Rezime

Bez obzira na eventualna reagovanja na ovu knjigu, autor konstatuje jednu tragičnu či­nje­nicu da su Srbima „braća“ Hrvati naneli naj­veća zla u čitavoj istoriji srpskog naroda. U to­me Hrvati daleko, daleko nadmašuju sve druge srpske neprijatelje zajedno:

Tursku, koja je vladala srpskim zemljama blizu pet vekova, poslije poraza srpske vojske na Kosovu 1389. godine;

Austrougarsku, koja je na Berlinskom kon­gre­su 1878. godine dobila mandat da okupira srpsku Bosnu i Hercegovinu, a potom anektira 1908. godine. Ova država je 1914. godine izvršila agresiju na Srbiju i Crnu Goru, čime je otpočeo i Prvi svetski rat. U tome agresivnom napadu, Srbi su imali oko 1.250.000 žrtava, ali su taj broj žrtava premašili Hrvati u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj. U redovima austrougarske voj­ske, koja je činila masovne zločine u okupi­ra­noj Srbiji, bio je i znatan broj vojnika Hrvata;

Bugarsku, koja je 56 puta napala Srbiju bez objave rata i činila stravične zločine na oku­pi­ranoj srpskoj zemlji, ali se to ne može po­rediti sa zločinima genocida koji su činili Hrvati;

Nemačku, koja je takođe bez objave rata 6. aprila 1941. godine napala Srbiju, uništivši zgra­du Narodne biblioteke u čijem je plamenu izgo­relo oko 500.000 knjiga – čItava istorija i pa­met naroda – i ubivši u vazdušnom napadu na Beograd oko 8.000 nedužnih građana Beo­gra­da. Nemačka je držala Srbiju pod okupaci­jom od 1941. do 1944. godine. Nemci su, izme­đu ostalog ubili i veliki broj srpskih talaca, što je zločin posebne vrste nad civilima, ali se to ni izdaleka ne može meriti sa zločinima nad Srbima koje su počinili Hrvati. Mađarska, Italija, Rumunija i Albanija su činile velika zla Srbima, ali je to gotovo zanemarivo u odnosu na zla ko­ja su Srbima počinili Hrvati;

NATO i Sjedinjene Američke Države, koje su 78 dana i noći 1999. godine permanentno iz aviona i sa brodova bombardovali Srbiju i Crnu Goru, ubijali nedužne stanovnike i uništavali ma­te­ri­jalna dobra srpskog naroda i to samo za­to, što je u skladu sa međunarodnim pravom, Srbija htela da na svojoj državnoj teritoriji (Ko­sovu i Metohiji) uguši oružanu pobunu svojih stanovnika – Šiptara.

Naravno, u pozadini te agresije stoji i odlu­ka za nasilno uspostavljanje vojne baze na državnoj teritoriji Srbije – na Kosovu.

Svi ovi agresori na srpske zemlje, svojom agresijom, naneli su ogromne štete srpskom na­ro­du i time sprečavali i usporili njegov društveni i ekonomski razvoj. Ali zla koja su Hrvati po­činili Srbima, neuporedivo su veća.

Hrvati su skrivili i nepotreban ustanak Srba 1941. godine koji je bio samo reakcija na geno­cid Hrvata. Hrvati su krivi i za usmeravanje srp­skog oslobodilačkog pokreta protiv vojske Italije i Nemačke, koja se, uglavnom držala međuna­ro­dnih propisa i to samo sa ciljem da u tim su­kobima Srbi ginu, kako bi oni nesmetano mogli da uništavaju pripadnike srpskog naroda, naroči­to u svojim logorima smrti.

Hrvat, Josip Broz Tito i njegovi drugovi Hrva­ti: Andrija Hebrang, Vladimir Bakarić, Ivan Ribar i dr. ukinuli su teritorijalnu podelu Jugo­sla­vije na predratne banovine i uveli Republike, čime su stvorene sve realne pretpostavke za ra­spad Jugoslavije 1990. godine.

Hrvati su masovnim genocidom nad Srbima iz BiH izmenili etničku i versku sliku stanovnika BiH i time omogućili stvaranje zasebne republi­ke BiH u posleratnoj Jugoslaviji. Time je, zapra­vo, od srpskog naroda pravoslavne vere pode­lje­nog na tri vere stvorena zasebna republika.

Dugo bi se još mogla nabarajati zla koja su Hrvati, sticajem povoljnih istorijskih prilika, po­či­nili Srbima i to samo zato da bi na srpskoj zemlji, kako je napred opisano i srpskoj nevinoj krvi, stvorili svoju državu.

Bilo bi nepravedno ako bismo u svemu ovo­me izostavili i srpsku stranu. Tu je najprije gre­ška srpskog oslobodilačkog pokreta koga je pre­dvodio u Srbiji Draža Mihailović. Kada se taj pokret u Srbiji privremeno pasivizirao zbog re­presije koju su primenjivali Nemci, predsednik srpske ratne vlade general Nedić, predložio je Mihailoviću da svoje snage iz Srbije prebaci na teritoriju Nezavisne Države Hrvatske i tamo za­je­dno sa srpskim snagama spreči Hrvate u vrše­nju genocida. Mihailović taj predlog nije prihva­tio.

Srpske ustaničke snage na prostorima Ne­za­vi­sne Države Hrvatske nisu imale dovoljno stru­čnih, političkih i vojnih kadrova, pa su na­go­vo­rene od hrvatskih nacional-komunista da napadnu Italijane i Nemce, što je bila fatalna gre­ška. Umesto da svoje skromne snage (glavna vojska je bila oterana u zarobljeništvo) usmere na spasavanje ugroženog srpskog stanovništva, ustanici su trošili svoje snage u nepotrebnom i ne­korisnom ratu, umesto da spasavaju svoj na­rod.

Srpski politički kadrovi koji su predstavljali većinski narod u Jugoslaviji, priklonili su se hrvat­skim nacional-komunistima koje je predvo­dio Josip Broz Tito i ništa ozbiljno nisu predu­zeli da se poslije rata ustanovi bar približan broj srpskih žrtava. Oni čak nisu ništa preduzeli da se sačuvaju građevinski tragovi bar logora Jase­no­vac – da se konzerviraju. Nisu ništa uradili da se urede grobne površine masovnih grobnica u Donjoj Gradini, kao delu jasenovačkog logora. Razlog za to treba tražiti u komunističkoj ideo­lo­giji u kojoj je primat dat radničkoj „klasi“, a ne naciji. Komunisti su internacionalne, a ne na­cionalne orijentacije. Ipak, pošto ratni zločini ne zastarevaju, ovim srpskim komunistima može se i posmrtno suditi za nemar i skrivanje zločina ge­nocida.

Najgore je to što političko i stručno ruko­vod­stvo Srbije i Crne Gore, koje je predstavljalo smanjenu Jugoslaviju, nije ništa pre­­duzelo posli­je raspada Jugoslavije da Republika Hrvatska, kao pravna naslednica Nezavisne Države Hrvat­ske, obešteti bar one srpske žrtve koje su vlasti Nezavisne Države Hrvatske proterale u Srbiju to­­kom Drugog svetskog rata i zadržale njihovu ce­lokupnu imovinu, uključujući fabrike, banke, trgovine, kuće, zemljišta i drugo. Ova prognana srpska populacija broji se na stotine hiljada.

Ni poslije više od pola veka, Skupština Srbi­je nije utvrdila državni status nacističke Ne­za­vi­sne Države Hrvatske. Ništa ozbiljno nije pre­duzeto da se prouči arhivska građa u kojoj se koliko-toliko nalazi dokumentacija o zločini­ma u Hrvatskoj i da se o tome obavesti svetska javnost. I arhiva koja postoji prepuštena je pro­padanju i manipulaciji. Tako je predsjednik Vla­de Republike Srpske, Milorad Dodik, potpisao 27. oktobra 2000. godine ugovor u predaji do­ku­menta­cije Spomen-područja Jasenovac Muze­ju holokausta u Vašingtonu koji je odbio da pri­ka­že izložbu o Jasenovcu i ugovorio da građu vra­ti Republici Hrvatskoj. Ovom građom trebalo je dokazati pravo na obeštećenje srpskih i rom­skih žrtava.

Ovakav postupak predsednika Vlade Repu­bli­ke Srpske ima karakter krivičnog dela.

Ni veliki Muzej holokausta „Jad Vašem“ u Jerusalimu, sledeći postupak Muzeja holokausta u Vašingtonu, nije prihvatio prikazivanje izložbe o zločinima Hrvata u Jasenovcu.

Ovom se previše ne treba čuditi ako se zna da je u najužem centru Beograda, izložbene prostorije Muzeja žrtava genocida na Trgu Ni­ko­le Pašića 11, direktor Muzeja istorije Jugosla­vije Ranko Bugarćić, odobrio dana 23. maja 2000. godine prostorije Muzeja i izbacio izložbu Koncentracioni logor Jasenovac 1941-1945. go­dine.

Prvi opštinski sud u Beogradu poslije šest meseci odbija tužbu Muzeja žrtava za ometanje poseda!?

Jevrejske organizacije su uspele da dobiju mi­lijarde dolara odštete za žrtve holokausta. Sa­da potražuju od Austrije oko 18 milijardi dolara. Srpske i romske žrtve genocida nisu dobile ništa. Jevrejski zatočenici logora smrti Jasenovac pri­ma­ju odštetu od Republike Hrvatske, a srpske i rom­ske ne primaju ništa. To je i razumljivo ka­da sa strane Savezne Republike Jugoslavije, Re­pu­bli­ke Srpske, Republike Srbije i Republike Crne Gore, nije podnet nikakav zahtev Republi­ci Hrvatskoj koji bi se odnosio na obeštećenje žrtava genocida u Drugom svetskom ratu.

(Podatak uzet iz knjige dr MIlana Bulajića „Jasenovac na sudu“).

Možda za ovakav stav prema žrtvama srp­skog naroda u Hrvatskoj, u prvom redu Repu­blike Srbije, treba tražiti u tajnim dogovorima hrvatskog predsednika Franje Tuđmana i srbijan­skog Slobodana Miloševića. Nešto o tome nago­ve­štava i tekst objavljen u „Ekspres“ 11. i 12. januara 2003. godine pod naslovom: „Oluja“ do­go­vorena u Beogradu“. Evo toga teksta:

„Mada su Srbi proterani iz Hrvatske oduvek tvrdili da su operacije „Bljesak“ i „Oluja“ dogo­vo­rene, osim sa velikim silama, i sa zvaničnim Beogradom, odnosno sa Slobodanom Miloševi­ćem, u samoj Hrvatskoj se proteklih meseci po­čelo govoriti o „najuspješnijoj akciji u povijesti domovine“ na drugi način. 

Iz nezvaničnih izvora se moglo saznati da je Franjo Tuđman svojevremeno potrošio na lo­bi­ra­nje skoro dve milijarde dolara i privremeno ispraznio državnu kasu kako bi dobio blagoslov za „čišćenje“ Hrvatske od onih koji odlučuju šta je u svetskoj politici ispravno, ali i od Sloboda­na Miloševića. Hrvatska je privremeno ostala bez državnih deviznih rezervi, a veliki dio kola­ča pripao je i Slobodanu Miloševiću, jer je Tu­đman smatrao da sve lobiste treba platiti.

Da li namerno ili možda nesmotreno, di­plomati zemalja koje odlučuju šta je ispravno u svetskoj politici, potvrdili su, mada neupućeni u tačne cifre, da je dobar dio deviza iz Tuđmano­vog upada u državnu kasu, stvarno završio – kod Miloševića.

Niko doduše nije utvrdio koliko su lobisti potrošili državnih para. Međutim, Ivan Zvonimir Čičak, nekadašnji predsednik Hrvatskog Helsin­škog odbora kaže da nema dokaza za ovu fi­nan­sijsku transakciju, ali je za „Ekspres“ potvrdio da je „Oluja“ dogovorena u Beogradu i da mu je to rekao sam Hrvoje Šarinić, nekadašnji šef Tu­đmanovog kabineta.

Dva dana uoči „Oluje“ Šarinić je bio u Be­ogradu i sa Slobodanom Miloševićem dogovorio sve detalje – kaže Čičak.

Nema nikakve sumnje da je Slobodan Mi­lo­šević bio upoznat sa planovima hrvatske „vo­jno-redarstvene akcije“ poznate kao „Oluja“. Ma­da Hrvoje Šarinić, dugogodišnji Tuđmanov šef kabineta, u svojoj knjizi dnevničkih beleški „Svi moji tajni razgovori sa Miloševićem“ nigde decidirano ne navodi da je četiri dana pred „Oluju“, dakle 1. augusta 1995. godine posetio po Tuđmanovom nalogu Miloševića i tom pri­likom ga detaljno upoznao sa hrvatskim plano­vi­ma „oslobođenja Kninske Krajine“, mnogi de­ta­lji govore o toj tvrdnji. Naime, već 12. avgu­sta, svega sedam dana nakon „Oluje“, Milošević se ponovo tajno sastao sa Šarinićem. O tome je Šarinić zapisao: „Na Surčin sam stigao 12. avgu­sta 1995. godine oko 14 i 30. Dočekao me Goran Milinović i obavijestio da će se sastanak održati na Homoljskim planinama, u Miloševi­će­vom ljetnjikovcu. Sa Miloševićem sam, kao i obično, razgovarao u četiri oka, ali ni jednom ri­ječju nije spominjao „Oluju“ …“, zapisao je Šarinić u svom dnevniku.

Za prethodnu „vojno-redarstvenu akciju“ ši­fro­vanu kao „Bljesak“, Milošević po svemu su­deći nije znao. Tri dana posle operacije Šarinić je bio sa Miloševićem u Beogradu, ali o tome nije bilo ni reči. Već sutradan 3. maja 1995. godine Slobo je, besan, nazvao Šarinića: „Hrvo­je, pa šta je, bre, ovo? U šta smo potrošili toliko časova i časova razgovora?“

Kada su dva meseca kasnije počele pripre­me za „Oluju“, Tuđman je rešio da smiri svog prijatelja Slobu, pa je poslao Šarinića da objasni Miloševiću sledeću „vojno-redarstvenu akciju“. Na­vo­dno, Milošević nije imao ozbiljnih prime­dbi, sem što je insistirao da bude, ako je ikako moguće „što manje žrtava“. Posledice su pozna­te.

General Martin Špegelj, svojevremeno Tu­đmanov ministar odbrane, takođe tvrdi da su sve vreme rata Milošević i Tuđman bili u bli­skim kontaktima i da ništa nije preduzimano bez prethodnog dogovora „ratnih prijatelja“ koji su se u strogoj tajnosti više puta sastali u Kara­đorđevu, Tikvešu, Dobanovcima… Uz vruću pra­se­tinu i srneći gulaš krojila se sudbina naro­da.

Šarinić se ponovo, tajno, susreo sa Miloše­vi­ćem 20. septembra 1995. godine na Dedinju. Rezimirana je prošlost, utvrđivana budućnost, a onda je Milošević rekao: „Obećavam ti najveće srpsko odlikovanje kada se ova ludost završi…“

(Tekst su potpisali Lijana Avdić-Korolija i Davor Soha).

U obimnom rečniku „Veliki leksikon stranih reči i izraza“ čiji je sastavljač Radomir Jovanović sa grupom saradnika, a koji je izašao 2006, u odrednici „koncentracioni logor„, na strani 691. piše:

„Mesto u kojem se interniraju civilni zaro­blje­nici i trupe koje su prešle na neko neutralno zemljšte, sabiralište političkih protivnika za vre­me mira, spoljnopolitičke zategnutosti u toku ra­ta, osnivanje logora u savremenom smislu poče­lo je krajem XIX veka, a procvat te prakse u naj­gorem obliku imamo tokom Drugog svetskog rata, gde su fašisti sistematski eliminisali milione ljudi sa osnovnim razlogom menjanja demograf­ske strukture određenih područja (pored velikih logora u Nemačkoj: Dahau, Revensbrik i Bu­hen­vald, i sve okolne zemlje su bile uključene u rešavanje viška nepoželjnog stanovništva: Aušvic u Poljskoj, Terezin u Češkoj, Nacvajld u Fran­cuskoj, Jasenovac u Jugoslaviji…“

Na stranu ova široka i, reklo bi se, ne­­pre­­cizna formulacija, ali ono što zbunjuje je­ste to da autori ove i naučne i stručne knjige, ili ne zna­ju, ili neće da znaju, da se logor Jaseno­vac geografski nalazi na teritoriji Hrvatske. To što je nekada Hrvatska bila federalna jedinica u Ju­goslaviji, ne znači da je i logor smrti Jaseno­vac i jugoslovensko odredište. Očigledno su ovim hte­­li da isprljaju Jugoslaviju kojoj, bez obzi­ra na nje­ne mane, hrvatski logor smrti Jase­no­vac ne pri­­pada. Čemu se onda čuditi srpskim vladama, a posebno Slobodanu Miloševiću koji je bio i ostao, kako je sam za sebe rekao „ko­mu­nista po ubeđenju“?

Srpska pravoslavna crkva, ma koliko god je na­stojala da kroz burnu srpsku istoriju sačuva srp­sko nacionalno biće, u svojoj osnovnoj po­stavci je grešila. Naime, smatrala je i smatra, da Srbin može da bude samo pravoslavne vere. Sve one Srbe koji su, sticajem različitih istorijskih oko­l­nosti, prelazili na drugu veru, brisala je iz srp­skog naroda, što je bilo sasvim pogrešno. Ovo utoliko pre, što je nacija primarna, a vera može da bude i stvar izbora pojedinca. Tako su, ne samo Srpska pravoslavna crkva, već i srpski narod, izgubili više od polovine svoje populacije u BiH, pre svega one koja je prešla na katoličku veru i islam.

Krupna greška, ne samo Srpske pravoslavne crkve, već i srpske države je i odbacivanje Bu­nje­vaca i Šokaca kao pripadnika srpskog naroda koji u velikom broju žive i na teritoriji Republi­ke Srbije. To je samo zato što su nekada, ne ta­ko davno, prešli na katoličku veru. Pogrešno ih je smatrati Hrvatima, gde oni istorijski ne pripa­daju.

U vreme ozbiljnog pada nataliteta u srp­skom stanovništvu pod hitno je nužno da Srpska pravoslavna crkva promeni svoj stav prema Srbi­ma druge veroispovesti, a srpske države ozbiljno porade na slozi i jedinstvu ukupnog srpskog na­roda, bez obzira na njegovu versku pripadnost.

<Ilija Ivanović                                                          Sadržaj                                                                         Recenzije>