Ustaška ideologija je postojala i pre Hrvatske: Pogledajte ko je njen osnivač

Iako slabije upućeni ili zlonamerni tvrde da se radi o predizbornoj kampanji koja se zahuktava u Hrvatskoj, radi se o kontinuitetu antisrpske politike koja u hrvatskoj političkoj misli predstavlja nit koja nikada nije prekidana, pa ni onda kada je hrvatska država postojala samo u snovima najzagriženijih hrvatskih nacionalista.

Bivši hrvatski premijer Zoran Milanović tvrdi da su Ante Starčević i Stjepan Radić „temelji hrvatske kuće bez kojih nema ni prizemlja ni prvog sprata“. Stjepan Radić je srpskoj javnosti poznat kao osnivač Hrvatske seljačke stranke, a još poznatiji kao neko ko je u tadašnjem zajedničkom parlamentu učestvovao u provokacijama na račun srpskih žrtava iz Prvog svetskog rata. Međutim, Ante Starčević je daleko manje poznat, a daleko značajniji po obimu aktivnosti i (ne)delu koje je ostavio u amanet narednim generacijama hrvatskih političara.

Ante Starčević je bio hrvatski političar, pisac, i uz Eugena Kvaternika osnivač Hrvatske stranke prava, utemeljene na hrvatskom državnom pravu kao osnovnoj ideološkoj vodilji. Hrvatsko državno pravo je kreacija koja ima za cilj da održi prividan kontinuitet navodne hrvatske državnosti, od srednjovekovne kraljevine do danas. Ono se bazira na uverenju da Hrvati imaju navodni hiljadugodišnji kontinuitet na teritorijama koje naseljavaju ili smatraju svojim, i da su isti očuvali uprkos porazu i okupaciji od strane Austrougarske. Hrvatska politička misao je, bez obzira na ideološko određenje, saglasna oko toga da Hrvatska nije okupirana, već da je slobodnom voljom svoje pravo upravljanja državom „prenela“ na Austrougarsku.

U Hrvatskoj ne postoji zakon koji može da kazni Milanovića, ali to ne znači da će ostati nekažnjen

Pored istorijske fikcije o „kontinuitetu“ hrvatske državnosti, ova zamisao u mejnstrim plasira i opasne teritorijalne pretenzije. Naime, prema ideolozima hrvatskog državnog prava, Hrvatskoj istorijski pripadaju Hrvatska u današnjim granicama, čitava Bosna i Hercegovina, Srem i Boka Kotorska. Iz ovoga se jasno može izvući kontinuitet ove ideje koja seže više vekova unazad, sve do njenog privremenog ostvarenja kroz monstrum tvorevinu tzv. NDH.

Starčević se u današnjoj Hrvatskoj smatra rodonačelnikom hrvatskog nacionalizma i naziva „ocem domovine“. Između ostalog, njegov spomenik se nalazi ispred pravnog fakulteta u Zagrebu, a glavni gradski trg u Osijeku nosi njegovo ime, što dovoljno govori o značaju koji mu pridaje hrvatska istoriografija, ali i stanovništvo. Njegova isključiva rasistička ideologija se bazirala na hrvatskom državnom pravu, srbofobiji i antisemitizmu. Poznati njegovi citati su da „od Triglava do Soluna živi samo jedan narod – narod hrvatski“, „Srbe treba staviti van zakona“, „Slavoserbi su smeće naroda“ i njima slični.

Nakon propasti Rakovičke bune Starčeviću je sugerisano da se u većoj meri okrene Rusiji, što je posledično vodilo popuštanju antisrpskog pritiska i pomeranju negativnog fokusa usmerenog ka jugoslovenskoj ideji. Međutim, prikrivena srbofobija je bila kratkog daha. Kada je Starčević zbog starosti prepustio stranku drugima, do izražaja dolazi još ekstremnija srbofobna linija pod uticajem Josipa Franka, koji je iz Beča dobijao garancije o navodnom „trijalističkom uređenju“ Austrougarske, odnosno položaju Hrvatske kao jednog od tri konstitutivna elementa Monarhije.

Drugi hrvatski političari tog vremena koji su se smatrali umerenijima, poput Josipa Juraja Štrosmajera i Franje Račkog, su za razliku od Starčevića Srbima priznavali Srbima etničku posebnost, ali su ih i oni smatrali političkim delom hrvatskog naroda. Starčević nije poživeo dovoljno dugo da vidi primenu svojih političkih načela u praksi, uništavanjem srpske imovine pod dirigentskom palicom Josipa Franka. Međutim, njegova ideologija je kasnije predstavljala okosnicu ustaškog pokreta koji je sproveo genocid nad srpskim narodom, a i danas predstavlja pogonsko gorivo hrvatske političke elite, pa čak i onih političara koji žele da se predstave kao levičari i proevropske demokrate.