Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Navršava se 27 godina od etničkog čišćenje 26 srpskih sela Požeške kotline prema pisanoj naredbi državnog organa Hrvatske, koja je bila prva i jedina u Evropi poslije Drugog svjetskog rata, saopštio je Informaciono dokumentacioni centar „Veritas“.
U tom etničkom čišćenju 23 sela potpuno su uništena, a, prema još nepotpunim podacima „Veritasa“, ubijena je 71 osoba srpske nacionalnosti, od kojih su 33 bile žene, a 42 je bilo starijih od 60 godina.
Prema navodima „Veritasa“, za ovo etničko čišćenje još niko nije procesuiran ni pred međunarodnim ni pred domaćim sudovima.
„Veritas“ podsjeća da su tačno u podne 29. oktobra 1991. godine pripadnici civilne zaštite i policije počeli sprovoditi „Naredbu o evakuaciji“ svih mještana iz 26 sela podno Papuka i Psunja, sa isključivo ili pretežno srpskim stanovništvom, koju e dan ranije donio Krizni štab opštine Slavonska Požega.
Prema pisanoj naredbi, koju je potpisao predsjednik kriznog štaba Ante Bagarić, evakuacija se sprovodila „s ciljem zaštite njihovih života“ i omogućavanja uspiješnije odbrane odbrambenih položaja hrvatskih snaga na tom području od „četničkih terorističkih snaga i jedinica JNA“.
Evakuaciju je trebalo sprovesti u roku od 48 sati, a u selima koja je trebalo evakuisati živjelo je, po popisu stanovništva iz 1991. godine, 2.120 lica.
Većina stanovnika prozvanih sela odazvala se naredbi i napustila kuće, od kojih su neki utočište našli kod rođaka u obližnjim selima, a manji broj u hrvatskim selima označenim kao rejoni prikupljanja.
Iako je stanovništvu prilikom evakuacije obećano da će, kada se vrate, naći sve kako su i ostavili, odmah po nihovom odlasku započelo je sistematsko paljenje i miniranje srpskih kuća s očitim ciljem da se prikriju tragovi pljačke i da se stanovnici napuštenih sela u njih više nikada ne vrate, navodi „Veritas“.
Jedan broj starijih ljudi, koji nije htio ili mogao usljed starosti i bolesti da napusti svoja sela, stradao je prilikom sistematskog paljenja i miniranja kuća.
Da bi se hrvatskoj i međunarodnoj javnosti „objasnilo“ zašto su opljačkana i zapaljena srpska sela, u javnost je puštena teza da su to uradili sami Srbi prilikom povlačenja kako to ne bi palo u hrvatske ruke.
Vidjevši šta se desilo i u strahu za život, većina Srba iz evakuisanih sela kreće za BiH, koja u to vrijeme još nije bila obuhvaćena ratom, odakle nastavljaju put za Srbiju ili Istočnu Slavoniju, koju su kontrolisali tamošnji Srbi.
Manji broj utočište su našli u srpskim selima Gornji Vrhovci, Vučjak Čečavski i Šnjegavić, koja su odbila Naredbu o evakuaciji, i u kojima su formirane jedinice Teritorijalne odbrane /TO/, organizujući seoske straže i odbranu svojih sela.
U zoru 10. decembra 1991. jedinice 121. brigade iz Nove Gradiške i 123. brigade iz Slavonske Požege započele su napad na „nepokorna“ sela, koja su pala bez otpora, a stanovništvo se, zajedno sa pripadnicima TO, povlači prema BiH.
U tim selima su, nakon što je narod iseljen, pripadnici Hrvatske vojske opljačkali, minirali i popalili 616 stambenih i 590 privrednih objekata, dok su bez kuća ostala 1.492 lica.
U decembru 2000. godine iz jedne masovne grobnice u selu Šnjegavić ekshumirano je 13 posmrtnih ostataka, od kojih je do sada 11 identifikovano kao žitelji Šnjegavića i Vučijaka Čečavskog.
Od svih žrtava, porodice su do sada pronašle, identifikovale i sahranile tek 26 posmrtnih ostataka, dok je na spisku nestalih još 45 osoba.
Izvor: SRNA
