Na svakih 16 poginulih Nemaca 15 je ginulo u ratu sa SSSR, a 1 na drugim ratištima

Tokom proteklih nekoliko decenija vodi se sveobuhvatna kampanja kako bi se što više umanjio doprinos SSSR-a pobedi nad fašizmom, a svaki uspeh Crvene armije pripisuje se pre svega američkoj pomoći bez koje bi, kako navode neki, „SSSR bio nemačka provincija“ još 1941. godine.

Američki Kongres je u martu 1941. godine doneo zakon o davanju povoljnih namenskih kredita za kupovinu oružja i drugih vojnih materijala od SAD. Kredit su mogle dobiti zemlje „čija odbrana ima značaja za interese SAD“, s tim da se otpiše dug za oružje i materijale koji se potroše u toku rata.

Taj sistem je dobio naziv „Zakon o zajmu i najmu“ (lend liz). Velika Britanija postala je prvi (i najduži) korisnik američke pomoći sa 31,4 milijarde dolara, dok je SSSR zadužio 11,3 milijarde dolara.

Zakon o zajmu i najmu je 7. novembra 1941. proširen na SSSR, mada je isporuka počela posle posete Moskvi specijalnog predstavnika SAD V. A. Harimana i ministra vojne industrije Engleske V. Biverbruka 30. septembra 1941. godine, kada je potpisan prvi dokument o isporuci robe.

Po Zakonu o zajmu i najmu, SSSR je dobio samo 4% svog ukupnog bruto proizvoda u tom periodu. Američka pomoć Sovjetskom Savezu bila je samo 0,1% od ukupne američke pomoći koja je data Velikoj Britaniji i drugim zemljama u svetu.

Američka pomoć Sovjetskom Savezu bila je značajna kada se radi o proizvodima kao što su npr. mesne konzerve (480% ukupne sovjetske proizvodnje u tom periodu), obojeni metali (od 76% do 223% za različite metale), životinjska mast (107%), vuna (102%), automobilske gume (92%) i eksploziv (53%).

U velikom broju su isporučena i teretna vozila (375 hiljada), džipovi (51,5 hiljada), bodljikava žica (45 hiljada tona), telefonski kablovi (760 hiljada milja) i telefonski aparati (189 hiljada). Što se tiče najvažnijih vrsta naoružanja, uvezeno je 12% tenkova (u odnosu na broj tenkova proizvedenih u SSSR-u), 20% bombardera, 16% lovačkih aviona, 22% ratnih brodova i 445 radara.

U najkritičnijim periodima nemačkog napada na SSSR, tokom leta i početka jeseni 1941. godine, kada je Sovjetskom Savezu neosporno bilo najteže, nemačke trupe su na prilazima Lenjingradu i Moskvi zaustavljene isključivo sovjetskim oružjem. Američka ekonomska pomoć sovjetskim oružanim snagama u većim količinama počela je da pristiže tek u drugoj polovini 1943. godine i svakako da je znatno ubrzala konačni slom nemačkih nacističkih trupa na Istočnom frontu, ali je pogrešno izvoditi zaključak da bez te pomoći uopšte ne bi ni bila izvojevana pobeda.

Ulazak američkih i britanskih trupa u severnu Francusku počeo je 6. juna 1944. godine. Tom događaju se na Zapadu pripisuje značaj prelomnog trenutka u Drugom svetskom ratu, ali se pri tome ne uzima u obzir činjenica da je Vermaht u tom trenutku već doživeo mnogobrojne odlučujuće poraze na Istočnom frontu. Primera radi, na svakih 16 poginulih nemačkih vojnika, 15 je poginulo u ratu sa Crvenom armijom, a samo 1 u ratu na svim drugim frontovima.

Nemačka vojska je pretrpela 74% gubitaka u borbi sa SSSR-om, tri puta više nego u borbi protiv svih drugih 25 zemalja zajedno; 50 divizija nemačke vojske borilo se samo u Kurskoj bici, dva puta više nego na celom Zapadnom frontu tokom cele 1943. godine; 800.000 vojnika izgubila je Nemačka samo u Staljingradskoj bici, 7 puta više nego na celom Afričkom frontu tokom celog rata. Nemačke trupe na Istoku su od novembra 1942. branile svoje strateške položaje, a u leto 1944. godine sovjetska armija je već oslobodila veći deo teritorije SSSR-a koju su hitlerovci u početku zauzeli, i na mnogim mestima je već stigla do državne granice Sovjetskog Saveza. Konačan ishod rata je već bio izvestan, i taj ishod je predodređen upravo na Istočnom frontu.

Ako se uzme u obzir celokupna strateška slika Drugog svetskog rata, više osnova ima stav prema kome je iskrcavanje englesko-američkih trupa u Normandiji izvedeno u leto 1944. godine kako se ne bi dozvolilo da sovjetske trupe same odnesu konačnu pobedu nad Vermahtom.

Bitke u zapadnoj Evropi 1944-1945. po svojim razmerama i žestini ni u jednom trenutku nisu bile ni blizu onoga što se dešavalo na Istočnom frontu, i to ne samo 1941-1943, nego i u poslednje dve godine rata. Sovjetsko-nemački front je sve do 9. maja 1945. bio glavni front u Evropi.

U januaru 1945, kada je Nemačka uložila maksimalan napor na Zapadnom frontu zbog Ardenske ofanzive, jedinice Vermahta na Zapadu brojale su svega 73 divizije, dok se u isto vreme na Istoku nalazilo 179 nemačkih divizija. Sve u svemu, protiv sovjetskih trupa je u to vreme bilo angažovano 80% aktivne vojske Nemačke, 68% njene artiljerije, 64% tenkova i 48% aviona Luftvafea.

Prema tome, čak i u poslednjoj godini rata glavne snage nemačke kopnene armije borile su se na Istoku, a ne na Zapadu.

Gubici Vermahta na Istočnom frontu bili su odlučujući za ishod Drugog svetskog rata. Teško je precizno odrediti broj ljudskih žrtava, ali spisak jedinica Vermahta ipak pokazuje da je tokom čitavog Drugog svetskog rata ukupno 130 nemačkih kopnenih divizija uništeno na bojnom polju i izbrisano sa tog spiska. Od toga su 104 divizije (80%) pretrpele poraz upravo od sovjetskih trupa.

Nacistička vojska je samo u Staljingradskoj bici izgubila 7 puta više vojnika nego na celom Afričkom frontu tokom celog rata i 27 puta više nego kod El Alamejna, najvećoj bici tog fronta. Ipak, u mnogim zapadnoevropskim udžbenicima iz istorije postavlja se znak jednakosti između bitaka za Staljingrad i El Alamejn.

S druge strane, mit o odlučujućoj ulozi SAD u Drugom svetskom ratu nema za cilj samo da umanji ulogu SSSR-a u pobedi nad fašizmom, već i drugih članica antifašističke koalicije, pre svega zemalja Komonvelta i Kine.

SAD su istočno od Atlantika ušle u rat tek iskrcavanjem u Severnoj Africi 8. novembra 1942, ali i tada nisu udarile na Nemačku, nego na Italiju i Višijevsku Francusku.

Snage Komonvelta su 1940-1942. u severnoj Africi same odbile niz napada sila Osovine.

Engleska pobeda kod El Alamejna u oktobru i novembru 1942, koja je bila prelomni trenutak rata u Sredozemlju, izvojevana je pre nego što su pristigle američke trupe.

Kopnene trupe Britanske Imperije su na Zapadu i u Tihom okeanu bile brojnije od američkih trupa sve do leta 1944. godine. Taj odnos je počeo da se menja tek posle iskrcavanja u Normandiji.

U „bici za Atlantik“, odlučujuća je bila uloga britanske ratne mornarice koja je uništila 525 nemačkih podmornica (dok je američka mornarica uništila 174).

Amerikanci su u azijsko-tihookeanskom regionu ratovali zajedno sa Australijancima i britanskim kolonijalnim trupama Indije. Pored toga, ne treba zanemarivati Kinu kao pasivni, ali stalni faktor na koji je Japan neprekidno usmeravao više od polovine svojih kopnenih trupa i znatan broj aviona. Tako su saveznici zajedničkim snagama (a ne samo zahvaljujući Amerikancima) odneli pobedu nad pomorskom i vazduhoplovnom silom Japana.

I kao što je već mnogo puta o tome pisano, „poslednji udarac mača“ koji je primorao Japance da kapituliraju nisu bile nuklearne bombe, nego upravo ulazak SSSR-a u rat protiv Japana.

Uloga SAD u snagama koalicije ne može se tretirati kao potpuno dominantna čak ni na onim frontovima Drugog svetskog rata gde su zapadni saveznici imali odlučujuću ulogu.

(Odlomak iz knjige „Ko je pobedio fašizam?“ – Marijan Kubik – Dušan Opačić, Presing, Mladenovac, 2016)

Izvor: fakti.org

srbin.info/2017/05/09/na-svakih-16-poginulih-nemaca-15-je-ginulo-u-ratu-sa-sssr-a-1-na-drugim-ratistima/

Drugi pišu

Izvor: Fond strateške kulture