Srbi u Hrvatskoj: Trasiranje etnocida

Srpska imovina, podrazumijevajući i cjelokupnu kulturnu i duhovnu baštinu, je opljačkana, oštećena ili potpuno uništena….Hrvatski etnocid nad Srbima je realizovan, ali ne i okončan. Apsurd je u tome što će, najvjerovatnije, Hrvatska odmah po ovogodišnjem popisu stanovništva, koji će pokazati da su Hrvati riješili „srpsko pitanje“ za sva vremena, potpisati pristupni sporazum sa EU

Ono što nije pošlo za rukom Anti Paveliću za vrijeme NDH, od 1941. do 1945. godine, ostvario je Franjo Tuđman u vremenu 1990. do 1995. godine u RH. U tome mu je pomogla Međunarodna zajednica, ali i Srbi sa prostora prethodne Jugoslavije svojim nejedinstvom u najkritičnijim momentima svoje istorije.

Pavelićevu formulu za uništenje Srba „jednu trećinu pobiti, jednu trećinu protjerati i jednu trećinu prekrstiti u katoličku vjeru“, Tuđman je modifikovao (ne namjerno) tako što je oko dve trećine protjerao, nešto više od jedan odsto pobio, a one što su ostali ili se vratili prekrstio.

Srpska imovina, podrazumijevajući i cjelokupnu kulturnu i duhovnu baštinu, je opljačkana, oštećena ili potpuno uništena. U Hrvatskoj se primjenjuje niz diskriminacionih zakona prema Srbima, koji im otežavaju ili onemogućavaju povraćaj imovine, ostvarenje stečenih prava, pravo glasa, povratak na ognjišta, sahranjivanje mrtvih, upotrebu pisma, ispovjedanje vjere…, i koji ih svrstavaju u građane „drugog reda“.

Tuđmanov režim je Srbe, od konstitutivnog naroda, sveo na minornu, obespravljenu, proganjanu i uplašenu manjinu.

Hrvatska je država u kojoj je najveći grijeh biti Srbin.

Hrvatski etnocid nad Srbima je realizovan, ali ne i okončan.

KRAJ KRAJINE

Dana 12. novembra 1995. godine potpisan je Sporazum o sremsko-baranjskoj oblasti u Zagrebu i Erdutu. Sporazumom su određena pravila za prelazni period od 12 mjeseci, koji može da se produži najviše za još jedan period istog trajanja. Rezolucijom Savjeta bezbjednosti 1037 od 22. novembra 1995. godine, potvrđeno je da su „teritorije Istočne Slavonije, Baranje i Zapadnog Srema poznate pod nazivom ‘sektor istok’, sastavni dio RH“. Istog dana usvojena je Rezolucija Savjeta bezbjednosti UN-a kojom se suspenduju sankcije protiv SRJ.

Bio je to plod Mirovnog sporazuma koji su 21. novembra u Dejtonu potpisali Slobodan Milošević, Franjo Tuđman i Alija Izetbegović o ustavnom uređenju BiH i teritorijalnom razgraničenju Republike Srpske i Muslimansko-hrvatske federacije. Bio je to i kraj Krajine.

U januaru 1998. godine, po prestanku misije UNTAES-a, hrvatska vlast preuzima potpunu kontrolu nad SBO. Prema podacima ZVO, od početka 1996. do kraja 1998. godine, SBO je, od ukupno 128.316 stanovnika, napustilo 77.316 lica srpske nacionalnosti. Prema istim izvorima, u avgustu 1999. godine, u ovoj oblasti živi oko 48 hiljada Srba, s tendencijom daljnjeg iseljavanja.

Srpske žrtve rata  i  poraća  na području Hrvatskei bivše RSK

Podaci u ovom prilogu odnose se na period 1990 – 1998. godine i zasnivaju se na istraživanjima Dokumentaciono-informacionog centra „Veritas“, koji od 1993. godine prikuplja dokumentaciju o stradanju Srba sa područja Hrvatske i bivše RSK u ratnom i poratnom periodu, odnosno od 1990. do 1998. godine.

Atomizovanost i nedostatak sopstvene državne administracije uveliko otežavaju prikupljanje i sređivanje podataka o srpskim žrtvama na navedenom području u posljednjem ratu.

Podaci u ovom prilogu prikazuju stanje „Veritas-ovih“ istraživanja srpskih žrtava na području Hrvatske i bivše RSK (UNPA), od 1990. do 1998. godine, na dan 31.12.2010. godine.

Metode

U prikupljanju podataka o poginulim i nestalim Srbima, koristeći sve poznate metode i uzimajući u obzir sve raspoložive dokaze, kao što su: informacije od porodice, informacije iz medija, izvještaji nevladinih, vladinih i međunarodnih organizacija, izvještaji vojnih jedinica međunarodnih mirovnih snaga, memoarska građa, sudski postupci, intervjui svjedoka, posjete mjestima egzekucija i ukopa žrtava, provjera spiskova nestalih sa popisima stanovništva/izbjeglica, objavljivanje spiskova i informacija o nestalima u medijima, „Veritas“ je sačinio svoje evidencije o poginulim i nestalim Srbima.

Spisak sadrži imena poginulih/nestalih Srba sa područja Hrvatske i bivše Republike Srpske Krajine koji su poginuli i nestali u periodu od 1990. do 1998. godine u ratu i poraću na području Hrvatske, uključujući i bivšu RSK, odnosno UNPA (UNPA-područja pod zaštitom UN-a) i na teritoriji Bosne i Hercegovine (u sukobima sa HV, HVO i ABiH u graničnom pojasu ili u aviogranatiranju izbjegličkih kolona).

Osnovni kriterijumi

po kojima su žrtve stavljane na „Veritas-ov“ spisak su:

a) da su živjele ili ratovale na području RH i RSK:

b) da su stradale ili nestale u ratu ili poraću na području RH ili RSK, ili u izbjegličkim kolonama, odnosno u hrvatskim i muslimanskim logorima, zatvorima ili kampovima i

c) da je izvjesno ili vrlo vjerovatno da je njihova smrt/nestanak u uzročno posljedičnoj vezi sa ratom i ratnim dešavanjima od 1990. do 1998. godine.

Kategorizacija žrtava

Ako je porodica potvrdila identifikaciju (klasičnu ili po DNK) i preuzela posmrtne ostatke, odnosno saglasila se da posmrtni ostaci i dalje ostanu na mjestu primarnog ukopa, lice se svrstava među „poginule/sahranjene“.

U svim drugim slučajevima, bez obzira na informacije, o pogibiji lice je svrstano među nestale.

Po ovom kriteriju „Veritas“ (interno) nestale vodi u tri grupe:

a) nestao – lice za koje ne postoji informacija ni da je živ ni da je mrtav;

b) nestao/poginuo – lice  za koje postoji informacija o pogibiji, ali ne i o mjestu ukopa posmrtnih ostataka;

c) nestao/pokopan – lice za koje postoji informacija i o pogibiji i o mjestu ukopa, ali porodici nisu predani posmrtni ostaci.

Poginuli i nestali Srbi po „Veritas-ovoj“ evidenciji

„Veritas“ je na osnovu navedenih kriterijuma, do 31.12.2010. godine, verifikovao 6.837 poginula i nestala lica.

Od ukupnog broja poginulih i nestalih do sada je sahranjeno 4.720 lice (porodice potvrdile identifikaciju, preuzele i sahranile posmrtne ostatke), dok se 2.117 lica još vodi u kategoriji nestalih (po grupama: nestao = 1.106; nestao/poginuo = 475; nestao/pokopan = 536 lice).

S obzirom na proteklo vreme, od prestanka ratnih dejstava, mala je vjerovatnoća da je neko sa spiska nestalih među živima, tako da i nestali poprimaju značenje poginuli.

Poginuli

Prema evidencijama „Veritas-a“ (stanje na dan 31.12.2010. godine) u posljednjem ratu i poraću (1990-1998. godine), na području Hrvatske i bivše RSK, poginulo je najmanje 4.720 lica (69odsto od ukupnog broja poginulih i nestalih).

Prema spolu: muškaraca 4.291 (91odsto), žena 429 (devet odsto).

Prema dobi: poginulih lica bilo je 42 mlađih od 18 godina (jedan odsto); 3.642 lice starosne dobi u rasponu od 18 do 60 godina (77odsto); dok je 637 lica bilo starije od 60 godina (13odsto); dob je nepoznata za 399 poginulih lica (devet odsto).

Prema statusu: poginula su 1.081 civila (23odsto); 3.469 vojnika (73odsto) i 170 milicionera  (četiri odsto).

Po godinama pogibije: tri lica su poginula 1990. godine; 1.857 lica su poginula 1991. godine (39odsto); 775 lica su poginula 1992. godine (16odsto); 756 lica su poginula 1993. godine (16odsto); 236 lica su poginula 1994. godine (pet odsto); 1.064 lica su poginula 1995. godine (23odsto); 17 lica je poginulo 1996. godine; petoro je poginulo 1997. godine i sedmoro je poginulo 1998. godine.

Po regijama pogibije: 658 lica je poginulo na Baniji; 866 lica je poginulo u Istočnoj Slavoniji; 736 lica je poginulo u Lici; 337 lica je poginulo na Kordunu; 1.311 lica je poginulo u Sjevernoj Dalmaciji; 499 lica je poginulo u Zapadnoj Slavoniji; 50 lica je poginulo u unutrašnjosti Hrvatske, dok je 263 lica poginulo na području BiH

Poginuli su uglavnom srpske nacionalnosti (jedan manji broj drugih nacionalnosti, a živjeli su ili ratovali sa Srbima u RSK).

NestaliTrenutno se (31.12.2010. godine) na „Veritas-ovoj“ listi nestalih vodi 2.117 lica (31odsto od ukupnog broja poginulih i nestalih).

Po spolu: muškarci čine 1.550 (73odsto); a žene 567 (27odsto).

Prema statusu: još je nepoznata sudbina 1.414 civila (67odsto); 685 vojnika (32odsto) i 18 milicionera (jedan odsto).

Prema dobi: u kategoriji do 18 godina nestalima se vodi još 17 lica; u kategoriji između 18 i 60 je 1.164 nestalo lice (55odsto); a 60 i više godina u trenutku nestanka imalo je 806 lica (38odsto); dok je dob nepoznata za 130 lica (šest odsto).

Po godinama nestanka: 686 lica nestalo je 1991. godine (32odsto); 106 lica nestalo je 1992. godine (pet odsto); 36 lica nestalo je 1993. godine; osmoro je nestalo 1994. godine; 1.253 lica nestalo je 1995. godine (60odsto); 22 lica je nestalo 1996. godine; šestoro je nestalo 1997. godine.

Po regijama nestanka: 489 lica je nestalo na Baniji; 145 lica je nestalo u Istočnoj Slavoniji; 386 lica je nestalo u Lici; 131 lica je nestalo na Kordunu; 276 lica je nestalo u Sjevernoj Dalmaciji; 576 lica je nestalo u Zapadnoj Slavoniji; 53 lica je nestalo u unutrašnjosti Hrvatske, dok je 61 lica nestalo na području BiH.

I nestali su uglavnom srpske nacionalnosti (jedan manji broj drugih nacionalnosti, a živjeli su ili ratovali sa Srbima u RSK).

Ukupno

Iz gornjih podataka proizilazi da je na srpskoj strani u ratu i poraću na teritoriji RH i bivše RSK ukupno poginulo i nestalo 6.837 lica;

Po spolu: muškaraca 5.841 (85odsto); žena 996 (15odsto);

Prema statusu: vojnika 4.154 (61odsto); civila 2.495 (37odsto) i milicionera 188 (tri odsto)

Prema dobi: do 18 godina 59 (jedan odsto); između 18 i 60 godina 4.806 (70odsto); preko 60 godina 1.443 (21odsto); dob nepoznata za 529 (osam odsto).

Prema godinama pogibije/nestanka: 1990 = troje; 1991 = 2.543 (37odsto); 1992 = 881 (13odsto); 1993 = 792 (12odsto); 1994 = 244 (četiri odsto); 1995 = 2.317 (34odsto); 1996 = 39 (jedan odsto); 1997 = 11; 1998 = sedmoro.

Po regijama: Banija = 1.147 (17odsto); Istočna Slavonija = 1.011 (15odsto); Lika = 1.122 (16odsto); Kordun = 468 (sedam odsto); Sjeverna Dalmacija = 1.587 (23odsto); Zapadna Slavonija = 1.075 (16odsto); Hrvatska = 103 (dva odsto) i BiH = 324 (četiri odsto).

Upoređivanjem broja žrtava sa brojem stanovnika prema podacima GŠ SVK iz juna 1993. godine (u toku rata u RSK nije vršen zvaničan popis stanovništva, a prema podacima GŠ SVK od juna 1993. godine na području RSK živjelo je ukupno 433.595 stanovnika, od toga na Baniji 82.406, Kordunu 51.000, u Lici 48.389, Sjevernoj Dalmaciji 87.000, Istočnoj Slavoniji 135.800 i u Zapadnoj Slavoniji 29.000), najviše stradalih je u Zapadnoj Slavoniji (3,7odsto), zatim Lici (2,3odsto), slijede Sjeverna Dalmacija (1,8odsto), Banija (1,4 odsto), Kordun (0,9odsto) i Istočna Slavonija (0,7odsto).

Ovi podaci ne odražavaju pravo stanje stvari, s obzirom na migracije srpskog stanovništva na području Hrvatske do ovoga popisa.

Nažalost, ovaj „Veritas-ov“ spisak poginulih i nestalih nije konačan. Trenutno se u postupku verifikacije nalazi još oko 350 lica i postoji velika vjerovatnoća da su takođe poginuli i nestali u ratnom periodu na području RH i RSK (UNPA).

Na ovom popisu se ne nalaze ni poginuli/nestali pripadnici bivše JNA koji su poginuli/nestali na području RH, ukoliko nisu rođeni ili živjeli na području Hrvatske, a takvih je 307 (95 poginulo i 212 nestalo) prema evidenciji Komisije Vlade Republike Srbije za nestala lica. Na spisku Komisije Srbije ne nalaze se ni imena onih pripadnika JNA čiji su posmrtni ostaci neposredno po pogibiji predati njihovim porodicama. „Veritas“ ne raspolaže sa podacima o poginulim licima iz ove kategorije. Prema nekim informacijama iz srpskih izvora poginulo ih je preko hiljadu.

SRPSKE ŽRTVE I POČINIOCI

Uniformisana lica kao žrtve Na srpskoj strani stradalo (poginulo/nestalo) je 4.342 uniformisanih lica (4.154 vojnika i 188 milicionera).

Stradali od neprijateljske strane – direktne žrtve     Od neprijateljske strane stradalo ih je 3.779 (87odsto), od kojih 2.216 posle stavljanja područja RSK pod zaštitu UN-a.

Od hrvatskih oružanih snaga (HV) stradalo ih je 3.511 (81odsto), od kojih je do sada utvrđeno da ih je namjerno ubijeno (posle predaje, odbacivanja oružja ili po napuštanju položaja i odlaska prema RS ili na teritoriju RS) najmanje 376; najmanje 144 ih je ubijeno artiljerijskim i avionskim granatiranjima; najmanje 68 ih je stradalo od ubačenih diverzantsko-terorističkih grupa (DTG); najmanje 124 ih je umrlo u bolnicama od posljedica ranjavanja; najmanje 153 je stradalo posle zarobljavanja, a ostali (2.643) su izgubili živote na borbenom zadatku, od kojih je 1.196 stradalo poslije 19.05.1992. godine, kada je došlo do povlačenja Jugoslovenske narodne armije (JNA) sa područja Hrvatske i RSK.

Od kada je RSK, početkom 1992. godine, stavljena pod zaštitu UN-a na borbenom zadatku (odbrani zaštićenih zona) od hrvatske strane je smrtno stradalo 1.964 uniformisana lica.

Od Hrvatskog vijeća odbrane  – vojska Državne zajednice Herceg – Bosna (HVO) stradalo ih je osmoro – šestoro na borbenom zadatku, jedno lice je ubijeno, a jedno je umrlo u bolnici od posljedica ranjavanja;

Od Armije Bosne i Hercegovine (ABiH) stradalo ih je 152 (četiri odsto), od kojih je utvrđeno da ih je 17 namjerno ubijeno; 16 je stradalo od ubačenih DTG; petoro je umrlo u bolnicama od posljedica ranjavanja, dok ih je desetoro stradalo posle zarobljavanja, a 104 na borbenom zadatku.

Za 102 (tri odsto) lica, koja su takođe stradala na neprijateljskoj stani (57 na izvršavanju borbenog zadatka; 25 posle zarobljavanja; devetoro namjernim ubistvom; 11 na još nepoznat način), do sada se sa sigurnošću nije moglo utvrditi od koje strane su stradali, s obzirom na to da su u nekim akcijama učestvovali zajedno (kombinovano) HV, HVO i ABiH.

Stradali na srpskoj strani – indirektne žrtve

Vojnici SVK i pripadnici milicije RSK stradavali su i na srpskoj strani. Takvih je ukupno 563 lica (13odsto ukupnih žrtava na srpskoj strani).

U vezi sa izvršavanjem borbenog zadatka (sopstvena minska polja, nagazne mine, nestručno rukovanje oružjem, forsiranje vodenih tokova i sl) stradala su 83 lica;

Namjernim ubistvima (vatrenim oružjem, podmetnutim eksplozivnim napravama, spaljivanjem, vješanjem i sl) u međusobnim obračunima pripadnika SVK i milicionera ili paramilitarnih jedinica i mafijaških grupa, stradala su 103 lica;

Ubistvom iz nehata (nenamjerno ubistvo od strane saborca na izvršavanju borbenog zadatka) stradalo je 50 lica;

Samoubistva (voljno oduzimanje sopstvenog života vatrenim oružjem, vješanjem, utapanjem, eksplozivnim napravama i sl) su počinila 96 lica.

U saobraćaju (prilikom odlaska na ili povratka sa položaja uključujući i vazdušni saobraćaj) život je izgubilo 77 lica;

Prirodnom smrću (smrt koja se desila u vezi sa izvršavanjem borbenog zadatka – srčani i moždani udari i sl) stradalo je 110 lica;

Umrli u bolnicama (smrt kao posljedica ranjavanja od saborca ili kao posljedica raznih oboljenja u vezi sa izvršavanjem borbenog zadatka) stradalo je 29 lica;

Pod nepoznatim uzrokom smrti na teritoriji pod srpskom kontrolom stradalo je 15 lica, koji se nalaze u evidenciji poginulih/nestalih, a o kojima nema nikakvih informacija o načinu stradanja.

Civilna lica kao žrtve

Na Srpskoj strani stradalo je ukupno 2.377 civila.

Stradali od neprijateljske strane – direktne žrtve

Od neprijateljske strane stradalo je  2.377 (96odsto) lica.

Od pripadnika hrvatske strane (vojska, policija, paramilitarne grupe i sl) stradalo je 2.230 (91odsto) lica, od toga ih je:

ubijeno (vatrenim oružjem, raznim eksplozivnim napravama, spaljivanjem, vješanjem, bacanjem u bunare i sl) 1.466 lice (60odsto), najviše 1995. godine 752 lica, u akcijama „Bljesak“ i „Oluja“; slijedi 1991. godina, kada je na ovaj način stradalo 541 lica;

granatiranjem (uključujući artiljerijsko i avio granatiranje područja RSK i izbjegličkih kolona  na području RS) život je izgubilo najmanje 104 lica (četiri odsto), najviše 1995. godine, 65 lica;

u zarobljeništvu (razni načini usmrćenja, osim samoubistava, u logorima, kampovima i zatvorima RH) život je izgubilo najmanje 267 (12odsto) lica (1991=213, 1992=32, 1995=19);

na druge načine (u saobraćajnim udesima u izbjegličkim kolonama, usljed gladi, nestašice lijekova, hladnoće i sl, od kojih su neki umrli u hrvatskim bolnicama) živote je izgubilo najmanje 17 lica; pod nepoznatim uzrokom smrti, na teritoriji pod kontrolom hrvatskih vlasti, prema „Veritas-ovoj“ evidenciji stradalo je najmanje 377 lica (13odsto). To su uglavnom civili koji se nalaze u evidenciji nestalih, a o kojima nema nikakvih informacija o načinu stradanja.

Od pripadnika ABiH stradalo je 21 (jedan odsto) civila (najviše 1995. godine kada su pripadnici V MK ABiH u akciji „Oluja“ napadali izbjegličke kolone sa Korduna i Banije, ali i ranijih godina kada su pripadnici ovog korpusa vršili upade na teritoriji RSK);

U rubrici nepoznati počinioci vodi se ukupno 90 lica (četiri odsto), najviše ih je iz 1991. godine, iz vremena početka srpsko-hrvatskog sukoba, i uglavnom se radi o nestalim licima na području pod kontrolom RH, pod još uvijek nerazjašnjenim okolnostima.

Stradali na srpskoj strani – indirektne žrtve

Među civilnim žrtvama rata na srpskoj strani evidentirano je 114 lica (četiri odsto od ukupnog broja civilnih žrtava na srpskoj strani), čija smrt je vezana za rat i ratna dešavanja, ali se njihova smrt/nestanak ne može pripisati bilo kojoj neprijateljskoj strani.

Među njima se nalaze uglavnom civilna lica koja su smrtno stradala u izbjegličkim kolonama izazvanim hrvatskim akcijama „Bljesak“ i „Oluja“, ali i u nekim ranijim događanjima (67 se vode kao umrli prirodnom smrću, četvoro je izvršilo samoubistvo, jedno lice je umrlo u bolnici, devetoro je ubijeno u međusobnim obračunima, jedno lice je ubijeno iz nehata, dvoje ih je nestalo posle hapšenja od strane pripadnika milicije RSK, šestoro ih je život izgubilo u saobraćajnim udesima,  a 24 je život izgubilo na druge načine.

ZAKLjUČAK

Direktne žrtve

Kao žrtve rata i poraća na srpskoj strani, stradalih od neprijateljske strane evidentirano je 6.159 lica (90odsto od ukupnog broja žrtava na srpskoj strani), od toga 3.779 uniformisanih lica i 2.377 civila.

Od strane hrvatskih snaga (vojska, policija, paramilitarne grupe), stradalo je 3.525 uniformisanih lica i 2.264 civila, što ukupno daje brojku od 5.789 lica (94odsto od ukupno stradalih od neprijateljske strane);

Od strane HVO stradalo je osmoro  (0,1odsto od ukupno stradalih od neprijateljske strane);

Od strane ABiH stradalo je 152 vojnika i 21 civila, ukupno 173 lica (tri odsto od ukupno stradalih od neprijateljske strane).

Od zasad neidentifikovane, odnosno kombinovane tri neprijateljske strane HV, HVO i ABiH, stradala su 103 srpska vojnika i 92 srpska civila ili ukupno 195 lica (tri odsto od ukupno stradalih od neprijateljske strane).

Indirektne žrtve     Žrtve rata na srpskoj strani koje se ne mogu pripisati direktno bilo kojoj neprijateljskoj strani – evidentirano je ukupno 677 lica (10odsto od ukupnog broja žrtava na srpskoj strani), od toga 563 uniformisana lica i 114 civila.

Učešće srpskih žrtava u ukupnoj populaciji u RH

Po popisu stanovništva iz 1991. godine u RH bilo je ukupno 4.784.265 stanovnika, od čega 3.736.356 Hrvata, 581.663 Srba i 106.041 Jugoslovena (podaci Državnog zavoda za statistiku  RH).

Upoređujući ukupne gubitke na srpskoj strani (6.792) sa učešćem srpske populacije u ukupnom broju stanovnika u RH iz 1991. godine, dolazi se do iznosa od 1,16odsto poginulih i nestalih na srpskoj strani u periodu od 1990. do 1998. godine.

Ekshumacije i identifikacije

Počev od 2001. godine, nadležne institucije u RH same ili u saradnji sa istražiteljima ICTY-a ekshumirali su 936 leševa srpskih žrtava (301 sa groblja u Kninu, 154 sa groblja u Gračacu, 27 sa groblja u Korenici, 160 sa groblja u Petrinji, 64 sa groblja u Dvoru, sve žrtve iz „Oluje“, 58 sa groblja „Žitnik“, 49 iz „Oluje“, a ostali iz ranijih godina, 28 sa groblja „Medari“, 34 sa groblja „Okučani“ i 18 leševa sa lokacije Rizvanuša, žrtve iz decembra 1991. godine iz sela Paulin Dvor, 19 sa groblja u Kukunjevcima,  te najmanje 73 leševa iz manjih ili pojedinačnih grobnica), od kojih je do 31.12.2010. godine identifikovano 547, dok se za ostale čekaju rezultati DNK-a.

„Veritas“ trenutno raspolaže sa još 673 poznata grobna mjesta srpskih žrtava na području Hrvatske, najviše iz akcija „Bljesak“ i „Oluje“, koja se uz malo dobre volje sa hrvatske strane mogu odmah ekshumirati kao što su mogli i ranijih godina.

„Veritas“ je prikupio i velik broj informacija o mogućim mjestima ukopa, pojedinačnim i masovnim, stradalih Srba u svim fazama rata, koje tek treba provjeriti na licu mjesta.

Hrvatska strana opstruira ekshumacije i identifikacije srpskih žrtava iz razloga što bi pronalaženje svih leševa srpskih žrtava pokvarilo njen „imidž“ kao „žrtve srpske agresije“ i što bi veliki broj srpskih leševa mogao u negativnom smislu uticati na ishod suđenja hrvatskim generalima pred Haškim sudom, optuženima za sudjelovanje u „udruženom zločinačkom poduhvatu čiji je zajednički cilj bio prisilno i trajno uklanjanje srpskog stanovništva iz regije Krajina“.

Srbi u popisima stanovništva u Hrvatskoj

Prema podacima Državnog zavoda za statistiku RH, na  popisu stanovništva u Hrvatskoj iz 1991. godine, od ukupno 4.784.265 stanovnika Srba je bilo 581.663 (12,2 odsto), a Jugoslovena 106.041, među kojima je,  s čime su saglasni i hrvatski demografi, bilo 60-70odsto Srba, tako da je broj Srba i po hrvatskim statističkim podacima bio veći od 600.000 hiljada.

Deset godina kasnije, na popisu stanovništva u RH iz 2001. godine, takođe prema podacima Državnog zavoda za statistiku RH, popisano je 201.000 Srba (4,5 odsto) i manje od 200 Jugoslovena (dvijestotine).

Dakle prema prostoj računici između ta dva popisa za više od 400.000 smanjen je broj Srba u Hrvatskoj. To je rezultat velikog broja izbjeglih i prognanih, koji su se raspršili po cijelom svijetu, ali i rezultat stradalih u ratu i umrlih u poraću, kao i pohrvaćivanja i pokatoličavanja u toku rata i poraća sve do današnjih dana.

Ove godine, od 01. do 28. aprila, u Hrvatskoj se sprovodi desetogodišnji popis stanovništva.

Procjene izbjeglih/prognanih Srba okupljenih oko „Veritasa“ o broju Srba u ovogodišnjem popisu stanovništva su veoma pesimistične, zasnovane na nekoliko činjenica:

Srpsko stanovništvo u Hrvatskoj koje je poslije rata 90-ih ostalo ili se vratilo iz izbjeglištva/progonstva je pretežno staračko, umiru brže od prosjeka u okruženju, koliko zbog starosti, toliko i zbog životnih (ne)uslova.

Vanjska migracija stanovništva u RH, koju od 2002. godine prati DSZ RH, pokazuje da se od 2002. do 2009. godine (za 2010. godinu podaci još nisu dostupni) iz Srbije, gdje je utočište našlo više od 300.000 hiljada Srba izbjeglih/prognanih iz RH, u Hrvatsku doselilo svega 11.218, a iz Hrvatske u Srbiju odselilo 20.683 lica. Iako se ne govori o njihovoj nacionalnosti, podrazumjeva se da su u pitanju skoro isključivo Srbi. Obeshrabruje i to što je samo u 2002. i 2003. godini broj doseljenih iz Srbije bio nešto veći od broja odseljenih u Srbiju, a od 2003. godine konstantno raste broj odseljenih u odnosu na broj doseljenih, što je kulminiralo u 2009. godini,  kada je broj odseljenih u Srbiju iznosio 4.458, u odnosu na 755 doseljenih u obratnom smjeru;

Zakonska odredba po kojoj u ukupan broj stanovništva RH neće biti uključena lica koja u RH imaju prebivalište, a u kritično vrijeme (31.03.2011. godine) su odsutne duže od jedne godine ili namjeravaju biti odsutne duže od jedne godine, a u RH ne dolaze nedjeljno. Ovakva odredba će pogoditi uglavnom Srbe koji imaju prebivalište (ličnu kartu), a žive van Hrvatske, rekao bih po cijelom svijetu,  a nisu u mogućnosti da nedjeljno navraćaju u Hrvatsku.

Upravo na osnovu iznesenih podataka i činjenica i procjenjujemo da će broj Srba u Hrvatskoj posle ovogodišnjeg popisa dostići, ako ne i prestići, plan prvog predsjednika RH F. Tuđmana iz ranih 90-ih, da će pitanje Srba u RH biti riješeno kada se njihov broj svede na tri odsto.

Apsurd je u tome što će, najvjerovatnije, Hrvatska odmah po ovogodišnjem popisu stanovništva, koji će pokazati da su Hrvati riješili „srpsko pitanje“ za sva vremena, potpisati pristupni sporazum sa EU.

Izvor: PEČAT