Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Ratni ministar unutrašnjih poslova Hrvatske Ivan Vekić priznao je u Osijeku
na suđenju Vladimiru Milankoviću i Dragi Bošnjaku, optuženim za ubistva i progon srpskih civila u Sisku, da su vlasti likvidirale civile i da su zato imale dobre razloge(?!). Kako je „pojasnio“, rat se ne može dobiti a da se ne usmrti neprijatelj.
Ivan Vekić je istakao da su ratne vlasti Hrvatske „imale veliki problem, a to je da prepoznaju
ko su tzv. civili među neprijateljima“.
„Je li civil onaj ko se tako oblači, a ima skrivene namere i neprijateljski je nastrojen“
– rekao je Vekić, ne objašnjavajući na osnovu čega se moglo prepoznati da neki srpski
civil ima „neprijateljske namere“.
„Ako je bilo potrebno – takvi ljudi su likvidirani. To smo morali da uradimo. Bio je rat,
a što se tiče toga šta je u ratu dozvoljeno ili nije, to je druga priča“, istakao
je Ivan Vekić na Županijskom sudu u Osijeku, ponavljajući priču o „petokolonašima“
i „agresiji“.
Milanković i Bošnjak: Ne osećamo se krivima
Vlado Milanković /50/ i Drago Bošnjak /54/, koji su okrivljeni za ratni zločin nad civilima i ratnim zarobljenicima srpske nacionalnosti na području Siska i Banovine tokom 1991. i
1992. godine, pri čemu su 24 osobe ubijene, a brojne druge protivpravno privođene,
zatvarane, mučene i zlostavljane, izjavili su da se ne osećaju krivim.
Najhrabriji svedok – Vjera Solar
Retki svedoci koji su se odvažili da javno progovore o okolnostima pod kojima su odvođeni sisački Srbi, opisivali su uniformisane osobe sa maskama na licu, koje su odvodile njihove
bližnje sa radnih mesta, presretali ih na ulici ili upadali u njihove kuće noću, tokom
policijskog časa i odvodili ih u nepoznato.
Najhrabrija među ima Vjera Solar je u mnogo navrata javno svedočila o ubistvu svoje devetnaestogodišnje kćeri Ljubice Solar, koju je nepoznati snajperist 17. septembra 1991. ubio kroz prozor njenog stana u centru Siska.
Svedočila je i o jalovim pokušajima da policiju i sud podstakne na to da se temeljitije pozabave tim i drugim slučajevima likvidacija sisačkih civila. Govorila je i o poražavajućoj
presudi kojom joj je u decembru 2009. naloženo da plati oko 11.000 evra parničnih
troškova, nakon što je sud presudio da „nema osnove da joj se dosudi materijalna
odšteta za gubitak kćeri“.
„Gde da tražim muža i sinove? U mrtvačnici!“
Stojanka Trivkanović iz Siska je još u novembru 2001. godine nedeljniku „Globus“ ispričala potresnu priču o potrazi za suprugom i dvojicom sinova koje su 25. avgusta 1991. godine, u vreme ručka, pred porodičnom kućom u sisačkom naselju Zeleni Breg, u beli kombi ugurali naoružani muškarci u vojnim uniformama bez oznaka
Kad je izbezumljena od straha u zgradi sisačke policije upitala tadašnjeg načelnika Đuru Brodarca gde da traži sinove i muža, odgovorio joj je: „Traži ih u mrtvačnici“.
Nekoliko dana kasnije, iz mrtvačnice sisačke bolnice telefonirali su joj da dođe i preuzme suprugovo telo, koje je pronađeno na obali Save kod mesta Gušće. Tela sinova Zorana /22/ i
Berislava /17/ do danas nije pronašla.
Izvor: VESTI
