Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Prvog marta jedan dio državne zajednice Bosne i Hercegovine obilježava tzv. Dan nezavisnosti Bosne i Hercegovine.
Prije 28 godine dva naroda u BiH, Muslimani (od 1993. Bošnjaci) i Hrvati preglasavanjem trećeg naroda, Srba, proglasili su nezavisnost BiH od SFRJ. Njihove jednostrane separatističke težnje podržale su glavne sile svijeta, ne obazirući se na posljedice koje je to priznanje izazvalo.
Međunarodna zajednica je ovim činom ispisala sramne stranice civilizacije, jer je na najgrublji način ugrozila prava Srba i faktički dala odrešene ruke jednoj antisrpskoj politici koju su hranili nikada uništeni duhovi šuckora i ustaštva.
Pored činjenice da je tzv. Referendum o nezavisnosti BiH raspisan protivno tadašnjem Ustavu SFRJ i Ustavu SR BiH, kao i da izlazak birača nije bio dovoljan, jer da bi neki referendum u SR BiH bio validan trebalo je da izađe minimum dvije trećine (66%) od ukupnog broja biračkog tijela, a izašlo je ukupno oko 64% birača, svijetski moćnici su političke prestavnike Muslimana i Hravta u BiH proglasili za demokrate i borce na slobodu.
Niko se nije obazirao što se te „demokrate“ i borci protiv „četničke agresije“ koji su se borili za „Bosnu i Hercegovinu kao građansku republiku…“ , još prije bilo kakvih sukoba u BiH, tražili od islamskih zemalja da im pomognu u borbi protiv „nevjernika“.
Tako je Haris Silajdžić 1991. godine, dok je bio ministar spoljnih poslova SR BiH, učestvovao u avgustu i decembru iste godine, na Islamskoj konferenciji (OIC) u Islamabadu (Pakistan) i Dakaru (Senegal), gdje je dogovarao vojnu pomoć islamskih zemalja za muslimane u SR BiH.
Da su muslimanski predstavnici tražili vojnu pomoć od islamskih država, potvrdio je i tadašnji Generalni sekretar OIC-a Hamid al Garib u intervjuu za turski list „Daily news“, za koji je decembra 1992. godine potvrdio da je sa Alijom Izetbegovićem februara 1992, u Džedi (Saudijska Arabija) dogovorio pomoć bosansko-hercegovačkim muslimanima.
Ta pomoć se sastojala od novčanih donacija i slanja islamskih dobrovoljaca da ratuju protiv hrišćana u BiH.
Ipak, jedan događaj možda najbolje otkriva karakter te tobože borbe za „građansku“ BiH, a to je ubistvo srpskog starog svata, Nikole Gardovića, na drugu dan Referenduma o nezavisnosti BiH. Naime, 1. marta 1992. godine, na Baščaršiji u Sarajevu, jedna srpska svadba zasmetala je muslimanskim ekstremistima, koji su prvo provocirali svatove a potom pucali i ubili starog svata.
Ovaj zločin izvršili su pripadnici paravojne formacije „Patriotska liga“. U saopštenju koje je izdala povodom ubistva Nikole Gardovića, Stranka Demokratske Akcije, oštro je osudila počinioce ovog ubistva i od toga se ogradila.
Ubrzo su bila saopštena i imena učesnika ubistva, ali kako se tada nezvanično tvrdilo, njihovo hvatanje bilo je otežano, zato što ih je štitila grupa civila – pripadnika „Patriotske lige“, koje su zbog beretki na glavi prozvali „zelene beretke.“
Da je ovo saopštenje bilo samo maska i skidanje odgovornosti sa sebe, govori činjenica da je „Patriotsku ligu“ osnovao Alija Izetbegović zajedno sa svojim saradnicima iz Stranke Demokratske Akcije, a o tome govore muslimanski izvori: Patriotsku Ligu formirala je stranka SDA, a na čelu političkog dijela PL-a stajali su Alija Izetbegović, Mahmutčehajić i Čengić; još 31. marta 1991, na prijedlog Alije Izetbegovića formirane su neke grupe i jedinice i prije oficijalnog usvajanja imena Patriotska liga BiH što je i prihvaćeno na prostoru Sarajeva a nakon 10 juna 1991. širilo se širom BiH.
Pored svega ovoga, treba istaći da su sukob u BiH počeli znatno prije 1. marta, upadima vojske Hrvatske u BiH i zauzimanjem opština u Bosanskoj Posavini i zapadnoj Hercegovini, kao i napadimo udruženih muslimansko-hrvatskih paravojnih formacija na JNA i Srbe u BiH.
Vojni vrh Hrvatske je 28. 11. 1991. godine odlučio da se direktnije angažuje u Bosanskoj Posavini, i odlučio je da formira „Operativne grupe ‘Istočna Posavina’ sa sjedištem u Slavonskom Brodu , a koja je bila u funkciji ustroja postrojbi i naoružavanja Hrvata Bosanske Posavine…“ .
Sve ove činjenice ne dopiru do savjesti Međunarodne zajednice koja i danas nastavlja sa kršenjem prava srpskog naroda i favorizovanju interese muslimasnkog i donekle hrvatskog naroda u BiH.
Takođe, ove činjenice nisu takle ni savjest nekih srpskih liberalnih intelektualaca ili kvaziintelektualaca, koji uživajući materijalnu i logističku podršku nekih međunarodnih fondova i medija, pišu o Srbima kao nekim monstrumima koji su počeli rat u BiH, a Republiku Srpsku upoređuju sa nacističkom Njemačkom i NDH pozivajući na njeno nasilno ukidanje.
Kada sve ovo imamo u vidu, trebamo početi obilježavati 1. mart kao dan kada je počeo krvavi građanski rat u BiH, dan kada su Srbi iz BiH koji nisu htjeli rušenje SFRJ proglašeni za „četnike“, „fašiste“, „agresore“ i „zločince“, odnosno proglašeni za legitimnu metu.
Zato neka ovaj dan bude dan opomene, i možda bi institucije Republike Srpske u buduće trebale da obilježavaju 1. mart kao dan početka građanskog rata u BiH, kada bi se u osnovnim i srednjim školama u Republici Srpskoj održavao istorijski čas posvećen stradanju Srba u BiH.
