Nikola Žutić: Hrvatski biskupi ekstremniji od Vatikana

Pismo Hrvatske biskupske konferencije, koje je nedavno objavljeno „mimo crkvene i civilizacijske prakse”, a upućeno u novembru 2018. patrijarhu Irineju, optužuje SPC, patrijarha srpskog i episkopa bačkog Irineja za vređanje žrtava rata i raspirivanje mržnje u Hrvatskoj. Sveti arhijerejski sinod pismo je dobio u službenoj formi i ono se po pravilu ne može iznositi u javnost bez saglasnosti primaoca. Novinar „Politike” u članku „Hrvatski biskupi narušili srpsko-hrvatske crkvene odnose” (8. februar 2019) pita se zbog čega je upravo sada objavljeno pismo u kojem hrvatski biskupi „dobronamjerno” iznose svoj stav da srpski patrijarh prećutkuje hrvatske žrtve, ignoriše postojanje hrvatske države, širi svojim izjavama strah i nepoverenje među Srbima i Hrvatima.

Pravoslavni velikodostojnici su vrlo obazrivo sročili izjave o svojim rimokatoličkim kolegama, navodeći pozitivne primere dobre saradnje – dubrovačkog biskupa Matu Uzinića, požeškog biskupa Antuna Škvorčevića, „koji je bio prvi biskup koji je krajem januara 2007. posetio Jasenovac”. S druge strane, novinar i teolog Drago Pilsel iz Zagreba u svom pisanom obraćanju ne štedi nijednog biskupa, jer su se svi do jednog potpisali ispod pomenutog pisma, dakle „i ekumenski nastrojeni biskup Škvorčević”.

Na „mirotvorne izjave” rimokatoličkih velikodostojnika upućene pismom patrijarhu Irineju i episkopu bačkom Irineju, u prepoznatljivom maniru „nevinih ovčica”, primerno je reagovao jedino episkop bački Irinej u izjavi pod naslovom „Pojedini biskupi su ustaški nastrojeni”, koju je dao 9. februara 2019. godine. Vladika Irinej je dalje naveo da treba imati u vidu da se ovakvi službeni dopisi pripremaju mesecima i da se isto tako odgovor na njih mora pripremiti pažljivo, uz prikupljanje neophodnog materijala. Na kraju napominje da je Sveti sinod ovo vremenski tempirano pismo dobio pred početak velikih crkvenih praznika, pa zbog toga „do sada nije bilo ni moguće ni potrebno odgovoriti na njega”.

Uočljivo je da vatikanska hijerarhija, na čelu sa papama, u novije vreme sve češće diže ruke od svog fanatičnog nacionalnog produkta.

Politika dvojice poslednjih papa vidljivo odudara od politike militantnih papa s početka i tokom 20. veka, naročito onih vezanih za stvaranje i širenje hrvatstva. Politika Vatikana je od početka 20. veka u nepromenjivoj formi radila na širenju hrvatstva preko prozelitskih akcija pretvaranja svega srpskog u hrvatsko.

Hrvatstvo je upravo eruptivnom brzinom prošireno i utemeljeno na prostorima zapadnih srpskih istorijskih zemalja. Nedovoljno je poznata činjenica da je papa Lav (Leon) XIII najznačajniji tvorac hrvatstva, pored pojedinaca iz carske kuće Habzburg. Lav XIII je preko Prvog hrvatskog katoličkog sastanka iz 1900. pokrenuo versko-nacionalni program hrvatstva za predstojeći 20. vek („svi rimokatolici Balkana – Hrvati”). Papa je već sledeće 1901. pokušao da najznačajniji prozelitski zavod za slavenski jug, Ilirski (srpsko-katolički) zavod Sv. Jeronima, pretvori u zavod „za hrvatski narod”.

Pored Lava XIII, najznačajniji za proces „rehristijanizacije” (prozelitskog rimokatoličenja) Balkana bio je Pije XI, koji od 1922. pokreće najjači socijalni nepolitički pokret Katolička akcija, koji će dominirati u periodu između dva svetska rata. Biskupi i sveštenstvo koji su bili lojalni Kraljevini Jugoslaviji bili su prava retkost. Poznati po svom jugoslavenstvu bili su biskup kotorski Frano Ućelini-Tice (i njegov sekretar Slovenac Kotnik), kao i Nikola Dobrečić, arcibiskup barski – primas srpski. Ovi biskupi ipak nisu zaboravili svoje staro srpsko-katoličko poreklo.

Hrvatska biskupska konferencija besprizorno proziva patrijarha Irineja i vladiku Irineja, pa samim tim i Sinod, za tobožnju zločinačku politiku, za vređanje žrtava rata i raspirivanje mržnje u Hrvatskoj. U HBK zaboravljaju da je njihova crkva inspirator pokolja (srpski izraz za genocid, jevrejski Holokaust, koji treba u što većoj meri koristiti), širenjem mržnje prema pravoslavnim Srbima („šizmaticima”) tokom poslednjih 500 godina. „Crkva u Hrvata” mobilisala je više od hiljadu sveštenika – direktnih saradnika hrvatskih ustaša, koji su aktivno učestvovali u likvidacijama stotina pravoslavnih sveštenika (među njima i vladika). Oni su oformili i naoružane križarske falange, koje je sa naročitim zadovoljstvom odlikovao poglavnik Pavelić, ukupno 153.

Na spisku odlikovanih bilo je i „časnih” sestara, župnika, visokih prelata, dva nadbiskupa i 14 biskupa. Književnik („Hrvat Četnik”), bivši sjemeništarac i župnik Đuro Vilović, Rimsku crkvu je nazvao „Krvavom Crkvom”. Francuski kardinal Tiseran upozoravao je 1942. na bestijalnost rimokatolika Hrvata i na pasivno ponašanje hrvatskih biskupa prema počinjenim klanjima.

Vatikan je u tim najtežim trenucima po srpski narod predvodio Pije XII, od zapadnih liberalnih pisaca prozvan „Hitlerov papa” (o opravdanosti tog naziva se može diskutovati, pošto je Hitler stvarao svoju novu pagansku veru – „germanski mitos”, suprotstavljenu rimokatolicizmu, a blisku protestantizmu). Mi bismo ga za ovu našu priliku mogli prozvati „Stepinčev papa”, pošto se revnosno borio protiv jugoslovenskih komunističkih vlasti, za Stepinčevo oslobođenje i rehabilitaciju, za njegovo proglašenje blaženim i dodeljivanje kardinalskog zvanja.

Najekstremniji stav prema pravoslavlju (kroz komunizam) ispoljavao je poljski papa Jovan Pavle II (Vojtila). Njegov saveznički odnos sa „zapadnim demokratijama (naročito sa Reganom, „Reganov papa”) bio je sudbonosan za uništenje ostataka komunizma i stvaranje novog svetskog poretka bez SSSR-a i Varšavskog pakta, ali i bez jugoslovenskog eksperimenta.

Autor: Nikola Žutić, Naučni savetnik

Prilozi objavljeni u rubrici „Pogledi” odražavaju stavove autora, ne uvek i uređivačku politiku lista

Izvor: POLITIKA

Nikola Žutić: Antisrpski falsifikati u udžbenicima istorije …

Nikola Žutić: Koncentracioni logor Gospić, april – avgust …

Nikola Žutić: LIČKI RIMOKATOLIČKI INSPIRATORI I …

Nikola Žutić: Ličko krvavo ljeto 1941. | Jadovno 1941.