Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Kada 28.maja 1945.godine, dvojica oficira OZN-e za grad Zagreb službeno posete Dijanu Budisavljević rođenu Obekser, počeće zagonetka, nerešena već punih 70 godina.
Zašto su potegli kod gospođe pedesetih godina, supruge uglednog profesora Medicinskog fakulteta, ali ipak Srbina, koji je nekako pretekao ustaškim rasnim zakonima, koji su čistili kao gvozdena metla!
Požurili su, tek tri sedmice po oslobađanju grada, još punog hrvatskih fašističkih zločinaca, posakrivanih „od podruma do tavana“ kod svojih mnogobrojnih obožavalaca!
Čime je to austrijska Nemica toliko intrigirala vlast hrvatskih komunista, da je posećuju odmah po svom ulasku u grad Zagreb?
Kada u aprilu 1941. ustaški ideolog Mile Budak, javno objavi nameru da se trećina pobije, trećina nasilno pokrsti i trećina protera u Srbiju, rešena je sudbina Srba koji su živeli u „liepoj njihovoj“, koju su kako to danas tvrde hrvatski „poviestničari“ tisuću godina željno čekali!
U kategoriji trećine koja se nasilno pokrštava, naći će se nevina srpska dečica pokupljena sa majkama i drugom rodbinom u akciji etničkog čišćenja Potkozarja, u julu 1942. godine!
Dobri hrvatski domobrani, dogovorna partijska rezerva za kraj rata, kada i slepi progledaju ko je pobednik a oni stave petokraku, ponosno će 1942. godine sa Kozare terati kolone žena, dece i staraca, u sabirni logor u Dubici pa preko trijažnog logora u Sisku, do hrvatskog „oporavilišta za Srbe“, zvanog Jasenovac!
Muškarce će ustaše direktno oterati u Jasenovac, „kuću Maksovih mesara“ o kojima danas pevaju mladi Hrvati na stadionima i svečanostima, kao već afirmisani EUropejci!
Nekoliko desetina hiljada dece, uzrasta od beba do poodrasle, sa ili bez roditelja, našlo se u fašističkim rukama zlotvora koji nemaju milosti, predvođenih svojim vojnim vikarima (RKC sveštenici) koji im opraštaju svaki „grieh“, samo ne onaj da poštede Srpčad!
Vrh RKC u NDH donosi odluku, da se deca sakupe i upute u dečiji logor, u stari dvorac porodice Erdedi, kod mesta Jastrebarsko.
Otimanje dece od majki ili starije braće i sestara, vršile su ustaše uz prisustvo časnih sestara, koje su zadužene za „staranje“ o toj srpskoj deci.
Za upravnicu dečjeg logora u Jastrebarskom određena je časna sestra Barta Pulherija, svastika ustaškog ideologa Mile Budaka.
Iako časna sestra, ona je dokazani zločinac i ubica (po kazivanju preživele dece iz logora)!
Smeštaj majki sa decom u logoru Stara Gradiška, namerno je nemogućih uslova, da pomru od bolesti bez medicinske nege, iako su časne „humane“(ali ne prema toj pravoslavnoj dečici)!
Pomor beba, koje skapavaju u drvenim koritima, poslagane ko snoplje, bez mleka i nege, ponajbolje kazuje o katoličkoj humanosti i staranju!
Kao anđeo spasitelj, pojavljuje se u logoru Dijana Budisavljević sa grupom aktivista, snabdevena nemačkim papirima ali i dozvolom „Hrvatskog crvenog križa“!
Oni pokušavaju da nekako pomognu, u tom paklenom bezizlazu za srpsku decu.
Iako upravnik logora Jasenovac Maks Laburić, preti i urla da u Zagrebu ima toliko katoličke dece koja žive u bedi, papiri su ipak jači, i Dijana počinje da izdvaja decu.
Deo dece je već otpremljen u Jastrebarsko, a tamo Dijana ne ide, tu caruju časne sestre koje su izvršile trijažu na kategorije, u dogovoru sa dušobrižnikom RKC.
Dijana uporno izdvaja decu iz logora Jasenovac, a staranje o njima preuzima grupa aktivistkinja koje imaju i pomoć ustaške države, ali težište akcije zbrinjavanja ipak podnose dobrovoljci koji pomažu u hrani, lekovima, odeći i nezi obolelih i nemoćnih. Dijana je čak uspela i da deo obolele dece smesti u bolnicu, ali tifus i dizenterija odnose te mlade živote.
Skoro trećina dečice koju je uspela izvući iz logora, usled iscrpljenosti i pothranjenosti umire, ali preko 12000 srpske dece preživljava prvi susret sa neumitnom smrću, koja je već zadesila njihove roditelje i rođake, u ustaškom prisustvu.
Akcija zbrinjavanja dece nastavlja se upornim traženjem smeštaja u hraniteljskim porodicama, i tada počinje akcija usvajanja malih Kozarčana.
Većinu su usvojile porodice bez dece ili sa jednim detetom, ali isključivo katoličke i to verničke, dajući im pritom novo ime, najčešće Ante i Antonija!
Dozvolom hrvatskih vlasti, Dijana je spasavala samo srpsku decu, jer je to izričito naglašeno u dozvoli „Hrvatskog crvenog križa!
Jevrejsku deci iz logora Jasenovac, pokušavali su da spasu aktivisti ŽOZ („židovska općina Zagreb“) koje čine Jevrejke, udate za Hrvate ili druge katolike.
Udajom su postale pripadnice RKC, i nisu toliko pod udarom rasnih zakona, koje Hrvati primenjuju kao nemački saveznici, u celosti.
U svoje zakonske odluke, ugradili su Hrvati član zakona o proglašenju za „počasne arijevce“, štiteći tako porodice Jevrejki udatih za ustaške funkcionere, koje će ipak pomagati svoju zajednicu. Tokom suđenja Ajhmanu u Jerusalumu, o tome je više pisala Hana Arent (nemačka teoretičarka politke, jevrejskog porekla).
Dijana Budisavljević, iako austrijska Nemica, nije ni mogla ni smela da samoinicijativno pokrene akciju spasavanja srpske dece iz ustaškog logora, tim pre što je udata za Srbina Julija Budisavljevića, profesora medicinskog fakulteta i „pročelnika kirurške klinike“, koji je bio ugledni stručnjak ali i zaslužni građanin u Jugoslaviji.
U Balkanskim ratovima, kao dobrovoljac došao je sa ekipom iz Insbruka gde je studirao i specijalizirao hirurgiju, da radi u hirurškoj bolnici u Beogradu.
Kao vešt peru koliko i skalpelu, opisivao je ratne rane i povrede od savremenog oružja, objavljujući priloge u austrougarskim i nemačkim stručnim časopisima.
Sve su to ustaške vlasti znale, i ni supruga Nemica nije te činjenice smela olako prenebregnuti, tim pre što joj ćerke ipak nose srpsko prezime.
Oduzimajući joj dokumentaciju o spasenoj deci i album sa fotografijama, hrvatski komunisti postali su saučesnici u zločinačkom projektu pokatoličavanja male Srpčadi, koja su odrasla u katoličkim porodicama koje im nikada nisu kazale punu istinu o njihovom poreklu.
Da li je Dijana Budisavljević iskorišćena u zločinačkom projektu nasilnog pokatoličavanja srpske dece, od strane RKC ?
Kakva je uloga vrha RKC i samog Alojzija Stepinca, u tom projektu?
Ko je kazao komunistima za dokumentaciju Dijane Budisavljević, ako nije imala nikakav kontakt ni pomoć od „jake partijske organizacije“ u Zagrebu („nepokorenom gradu“!), tokom provođenja akcije?
Zašto je tek sredinom pedesetih godina prošlog veka zagrebački časopis „Arena“ pokrenuo akciju pronalaženja kozaračke dece, posle odlaska Dijane i Julija Budisavljevića u Insbruk?
Ko je redakciji „Arene“ dostavio deo dokumentacije o usvojenoj deci?
Hoće li država Srbija službeno tražiti povraćaj dokumentacije koja je oduzeta Dijani Budisavljević, ako već brine kao matična država?
Zašto je naprasno oživljena priča o spasavanju srpske dece iz Jadenovca i ulozi Dijane Budisavljević, upravo kada je počela priča o „humanom“ Alojziju Stepincu?
Zašto su naprasno i vrh SPC i vrh države Srbije, posthumno odlikovali Dijanu Budisavlje vić za spasavanje više od 12000 srpske dece, kada je samo nekoliko stotina pronašlo svoje roditelje ili rođake, i postalo ono što etnički jesu — SRBI!
Zašto u isto vreme nije otvoreno upitan vrh RKC o nasilnom pokrštavanju više od 12000 srpske dece, i kakva je uloga Alojzija Stepinca u tom zločinu, koji se ne može i ne sme ni oprostiti ni zaboraviti!
Hoće li u razgovoru između komisije SPC i RKC biti govora i o ovom zločinu, i sličnim?
Zašto samoinicijativna akcija kordunaških partizana Srba, na spasavanju dece iz lohora u Jastrebarskom, nema takvu medijsku pažnju a vrh SPC nije odlikovao brigadu koja ih je spasila (uostalom, većina tih partizana su bili vernici SPC, a ne hrvatski komunisti), te nisu nasilno pokatoličena?
U prošlom veku SRBE su tri puta ubijali i nasilno pokrštavali pod blagoslovom RKC, a posle terali da lažu o zajedničkoj državi „jednoimenog, troplemenog naroda“ pa potom o „bratstvu-jedinstvu“ bravara Broza!
Hoće li sada o godišnjici oduzimanja dokumentacije o zločinu nasilnog pokrštavanja, „faktor stabilnosti u regionu“ i vrh SPC, zajednički lakirati već prefarbane Srbe, u ime „EUnijatske svetle budućnosti“, a Nebeski sve to vidi!
Autor:
Izvor: Fond Strateške Kulture
Vezane vijesti:
Tihomir Stanić za Kurir: Jasenovac će biti kruna moje karijere
Dječji logor u Sisku 3.08.1942. – 8.01.1943.
Branko Stanković: Dečje duše traže istinu! | Jadovno 1941.
One Response
Vrlo nekorektno spinovanje.Ne sluzi na čast.Da je i jedan zivot spašen.tako se ne oduzuje.Pokušavam njeno djelo valorizirati..s pravom.Pročitajte ..Inicijativu,Tragom foitografija…pa osporite