OGNjEN VOJVODIĆ: Konkordat katoličkog kolonijalizma i ubistvo patrijarha Varnave

Konkordat katoličkog kolonijalizma i misija montenegrina. Ubistvo patrijarha Varnave, Krvave litije i Poslanica protiv Konkordata.

Izvor: BLOG OGNjENA VOJVODIĆA ; Autor: Ognjen Vojvodić 29. decembar 2019.

NAPOMENA: Svi navodi izneseni u ovom tekstu su lični stav autora i ne moraju odražavati stavove redakcije portala. U cilju sveobuhvatnijeg informisanja javnosti, objavljujemo i priloge od značaja za misiju udruženja Jadovno 1941. čak i kada su oni potpuno suprotni njegovim stavovima.

Povod pisanju ovog teksta su izjave jednog od učesnika emisije televizije A1 u Crnoj Gori `Neđelja u petak` od 06.12.2019. godine, povodom spornog Predloga zakona o slobodi vjeroispovijesti, kojima je omalovažavao ličnost i djelo patrijarha Varnave Rosića, izrekao nepristojne neistine o uzroku smrti patrijarha, a litije protiv Konkordata 1938. godine okarakterisao kao necivilizacijske.

Učesnik emisije, advokat koji je pravni zastupnik partije na vlasti protiv pravoslavne crkve, istovremeno je zagovarao stavove ateističkog ekstremizma partije na vlasti i istorijska prava rimokatolicizma u Crnoj Gori.

Svrha ovog teksta je da prikaže činjenice o ubistvu patrijarha Varnave, događaju Krvavih litija u Kraljevini Jugoslaviji, da pojasni političku i vjersku prirodu Konkordata, da ukaže na neistine i manipulacije koje koriste pojedinci u agitaciji protiv pravoslavne crkve.

KONKORDAT – SREDSTVO KATOLIČKOG KOLONIJALIZMA

Program katoličkog kolonijalizma posredstvom „konkordata“ predstavlja kontinuitet srednjovjekovne rimokatoličke državno-duhovne doktrine, od vremena rimokatoličkog raskola i izdvajanja papstva kao posebne institucije, to jest od kreiranja kolonijalne strategije evropskog imperijalizma i intervencionizma pod pokrićem misije hrišćanskih univerzalija.

Zapravo, od strateškog saveza latinskog plemenskog kolonijalizma i rimokatolicizma, kada je duhovna doktrina papizma – papski primat i pravo na misiju `istinite` vjere svijetu i narodima, ujedinjeno sa latinskom državnom doktrinom kolonijalizma. Jedno od strateških sredstava latinskog rimokatoličkog kolonijalizma su konkordati, kao kolonijalni `sporazumi` koji podrazumijevaju podređenost odnosne države rimskom papi, kao personifikaciji evrocentričnog ekumenizma – koji ima pravo uređivanja unutrašnje politike i postavljanja vladara svih država svijeta, a u slučaju protivljenja odnosne države takvoj duhovnoj doktrini papa takav narod prepušta intervencionizmu inkvizicije.

Konkordat je sporazum između najviše rimokatoličke vlasti i državne vlasti o pravima Katoličke crkve u odnosnoj državi. „Konkordat je izvor posebnog kanonskog prava za pojedine crkvene jedinice“, i nije međunarodni ugovor u modernom smislu između dva subjekta međunarodnog prava, iako formalno pravno može tako da izgleda van povjesno-pravnog političkog konteksta. Specifičnost konkordata je pregovaračko pravo pape, koje je dogmatska doktrina rimokatolicizma, da zastupa prava i da nastupa kao predstavnik rimokatoličkih vjernika države sa kojom pregovara, tj. da konkordat uvijek uređuje prava Katoličke crkve u državi sa kojom papa sklapa sporazum.

Posebnost sklapanja konkordata sa Vatikanom proističe iz rimokatoličke dogme kojom papa posjeduje božanske privilegije, `papski primat`, kao pravo na državnu i duhovnu vaseljensku vlast. Pravoslavna crkva i Istočno rimsko carstvo, prvobitno i kraljevine evropskog kontinenta, takav stav rimskog patrijarha nisu priznavali kao hrišćanski, nego kao politički program latinskog kolonijalizma i zloupotrebu hrišćanskih znamenja.

Postoji više teorija o pravnoj prirodi konkordata, ali bez obzira na sekularistička tumačenja konkordat uvijek podrazumijeva i teološku teoriju koja je ugrađena u evropski pravni sistem kao kontinuitet katoličkog sistema vrijednosti. Ugovorna teorija, koja konkordat tretira kao međunarodni ugovor između dva subjekta međunarodnog prava, podrazumijeva takođe da je papa, i kao svjetovni poglavar države, poseban subjekat međunarodnog prava jer u sklapanju konkordata papa ne nastupa samo kao spoljašnji činilac, nego i kao zastupnik odnosne države.

Svrha prvog konkordata, poznatog kao Vormski konkordat (Concordatum Wormatiense), sklopljenog 1122. godine između pape Kalista II i Cara Henrika V , bila je duhovno-državno disciplinujuća, da naznači stav rimokatoličke crkve da ne prihvata Istočni prvoslavni „cezaro-papizam“,  nego da papa prema državi nastupa kao ravnopravan politički faktor, sa nastojanjem da postane nadređen faktor.

Podsjetimo se osnovnih povjesnih programskih postulata rimokatolicizma. Počasno pravo „prvog među jednakima“ dodijeljeno rimskom patrijarhu na četvrtom Vaseljenskom saboru u Halkidonu 451. godine, kao počasna nadoknada vladavini starog Rima poslije premještanja carske prestonice na Bosfor, upotrebljeno je u svrhu obnavljanja kontinuiteta latinskog kolonijalizma. Neki od razloga za dodjeljivanje počasnog prvenstva rimskom papi su bili: što je patrijaršija u Rimu bila jedina u Evropi, napadi varvarskih plemena na Rim i izražen paganizam u evropskim narodima. Rimski papa je u HI vijeku i formalno raskinuo sa matičnom Istočnom Crkvom i samokrunisao se krunom prvosveštenika.

Zatim se samoproglasio suverenom vojne i vjerske vlasti, i proglasio pravo na prozelitizam i `sveti rat`, što povjesno pamtimo kao krstaške ratove. `Nepogrešiv’ u vršenju vjerske i političke vlasti, papa se proglasio i prvim u oblasti nauke, što znamo i iz istorije lomača. Postulat papskog učenja je dogmat o papskom primatu, prejemstvu na neograničenu duhovnu i zemaljsku vlast `svete stolice` u Rimu, mjestu posebne blagodati apostolske crkve, iz čega je izveden dogmat o nepogrešivosti rimskog pontifika kao Hristovog namjesnika na Zemlji.

Papa od tada nije samo poglavar jedne od religija ili poglavar države sa kojom možemo uspostaviti odnos tolerancije i ravnopravnih religioznih odnosa, već samoproglašeni suveren svijeta. Zato pregovori i sporazumi sa Vatikanom, papske posjete ili posjeta papi, predstavljaju podređivanje `papskom primatu` i pravu na kontrolu duhovnog, državnog i društvenog života. U modernom političkom pojmovniku papizam je prva orvelovska religiozno dogmatizovana društvena i državna doktrina – globalna geopolitička pastirska prismotra ‘velikog brata’.

Zbog takve duhovno-državne doktrine rimokatolicizma, nametanja rimskog pape kao suverena svijeta, a  pogotovu poslije ustanovljavanja rimokatoličkog kanona o „nepogrešivosti pape“, i rimokatoličke kraljevine su raskidale konkordate sa papskom državom. Car Frac Josif je poslije proglašenja pape nepogrešivim donio odluku o raskidu Konkordata.

Takođe, i rimokatolička monarhija Austrougarska je poslije takvog rimokatoličkog dogmata spriječila rimokatoličku crkvu da  bude nezavisna u školskom obrazovanju i porodičnom pravu. Konkordat sa Kraljevinom Jugoslavijom bio je upravo spravljen prema standardima srednjovjekovnih sustava, kakvi od srednjeg vijeka nijesu primjenjivani niti u rimokatoličkim monarhijama. Međutim, pojedine pravoslavne kraljevine, čiji vladari nijesu bili pravoslavnog obrazovanja, mislili su da neposrednim sporazumom sa papom o statusu rimokatolika u svojoj državi obezbjeđuju suverenost svoje države od susjednih rimokatoličičkih država, ali su upravo uradili suprotno.

KLERO-FAŠISTIČKI JUGOSLOVENSKI KONKORDAT

Poslije Krimskog rata 1856.godine, koji je bio i svojevrsni svjetski rat, pravoslavnom ruskom carstvu je Parijskim mirom uskraćeno pravo da štiti pravoslavne narode Istoka. Od tada, a posebno poslije potiskivanja osmanske okupacije, počela je otvorena rimokatolička misija prema pravoslavnim narodima Balkana. Rimokatolička i revolucionarna internacionala su vršile ofanzivnu misiju prema pravoslavnom Istoku, koja je rezultirala Prvim svjetskim ratom, a koji je bio i prva svjetska revolucija.

Rušenjem velikih pravoslavnih i rimokatoličkih monarhija Vatikan je ostvario veću misionarsku moć i kult papskog primata. To je učinjeno bez posredovanja plemstva koje je plemićkim privilegijama i državnom suverenošću sužavalo potpuni papski poglavarski i politički primat, čime je rimokatolicizam riješio srednjovjekovni sukob između partija papista i plemića. Konkordatima sa nacionalnim demokratskim ili komunističkim republikama, Vatikan je neposredno nametao narodima i državama kult pape i radikalnije se razračunavao sa «krivovjernim» narodima – «šizmaticima».  

Nakon Prvog svjetskog rata Vatikan je konkordatima sa svim državama nacističkog i fašističkog režima vratio svoju materijalnu i misionarsku moć (u programu katoličko-fašističkog osvajačkog kolonijalizma). U tom programu je kreiran i Konkordat za Kraljevinu Jugoslaviju.  Povjesničarima je poznata činjenica da je papa Pije XI, potpisnik Konkordata sa Jugoslavijom, bio pristalica politike Benita Musolinija, da je javno pisao i izjavljivao da je „Benito Musolini čovjek Proviđenja i providencije, i da je kao takav potreban Italiji“.

Musolini je u tadašnjoj papskoj propagandi prikazivan kao izabrana osoba koja je dobila snagu i moć od Boga. Papa Pije XI je podržao i omogućio fašističku diktaturu u zamjenu za Lateranske ugovore, kojima je ponovo ojačana papska država, a kojoj je poslije ujedinjenja Italije bila oduzeta politička moć, vlast nad Rimom i mogućnost vladanja Italijom.

Država Vatikan u današnjem opsegu je oformljena dodijeljenim privilegijama od fašističkog režima Benita Musolinija, od materijalne imovine do misionarskih ovlašćenja. Takođe, Papa Pije XI je naložio njemačkim katoličkim prelatima da podrže Nacional-socijalističku partiju Adolfa Hitlera u borbi za vlast, radi ostvarenja konkordata sa Njemačkom. Pored obnove papske političke suverenosti u Evropi, cilj papske podrške nacističkim evropskim režimima je bilo očekivanje da će se Hitler obračunati sa Sovjetskim Savezom i pravoslavnim slovenstvom na Istoku.

Naslednik pape Pija XI, Pije XII, koji je ustoličen za papu šest mjeseci prije početka Drugog svjetskog rata, a sa kojim je trebalo sprovoditi jugoslovenski Konkordat, je 2. marta 1939., četiri dana nakon što je izabran za papu, Hitleru napisao: „Uvaženom  gospodinu Adolfu Hitleru, Fireru i Kancelaru Njemačkog Rajha! Na početku Našeg pontifikata želimo da Vas uvjerimo da ostajemo odani duhovnoj dobrobiti njemačkog naroda poverenog Vašem rukovođenju…

Tokom mnogih godina koje smo proveli u Njemačkoj, učinili smo sve što je bilo u našoj moći da uspostavimo skladne odnose između Crkve i države. Sada kada su odgovornosti Naše pastirske službe uvećale Naše mogućnosti, još se usrdnije molimo da ostvarimo taj cilj.

Neka bi se, uz Božiju pomoć, ostvarilo blagostanje njemačkog naroda i napredak u svim oblastima!“ (Iz knjige Džona Kornvela: Xitlerov papa, tajna istorija Pija XII)  Pije XII je optuživan da ništa nije učinio da spriječi masovno odvođenje Jevreja u koncentracione logore, da nikad nije javno osudio genocid holokausta, da je blagoslovio formiranje rimokatoličke nacističke tvorevine NDH, a posle počinjenog genocida omogućio bjekstva nacističkih zločinaca vatikanskim „pacovskim kanalima“.

Strateška sprega nacističkih pokreta sa rimokatolicizmom traje od osnivanja Nacional-socijalističke partije, registrovane marta 1933. godine, kada je postigla sporazume sa Vatikanom koji će se kasnije i zvanično ozakoniti Rajh Konkordatom. Čelnici Partije Centar, monsinjor Ludvig Kas (Ludvig Kaas) i Franc fon Papen pružili su podršku Hitleru, a 23. marta 1933. glasovima Partije Centra omogućeno je da se u Rajhstagu donese „Zakon o vanrednim ovlašćenjima“ (Ermachtigungsgesetz). Rajh Konkordat će biti sklopljen  4 mjeseca kasnije.

Hitler je na sjednici Vlade 14. jula 1933. godine najavio konkordat koji je značio priznanje njemačke države u svijetu poslije Prvog svjetskog rata. Konkordat je imao poseban značaj kao veliko dostignuće Nacional-socijalističke partije u Njemačkoj i svijetu.

Adolf Hitler je Rajh Konkordatom dobio prvo službeno priznanje Novog Rajha od strane jedne strane države. U tom konceptu Hitlerova partija je dobila prolaz za sprovođenje projekta holokausta, koji je pored nacističke rasističke teorije imao opravdanje i u rimokatoličkoj teološkoj teoriji prema pravoslavnim šizmaticima i Jevrejima kao antihrišćanskoj populaciji.

Političku i moralnu važnost Rajh Konkordata naglasio je 1937. godine kardinal Faulhaber ovim stavom Katoličke crkve u korist Rajha: „U vreme kada su vođe glavnih nacija u svijetu posmatrale novu Njemačku sa rezervom i velikom sumnjom, Katolička crkva, najveća moralna snaga na zemlji, je putem Konkordata izrazila povjerenje u novu njemačku vladu. Ovo je bilo djelo od nemjerljivog značaja za ugled ove nove vlade u inostranstvu.“

U tom kontinuitetu katoličkog kolonijalizma i papističke podrške nacističkim režimima u dolasku na vlast i pripremi napada na Istočni front, kreiran je Konkordat sa Kraljevinom Jugoslavijom.  Konkordat sa Kraljevinom Jugoslavijom je bio politički presedan u 20. stoljeću, ali i u povijesti katoličkog kolonijalizma. Zapravo, predstavljao je otvoreni okupacioni i osvajački program za početak nacističkog napada na prostor Balkana i jadranskog primorja u periodu kad su nacistički režimi suvereno vladali u evropskim i u balkanskim državama.

Pored katoličkog klerikalnog kolonijalizma, jugoslovenski Konkordat je tražio povratak u vlasništvo Katoličke crkve imovine koja je pripadala Austrougarskoj monarhiji, tj. sprovođenje religioznog i teritorijalnog revizionizma u korist gubitničke strane u Prvom svjetskom ratu,  povratak na stanje prije Prvog svjetskog rata, a u korist nastupajućih nacističkih političkih i vojnih osvajanja.

Jugoslovenskim konkordatom bilo je omogućeno da rimokatolički sveštenici ne podliježu zakonima matične države, po Članu 13. o „neodgovornosti“, već katoličkom kanonskom pravu i državi Vatikan, a omogućen im je bio politički angažman (kao što danas vojnici atlantske alijanse zakonski odgovaraju samo sudovima Sjedinjenih američkih država).

Prema rimokatoličkim srednjovjekovnim standardima, pravo „Svete stolice“ na zaštitu katoličke manjine, kao svete zajednice, bilo je pravo na vojno-vjerski intervencionizam radi izvršenja `volje božije`; što je i duhovna doktrina američke teorije o izuzetnosti, koja podrazumijeva pravo na vojni intervencionizam i uvođenje prinudnog dobra demokratizma.

Jugoslovenski Konkordat je pravoslavnoj crkvi određivao podređen položaj u odnosu na rimokatoličku, sužavao je suverenost države Jugoslavije i uspostavljao dominaciju države Vatikan.  Takođe, Konkordat je podrazumijevao da svi državni zakoni i budući međudržavni ugovori i zakoni moraju biti usaglašeni sa katoličkim kanonskim pravom. U članu 31 Konkordat je podrazumijevao miješanje Vatikana u odbranu i bezbijednost države. Pored državne odbrane i crkve, Konkordatom se uređivao državni i školski praznični program.

Posebno je bilo naglašeno da se proslave pravoslavnih praznika ne uvode kao državne proslave ili kao školski program, a pogotovu da se pravoslavni praznik Svetog Save kao školske slave ne smije proslavljati kao slava svih učenika „koji mogu biti vjerski povrijeđeni takvom pravoslavnom proslavom“, tj. učenika islamske i rimokatoličke vjere.

U kontekstu katoličkog uređivanja školskog programa Kraljevine Jugoslavije važno je bilo potisnuti srednjovjekovni kult i misiju Svetog Save Nemanjića u srpskom narodu, koji je kao arhiepiskop, a prema pojedinim istorijskim izvorima i patrijarh, izvršio potiskivanje rimokatoličke misije sa prostora Jadrana i Balkana.

U tom kontinuitetu propaganda aktuelne vlasti u Crnoj Gori protiv kulta Svetoga Save i dinastije Nemanjić kao «okupatorske», predstavlja nastavak neposredne rimokatoličke misije u Croj Gori, koja je sprovođena u vremenu komunističkog režima. (Naveli smo samo dio odrednica Konkordata kojim je trebalo desuverenizovati državu Jugoslaviju i razgraditi Srpsku pravoslavnu crkvu, u programu pripreme pravno-političkog prostora za sprovođenje nacističke aneksije ili ratne operacije).

MISIJA MONTENEGRINA

Montenegrinski misionari, kao svježi slovenski konvertiti, katoličku klerikalizaciju države i društva smatraju naprednom evropskom tekovinom. Zato pravoslavnu litiju protiv jugoslovenskog klero-fašističkog Konkordata nazivaju nazadnom, kao pravnk koji zastupa partiju na vlasti u sprovođenju spornog Zakona protiv Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, a populariše katoličke kolonijalne konkordate (kakav je potpisala sadašnja crnogorska vlast u istom kolonijalnom kontinuitetu).

Takođe, u tv emisiji je pravnik zagovornik katoličkog konkordata zlonamjerno upoređivao Krvave litije sa protestima 27. marta protiv Trojnog pakta, prikazujući ih kao suprotne političke procese, tvrdeći da je u litijama protiv Konkordata bilo mnogo više ljudi nego u demonstracijama protiv Trojnog pakta, želeći time da ukaže na nedovoljan antifašizam srpskog naroda, a veliki broj Srba u litijama protiv Konkordata da prikaže kao religioznu retrogradnost srpskog naroda.

Čime je pokazao nepoznavanje osnovnih podataka o ulozi katoličke kongregacije i konkordata u pripremi pravno-političke logistike za prodor nacističke Njemačke i njenih saveznika na Balkan, a otkrio je politiku montenegrinske misije u pripremi novog osvajačkog pohoda i progona pravoslavne crkve.

Takoeđe, montenegrini ističu Konkordat Knjaževine Crne Gore sa Vatikanom iz 1886. godine kao prednjačenje u papizmu među pravoslavnim narodima. Međutim, Konkordat u vrijeme vladavine Knjaza Nikole I Petrovića, kao suverenog pravoslavnog monarha pravoslavne monarhije, ne može se porediti sa Konkordatom Kraljevine Jugoslavije – ustavne monarhije u kojoj je vlast Kralja Jugoslavije ili Kneza regenta bila ograničena, čija je vlada bila jugoslovenska, vjerski mješovita i prorimokatolička, a vjerski stavovi Kralja Jugoslavije bili jugoslovenski neutralni.

Razlika u sklapanju konkordata postoji i u zavisnosti od društvenog uređenja. Tako se Konkordat Knjaževine Crne Gore i Vatikana ne može upoređivati sa konkordatom Vatikana i demokratske republike. Pogotovu je složeno pitanje konkordata u republici u kojoj živi većinski pravoslavni narod, a čiju vlast čine ateistički ekstremisti koji žele uskratiti prava pravoslavnom narodu. Ali, postoje i primjeri kraljeva konvertita, kao i predsjednika komunističkih republika koji su bili privrženi pravoslavnom predanju.

O prirodi Konkordata sa Crnom Gorom 1886. godine govori njegov naslov „Sporazum između Lava XIII i Nikole I, crnogorskog knjaza“. Konkordat je bio rezultat dugih i teških pregovora, od uskraćivanja biskupiji iz Albanije prava na misiju u Crnoj Gori, preko pitanja vlasti Knjaza Crne Gore nad barskom biskupijom, do pitanja vaspitanja djece iz vjerski mješovitih brakova. Iako je sklopljen formalno poštujući zahtjeve ugovornih strana, Konkordat sa Knjaževinom Crnom Gorom predstavlja katolički korak prema ostvarenju jugoslovenskog prozelitskog programa.

Posrednik u sklapanju Sporazuma Pape sa Knjazom Nikolom bio je Apostolski administrator, biskup Josip Štrosmajer, koji je bio pokrovitelj i predvodnik rimokatoličkog Jugoslovenskog pokreta u Austrougarskoj. Jugoslovenski projekat je bio neposredni rimokatolički prozelitski program, koji je ozvaničen osnivanjem Jugoslovenske akademije znanosti i umjetnosti u Austrougarskoj, započet kao nacionalni jugoslovenski jezički program, čije je osnivač i pokrovitelj bio biskup Josip Štrosmajer, a predsjednik – fratar i filolog Franjo Rački.

Prozelitizam prema primorskim pravoslavnim državama i oblastima sa pravoslavnim stanovništvom je za evropsku geopolitičku strategiju bio primaran. Zato su pregovori za Konkordat sa Knjaževinom Crnom Gorom bili dugotrajni i teški, ali je taj Konkordat otvorio prostor prema pravoslavnim narodima, kao misionarski model za konkordat sa Srbijom, i kasnije u istom programu sa Rumunijom 1927. godine.

Posebno je bio značajan za ostvarivanje jugoslovenskog projekta, kao programa rimokatoličke misije na Balkanu pod neposrednim rukovodstvom rimokatoličke crkve, u kojem će Kraljevina Crna Gora, kao država pravoslavne tradicije teokratske uprave vladičanske dinastije Petrović Njegoš, biti prva žrtva jugoslovenskog ujedinjenja.

Kospomolitizam i kompromisi Kralja Nikole I Petrovića brzo su postali religiozno retrogradni i spori za zahuktale progresivističke i revolucionarne političare, Knjaževe i Kraljeve Kraljevine Srbije, koji su, potiskujući pravoslavnu crkvu, koja se nije pitala ni kod Kralja Nikole, sprovodili jugoslovenski kulturno-državnu politiku, sklapajući u tom cilju i sporazume sa Vatikanom.

U programu jugoslovenskog prozelitskog projekta, Biskup Josip J. Štrosmajer je poslije Berlinskog kongresa posjetio Kraljevinu Srbiju sa predlogom Konkordata. Protiv sklapanja Konkordata je kategorično bila pravoslavna crkva, sa stavom da je sporazum sa Vatikanom nepotreban i štetan za Kraljevinu Srbiju. Pregovori o konkordatu su obnovljeni poslije posjeta kralja Aleksandra Obrenovića papi Lavu XIII 1896. godine, ali je proces usporen zbog izričitog protivljenja pravoslavne crkve. Biskup Josip Štrosmajer je podnio ostavku na dužnost apo­stolskog vikara 24. marta 1897. godine, čime su pregovori o konkordatu usporeni.

Dramatični događaji prevrata u Kraljevini Srbiji, a pogotovu stav pravoslavne crkve i naroda, bili su razlozi zbog kojih nije sproveden jugoslovenski projekat. Konkordat sa Srbijom je za­ključen 24. juna 1914. godine, pod vladom Nikole Pašića i Kralja Petra Karađorđevića, četiri dana prije Sarajevskog atentata. S

kupština Srbije ratifikovala je potpisani konkordat u Nišu 26. 7. 1914. godine, a Vatikan tek 1915. godine, poslije procjene situacije u ratu. Poslije okončanja svjetskog rata vlada i Kralj Kraljevine Srbije su 1918. godine sproveli jugoslovenski državni i religiozni projekat, što je predstavljalo konvertiranje pravoslavne kraljevine u programu svojevrsne srpske samokolonizacije. Jugoslovenski konkordat je potpisan 1935. godine i ratifikovan 1937. godina kao kulminacija katoličke jugoslovenske politike.

Papski programi prozelitizma prema prostoru Crne Gore datiraju od srednjeg vijeka, od  rimokatoličkog raskola i otcjepljenja rimske patrijaršije od pravoslavne crkve. Poseban uticaj na prostor današnje Crne Gore i Hercegovine rimokatolička misija je postigla pod vlašću Kraljice Jelene, žene Kralja Uroša I Nemanjića, poznate kao Jelena Anžujska. Poslije smrti Kralja Uroša 1276. ona je 30 godina vladala Zetom, Trebinjem i oblastima oko Plava i Gornjeg Ibra; izgrađivala je na Primorju rimokatoličke manastire i pomagala franjevački red; poznata je njena prepiska sa papom i pregovori za prelazak pravoslavne Kraljevine i naroda u rimokatolicizam (pregovarala je više puta 1291., 1303. 1306. i 1308.).

Ali, i pored prepiski sa papom Jelene Anžujske i križarskih pohoda na pravoslavni Istok, unijatska misija na Balkanu je najviše uspjeha postigla programom jugoslovenskog pokreta u 19. vijeku i ostvarenjem jugoslovenskog državnog projekta 1918. godine – osnivanjem Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, kasnije Kraljevine Jugoslavije. Državna i duhovna doktrina današnje partije na vlasti u Crnoj Gori je direktan duhovni rezultat upravo jugoslovenskog ujedinjenja 1918. a suprotnost državnog duha i doktrine Kraljevine Crne Gore dinastije Petrović Njegoš.

Projekat Kraljevine Jugoslavije je rezultirao njenim raspadom i poslije Drugog svjetskog rata formiranjem Socijalističke FR Jugoslavije, čime je sprovedna potpuna okupacija pravoslavnog naroda od katoličko-komunističke koalicije i pokreta neoosmanizma, koji je zvanično promovisan u Socijalističkoj FR Jugoslaviji.  

Važan, podatak koji potvrđuje tvrdnju da je aktuelna crnogorska vlast kulturno-politički naslednik ideologije Kraljevine Jugoslavije, a ne Kraljevine Crne Gore, jeste činjenica da je Kralj Aleksandar lično naložio skulptoru Ivanu Meštroviću izradu projekta mauzoleja na Lovćenu na mjesu srušene vladičine gorbne crkve. Projekat je bio izrađen, sličan kasnije sagrađenoom mauzoleju u SFR Jugoslaviji, ali je zbog protivljenja Srpske pravoslavne crkve takvom nepravoslavnom projektu za grobnicu pravoslavnog vladike, poslije rasprave sa patrijarhom i mitropolitom Kralj Jugoslavije odustao od Meštrovićevog mauzoleja i pristao na obnovi pravoslavne crkve.

Očigledan dokaz državne politike kontinuiteta jugoslovenskog Konkordata u SFRJugoslaviji u programu jugoslovenske katoličko-komunističke koalicije jeste činjenica da je u glavnom gradu Crne Gore u vrijeme komunističkog režima i ateističke agitacije, godine 1972., izgrađen megalomanski rimokatolički hram na ulazu u grad.

U Podgorici i Crnoj Gori pravoslavno stanovništvo je većinsko u odnosu na rimokatoličko ne zbog brojnosti pravoslavnih, već što rimokatolika skoro nema, što dovoljno govori šta je bila svrha izgradnje takvog rimokatoličkog hrama u glavnom gradu Socijalističke republike Crne Gore, Titogradu. U isto vrijeme pravoslavna istorijska crkva u glavnom gradu pod brdom Goricom zarastala je u korov, a pravoslavno groblje oko crkve je bilo oskrnavljeno i porušeno.

Podsjetimo, izgradnja velikog rimokatoličkog hrama u Podgorici je počela neposredno poslije rušenja pravoslavne crkve na Lovćenu i izgradnje Meštrovićevog mauzoleja.

UBISTVO PATRIJARHA VARNAVE I KRVAVE LITIJE

Ubistvo Kralja Jugoslavije Aleksandra u Marselju 1934. godine Srbi pamte kao istorijski događaj kojim je počelo urušavanje Kraljevine Jugoslavije i stradanje srpskog naroda u Drugom svjetskom ratu, ali malo Srba pamti, nema ni istorijsku asocijaciju na ubistvo patrijarha Srpske pravoslavne crkve Varnave (Rosića) 23. jula 1937. godine u aferi jugoslovensko-vatikanskog konkordata – u stvari, na umorstvo trovanjem srpskog patrijarha kao kulminaciju jugoslovenskog antipravoslavnog programa i početak trećeg genocidnog pogroma nad srpskim narodom i Srpskom pravoslavnom crkvom u dvadesetom vijeku.

„Poslije Petra II Petrovića-Njegoša naša crkva nije imala fizički ljepšeg pročelnika. Izgledao je kao jedan od onih starih Rašana čiji su nam likovi očuvani na freskama. Izrazito upečatljiv lik, on je bio pun pitome otmenosti, gospodstvene i prisne, koja je osvajala“. Tako je istoričar dr Đoko Slijepčević pisao o patrijarhu Varnavi Rosiću („Istorija Srpske Pravoslavne Crkve“, II, st. 579 – 590, Beograd). Patrijarh Varnava je rođen kao Petar Rosić, 29. avgusta/11. septembra 1880. godine u Pljevljima, na Usjekovanje glave Svetog Jovana Krstitelja.

Poslije završetka osnovne škole upisao je Bogosloviju u Prizrenu. Studije je pohađao u Petrogradu, gdje je 1905. završio Duhovnu akademiju, i gdje je i zamonašen. Jeromonah Varnava je potom  upućen u Carigrad u kome biva postavljen za sveštenika pri Srpskom poslanstvu. Preporukom carigradskog patrijarha Joakima III, jeromonah Varnava je 18. marta 1910. godine izabran za vikarnog episkopa mitropolita debarskog Polikarpa. Poslije završetka Balkanskih ratova, Varnava od arhiepiskopa beogradskog i mitropolita Srbije Dimitrija (Pavlovića) dobija na upravljanje Veleško-debarsku, Ohridsko-bitoljsku, Strumičku i Dojransku eparhiju.

Krajem 1920. godine, poslije desetogodišnje episkopske službe, Varnava je izabran za mitropolita skopljanskog, na mjesto mučenički postradalog episkopa Vikentija, koga su bugarski vojnici za vrijeme rata spalili na lomači. Kad je srpski patrijarh Dimitrije preminuo, 24. marta/6. aprila 1930. godine, mitropolit skopljanski Varnava imenovan je za patrijarha – pošto je na Izbornom saboru 12. aprila iste godine dobio više glasova od mitropolita crnogorsko-primorskog Gavrila (Dožića) i mitropolita dabrobosanskog Petra (Zimonjića).

Ustoličenje je obavljeno 13. aprila u Sabornoj crkvi u Beogradu. Patrijarh Varnava je 6. jula ustoličen i u Peći.

Godinu dana prije početka Drugog svjetskog rata, tri godine prije nacističke okupacije Kraljevine Jugoslavije, dok se hrvatski kleronacionalisti naoružavaju za uspostavu Nezavisne države Hrvatske, dok se sprema rasparčavanje srpske otadžbine, jugoslovenska vlada je potpisala a Skupština izglasala dvije decenije pripreman konkordat sa Vatikanom. Od formiranja Kraljevine Jugoslavije do Vidovdanskog ustava 1921. godine, izglasanog  preglasavanjem na vjerskoj osnovi, bilo je više predloga i pokušaja za uspostavljanje jugoslovenskog konkordata, kao konačne katoličke kolonizacije pravoslavnih Srba.

Godine 1924. je pokušavano da se između Vatikana i Jugoslavije sklopi konkordat. Vlada Milana Stojadinovića, obrazovana juna 1935. godine, zatekla je pripremljen tekst konkordata koji je u pregovoru sa Vatikanom pripremila prethodna vlada. Konkordat su potpisali ministar pravde Kraljevine Jugoslavije Ljudevit Auer, rimokatolik Hrvat iz Siska,  i kardinal Euđenio Pačeli (papa Pije XII je konkordat potpisao u Rimu 25. jula 1935. godine).

Crkveni Sabor je tim povodom 11/24. novembra 1936. godine izdao saopštenje da se protivi stavljanju Srpske pravoslavne crkve u podređeni položaj, i davanju prava nekoj drugoj vjerskoj organizaciji koja SPC nije imala ni kao državna crkva. Sabor je zatim donio zaključak da će svaki poslanik koji pripada Srpskoj crkvi biti isključen iz Crkve ako glasa za Konkordat, a sveštenik koji podrži Konkordat biti lišen čina.

Dana kada je Narodna skupština počela raspravu o konkordatu, 19. jula 1937. godine, crkva je zakazala molitvenu litiju protiv konkordata. Litija je zabranjena odlukom ministra unutrašnjih poslova, Antuna Korošeca, koji je bio i rimokatolički fratar.

Litija je trebalo da krene od Saborne crkve u Beogradu do hrama Svetog Save, ali već kod Patrijaršije i u ulici Kneza Mihaila litiju je zaustavila policija, naouružana i puškama sa bajonetima, koja je tukla narod i sveštenstvo.

Krvave litije, kako su nazvane zbog brutalne sile kojom je jugoslovenska žandarmerija tukla pravoslavno sveštenstvo i vjernike, najavile su rušenje jugoslovenskog ekumenističkog vavilonskog projekta i stradanje pravoslavnog naroda u novom genocidu i vavilonskom jugoslovenskom ropstvu.  

U noći, 23. jula 1937. godine, Konkordat je u Narodnoj skupštini izglasan sa 166 glasova „za”, uz 129 „protiv”. Istog dana je umro patrijarh srpski Varnava. Svim članovima Vlade, osim ministru vojnom generalu Mariću, Crkva je zabranila da prisustvuju sahrani. Inače, patrijarh je sahranjen tek 3. avgusta 1937. godine. Da je patrijarh Varnava umro od posledica trovanja svjedoči saopštenje vanrednog Sabora SPC koji se sastao 25. juna/8. jula: ,,Rezultati dosadašnjih ispitivanja uzroka bolesti svode se na fakat, da je patrijarh uistinu otrovan, kako se u našoj javnosti stalno govori.

Na koji način se desilo to trovanje, ne zna se tačno.“ Dokaz o trovanju kao uzroku patrijarhove smrti je i tragična sudbina patrijarhova dva rođena brata. Oni su iz Pljevalja došli u posjetu bratu na samrti a po povratku u Pljevlja su se naglo razboljeli, zbog čega su bili spriječeni da prisustvuju sahrani brata, i poslije jednomjesečnog bolovanja umrli.

Patrijarh Varnava se papskom prozelitizmu suprotstavljao pisanom i živom riječju, crkvenim saopštenjima i svim sredstvima građanskog protesta. Prve godine nakon ustoličenja, patrijarh Varnava je u Vaskršnjoj poslanici pisao protiv rimokatolicizma i ukazivao na prozelitizam prema pravoslavnim crkvama.

Pored mnogih patrijarhovih saopštenja i besjeda o negativnim duhovnim i političkim posledicama saradnje sa rimokatolicizmom, najznačajnija i najpoznatija je poslanica protiv jugoslovensko-vatikanskog konkordata 1937. godine. Predsjednik jugoslovenske vlade je zabranio objavljivanje patrijarhove poslanice. Skraćena verzija teksta objavljena je u dnevnim novinama `Politika`, ali iz nje se nije moglo zaključiti da je patrijarh bio protiv konkordata.

Patrijarhova poslanica je ilegalno štampana i dijeljena kao letak, pod naslovom: „Ono što je novinarima bilo zabranjeno da objave“. Usudom jugoslovenske autocenzure i srpskog površnog patriotizma, poslanicu patrijarha Varnave do danas i patriotska glasila objavljuju u skraćenim verzijama.

Kada sam prvi put pročitao poslanicu patrijarha Varnave protiv konkordata, nisam imao nedoumica o uzrocima patrijarhove smrti. Posle takve besjede teško je bilo izbjeći čašu otrova u Kraljevini Jugoslaviji, umreženoj u jugoslovenko-vatikanski i sistem svih svjetskih tajnih i javnih društava žute, crvene i crne internacionale. Poput riječi vizantijskih svetih careva i patrijaraha, poslanica patrijarha Varnave protiv konkordata predstavlja pravoslavno štivo, ali i analizu aktuelnih vjerskih i geopolitičkih odnosa Istoka i Zapada.

Poslanica patrijarha Varnave predstavlja primjer pastirskog svjedočenja pravoslavnog Predanja, podviga i žrtve neponovljivih ličnosti i dostojnika Srpske pravoslavne crkve, stradalih u revolucionarnom teroru Drugog svjetskog rata i jasenovačkom genocidu na prostoru Jugoslavije i Nezavisne države Hrvatske.

Poslanica patrijarha Varnave o Novoj 1937. godini

Evo sviće nam Nova Godina. Ja bih želeo da vam je čestitam. No ne znam kako da vam je čestitam kad vidim mračne oblake koji su se nadneli nad nas, i ne samo nadneli nego i spustili među nas? Kako mogu reći: Srećna vam Nova Godina, i kako će nam ona moći biti srećna kad nas je nesreća stegla svojim kandžama sa svih strana? Jedna je nesreća naša u degeneraciji razuma a druga u degeneraciji morala.

Intelektualna i moralna degeneracija – to su ti mračni i gradobitni oblaci, koje prenosimo iz Stare u Novu godinu. Bolje ćete me razumeti kad vam kažem: naši vlastodršci izgubili su i pamet i poštenje.

A da su izgubili pamet pokazuje njihova nedoslednost i protivrečnost u načinu kako oni čuvaju ovu preskupu državu i kako vode naš mučenički narod. Zovu se nacionalistima — i to bi zaista trebali da budu kao i svi građani ove zemlje — međutim prave pakt sa crnom internacionalom, i puštaju ovu da do srži zatruje naš zdravi svetosavski nacionalizam.

Tako su naši vlastodršci i nacionalisti i internacionalisti u isto vreme. Može li to biti? Kako se te dve suprotnosti dadu izmiriti u našoj državi? Svim silama naši vlastodršci gone jednu a grle drugu internacionalu, gone crvenu, a grle crnu. Zar obe nisu podjednak otrov za našu mladu državu i za naš zdravi narodni organizam.

Naš narod biblijski je izrekao onu poslovicu: „Kad Bog hoće nekoga da kazni, prvo mu pamet uzme“.

Ova sveta reč obistinjava se potpuno na našim vlastodršcima. Bog uzima pamet onima koji su nepošteni i nemoralni, pa bili to mali ili veliki ljudi. To svedoči i Božji apostol Pavle kad govori o paganskim Rimljanima: „Zato što bijahu nemoralni i ne mariše za istinu Božiju, zato ih predade Bog u pokvareni um da čine ono što ne valja“ (Rim. 1, 28).

Ja se pozivam na sve vas kao svedoke, da je zaista korupcija zahvatila naš život. He gleda se ni karakter ni poštenje nego se sve cijeni prema partijskoj boji i prema partizanskoj revnosti. He nagrađuje se činovnik prema savesnom radu nego prema uslugama partiji. Od glasanja za ovoga ili onoga zavisi sudba ljudi, zavisi sreća ili nesreća svih činovnika i njihovih porodica.

Obećanja, koncesije, bakšiši, to su savremene metode kojima se lome karakteri u jednoj naciji koju nijesu mogla slomiti ni zavojevanja, ni okupacije, ni interniranje, ni sve inostrane tiranije niti dugovječna robovanja. Ha vidiku svega ovoga ja ne znam, kako da vam čestitam Novu Godinu i kako da izustim onaj radosni pozdrav: Srećna vam Nova Godina!

Bez razuma i bez poštenja naši su vlastodršci udarili sada na Svetosavsku pravoslavnu crkvu. Svi reduti srpski u ovoj slobodi i slobodnoj državi upušteni su i predani. Sada je došao atak i na poslednji bedem srpski, na Svetu srpsku crkvu. Hoće sad i nju da predadu i izdadu. Hoće da potseku sasvim koren srpskom narodu. Hoće da ostave srpsko ime prazno, pusto, bez ikakvog sadržaja, i duhovnog i moralnog i istorijskog i kulturnog.

Iz sasvim nepoznatih razloga i nikom nedokučivih uzroka oni su napravili ugovor sa crnim poglavarom crne internacionale. Tim ugovorom oni hoće da dovedu do triumfa toga poglavara na Balkanu, za kojom on teži hiljadu godina. Protiv toga crnog poglavara i njegove jezuitske vojske borili su se najpre vizantijski patrijarsi i carevi. Kad je njihovo oružje malaksalo, borbu su prihvatili naši slavni Nemanjići na čelu sa Sv. Savom.

Kad je srpsko carstvo palo i na Kosovu i sami Turci su se borili protiv latinske najezde na Balkan. I blagodareći Turcima, ta najezda je ustuknuta. Znali su Turci lažni karakter te internacionale pa joj nisu dali na Balkan. Znali su Turci razorno dejstvo njeno unutra u državi; znali su da ta internacionala ne preza ni od kakvih sredstava, ni od kakvih spletaka i intriga, pa nijesu ulazili ni u kakve kompromise s njom. Pravoslavnu veru Osmanlije su ponekad i gonile ali su je smatrali za veru i poštovali kao veru. Međutim na onu crnu internacionalu gledali su ne kao na vjeru nego kao na politiku.

I eto, braćo moja, toj neskrupuloznoj političkoj organizaciji danas naši vlastodršci širom otvaraju sve kapije i puštaju je da stane čvrstom nogom na Balkan. I to ko i kad? Ne nekakvi tuđinci, no kršteni sinovi Svetosavske crkve, koji sebe nazivaju nacionalistima i to u vremenu ne naše kakve slabosti nego u naponu naše državne snage! Neka je čast Turcima, i neka je sram takvim pravoslavcima i takvim Srbima!

Svaki razuman i pošten čovjek može lako da uvidi strašne i mnogobrojne štete po naš vasceli narod od tog crnog ugovora, po Jugoslaviju, po ceo mučenički Balkan naš i po slovenstvo. Tim ugovorom se udaraju pre svega okovi na našu jadnu braću Katolike u Jugoslaviji. Po tom ugovoru oni postaju bezropotni robovi jednog stranog suverena. Njima se čini najveći udar, najveća šteta, najveća nepravda. Rimska crkvena organizacija, prvo politička pa onda verska, postaje povlašćena u ovoj državi sa pravima i povlasticama koje ona nigde u Evropi nema i koje nije imala državna crkva u Srbiji.

Zašto okovati našu braću Hrvate i Slovence i ostale katolike u ovoj slobodnoj državi? Zašto ponižavati i štetiti Srpsku pravoslavnu crkvu, koja je kroz sve vekove muka očuvala u srpskom narodu kandilo vere i plamen rodoljublja? Zašto bacati time ljagu na svu istoriju našu? Zašto vrijeđati velike svetitelje i herojske pretke naše, koji su u najtežim danima odbranili našu Crkvu od najezde crnih internacionalnih četa iz preko mora? Zašto jačati jednu internacionalu u našoj zemlji na račun našeg čistog i divnog nacionalizma.

Prebacuju nam što unosimo politiku u Crkvu! He unosimo mi politiku u Crkvu nego unose otrov u ceo organizam narodni oni koji su izgubili i pamet i rodoljublje i poštenje. Ja ne govorim ovde protiv jedne politike ili jednog režima nego protiv korupcije, koja hoće da nas uguši i da naš veliki narod svuče u blato i stavi u red poslednjih naroda na kugli zemljinoj. Ko će kazati narodu istinu ako ne narodna sveta Crkva? Odakle će se čuti glas Božji i glas prigušene narodne savjesti ako ne iz Svetoslavne Crkve?

Ja se ne bojim ovoga što sada govorim. Ja se bojim da nisam odocnio da ovo javim narodu. Možda sam ovo trebao ranije reći. Bojim se odgovaraću zato pred sudom Božjim. Ali sve sam računao, kao i svi savesni ljudi u ovoj zemlji, da će se zlo uskoro prekratiti. No zlo se ne pokraćuje, nego umnožava. Plima korupcije ne opada nego raste i evo dođoše vode zla do guše, kako kaže Psalmist. Hoće umnoženo zlo da nas udavi i sa svima našim istorijskim i kulturnim vrednostima odvuče u propast.

Čujem uzdahe narodne, čujem gde se šapće, jer se slobodno ne smije govoriti! Samo nas Bog jedini može spasti! Pa ako nas Bog može spasiti onda pripadnimo Bogu na molitvu. I Bog koji nas je do sada spasavao od propasti i odsad će nam biti spas. No osim molitve Bogu treba i sami sve da učinimo što je u našoj vlasti, da izađemo iz ove pomrčine na svetlost. Zato vas pozivam, braćo i sestre, da se prenemo, da ustanemo i zbijemo se u redove, kao vojska Božija protiv vojske satanske.Svetosavski narod uvek se umeo sjediniti u časovima opasnosti. Sad je čas opasnosti. Ja vas pozivam, kao Vaš Patrijarh, da zaboravite partijske svađe i obzire i da bratski brat bratu pružite ruku.

Svetosavska crkva i ako je zaboravljena i ponižena od svojih sopstvenih sinova, nije mrtva nego živa. U njoj je duh Božiji, onaj silni duh koji se javio Apostolima u vidu plamena i vihora. Ako se taj duh zbog nemarnosti mnogih bio utišao, vreme je da mu se dade maha da dejstvuje. U Crkvi Pravoslavnoj krmanoš je Sveti Sava. A Sveti Sava je živ, a ne mrtav, i čeka samo zapovest od Boga da budi i diže uspavane Srbe.

A ja kao prvi sluga Božji i naslednik Svetoga Save i mučeničkih Patrijaraha srpskih vičem vam svima. Ha okup srpski narode! Ha okup ne protiv naše braće druge vere ili druge narodnosti, nego protiv bezumlja i korupcije! Ha okup, srpski narode, u ime časti i obraza! Ha okup srpski narode, u ime Boga i Svetoga Save! Ha okup srpski narode, u ime istorije tvoje i legiona mučenika tvojih! Ha okup srpski narode na ponos mladog Kralja Petra Karađorđevića! Ha okup srpski narode radi dece tvoje i budućnosti tvoje!

Bez toga neće ti biti srećna ni Nova Godina niti i jedan dan, niti i jedan sat. A stime, ako poslušaš glas moj, bićeš srećan u nastupajućoj Novoj Godini i kroz sve godine do kraja vremena.

Neka bi Bog dao da tako bude!   Amin.

Literatura:

1. Miroslav Popović „Srpska Kraljica Jelena između rimokatolicizma i pravoslavlja“ – PBF 2010.

2.  Milorad D. Sredojević „Konkordat u Skupštini Kraljevine Jugoslavije“.  –  SKZ