Vazdušni most – Operacija „Halijard“: Jedna od najuspešnijih spasilačkih misija iza neprijateljskih linija u istoriji ratovanja

Nacistička Nemačka 1939. napadom na Poljsku otpočela je najraznorniji rat u ljudskoj istoriji. Drugi svetski rat zatekao je Kraljevinu Juoslaviju nespremnu za oružani sukob iscrpljena unutrašnjim problemima.

U takvoj konstelaciji, pod sve većim pritiskom Nemaca nakon što su u prvim ratnim godinama okupirali deo Poljske, Čehoslovačke i Francusku, anektirali Austriju i sklopili savezništvo sa svim susedima Jugoslavije, a Italija pod svoj protektorat stavila Albaniju, knez Pavle kao namesnik 25. marta 1941. potpisuje protokol i pristupanju Jugosavije Trojnom paktu. Međutim to se nije dugo održalo, već 27. marta nastupio je puč, knez Pavle je smenjen, kralj Petar Drugi se proglasio punoletnim a general Dušan Simović za predsednika vlade.

To je za Nemačku značilo da se Jugoslavija mora poraziti vojno. Ubrzo, već 6. aprila Nemačka je otpočela ratne operacije bobmardovanjem prestonice Kraljevine i kopnenom invazijom iz više pravaca. Tzv. „Aprilski rat“ trajao je svega 11 dana, već 17. aprila Kraljevina Jugoslavija je kapitulirala a njena teritorija podeljena između Sila osovine.

Međutim samom kapitulacijom države ne prestaje otpor okupatoru. Na okupiranoj teritoriji Jugoslavije formiraju se dva anti-fašistička pokreta. Prvi pokret formiran od pripadnika kraljevske vojske koja je kapitulirala a koji nisu priznavali kapitulaciju. Predvođeni pukovnikom Dragoljubom Mihailovićem vojnici i oficiri koji su izbegli zarobljavanje okupljaju se na visoravni Ravna gora i organizuju gerilski pokret otpora. Ravnogorski pokret zvanično nazvan Jugoslovenska vojska u otadžbini (JVuO) tokom 1944. godine organizovao je i učestvovao u spašavanju više od 500 savezničkih pilota sa okupirane teritorije Jugoslavije. Drugi pokret otpora formiran na tlu Juoslavije bio je Narodnooslobodilački pokret pod vođstvom Josipa Broza.

Krajem 1943. godine saveznici počinju sa bombardovanjem ciljeva na Balkanu, pre svega u Rumuniji, Bugarskoj i Jugoslaviji. Suočeni sa jakom nemačkom protivavionskom odbranom mnogi avioni bivaju oboreni a piloti iskaču sa padobranom na leđima na teritoriji okupirane Jugoslavije. Glavni cilj bombardovanja bila su naftna polja u Ploeštiju, u Rumuniji. Od oktobra 1943. do oktobra 1944. godine izvedeno je čak 20 hiljada letova savezničkih aviona iznad Jugoslavije. Angažovano je oko 500 bombardera i 100 lovačkih aviona.

Prilikom akcija bombardovanja neminovno je dolazilo do sukoba sa nemačkom avijacijom i protivvazdušnom odbranom, te je sve veći broj aviona rušen, a posade su ostajale duboko iza linija fronta, uglavnom na teritoriji pod kontrolom JVuO.[1] Prvi piloti koji su pali u Srbiju spaseni su 24. januara 1944. od strane Topličkog korpusa JVuO.[2]

Avion je prinudno sleteo između dve grupe Bugara, te su četnici izvršili napad kako bi spasili pilote. Svih 9 avijatičara su izvučeni živi i zdravi.[3] U narednom periodu tokom proleća sve više i više pilota spašavano je od ruku Nemaca. Ubrzo, na stotine pilota spasenih od strane četnika Draže Mihailovića čekalo je na evakuaciju iz Jugoslavije. „Naredba generala Mihailovića svim jedinicama, glasila je da se posade aviona moraju spasiti po svaku cenu, bez obzira na žrtve. Naravno, akcije spasavanja su bile praćene obračunima sa nemačkim patrolama otposlatim da uhvate pilote.“[4]

U njihovom skrivanju nemerljivu pomoć pružili su srpski seljaci. Naime odmah nakon spašavanja piloti su zbrinjavani u seljačkim kućama gde su skidali uniforme i oblačili gunjeve i lokalnu nošnju kako bi zavarali svaki trag. U selima su se krili po kućama ali i tavanima i štalama danima i mesecima, dok su domaćini sa njima delili poslednje zalihe hrane koju su imali u kući. Meštani su sa oduševljenjem prihvatali brigu o pilotima, a takođe se nije desio nijedan slučaj potkazivanja skrivenih pilota okupatoru iako su time rizikovali sopstvene živote i odmazdu Nemaca.[5]

Već u rano proleće vojnici JVUO sprovodili su pilote spasene na svim stranama zemlje do teritorije pod kontrolom 1. ravnogorskog korpusa, kako bi ih okupili na jednom mestu i u pogodnom trenutku evakuisali.[6] Ubrzo je postalo jasno da je neophodno napraviti sveobuhvatan plan evakuacije pilota. Stoga je 28. juna 1944. počelo planiranje spasilačke misije pod nazivom „Halijard“ (HALYARD), kako bi se izvršilo evakuisanje svih pilota. Spasilački tim otposlat je po direktnoj Ruzveltovoj naredbi, sa samo jednim zadatkom, uspešna evakuacija avijatičara.[7]

U tu svrhu započeti su planovi za izgradnju improvizovanog aerodroma gde bi saveznički avioni mogli da sleću i poleću kako bi evakuisali pilote. Odabrana je lokacija nedaleko od sela Pranjani kod Gornjeg Milanovca. Zaravan poznata pod imenom Galovića brdo prepozanta je kao pogodno mesto za gradnju aerodroma. Ovaj zadatak poveren je rezervnom kapetanu Nikoli Verkiću, inženjeru po zanimanju. Aerodrom je građen uglavnom noću pod velom tajnosti. Improvizovanim sredstvima preko stotinu meštana kopalo je i ravnalo zemljište uz pomoć volovskih zaprega, a na obodima piste postavljene su i zapaljene lomače kako bi osvetlele aerodrom za noćna sletanja.[8]

U toku noći, 25. jula, posle nekoliko neuspešnih pokušaja da pronađu Dražine četnike na tlu, prvi saveznički avion nadleteo je aerodrom, ali se nije prizemljio. Iz aviona su se spustila tri padobranca. To su bili kapetan Džordž Musulin, narednik Majkl Rajačić i radio telegrafista Artur Džibilijan, a njihov zadatak je bio da izvrše dalje pripreme i koordiniraju operacijom izvlačenja pilota iz Jugoslavije.[9]

Sva trojica znala su srpski jezik i bili jugoslovenskog porekla što je i bio glavni razlog da upravo oni budu ti koji će otići u štab sada generala Mihailovića. Među američkim oficirima koji su rukovodili operacijom „Halijard“ bio je i poručnik Ričard Felman. On je bio jedan od oborenih pilota koji su se vraćali iz Rumunije a pripadnici JVuO ga pronašli i spasli od nemačkog zarobljavanja. Došavši u Pranjane Felman shvata da je aerodrom prekratak za sletanje američkog transportnog aviona C-47. Stoga se pristupilo produžavanju piste kako bi zadovoljila minimum.[10] U tom periodu je napravljen još jedan improvizovani aerodrom i to u Dragačevu. Ovaj aerodrom bio je planiran kao rezervni u slučaju da Nemci otkriju onaj u Pranjanima.

Prvi avion za evakuaciju putem radio-veze najavljen za 31. jul u 22 časa. Međutim, prema svedočenju Ričarda L. Felmana koji se u tom trenutku nalazio u Pranjima, aviona nije bilo. Tek nakon 2 sata u daljini se začuo zvuk aviona, međutim general Mihailović nije bio siguran da li se radi o savezničkom avionu za evakuaciju ili možda nemačkom avionu. Stoga je odlučio da se ne rizikuje i ne pale lomače na pisti za navođenje.[11]

Oficiri Džibilijan, Musulin, Felman i Rajačić koji su rukovidili operacijom sve vreme su bili zabrinuti da Nemci ne otkriju misiju. Na samo 20 kilometara odatle, u Čačku se nalazio nemački garnizon sa 4500 nemačkih vojnika, a na samo 8 kilometara odatle nalazio se drugi sa 2500 nemaca. General Mihailović obavestio je poručnika Felmana da 8000 pripadnika JVuO čuva prilaz aerodromu organizovani u dva obruča. Sa barikadama na svim putevima koji vode prema aerodromu četnici su imali naređenje da po cenu života u slučaju napada Nemaca moraju čuvati odstupnicu.[12] Poručnik Felman je zahtevao da obiđe četničke linije odbrane ne bi li se uverio u sigurnost više od 200 američkih pilota prisutnih u tom trenutku, a general Mihailović održao je smotru svojih jedinica za američke oficire.

Napokon, posle višemesečnih priprema oficiri Felman i Musulin 8. avusta šalju šifrovanu poruku u savezničku vazdušnu bazu u Bariju da je sve spremno za otpočinjanje misije „Halijard“. Prvih šest aviona tipa C-47 koji bi evakuisali 70 američkih pilota će sleteti 9. avgusta u 22 časa na aerodrom pri Galovića brdo. Sve je bilo spremno! Misija je podrazumevala uspostavljanje vazdušnog mosta na relaciji Bari-Pranjani i cilju evakuacije svih savezničkih pilota koje su četnici sa lokalnim meštanima skrivali.

U 18 časova popodne Felman krenuo u finalni obilazak piste ne bi li se uverio još jednom da je sve spremno za večerašnje sletanje. Dok je na konju obilazio aerodrom začuo je prolamajuće zvukove avionskih motora. Brzo je skočio sa konja i sakrio se u šumarku. Pogledavši gore spazio je 3 nemačka borbena aviona – kružili su oko piste. Bio je siguran su primetili improvizovani aerodrom. Počeo je da razmišlja o tome da što pre treba javiti komandi u Bariju da je aerodrom kompromitovan. Otišao je nazad do poručnika Musulina ali je već bilo kasno, avioni iz Italije su u tom trenutku već bili poleteli prema Pranjanima.

Mihailovićev štab imao je telefonsku vezu u Čačku odakle su dobijali izveštaje o kretanju nemačkog garnizona. Felman je zatražio izveštaj za taj dan i dobio ga je u 21 čas – nikakve aktivnosti nisu primećenje, stanje je normalno. S obzirom da nisu mogli da prekinu misiju, Felman i Musulin odlučiju da ne saopštavaju šta se desilo tog popodneva pilotima koji su čekali evakuaciju. Prvi u redu za evakuaciju bili su oni koji su najduže bili u Jugoslaviji.[13]

U 22 sata 4 aviona tipa C-47 pojavili su se iznad Pranjana. Poručnik Musulin držao je u ruci lampu za signaliziranje morzeove azbuke šaljući prema avionu dogovoren signal. Iz aviona je usledio signal i vidu šifrovane poruke koja je bila odgovarajuća. Musulin i Felman su odahnuli, bojali su se nemačkih aviona. Na aerodormu su zapaljene lomače da osvetle pistu i ubrzo su avioni sleteli. Tada su saznali da su dva aviona morala da se vrate nazad zbog kvara na motoru i da nema mesta za svih 70 pilota da se evakuišu tada. Felman je obećao dvadesetčetvorici pilota koji su ostali da će biti evakuisani prvi ujutru, a takođe je poslao i izveštaj komandi u Bari o tome šta je video prilikom inspecije aerodroma.

Narednog jutra, oko 7 sati začuo se snažan zvuk gomile aviona koji se približavaju Pranjanima. Bilo je to 6 C-47-ca u pratnji 25 borbenih aviona tipa P-51. Avioni su sletali u intervalima od 5 minuta, ukrcavali pilote i poletali nazad prema Bariju. U roku od dva sata evakuisano je 241 Amerikanac, 6 Britanaca, 4 Francuza, 9 Italijana, 7 Jugoslovena i 12 Rusa. U toku večeri i jutra 9. i 10. avgusta evakuisano je ukupno 289 saveznika. Vazdušni most bio je uspešno uspostavljen iza leđa Nemaca koji nisu ništa primetili. Narednih dana i nedelja četničke jedinice su nastavile da prikupljaju savezničke vojnike i oficire u Pranjima kako bi ih bezbedno evakuisali odatle. Krajem avusta, tačnije 26. i 27. je evakuisano još 58 Amerikanaca i 2 britanska oficira, tada je iz Pranjana odleteo i poručnik Musulin.

Ukupan broj vojnika i osoblja spašenih u operaciji „Halijard“ iznosi 432 Amerikanaca i 80 pripadnika savezničkog osoblja.[14] Više od 500 saveznika spašeno je i evakuisano samo sa aerodroma u Pranjanima. Nakon toga četnici se povlače iz Pranjana i prave još dva improvizovana aerodroma za evakuaciju. Prvi je napravljen sredinom septembra kod Koceljeve u Mačvi, odakle je evakuisano 20-ak američkih pilota, nekoliko Italijana i Francuza i još dva američka sanitetska oficira.[15]

Nakon toga komanda JVuO prebacuje se u istočnu Bosnu gde u selu Boljanić, blizu Doboja, biva sagrađen i drugi improvizovani aerodrom van Pranjana. Odatle su tokom novembra i decembra 1944. evakuisani poslednji američki piloti i oficiri iz Jugoslavije. Među njima bili su: šef poslednje američke misije pri JVuO – Robert Mek Dauel, kapetan Nik Lalić koji je rukovodio operacijama evakuacije nakon odlaska Musulina, i vezista Artur Džibilijan. Oni su bili poslednji Amerikanci koji su imali kontakt sa generalom Mihailovićem, nakon njihove evakuacije Draža biva napušten od saveznika i gubi se svaki kontakt sa njim.

„General Donovan u izveštaju predsedniku Ruzveltu krajem oktobra 1944. navodi da je na području Kraljevine Jugoslavije spaseno 1088 pilota. Od toga, četnici su spasili 561, a partizani 527 oborenih avijatičara.“[16] Ovaj podatak govori da su oba pokreta otpora u Jugoslaviji pružili nemerljivu podršku saveznicima i doprinos borbi protiv fašizma i nacizma u Evropi. Jugoslavija je ovakvim misijama dokaza svoje prijateljstvo prema Sjedinjenim Državama i udarila temelje buduće saradnje.

Spašavanje američkih avijatičara bio je jedan od glavnih razloga posthumnog odlikovanja koje je general i ministar vojni Kraljevine Jugoslavije Dragoljub Mihailović 1948. godine dobio od 33. američkog predsednika Harija Trumana. Legija za zasluge prvog stepena najviše je odlikovanje koje američki predsednik može dodeliti stranom državljaninu, a to je bio način da se SAD zahvale generalu Mihailoviću za iskrenu borbu na strani saveznika. U znak zahvalnosti za iskazanu hrabrost i priznanje njegove uloge u spašavanju savezničkih avijatičara, 1985. američki Kongres je odobrio podizanje spomenika generalu Mihailoviću u Vašingtonu, glavnom gradu Sjedinjenih Država.[17]

Republika Srbija i Ambasada SAD svake godine u Pranjanima, na Galovića brdu u znak sećanja na operaciju „Halijard“ organizuju polaganje venaca na 7 spomen-ploča podignutih u čast te misije. Ovakve akcije ostaju upamćene kao večni dokaz o prijateljstvu srpskog i američkog naroda. Upravo na 74. godišnjicu operacije „Halijard“ ambasador SAD u Srbiji, Kajl Skat, pozvao je američke filmske producente da snime film o ovom događju, što bi ovekovečilo najuspešniju spasilačnu misiju iza neprijateljskih linija u istoriji ratovanja i na filmskom platnu. Nama ostaje nada da će se to zaista dogoditi i da će kao rezultat imati jačanje odnosa između naših dveju zemalja i naroda.

Miloš Pavković

Generalmihajlović

[1] Nemanja Dević, Vazdušni most – Operacija Halijard, dostupno na:

Nemanja Dević: Vazdušni most – Operacija Halijard

(pristupljeno 28.02.2019. )
[2] Miroslav Samardžić, Draža i opšta istorija četničkog pokreta – dvanaesti tom, UNA PRES, Beograd, 2008, str. 7.
[3] Ibid, str. 7.
[4] Đorđe Ristić, Spasavanje savezničkih pilota od strane Jugoslovenske vojske u otadžbini u Drugom svetskom ratu, Univerzitet u Beogradu, Fakultet političkih nauka, Master rad, Beograd, 2018, str. 21.
[5] Nemanja Dević, Vazdušni most – Operacija Halijard, dostupno na:

Nemanja Dević: Vazdušni most – Operacija Halijard

(pristupljeno 28.02.2019. )
[6] Ibid, str. 9.
[7] Bojan Dimitrijević, Kosta Nikolić, Đeneral Mihailović – biografija, Institut za savremenu istoriju, Beograd, 2004, str. 425.
[8] Zvonimir Vučković, Od otpora – do građanskog rata, druga knjiga SEĆANJA IZ RATA, Izdavačko preduzeće “Čiča“ , Beograd, 1990, str. 108-109.
[9] Lt. Com. Richard M. Kelly, USNR, The Halyard Mission, The Story of the Greatest Rescue of American Lives from Behind Enemy Lines in the History of Warfare, Blue Book Magazine, Vol 83, No. 4, August 1946, str. 3.
[10] Lt. Com. Richard M. Kelly, USNR, The Halyard Mission, The Story of the Greatest Rescue of American Lives from Behind Enemy Lines in the History of Warfare, Blue Book Magazine, Vol 83, No. 4, August 1946, str. 55-62.
[11] Lt. Com. Richard M. Kelly, USNR, The Halyard Mission, The Story of the Greatest Rescue of American Lives from Behind Enemy Lines in the History of Warfare, Blue Book Magazine, Vol 83, No. 4, August 1946 str. 52-62.
[12] Ibid, str.58-59.
[13] Ibid, str.59-61.
[14] Ibid, str.60-62.
[15] Zvonimir Vučković, Od otpora – do građanskog rata, druga knjiga SEĆANJA IZ RATA, Izdavačko preduzeće “Čiča“ , Beograd, 1990, str. 158-163.
[16] Đorđe Ristić, Spasavanje savezničkih pilota od strane Jugoslovenske vojske u otadžbini u Drugom svetskom ratu, Univerzitet u Beogradu, Fakultet političkih nauka, Master rad, Beograd, 2018, str. 28.
[17] 99th Congress, 1st Session, H. R. 77, A Bill to authorize the National Committee of American Airmen Rescued by General Draza Mihailovich in Washington, District of Columbia, In the House of Representatives, January 3, 1985.

Autor: MILOŠ PAVKOVIĆ

Izvor: VIDOVDAN