Stradanje srbske crkve od komunista – Zločini protiv Boga i naroda

Godina 1941. ostaće crnim slovima zabeležena u istoriji pravoslavnog srbskog naroda. Posle aprilskog sloma i kapitulacije Kraljevine Jugoslavije dolazi tiranska neprijateljska okupacija.

Nemci, Italijani, Mađari, Bugari i Arnauti zavode svoju krvavu strahovladu, a u zapadnim krajevima slomljene i okupirane Kraljevine Jugoslavije niče zloglasna Nezavisna Država Hrvatska kao tvorevina kakvu moderni svet nije video, a istorija nije zabeležila.

U svekolikom haosu i rasulu, nad narodnim nesrećama i tragedijama, nad raskućenim i popaljenim domovima, nad preklanim i ujamljenim Srbima preko Drine i Save, silovanim srbskim majkama i sestrama, Komunistička partija Jugoslavije, na čelu sa bivšim austro-ugarskim feldvebelom Josipom Brozom zvanim Tito, kreće u svoj krvavi pohod gradeći svoje ideale na nesreći srbskoga naroda.

Još pre početka Drugog svetskog rata, bezbožni komunisti su kovali planove o kasapljenju Kraljevine Jugoslavije i srbskoga naroda. Komunistička partija Jugoslavije je na svojim prvim kongresima otvoreno zauzela stav da treba srušiti Kraljevinu Jugoslaviju kao „tamnicu“ jugoslovenskih naroda. Komunisti su na čuvenom komunističkom kongresu u Drezdenu decidirano odlučili i naveli Srbske Zemlje koje su, posle raspada Kraljevine Jugoslavije i izvođenja njihove revolucije, trebale da postanu države. Na tom kongresu, nažalost, Srbija nije bila pomenuta kao buduća država.

Komunisti nisu birali saveznike u ostvarivanju svog krvavog plana. Najdrastičnija potvrda ove komunističke beskrupuloznosti jeste ugovor o ustaško-komunističkoj saradnji koji su početkom tridesetih godina ovoga veka u sremskomitrovačkom zatvoru sastavili i potpisali Hrvat Mile Budak, potonji srbski krvolok i doglavnik Ante Pavelića, i Jevrejin Moša Pijade, doglavnik i najbliži saradnik Josipa Broza čija „Pasja groblja“ i danas svedoče o njegovoj ulozi u Drugom svetskom ratu. Moša Pijade i Mile Budak su u drugom i trećem članu pomenutog ugovora precizirali da:
„vođstvo jugoslovenske komunističke partije svesno svoje uloge, priznaje da se Balkansko poluostrvo neće tako dugo moći komunizirati, dok se srpstvu i pravoslavnoj crkvi ne slomi kičma, pošto je poznato da su upravo ova dva faktora uvek sprečavala kako prodiranja Osmanlija na Zapad tako i komunizma i Austrije prema Istoku. Radi toga ovo vođstvo složno je u tome da pripremi zajednički teren za komuniziranje Jugoslavije i Balkanskog poluostrva i za uništenje svega što je srpsko i pravoslavno.

Vođstvo hrvatske ustaške organizacije predoseća, da će u slučaju da ne nastupi brza promena, hrvatski narod podleći jugoslovenskoj podlosti i srpskoj hegemoniji, te nudi svoju saradnju svima podjarmljenim narodima Kraljevine Jugoslavije, a pogotovu komunističkoj partiji, kako bi se požurio tok događaja, a prema uputima ovog vođstva.

Član 3.
Vođstvo hrvatske ustaške organizacije obavezuje se da će potpomagati i učestvovati u svim materijalnim izdacima, demonstracijama, manifestacijama i raznim štrajkovnim akcijama, koje provode komunističke formacije.

Vođstvo komunističke partije smatra hrvatsku ustašku organizaciju kao važnog faktora i kao pomagača u uništenju postojećeg stanja, u postizanju ustaških ideala obećava svoju pomoć.

Vođstvo ovih partija obavezuje se da će između sebe izbegavati sve nesuglasice i raspre, na primer: putem javnih proglasa, privatnih razgovora itd. te da će se obostrano, bezuslovno potpomagati u slučajevima demonstracija, revolucija ili rata, a osobito što se tiče uništenja svega onog što je srpsko i pravoslavno, kao što je naglašeno u tački 2. ovog Sporazuma“. (Ovaj dokument se čuva u Arhivu vojno-istorijskog instituta, Nedićeva građa, K. 1. F. 1. D9-9a).

Komunistička partija Jugoslavije nije bila samo ideološka i politička već je bila i svojevrsna teroristička organizacija. Komunisti nisu čekali da se rasplamsa ratni požar da bi krenuli u ostvarivanje svojih krvavih ciljeva već su i u mirnim vremenima organizovali saboterske i terorističke akcije (kao, na primer, kada je muslimanski komunista Alija Alijagić sa Rodoljubom Čolakovićem i grupom terorista Komunističke partije u Delnicama ubio srbskog ministra Milorada Draškovića).

No, Drugi svetski rat je predstavljao idealnu priliku da komunisti izađu iz ilegale i krenu u svoj demonski pohod. Na njihovom putu je sve trebalo da bude pregaženo. Ideologija i interes revolucije je svakom komunisti nametao imperativ uklanjanja svega onoga što je bilo protiv njih. Jedina „svetinja“ im je bila revolucija, koja je po cenu ubistava najrođenijih i najbližih morala biti izvedena. O komunističkim zločinima nad nedužnim srbskim stanovništvom će se tek pisati i oni će po monstruoznosti biti uz ustaške zločine u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj.

Kao što se iz ugovora, koji su potpisali Mile Budak i Moša Pijade, da videti, jedan od glavnih ciljeva ustaša i komunista je bio vezan za uništenje Srbstva i Pravoslavlja. I ustaše i komunisti su se još u prvim danima rata u Jugoslaviji ustremili na Srbsku Crkvu kao duhovni stožer Srbstva tako što su najpre ubijali srbske vladike i sveštenike.

Srbska Crkva je bila raspeta na krstu. U zloglasnoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj su ubijeni episkop banjalučki Platon (Jovanović), mitropolit dabro-bosanski Petar (Zimonjić), episkop gornjokarlovački Sava (Trlajić), a od posledica ustaške torture su umrli mitropolit zagrebački Dositej (Vasić) i episkop zahumsko-hercegovački Nikolaj (Jokanović). Pored petorice arhijereja Srbske Crkve, u NDH je stradalo preko 200 pravoslavnih sveštenika.

Srbska Crkva nije bila pošteđena od nijedne strane vojske koja se nalazila na teritoriji slomljene Kraljevine Jugoslavije. U arhivu Svetoga Arhijerejskog Sinoda SPC se nalaze podaci za preko par stotina sveštenomonaha i sveštenika koji su stradali u toku Drugog svetskog rata i neposredno posle njega.
Komunisti su najviše odgovorni za zločinačka ubistva srbskih sveštenika. Prema podacima kojima mi raspolažemo, komunisti su pobili preko tri stotine srbskih sveštenika. Oni se, dakle, prema broju ubijenih pravoslavnih sveštenika ne mogu meriti sa nijednom vojskom koja se nalazila na području Jugoslavije od 1941 – 1945. godine.

Istražujući ratnu štampu naišli smo na monstruozne zločine koje su, u skoro svim slučajevima, pratili komunističko veselje i pesma. Komunistički zločinci se nisu libili da pevaju i igraju oko svojih žrtava, koje su izdisale od muka na koje su ih bezbožni krvnici stavljali. Komunisti su se posebno dokazivali u mučenju i ubijanju srbskih sveštenika, a svoju mržnju su utisnuli i u pesme koje su u tom vremenu pevali. Crnim slovima su ostali zapisani stihovi: „Nosim kapu sa tri roga i borim se protiv Boga“, „Mi smo protiv Boga i vladara, protiv Crkve i oltara“, „Ustaj seljo, ustaj rode, da te branim od gospode, od popova mantijaša i ostalih zelenaša“ itd.

Teško je danas utvrditi broj komunističkih žrtava u godinama rata i neposredno posle njega. Strani istoričari, koji su iz zapadnih zemalja mogli slobodnije da pišu (ali nisu imali kompletan uvid u sve podatke), ostavili su kakva takva pisana pisana svedočanstava o partizanskim zločinima u 1944. i 1945. godini. Tako, na primer, grof Nikolaj Tolstoj u svojoj knjizi „Ministar i masakri“ piše da su partizani u toku 1944. i 1945. godine pobili preko 350.000 ljudi, a Englez Majkl Lis u svojoj knjizi „Silovanje Srbije“(koja je nedavno objavljena i na našem jeziku) navodi brojku od 250.000 ubijenih Srba u pomenutom periodu. Na žalost, broj partizanskih žrtava u prve tri godine rata još uvek nije utvrđen.

Važno je naglasiti da se komunistički zločini nad srbskim narodom i sveštenstvom po svojoj monstruoznosti ne mogu meriti sa ustaškim zločinima za koje se smatralo da su najstravičniji.

Ratna štampa je zabeležila, a narod je u predanju krišom sačuvao sećanje na metode kojima su se partizani služili prilikom mučenja i ubistava Srba. Uglavnom su praktikovali sledeće:

1. streljanje u potiljak
2. čerečenje
3. sečenje na parče
4. rastrzanje trkom kola
5. vađenje očiju i teranje mučenika da jedu sopstvene izvađene oči
6. pečenje usijanim gvožđem
7. stavljanje ruku i nogu mučenika u ključalu vodu
8. testerisanje živih ljudi
9. nabijanje na kolac
10. kastriranje muškaraca
11. zakopavanje živih ljudi u zemlju
12. bacanje živih ljudi u jame
13. ubistva maljem

Partizani su najviše uživali kada su mučili i ubijali srbske sveštenike i monahe. O komunističkom MAGNUM CRIMENU za vreme i neposredno posle Drugog svetskog rata će se još dugo govoriti i pisati, ali sigurni smo da je poluvekovni period vladavine jugoslovenskih komunista najkrvaviji period istorije srbskog naroda.
Zbog svega toga, a pre svega zbog mučeništva naših Sveštenomučenika i njihove vere u Boga Živoga nismo imali hrabrosti da komentarišemo potresna svedočanstva koja slede.

Autor – Velibor V. Džomić

(Rastko.rs)

Izvor: VIDOVDAN

Vezane vijesti:

Komunistički teror i zločini: Načini stradanja sveštenika Srpske Pravoslavne Crkve

Umetnost i crveni teror: Irinej Ćirić (1884-1955) ili …

Streljanja nedužnih | Jadovno 1941.

Zločin bez kazne: Komunisti 1944. u Pančevu streljali 72 …

Srpski liberalni savet: Krvništvo komunističkih ubica …

Krvništvo komunističkih ubica: Oca streljao, pa majci …

Zločini u Foči i okolini 1945. | Jadovno 1941.