Proustaški elementi „europske“ Hrvatske

Zamislimo Njemačku danas, u kojoj katolički ili protestantski sveštenici svake godine služe mise zadušnice za vodeće nacističke funkcionere poput Hitlera, Gebelsa ili Himlera. Njemačku, u kojoj srednjoškolci uče da je Treći Rajh bio odraz vijekovne težnje njemačkog naroda za slobodom i nezavisnom državom, a Aušvic, Dahau i Mathauzen tek uzgredni incidenti na tom putu, naknadno preuveličani od strane cionističke propagande.

Zamislimo Berlin, Drezden, Keln i druge njemačke gradove u kojima na svakom koraku možemo pronaći svježe grafite sa kukastim krstom i natpisima „Heil Hitler“ ili „Juden auf Wiedersehen“. Ili navijače na njemačkim stadionima koji u glas skandiraju slične nacističke parole. Pokušajmo zamisliti i to da u aktuelnoj njemačkoj vladi sjedi ministar, istoričar po struci, poznat kao otvoreni simpatizer nacističkog pokreta i autor tekstova u kojima to eklatantno dokazuje.

Ukoliko uopšte, u kontekstu današnje Njemačke, uspijemo zamisliti neke od gore navedenih imaginacija, istog trena ćemo ih odbaciti,uz komentar da nijedna od njih ne izgleda ni približno moguća u stvarnosti. Međutim, ono što je na jednom podneblju nerealno i na granici nezamislivog, na drugom je realnost i svakodnevnica.

Suprotno očekivanjima da će se ulaskom u Evropsku uniju, Hrvatska pacifikovati i konačno obračunati sa proustaškim elementima u društvu, stvari su otišle u potpuno suprotnom smjeru. Brojni su zagovornici teze da su evrointegracije i ispunjavanje obaveza u oblasti ljudskih prava na putu ka Evropskoj uniji, samo privremeno utišali neoustaške i antisrpske glasove, koji su potom, nakon postizanja punopravnog članstva, masovno i u različitim oblicima izašli na površinu. Bilo kroz plansko i kontinuirano razbijanje dvojezičnih tabli u Vukovaru, zastrašivanje malobrojnih srpskih povratnika, svakodnevnu upotrebu ustaških parola i pozdrava na javnim skupovima ili sve glasniju relativizaciju zločinačkog karaktera tzv. „Nezavisne Države Hrvatske“ i poricanje ustaškog genocida nad Srbima, ali i drugim narodima u Drugom svjetskom ratu.

Posebno zabrinjavajući u ovom kontekstu jeste porast popularnosti ekstremne desnice kod mladih u Hrvatskoj. Međutim, šta drugo očekivati od mladog čovjeka koga zagrebački voditelj sa malih ekrana poziva na oprez kada prolazi Cvjetnim trgom pored pravoslavne crkve kako ne bi „neki od četničkih vikara istrčao iz Crkve i u maniru svojih najboljih klanja izveo svoj krvavi pir na zagrebačkom trgu“. Ili, šta očekivati od jednog školarca kome povijesne knjige naširoko govore o mučeničkom Blajburgu i veličanstvenoj Oluji, ali ne i o logorima za srpsku čeljad u NDH, monstruoznom ustaškom izumu, ili najvećem etničkom čišćenju u Evropi nakon Drugog svjetskog rata. Uostalom, šta uopšte očekivati od države, u kojoj je ministar kulture nadaleko poznat kao poštovalac ustaškog pokreta, koji u svojim tekstovima pripadnike tog zloglasnog pokreta naziva „herojima“, „šehidima“ i „mučenicima“.

Vratimo se na početak ove priče. Zašto je u Njemačkoj gotovo nezamislivo ono što je u Hrvatskoj, nakon sticanja samostalnosti do danas, postalo normalno i svakodnevno? Zato što je Njemačka, za razliku od Hrvatske, prošla kroz proces denacifikacije, kleknula pred svoje žrtve, bukvalno, kao i simbolički, te zatražila oproštaj. Hrvatska nije, a kako stvari stoje, nema to ni u planu. Naprotiv. Zbog toga će Srbi u Hrvatskoj, bez obzira na postotke, u neoustaškim krugovima vječno ostati remetilački faktor. Ako ne za državu, onda za savjest. Ako ne preostali živući, onda oni neizbrisivi, pod zemljom.

(Pres RS)

Autor: Saša Aulić

Izvor: NoviPolis

Vezane vijesti:

„Hrvatska je problem Evrope, Evropa je kriva za to“

Dignite glas protiv veličanja ustaštva!

Opasne poruke iz Blajburga