Neka se ljuti ko hoće, ali Hrvati su Srbi!

Ovih dana pažnju javnosti privukla je izjava uglednog hrvatskog istoričara mlađe generacije Tvrtka Jakovine hrvatskoj televiziji, da su Srbi 1918. godine spasli Hrvate i da Hrvatska, da je Srbi nisu prihvatili u zajedničku državu, danas ne bi postojala. Jakovina je rekao i da bi u tom slučaju „takozvani Hrvati iz Zagreba i Zagorja bili mađarska provincija, a ostatak katoličkog stanovništva iz Dalmacije, Slavonije, Like i BiH – ono što i jesu – Srbi katolici“.

Govorim samo istinu, ne širim mržnju Srbi i Hrvati su jedan narod

Cenjeni kolega je ponovio tvrdnje koje ja iznosim već dve decenije i zbog kojih sam u hrvatskoj, ali i dobrom delu srpske javnosti, prokužen – kaže u intervjuu za Press Nikola Žutić, ugledni srpski istoričar, naučni savetnik Instituta za savremenu istoriju u Beogradu.

Da li vas je ova izjava iznenadila?

– Nije, jer Jakovina pripada grupaciji hrvatskih liberalnih istoričara koji neguju kritički pristup istoriji 20. i 21. veka. Na susretima srpskih i hrvatskih istoričara od 1999. do 2004. godine on se argumentovano sučeljavao sa istoričarima velikohrvatskog klerikalnog usmerenja, kakvi su povratnik iz emigracije dr Jure Krišto i dr Josip Jurčević. Izgleda da kolega Jakovina više nije mogao da izdrži pritisak fantastičnih tvrdnji o velikohrvatskoj prastaroj istoriji, pa je javno progovorio o suštini i karakteru hrvatske nacije. Njegove stavove o značaju koji je za Hrvate imalo stvaranja zajedničke države sa Srbima potvrđuje izjava istaknutog hrvatskog političara Ante Pavelića starijeg (Zubara) iz decembra 1918. godine, kada je za hrvatsku državu napisao da bi bez jugoslovenskog ujedinjenja Hrvatska obuhvatala tri do četiri županije oko Zagreba (zagrebačku, varaždinsku i križevačku).

Formalno, RSK još postoji

Savet bezbednosti UN nikada nije stavio van snage Vensov mirovni plan i svoje rezolucije, kojima se garantuje postojanje RSK, kao demilitarizovane zone, pod zaštitom UN i njenih mirovnih snaga. Znači li to da RSK formalno-pravno još postoji?
– Ne samo po rezolucijama SB UN, već i po referendumu na kojem su se njeni stanovnici izjasnili da ne žele da žive u nezavisnoj Hrvatskoj. Taj plebiscit je bio utemeljen na tada važećem Ustavu SFRJ. I na „vilsonovskom“ pravu naroda na samoopredeljenje. Ako je to pravo priznato separatističkim pokretima Hrvata, Slovenaca, muslimana, Makedonaca i na kraju Crnogoraca, koji su razbili međunarodno priznatu članicu UN, to pravo još više pripada Srbima iz Krajine.
Kako to da Srbija nikada nije zatražila da se na dnevni red razgovora o Kosovu stavi i pitanje RSK i statusa Srba u Hrvatskoj?
– Tako što su, kad je u pitanju sudbina prekodrinskih Srba, sve srpske (srbijanske) vlade vodile kapitulantsku politiku. Naročito u slučaju Srba u Hrvatskoj. Iz Hrvatske je proterano pola miliona Srba i niko ih više ne pominje.

Kako objašnjavate da ova revolucionarna izjava nije izazvala nikakvu reakciju srpske stručne javnosti?

-Na prste se mogu izbrojati srpski istoričari koji nisu prihvatili vatikansku podvalu o hrvatskoj naciji sa hiljadugodišnjom tradicijom, koju su posle prihvatili i usavršili Brozovi istoričari. Ljudi su na tome izgradili ime i karijere i nije zgodno da sad kažu: „Jakovina i Žutić su u pravu. Sve što smo pričali i pisali bilo je pogrešno.“ A još nezgodnije bi bilo da polemišu, jer protiv sebe imaju istorijske činjenice. Zato ćute. Uostalom, Srbi se rado povode za većinom. Ne samo u politici, već i u nauci.

Koliko stavovi uglednog hrvatskog istoričara mogu uticati na promenu odnosa Hrvata prema Srbima i Jugoslaviji?

Ovakva izjava može samo dodatno da razbukta velikohrvatske strasti kod većine hrvatskog naroda. Tvrdnja da je većina Hrvata nastala od Srba za njih predstavlja najveću moguću uvredu. I sam sam svedok takvog ponašanja Hrvata na moje tvrdnje da smo mi najbliža krvna i jezička braća, jer potičemo od istog srpskog istorijskog korena. Psihološki sindrom malih razlika je najopasniji za narodnosne konflikte i ratove.

Vaši stavovi da su Hrvati uglavnom Srbi, a Dalmacija, Dubrovnik, Lika, Kordun, Banija i BiH srpski istorijski krajevi, i u dobrom delu srpske javnosti, koja je odgojena na istorijskim falsifikatima, dočekivani su kao preterivanje, jeres…

– U srpskoj istoriografiji i javnom mnjenju prevladavaju stereotipi o Hrvatima kao starom etničkom narodu koji se doselio zajedno sa Srbima u sedmom veku, o njihovoj staroj državnosti i kulturnoj nadmoći. Činjenice govore sledeće. Po austrougarskom popisu stanovništva iz 1850. u Dalmaciji je bilo 330.000 Srba rimokatolika i 70.000 pravoslavnih Srba, bez pominjanja Hrvata. U Slavoniji je bilo 250.000 Srba pravoslavnih i rimokatoličkih, tzv. Šokaca, bez pominjanja Hrvata. U Istri sa Kvarnerskim otocima bilo je 134.555 rimokatoličkih i pravoslavnih Srba, bez pominjanja Hrvata. U Lici Srbi počinju da se katoliče tek posle 1679. godine, kada to područje zauzima Austrija. Ako Jakovina i Žutić lažu 2014. godine, zašto bi Austrijanci i Mađari, dokazani protivnici Srba, lagali 1850. godine u korist Srba?

A BiH?

– U BiH Hrvata skoro i nije bilo sve do austrougarske okupacije 1878. godine, kada brojni doseljeni stranci i novostvoreni Srbi rimokatolici počinju da nose hrvatsko ime. Tu akciju su predvodili nadbiskup Štedler i franjevci, koji su i tada još pisali ćirilicom. Navešću primer Livna, koje se danas smatra bastionom hiljadugodišnjeg Hrvatstva. E u tom Livnu prva katolička porodica pojavila se 1709. godine. Posle je taj kraj naseljavan Srbima katolicima iz Dalmacije, i neke domaće porodice su pod uticajem agresivnih župnika, uglavnom zbog materijalne koristi, napuštale pravoslavlje, ali su se do kraja 19. veka svi oni izjašnjavali kao Srbi.
Fra Jukić je u drugoj polovini 19. veka pisao da je „Hrvatstvo glede Bosne u snu snivalo“.

 – Moralo je snivati, kad ga nije ni bilo.

Da li su Hrvati pre 1918. godine imali svoju državu?

 – Hrvati ni pre ni posle 1918. nisu imali svoju državu. Od vremena njihovog stvaranja od Srba i raznih rimokatoličkih naroda – Italijana, Germana, Čeha i Mađara, tokom 19. veka, oni su bili podanici Habzburške monarhije. Potom su bili državljani Kraljevine SHS. Prvu državu dobili su proglašenjem marionetske NDH 1941. godine. Potom su tu tvorevinu, podignutu genocidom nad milion Srba, utvrdili Tito i komunisti, a dovršili Vatikan i zapadne neoliberalne sile predvođene Nemačkom i SAD.

Zašto Zapad podržava Hrvate?

 – Odgovoriću protivpitanjem. Da su Srbi katolici i da nisu bliski sa Rusima da li bi im bilo oteto Kosovo, da li bi bili bombardovani, da li bi nad njima bio izvršen genocid i da li bi postojala hrvatska država? Odgovor je, ne.

Pa dobro, valjda među današnjim Hrvatima ima izvornih Hrvata?

– Šta znači izvornih Hrvata? Manji broj istoričara tvrdi da su svi štokavci Srbi, a da su Hrvati samo kajkavci, iako su oni, posmatrajući ih lingvističko-istorijski, Slovenci. Drugi, veći deo istoričara, smatra da su svi štokavci srpskog etničkog osnova, da su kajkavci Slovenci a da su stari „izvorni“ Hrvati samo čakavci Istre i primorja. Za tu hipotezu ipak ne postoji pouzdan izvorni istorijski osnov. Ona je nametnuta od nekih filologa (jezikoslovaca) iz 19. veka, kao što su Kopitar, Dobrovski, pa čak i Vuk Karadžić, ali je negiraju naši najistaknutiji dijalektolozi Milan Rešetar i Aleksandar Belić. Oni u svojim radovima, s kraja 19. i početka 20. veka, tvrde da postoje dva srpska dijalekta – štokavski i čakavski. Srpstvo čakavaca potvrđuju i pomenuti statistički podaci austrijskog popisa iz 1850. godine, po kome je u Istri i na Kvarnerskim otocima živelo 134.555 Srba rimokatoličke i pravoslavne vere, uz prisustvo Italijana i Slovenaca. O Hrvatima nema ni pomena.

Hrvati veštačka nacija!

Kritičari vas optužuju da širite mržnju prema Hrvatima, da ih negirajući da postoji hrvatska nacija vređate?
– Tvrdim da su Hrvati, u stvari Srbi, da smo jedan narod. Šta je tu širenje mržnje? Iznosim istinu. A ona glasi da su Hrvati veštačka nacija, čiji je najveći deo nastao pokatoličavanjem Srba. Ostalo je romansko-germansko-mađarska mešavina.

Po čemu je Dubrovnik srpski, a ne hrvatski grad?

 – To je srpski grad, koji je krajem devetnaestog veka, slično kao i Vukovar, pretvoren u velikohrvatski rubni bastion, a nakon Drugog svetskog rata, voljom komunista, potpuno „oslobođen“ od Srba, koji su proglašeni Hrvatima. O Dubrovniku kao nacionalnom i kulturnom sedištu južnodalmatinskih Srba najbolje svedoči popis stanovništva od 31. decembra 1890, po kome je dubrovačka opština imala 11.177 stanovnika, od kojih je bilo 9.713 Srba rimokatoličkih i pravoslavnih. U samom gradu živela su 5.823 Srbina. U popisu stoji da Dubrovčani govore srpskim jezikom, a pisali su Vukovom latinicom i ćirilicom. Ostatak stanovništva pripadao je Italijanima (Romanima) 716, Mađarima (384), Nemcima (285) i drugima.

Koliko je bilo Hrvata?

 – Nije ih bilo. Ili mislite da bi Austrijanci, čijem je carstvu odlukom Bečkog kongresa Dubrovačka republika pripojena 1815. godine, propustili da pomenu Hrvate da ih je bilo u Dubrovniku? Uostalom, činjenica da je na prvim izborima u Dubrovniku 1867. pobedila srpska „narodna“ stranka i da je vladala sve do izbijanja Prvog svetskog rata razumnom biću sve govori. A sada u tom Dubrovniku nema Srba, pretvorili su ga, kao i srpski Vukovar, u bastion mržnje prema Srbima. U tome su otišli toliko daleko da su nedavno proglasili postojanje „hrvatske ćirilice“.

Zašto?

 – Pa zato da bi mogli da objasne otkud u kulturnom nasleđu Dubrovnika tone pisanih tragova na ćirilici.
U modi je i pohrvaćivanje istaknutih srpskih naučnika?
– Da. Uz blagonaklonost Srbije i srpske elite, koja nojevski hrabro drži glavu u pesku pred razaranjem srpskog etničkog i teritorijalnog prostora, pred krađom srpske kulturne baštine, Nikola Tesla, sin pravoslavnog sveštenika, uskoro će postati Hrvat i rimokatolik.

Hrvati svojataju i Ruđera Boškovića?

 – Pre tri godine Hrvatska je zvanično organizovala proslavu 300. godišnjice rođenja „velikog hrvatskog znanstvenika“ Ruđera Boškovića. Inače, Ruđer se celog života izjašnjavao kao Srbin, njegov otac Nikola je pravoslavac iz srpskog sela Orahov Do kod Trebinja a majka Pava kćerka latinskog trgovca Bare Betere. Međutim, zajedno sa plejadom istaknutih srpskih stvaralaca, od Marina i Bore Držića, Šiška Menčetića i braće Vojnović, do Milana Rešetara, velikohrvatska propaganda ga je prevela u Hrvate.

Zašto Srbija nije obeležila tu godišnjicu?

 – Kad srpska država nije obeležila 200. godišnjicu rođenja najvećeg srpskog pesnika Petra Petrovića Njegoša, svako pitanje o (ne)obeleženim godišnjicama u Srbiji je suvišno.

Čime objašnjavate mržnju Hrvata koja je rezultirala genocidom nad pravoslavnom braćom u Drugom svetskom ratu?

 – Pre svega, strahovitom propagandom i uticajem Vatikana, koji ne može da podnese da na Balkanu, tu pred svojim vratima ima ogromne teritorije pod kontrolom pravoslavlja. Fratri su bili najagilniji agitatori za rušenje Jugoslavije, oni su osnivali prve ustaške jedinice, predvodili prve pokolje srpskog stanovništva. Imate stotine fratara koji su lično klali srpske žene i decu. U to kolo mržnje upregli su se i habzburški krugovi koji su Srbe okrivljivali za propast Austrougarske. Završni doprinos dala je Kominterna. Lenjin i ruski boljševici nisu mogli da oproste što je kralj Aleksandar primio 300.000 Rusa koji su pobegli od njihovog terora.

Međutim, Vatikan je formirao komisiju koja treba da odluči da li će Alojzije Stepinac biti proglašen za sveca?

 – Nadbiskup Stepinac je nastavljač agresivnog klerikalizma i hrvatskog nacionalizma svog prethodnika – nadbiskupa Antuna Bauera, koji je u leto 1914. javno blagosiljao hrvatske vojnike u austrijskim uniformama koji su jurišali na Kraljevinu Srbiju. U NDH Stepinac se ponašao istovetno kao nadbiskup Bauer u vreme Prvog svetskog rata, ispoljavajući solidarnost sa germanskom soldateskom i naročito sa hrvatskim režimom Ante Pavelića i njegovim nastojanjem da utemelji NDH kao ortodoksno čistu hrvatsku državu. Što su komunisti, Tuđman i Zapad konačno uspeli.

Oni koji brane Stepinca tvrde da je spasavao Srbe?

 – Kao što sam rekao, brojni njemu podređeni sveštenici podstrekavali su i izvršavali zločine, predvodili koljačke odrede, jedan od njih, fra Majstorović, je bio upravnik logora Jasenovac, a nema podatka da je nekog od njih Stepinac pozvao na odgovornost, a kamoli kaznio. U vreme Stepinca u Hrvatskoj je na silu pokatoličeno desetine hiljada Srba. I samo njegovo proglašenje za blaženog je skandal, ruganje veri. Guranje prsta u ok Srbima i pravoslavlju. Ali kada se Vatikan drugačije ponašao?

Da li je moguće srpsko-hrvatsko pomirenje i šta je preduslov?

– Šansa za pomirenje Srba i Hrvata svakako postoji, ali ono je moguće samo preko katarze hrvatskog naroda.

Na šta konkretno mislite?

– Na prihvatanje istorijske istine o kojoj govori dr Jakovina. Na priznanje zločina genocida nad srpskim narodom, bez umanjivanja broja žrtava, na iskreno pokajanje i izvinjenje za Jasenovac, Jadovno, Gradišku i stotine sličnih klanica. Na povratak prognanih Krajišnika. Međutim, Hrvati i dalje nerazumno okrivljuju srpsku biblijsku žrtvu za sve nedaće ovoga sveta, njima je najveći državni praznik dan kada su ubili 2.000 i proterali 300.000 krajiških Srba, pa u takvom načinu razmišljanja ne vidim nadu da će do pomirenja skoro doći.
Piše: Dušan Marić

Izvor: Press

Vezane vijesti:

SVOJATANjE SRPSKOG ANTIFAŠIZMA – Jadovno 1941.

HRVATSKA STRANA ISTORIJE: Evo kako Hrvati vide Prvi …

Tvrtko Jakovina: Licitiranje ulaskom u grad Zagreb – Jadovno …

Hrvatski radio 101: Sjećamo se – Jadovno 1941

Špigl: na području Jugoslavije procentualno … – Jadovno 1941.