti realna – ustaški pokret će u potpunosti biti rehabilitovan i to u kraćem roku nego što bilo ko očekuje.

Kada optužujemo novu nezavisnu Hrvatsku za rehabilitaciju ustaškog pokreta, potpuno smo u pravu, samo što smo smetnuli s uma da se Hrvatska u odnosu na Zapad poslednja uključila u ovaj prljavi posao. Uključila se zdušno, iskreno i bez straha od odgovornosti, zato što su vodeće zapadne zemlje taj proces započele veoma davno, po završetku Drugog svetskog rata, u okviru supertajne specijalne operacije „Gladio“ i sličnih, u koju su se ustaše odlično uklopile. Od poraženih fašista pravljeni su ultradesničarski teroristi za borbu protiv komunističkih vlada. Te činjenice trebalo bi ponavljati, bez obzira što sve to postaje pomalo dosadno, jer bez pomoći zapadnih obaveštajnih službi ustaški pokret se ne bi održao i danas ne bi postojao, a kamoli se dočepao prilike da ponovo ima svoju državu.

„Gladio“ i slične tajne operacije osnovni su razlog što su Srbi usamljeni u borbi protiv ustaškog zla, jer od samog kraja Drugog svetskog rata počinje smišljeno i plansko zataškavanje i minimiziranje ustaških zločina, a šta je to nego postepeni proces rehabilitacije. Dok su se trudili da stravične brojke žrtava ustaških zločina prikažu kao komunističku propagandu, mi smo naivno mislili da zapadnjaci ustvari ne znaju pravu istinu. Naravno da su sve znali, jer su se ustaše njima predavale i oni su ih saslušavali. Kada su u pitanju zločini ustaša, nešto čudno se događalo i u samom epicentru borbe protiv fašizma i fašističkih zločinaca. Reakcija Izraela kao države pod uticajem Zapada nije bila adekvatna težini zločina, a neka moćna ruka je čak uspela da utiša i priguši proteste i optužbe jevrejskih organizacija širom sveta, pa i onih u Hrvatskoj. Tako se moglo dogoditi da zvanična hrvatska delegacija boravi u prijateljskoj poseti Izraelu i poseti muzeju holokausta Jad Vašem, dok ustaše u Hrvatskoj ruše pokretnu izložbu o stradanju javrejske devojčice Ane Frank u fašističkom logoru.

ULOGA ZAPADA U USTAŠKOM RUŠENjU JUGOSLAVIJE
Nosiocima zapadne moći nije mirna savest i nisu čiste ruke po pitanju izbora snaga za nasilno rušenja Jugoslavije, a pogotovu po pitanju načina rešavanja srpskog pitanja u Hrvatskoj. Jugoslovenske tajne službe znale su mnogo o vezama zapadnih obaveštajnih službi i njihovih vlada sa ustaškim pokretom, ali saznanja nisu pravilno tumačena, tako da nisu jasno sagledane razmere te saradnje i postavljanje novih ciljeva koji su ugrozili srpski narod na Balkanu. Ako je u prvim decenijama ustaški pokret korišten isključivo za obračun sa komunističkim zemljama, pre svega sa Jugoslavijom, kasnije su uključeni u realizaciju isto tako važnih strategijskih ciljeva Zapada – potpunog ovladavanja NATO Balkanom stvaranjem manjih satelitskih država, eliminacije ruskog uticaja na Balkanu i kompromitacije komunističkih režima do izjednačavanja sa fašizmom. Za ostvarenje tih ciljeva sve je bilo dozvoljeno, pa i drastične izvorne metode ustaškog pokreta, od teških ratnih zločina do etničkog čišćenja ogromnih razmera u kojima su stradli Srbi. Ni tada ni danas Zapad na te prljave zločinačke operacije ustaških snaga nije gledao kao na obračun sa Srbima, nego kao eliminaciju ruskog uticaja i proširenje NATO zone, gde su kršenje ljudskih prava i pravila rata sitna neprijatnost u odnosu na postignutu korist. Uostalom, svi prljavi poslovi i zločini pripisani su ustašama, i samo ih je trebalo zaštititi od međunarodne odgovornosti i nastaviti njihovu rehabilitaciju.

Samo se treba dovoljno pozabaviti zbunjujućim nejasnoćama u odnosu zapadnih obaveštajnih službi, pre svega američkih, prema terorizmu, terorističkim organizacijama, prema fašističkim zločincima, prema ustaškim liderima i zločincima i njihovim terorističkim organizacijama itd, i stvari postaju logične i jasne. Logične sa stanovišta specijalnog rata, hladnog rata, i drugih za javnost najčešće nevidljivih obračuna. Tu su jedina logika i generalni stav bili – ako su korisni za našu stvar i naš konačni cilj, sve im je oprošteno.

USTAŠKI POKRET I NATO OVLADAVANjE BALKANOM
Vrbovanje ustaških glavešina za obaveštajni, subverzivni i teroristički rad po završetku Drugog svetskog rata nije bio nikakv problem, jer su svi redom ogrezli u zločinu i tako potpuno podložni uceni. Za njih je to u većini slučajeva bila slamka spasa i jedina šansa da ostanu živi. Svaki sud za njih bi u to vreme imao samo jednu presudu – smrtnu. Vođstvima zapadnih tajnih službi ne samo da nije smetalo što vrbuju teške zločince nego je to bilo poželjno, jer im je olakšavalo rad sa njima u smislu potpune poslušnosti i kontrole.

Dok su u okviru tajne operacije „Gladio“ ili sličnih, zločinci iz drugih poraženih fašističkih vojski, pa i iz nemačkog Vermahta, SS jedinica i nemačkih tajnih službi korišćeni kao pojedinci ili manje radne grupe na naučnim, obaveštajnim, subverzivnim i drugim projektima, ustaški pokret je prihvaćen u celini, kao kompaktna organizacija. Procenjeno je da se odlično može iskoristiti njihova organizaciona shema i subordinacija, pa i novac koji su opljačkali za obaveštajna i subverzivna dejstva prema komunističkom delu Evrope. Između ostalog, imali su velika iskustva u obračunu sa kumunistima koja su za zapadne službe bila dragocena. Planskom disperzijom postignuto je to da su ustaše mogle delovati u svakom delu sveta, od Australije do Kanade i od Južne Amerike do svakog kutka Evrope.

Prva ideja Zapada je bila da se Jugoslavija, uz pomoć ustaša, razbije odmah po završetku Drugog svetskog rata. Bilo bi naivno pomisliti da su takvu ideju i takav plan napravile razbijene i zarobljene ustaše po sabirnim centrima u Austriji, Nemačkoj i Italiji. Naravno da je to bio plan zapadnih službi, gde su ucenjene ustaše bile samo izvođači radova. Nije logično da se ustaše pred partizanima povuku iz Hrvatske, da bi se na tu istu teritoriju vraćali sa namerom da podignu oružani ustanak. To je bila ideja Amerikanaca i Engleza. Danas su procureli podaci o tome da ni Amerikanci ni Englezi nisu hteli da uhapse Antu Pavelića dok je bio u Evropi, nego su se upustili u trgovinu i operativne kombinacije sa njim. Jer prva diverzantska grupa od 20 vodećih ustaša aktivirana je dok je Pavelić još bio u Austriji, odmah po završetku rata 1945. godine. Ubačeni su iz Italije, a grupom su komandovali najpoverljiviji Pavelićevi oficiri – pukovnik Ante Moškov, komandant poglavnikovog telesnog zdruga, i pukovnik Joso Rukavina, upravnik zloglasnog ustaškog redarstva u Ustaškoj nadzornoj službi.

Nakon toga Pavelića sklanjaju u Argentinu, ali se ustaške terorističke aktivnosti prema Jugoslaviji nastavljaju. Najkrvavije ustaške glavešine po naređenju Pavelića ubacivane su tajno u Jugoslaviju, kao što su Maks Luburić, Rafael Boban, Ante Vrban, Franjo Sudar i drugi da bi pokrenuli oružani ustanak „križara“. Ubačen je čak i šef policije NDH Erih Lisak, svi sa područja pod kontrolom zapadnih vojnih formacija. Ko im je to omogućio? Zašto nisu pohapšeni i suđeni kao što su hapšeni i suđeni nemački fašisti? Ko im je omogućio da već 1947. godine po naređenju Pavelića izvedu veliku terorističku akciju „10. travnja“, kojom su rukovodili ustaški vrhunski obaveštajac Božidar Kavran i krvnici iz Jasenovca poput fra Miroslava Filipovića Majstorovića i Ante Vrbana. Taj davni tajni dogovor sa ustašama imao je za cilj podrivanje Jugoslavije terorizmom. Samo u periodu od završetka Drugog svetskog rata do prve polovine 80-tih godina ustaše su ubile 20 jugoslovenskih građana u inostranstvu, od kojih jednog ambasadora i više diplomatskih predstavnika, izveli su 22 ubacivanja terorističkih grupa u Jugoslaviju, 87 eksplozija podmetnutih mina i bombi i 13 podmetanja požara. Njihova spremnost za krvave operacije i lako pronalaženje izvođača terorističkih akcija samo je jačala poverenje i veze sa zapadnim obaveštajnim službama.

POMOĆ ZAPADA PAVELIĆU I USTAŠAMA
To je osnovni razlog zašto nijedan ustaški glavešina nije uhapšen na Zapadu i zato se dogodilo da slobodno šetaju Evropom i prave svoje baze i organizacije širom sveta, dok su nemački fašisti streljani i vešani ako pre toga nisu sami sebi presudili. Dok nemački fašisti nisu smeli ni da pomisle na nekakvo organizovanje ili političko delovanje, ustaški fašisti, i to oni kojima su ruke krvave do ramena, živeli su slobodno i organizovali se javno ne samo u političke nego i čisto terorističke organizacije. Treba biti, ne samo naivan nego i priglup pa poverovati da je to moglo da se dogodi slučajno ili da su ustaške glavešine jedinu pomoć imale od Vatikana i njegovih tajnih „pacovskih kanala“. Jake veze zapadnih službi, pa i njihovih vlada, sa ustašama nisu nikada prekidane, od završetka Drugog svetskog rata do danas. Čak se može reći, da su ustaše bile preteča šurovanja zapadnih službi i njihovih vlada sa terorističkim organizacijama, koje će se kasnije proširiti na islamski terorizam i postati redovna praksa i tradicija u njihovom operativnom radu.

Priče o tome kako su ustaški zločinci uspeli da pobegnu u zemlje gde su bili nedostupni njihovim službama bezbednosti jednostavno nisu tačne. Prava je istina da su im oni pomogli u bekstvu, skrivanju, organizovanju i terorističkom delovanju. Pavelić je u Argentini osnovao Hrvatski oslobodilački pokret (HOP), kao nastavak ustaškog pokreta. Ova teroristička ustaška organizacije imala je sedište u Buenos Airesu, ali se zna da je imala svoje ispostave koje su bez problema delovale u SAD, Kanadi, Australiji i zemljama zapade Evrope. Teško je i nabrojati sve ustaške terorističke organizacije po svetu koje su osnivali ustaški ratni zločinci. Ako na ovom svetu postoji otelovljenje zla u jednom čoveku, onda je to svakako ustaški general Maks Luburić, upravnik sistema koncentracionih logora u NDH, pa ni on nije osećao potrebu da se krije, nego je u Madridu osnovao Hrvatski narodni odpor (HNO), ustašku terorističku organizaciju koja se razgranala širom sveta, a posebno je bio jak njegov ogranak u Australiji koji je vodio poznati ustaša Srećko Rover. Po tim pitanjima Zapad uporno ćuti.

Ako se na zapadu tvrdilo da su im bili nedostupni ustaški zločinci u Južnoj Americi, gde su vladali profašistički režimi, ili u Španiji, gde je vladao fašista Franko, kako im je promaklo osnivanje Hrvatskog revolucionarnog bratstva u Australiji, koje je delovalo i u Italiji, a izvelo je mnoge drastične terorističke akcije? Kako im je promaklo osnivanje Hrvatskog narodnog odbora. Osnovao ga je Branko Jelić, koji je ceo rat proveo u izolaciji u Engleskoj, pod punom kontrolom Engleza. Uostalom, najbolji primer tolerancije i minimiziranja ustaških zločina je Andrija Artuković, ministar unutrašnjih poslova u vladi NDH, koji je lično potpisivao dokumente o hapšenju, zatvaranju i likvidaciji Srba, Jevreja i Roma, a nakon rata je mirno živeo u SAD, u Kaliforniji. Dvadeset godina SAD su odbijale njegovo izručenje SFRJ radi suđenja. Izručili su ga pred smrt, jer je navodno poželeo da umre u Hrvatskoj.

Ovo vraćanje u daleku istoriju ustaškog pokreta i njegove veze sa zapadnim obaveštajnim službama i vladama ima samo jednu svrhu – da bi se pronašao odgovor na pitanje da li se danas nešto promenilo u ovim tajnim vezama koje su nanele veliku štetu srpskom korpusu. Ne samo da su te veze nanele veliko zlo nego i dalje ozbiljno prete srpskim interesima i srpskoj bezbednosti. Jer prisustvo i govor američkog ministra odbrane, Viljema Perija na sahrani Gojka Šuška, predsatvnika ustaške emigracije i lidera proustačkog krila HDZ, jasno govori o kontinuitetu tajnih veza. Da li se bar od tada nešto promenilo ili i danas, po inerciji ili višedecenijskom planu, podržavaju današnji ustaški pokret, koji se preselio u novu nezavisnu Hrvatsku i njome suvereno upravlja uz neka ograničenja i direktive Zapada po pitanju spoljne politike.

ŠTA ZNAČE NAŠI ODNOSI SA HRVATSKOM?
Ono što naša Vlada mora imati u vidu prilikom razgovora o unapređenju međudržavnih odnosa sa Hrvatskom jeste neprijatna činjenica da Zapad i dalje snažno podržava proustaški deo Hrvatske, verujući da su im samo oni pozdani dokazani partneri. Kontinuitet je nesporan – kako su ih usmeravali i pomagali sedam decenija, tako ih pomažu i danas. Kako su potpuno zanemarili njihove teške ratne zločine iz Drugog svetskog rata, ignorisali njihove terorističke zločine nakon rata, tako danas ne žele da vide ratne zločine iz građanskog rata. Štaviše, danas znamo da su zločinačke vojne operacije „Bljesak“ i „Oluja“ zajednički američko-hrvatski zločinački poduhvati. Drastične ustaške metode sprovedene kroz ubistva civila, etničko čišćenje, pljačke, paljenje čitavih sela i uništavanje druge imovine kako se proterani ne bi imali gde vratiti nisu smetali SAD i Zapadnoj Evropi. Ko da im sada veruje da bi ubuduće njihov stav prema Srbima mogao biti drugačiji od ustaškog. Jer SAD i vodeće zemlje Zapada sve vreme pokušavaju da nametnu svoja rešenja sukoba i sučeljavanja na Balkanu, lažno se predstavljajući kao neutalni faktor, a sve vreme su otvoreni saveznici svih srpskih protivnika.

Politika nove nezavisne Hrvatske prema Srbiji prepuna je praznih obećanja i neprijatnih iznenađenja. U isto vreme sa Zapada nema kritike tog režima koji otvoreno zaudara na ustaški i fašistički. Na našu žalost, postoje dva strategijska razloga zapadnog slepila prema ovom proustaškom režimu. Prave razloge ovakvog ponašanja SAD, NATO i Zapada u celini nije loše ponoviti još jednom. Prvo, centralna akcija kompromitacije komunističkih režima odvija se preko proustaške vlade u Hrvatskoj, i to: pokretanjem sudskih procesa za navodne ratne i poratne zločine komunista protiv ustaša (optuženi su čak i vodeće ličnosti levog krila HDZ Josip Boljkovac i Josip Manolić); pompeznim komemoracijama pobijenim ustašama u Blajburgu uz potenciranje komunističkih zločina; proširenjem spiskova navodnih zločina komunističke vojske i komunističkih režima na Hudu jamu i druge lokacije, gde je krajnji cilj da se po zlu i zločinima potpuno izjadnače fašizam i komunizam. Drugo, hrvatska Vlada je nosioc eliminacije ruskog uticaja i doprinosi potpunom NATO ovladavanju Balkanom, što podrazumeva prihvatljivim zločinačke vojne operacije, etničko čišćenje, tihi egzodus i druge drastične radnje protiv srpskog korpusa, za koji se veruje da je ruski oslonac i ekspozitura, a za ostvarenje tog cilja sve je dozvoljeno.

Svaka nova godina i svaka nova manifestacija u Hrvatskoj, gde su ključne komemoracija u Blajburgu i proslava akcije „Oluja“, novi su iskorak prema rehabilitaciji ustaša i zločinačke NDH. Sve više se ustaše prikazuju kao nevine žrtve, a njihovi zločini se minimiziraju i prikazuju kao komunistička propaganda. Ustaški preci postali su ponos hrvatskih porodica, pa i najviših funkcionera u Hrvatskoj. To je trend koji ni jedan zvaničnik Hrvatske ne može zaustaviti, čak i kada bi hteo. Ko su oni da anuliraju nešto što ustaški pokret propagira i ostvaruje već sto godina uz sve veću zapadnu podršku. Retko i blago odricanje zvaničnika od ustaškog pokreta samo je varka, jer, ako i smene ponekog ministra kao ustaškog ekstremistu, u vladu dovode još goreg.

USTAŠE SU DANAS BALKANSKA PLATFORMA SAD
Srpska manjina u Hrvatskoj polako posustaje i gubi bitku za osnovna i druga ljudska prava. Nije uspela ni pragmatična podrška proustaškom HDZ. Povratak prognanih je simboličan, a iseljavanje pod pritiskom i dalje traje i već je dobilo novo ime – „tihi egzodus“. Jer, dok se jedan Srbin vrati u Hrvatsku, pet ih napusti ovu proustašku državu. Proklamovani cilj svođenja Srba ispod tri odsto je postignut, što će ozvaničiti novi popis stanovništva. Tada Srbi u Hrvatskoj neće više imati nikakvog uticaja na hrvatsku politiku, pa tako ni na svoju sudbinu. Neće više biti unutrašnje političke snage koja bi se suprostavila završnoj fazi rehabilitacije ustaškog pokreta. Neće više imati zagarantovana tri mesta u Saboru i njihov glas se neće čuti. A hrvatski antifašiti? Doskoro im je neprikosnoveni vođa bio Stipe Mesić. Ako su svi takvi, onda bolje da ne postoje, jer bi samo ojačali ustaštvo i fašizam.

To su prilike koje čine polaznu osnovu u razgovorima i pregovorima sa Hrvatskom. Činjenice stvaraju dilemu – da li naša Vlada razgovara sa nekakvom demokratkom vladom članice EU ili sa predstavnicima izvornog ustaškog pokreta. Naravno da to nije isto, jer u prvom slučaju svaki dogovor je moguć, a u drugom slučaju možemo očekivati bahatost, neprijatna iznenađenja, prevaru, mržnju, sukob i zločin. Dovoljno poznajemo ustaški način vođenja politike koji je u skladu sa njihovim simbolima na kojima polažu zakletvu – pištolj, nož i bomba. Kada bi Zapad bio iskren, o normalizaciji odnosa sa Hrvatskom razgovaralo bi se u Vašingtonu jer će Hrvati po svoje mišljenje svakako ići u SAD. Neće to Amerikanci priznati i nastojaće, kao i do sada, da sve izgleda kao da su Hrvati svojevoljno osioni i bahati.

Ono što moramo znati, jeste, da ustvari o dobrosusedskim odnosima sa Hrvatskom razgovaramo sa SAD i NATO kroz usta hrvatskih predstavnika. Srbija je već pritisnuta razgovorima sa kosovskim Albancima, u kojima im je sve dozvoljeno (treba samo analizirati tu tragikomičnu predstavu oko Zajednice srpskih opština). Razgovori ili pregovori sa Hrvatskom biće nešto slično sa stanovišta zapadne pristrasnosti. Granica sa Srbijom i izmišljeni problemi Republike Srpske u Posavini sigurno će biti na dnevnom redu, a svaka međunarodna arbitraža za Srbe je unapred izgubljena.

Da li je slučajno naš predsednik Aleksandar Vučić ove godine posebno potencirao ono što je prošle obećao – da Srbija više nikad i nigde neće dozvoliti neku novu „Oluju“. Da li predsednik zna nešto što mi ne znamo o budućim namerama i planovima ustaškog pokreta ka proširenju Hrvatske i planovima SAD o potpunoj kontroli Balkana? Da li to podrazumeva neko novo etničko čišćenje „proruske populacije“ u Republici Srpskoj, na Kosovu ili jugu Srbije? Strah od nove „Oluje“ je opravdan ako je onu prethodnu Zapad već prećutno prihvatio kao efikasno i korisno sredstvo i za ustaške interese i za interese NATO.

Izvor: NOVI STANDARD

Vezane vijesti:

Hrvatske pripreme za agresiju na Srpsku | Jadovno 1941.

Obaveštajne igre SAD na Balkanu još nisu zaustavljene …

Nastavak velikog američkog plana za Balkan