Nema pravde za srpske žrtve iz Podravanja

U Crkvi Svete Velikomučenice Marine u Podravanju kod Srebrenice danas je služen parastos za 60 mještana ovog sela poginulih u posljednjem ratu, od kojih su 32 civila i vojnika ubijena na današnji dan 1992. godine.

Služenjem parastosa i prisluživanjem svijeća za pokoj duša poginulih, nekoliko desetina mještana, saboraca, predstavnika opštine i članova porodica stradalih, obilježili su danas 30 godina od pogibije trideset dvoje mještana ovog sela, među kojima je osam Perendića, po sedmoro Marinkovića i Šaraca, te po četvoro Nikolića i Jovanovića.

Delegacije opštine, Boračke i Organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Srebrenice položile su cvijeće kod spomen-ploče poginulima, koja je postavljena na zid hrama.

Potpredsjednik Skupštine opštineSrebrenica Miloš Milovanović rekao je da je prije 31 godinu u Podravanju počinjen masovni zločin nad Srbima i da ni Haški tribunal, niti pravosuđe BiH nikoga nisu procesuirali zbog tog zločina, što pokazuje jednostranost rada tih sudova i ukazuje na nepravdu koja se čini srpskom narodu.

– Žalosno je da za zločin nad Srbima u Podravanju, kao i za brojne druge zločine nad srpskim civilima u Srebrenici i okolini niko od Bošnjaka nije odgovarao, dok su za stradanje bošnjačkih vojnika Srbi kažnjeni sa više od 1.000 godina zatvora, što pokazuje da međunarodni i domaći sudovi i tužilaštva rade pristrasno, optužujući samo Srbe i u njihov rad srpski narod je izgubio povjerenje – istakao je Milovanović.

On je naveo da su Srbi taoci Tužilaštva i Suda BiH i da nema slobode srpskom narodu u BiH, kao ni suživota i pomirenja, dok i počinioci zločina nad Srbima ne budu osuđeni za nedjela, ubistva, klanja i mučenja srpskih civila.

Polovina ubijenih u Podravanju bili su civili – žene, starci, djeca, nepokretne i slijepe osobe.

Predsjednik Opštinske organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Srebrenica Branimir Kojić rekao je da poginuli nisu zaboravljeni i da se neće odustati od borbe za pravdu i istinu iako se i dalje nailazi na opstrukcije Tužilaštva BiH čiji tužioci samovoljno zatvaraju i prikrivaju predmete vezane za zločine nad Srbima u srednjem Podrinju.

– Srpski narod mora da se prisjeća svojih najdražih koji su dali živote za našu slobodu i Republiku Srpsku i ne smijemo prestati da se borimo za istinu i pravdu – poručio je Kojić, ističući da se nikada neće odustati od traženja odgovornosti počinilaca tih zločina.

On je podsjetio da U Srebrenici nema skoro nijedna srpska porodica da nije imala žrtava u posljednjem ratu, zbog čega se ne može prihvatiti nametanje jednostranih sudskih odluka koje vode ukidanju ovlaštenja, otimanju imovine, a kasnije imena i postojanja Republike Srpske i poništavanja vrijednosti Dejtonskog sporazuma.

Na današnji dan prije 31 godinu jake muslimanske snage iz Srebrenice i Žepe opkolile su razuđeno planinsko selo Podravanje i njegove zaseoke, presjekle jedinu putnu komunikaciju prema Milićima i krenule u artiljerijsko-pješadijski napad.

Naoružani muškarci pružili su otpor i borba je trajala cijeli dan. Ubijena su 32 mještanina, a nakon borbe prsa u prsa u večernjim časovima mali broj preživjelih, među kojima i neki lakše ranjeni, probili su se i uspjeli živi da izađu iz okruženja.

Bratunački profesor Miloš Mitrović, rodom iz ovog sela, ranije je izjavio da su mu na današnji dan u Podravanju ubijeni majka Ruža koja je imala 65 godina i stric Mihajlo, koji je kasnije nađen bez glave.

Njegov stric Drago Mitrović preživio je ustaško klanje u Drugom svjetskom ratu i živio bez moći govora, sa traumama.

– Ponovo je prije 31 godinu uhvaćen i zaklali su ga potomci onih koji su ga klali 1941. godine. To je jedinstven slučaj da jedan čovjek doživi dva klanja u dva rata za 67 godina života – naveo je Mitrović.

Milojka Bibić je tog dana ostala bez braće Rada i Milovana, oca Miloša i majke Dikosave Marinković.

– Muslimanski vojnici opkolili su i napali selo sa svih strana, a onda su uz neopisivu galamu i uzvike „Alahu egber“ upali u selo i ubijali sve što su stigli – prisjeća se Milojka kobnog dana kada je bezuspješno pokušavala da izvuče ranjenu braću i roditelje iz okruženja.

Prema njenim riječima, muslimanski vojnici ubijali su sve redom – žene, djecu, starce, kao da su znali da nikada neće odgovarati.

Ona je ponovo ukazala na sraman odnos međunarodnog i pravosuđa BiH koji sude samo Srbima, a za njenu porodicu koja je ubijena u svom selu samo zato što su bili Srbi, niko ne odgovara i pravde nema ni 31 godinu od zločina i 28 godina od završetka rata.

– Nema ništa od države u kojoj je ovako pravosuđe, u kojoj zločinci žive slobodno jer ih štite tužioci koji ne žele da podižu optužnice, skrivaju dokumentaciju, opstruišu procese i na kraju obavještavaju javnost da nema dokaza za podizanje optužnica, u kojoj sudije različitim aršinima dijele pravdu i opstruišu istrage – smatra Bibićeva.

Ona je dodala da se znaju imena žrtava i da je zadatak tužilaca da prikupe dokaze i podignu optužnicu jer se znaju i imena ubica, o čemu postoje svjedoci, što olakšava posao tužiocima koji opstruišu i na sve načine omalovažavaju srpske žrtve, njihove porodice i cijeli srpski narod, a nikome ne odgovaraju niti snose odgovornost za svoj nerad i jednostrani, neprofesionalni odnos prema poslu i pravosudnoj profesiji.

Više od polovine ubijenih u Podravanju bili su civili, među kojima je sedam žena.

Cvijetin Šarac je ranije pričao da mu je tog tragičnog dana poginuo 30-godišnji sin Mitar nedaleko od kuće i zarobljen stric Veselin koji je preživio strahovita mučenja i torture i ubrzo nakon razmjene preminuo od posljedica premlaćivanja.

On se, povlačeći se, sakrio u jednu šikaru i gledao ubijanje civila te nakon tri dana se izvukao na slobodnu teritoriju i došao u Miliće.

Borba se vodila cijeli dan i tek pod okriljem noći grupa stanovnika ovog sela, uz velike gubitke, uspjela se izvući iz okruženja zahvaljujući dobrom poznavanju terena, krećući se kroz šikaru.

Preživjeli su zaključili da su u napadu učestvovali komšije muslimani iz susjednih sela koji su ih poznavali i poimenično dozivali da izađu iz kuća.

Dragutin Šarac je ranije Srni prenio da mu je brat Veselin pričao da ga je tukao lično Naser Orić. Poznavao ga je jer išao u školu sa Veselinovim sinom.

Svih 120 kuća i ostali privredni i pomoćni objekti u Podravanju tog dana su spaljeni, a prethodno je opljačkana sva srpska imovina.

Od 120 zapaljenih kuća u Podravanju svega 40 je obnovljeno. Selo još nema vodu, a neke staračke porodice, koje su bile prinuđene da se vrate na svoja imanja, još žive u neuslovnim prostorima i podrumima porušenih kuća jer nisu dobili donacije za obnovu.

Kao znak sjećanja na stradale mještane i srodnike preživjeli stanovnici Podravanja izgradili su crkvu u kojoj obavljaju vjerske obrede i služe se parastosi za stradale kojima su, u znak zahvalnosti, na zidu crkve postavili spomen-ploče sa njihovim imenima.

U Podravanju, Jasenovi i njihovim rijetko naseljenim zaseocima skoro svi stanovnici koji su umrli nakon rata preminuli su od neke vrste karcinoma i mještani pretpostavljaju da je to posljedica djelovanja NATO-a i Unprofora na ovom prostoru tokom ratnih godina i neke vrste kontaminacije područja.

Izvor: RTRS