Mujanović i sam učestvovao u ubijanju srpskih logoraša u Hrasnici

Husein Mujanović zvani Huso, koji je uhapšen u Srbiji zbog ratnih zločina protiv srpskih civila u Hrasnici i Sokolović koloniji, bio je upravnik logora u Hrasnici, za čije vrijeme je ubijeno i svirepo mučeno najviše srpskih logoraša, u čemu je i sam učestvovao.

U knjizi „Zločini u Hrasnici“ autora Danila Dželetovića, koji je za vrijeme rata u BiH bio inspektor Ministarstva unutrašnjih poslova Republike Srpske za ratne zločine počinjene nad Srbima, navodi se da je postojao „Husov kabinet“, te da o mučenjima ubijanjima logoraša i silovanjima Srpkinja postoji više autentičnih svjedočenja preživjelih logoraša i građana.

Mujanović nije samo odobravao ili naređivao svirepo mučenje i okrutno ubijanje hrasničkih logoraša, već je i sam, kao upravnik hrasničkog logora smrti, u tome i učestvovao.

„Skoro svaku noć su pojedinci ili grupice odvođeni iz ćelija u atomsko sklonište ili u neku drugu prostoriju, gdje su podvrgavani najokrutnijem mučenju i svakojakom zlostavljanju i ponižavanju“, piše u knjizi.

Zna se da je samo u toku njegovog upravljanja hrasničkim logorom iz ćelija izneseno 10 tijela logoraša, koji su najčešće ubijeni batinanjem, i to između 15. jula i 5. avgusta 1992. godine.

U tom periodu ubijeni su Vitomir Vasović, Aleksa Stranput, Radomir Drašković, Borko Stojanović, Radovan Guzina, Gojko Stjepanović, Sekula Mandić, Jovica Mihajlović, Radomir Milutinović i Dostimir Nikolić.

Više preživjelih logoraša je izjavilo „da je upravnik Huso sa komandirom straže Senadom Gadžom i stražarima Zaimom Laličićem i drugima“ učestvovao u ubistvima Radovana Guzine, Jovice Mihajlovića i Borka Stojanovića, kao i u okrutnim tučama preživjelih logoraša profesora Branka Kovačevića, Mirka Vukovića, Nikole Đumića i mnogih drugih.

Mujanović je sa svojim stražarima često noću priređivao pijanke u svojoj kancelariji, a zatim su pijani upadali u ćelije među logoraše, koje su nasumice i bez reda nemilosrdno tukli.

Ponekad su u njegovu kancelariju dovodili pojedine uhapšene žene, koje su u tako pijanom stanju seksualno zlostavljali, a neke i silovali.

Povremeno su tu privodili i neke djevojke iz naselja koje su silovali, a zatim ih puštali kućama uz prijetnje da ne smiju nikome govoriti šta im se dešavalo u „Husovom kabinetu“.

Da se ne bi otkrili najsvirepiji zločini nad srpskim civilima i zarobljenim pripadnicima Vojske Republike Srpske, kao što su okrutna ubistva, mučenja i batinanja logoraša, silovanja žena i drugi oblici nečovječnog postupanja, glavni šefovi muslimanske vojne i civilne vlasti u ilidžanskim naseljima Hrasnica i Sokolović kolonija, među kojima Mujanović, u prvoj godini rata četiri puta su mijenjali lokaciju logora, krijući ga od Međunarodnog komiteta Crvenog krsta, Unprofora i svjetske javnosti.

Prve uhapšenike su zatvarali u neke privatne radnje i razne podrume, u kontejnere Envera Hodžića zvanog Enker, u podrume Doma kulture u Hrasnici, gdje su ih vezivali za radijatore.

Glavni centri, odnosno logorski objekti, u početku su se nalazili u svlačionicama za sportiste Rukometnog kluba „Famos“ na „Famosovom“ igralištu i u Osnovnoj školi /OŠ/ „Aleksa Šantić“, gdje su prostori ispod stepeništa pretvoreni u imrovizovane ćelije, u kojima su u skučenom prostoru bez otvora i svjetla zajedno boravili uhapšeni muškarci i žene.

Glavni šef i osnivač tih prvih hrasničkih zatvora bio je tadašnji komandir Vojne policije Četvrte motorizovane brigade takozvane Armije BiH Amir Šabović, a njegov pomoćnik za zatvorske poslove bio je upravo Husein Mujanović zvani Huso, koji je od Šabovića i preuzeo poslove upravnika hrasničkog logora.

Huso, kako je bio poznat logorašima, došao je na dužnost upravnika hrasničkog logora na mjesto Amira Šabovića, u vrijeme prebacivanja logoraša u zatvor „Garaže“, sredinom jula 1992. godine.

Na toj dužnosti je ostao do kraja septembra te godine kada ga je zamijenio Rasim Okerić, profesor iz Gacka.

U OŠ „Aleksa Šantić“ fiskulturna sala u prizemlju bila je „adaptirana“ za mučilište uhapšenih Srba, pa se tako na plafonu ove sale nalazila greda sa koje je visio konopac, za kojeg su vezivali logoraše i tukli ih u visećem položaju.

Osim konopca, visio je i jedan manji džak napunjem olovim, a okolo su stajale razne gvozdene šipke, poluge, noge od stolica, komadi debelog kabla od struje i drugi predmeti, kojima su logorski stražari i pripadnici Vojne policije tukli privezane logoraše.

Tako je na okrutan način prebijen logoraš Obrad Milović, koga su stražari Senad i Ramiz Gadžo na veoma okrutan način tukli u visećem položaju, sve dok nije pao u komu, a zatim su ga polivali vodom, vraćali u svijest i ponovo tukli. Tako su mu prebili desnu nogu i domali prst na desnoj ruci.

O svirepom mučenju, bezdušnom i okrutnom postupanju i ponižavanju čovjeka i njegovog dostojanstva, koje su činili logorski stražari Senad i Ramiz Gadžo i njihovi šefovi i suosnivači hrasničkog logora Amir Šabović, Husein Mujanović i drugi u OŠ „Aleksa Šantić“ u Hrasnici, postoji više autentičnih svjedočenja preživjelih logoraša i građana.

Husein Mujanović sin Saliha, rođen 21. septembra 1959. godine u selu Kostići, opština Bijelo Polje, u Crnoj Gori, po zanimanju pravnik, prijavio je u tadašnju policijsku upravu Ilidža 12. novembra 1991. godine stalno mjesto boravka u opštini Ilidža, u Hrasnici, Stari drum broj 63.

Autor knjige „Zločini u Hrasnici“ Danilo N. Dželetović rođen je 1931. godine u Čepelici, kod Bileće. Diplomirao je na Odsjeku za istoriju Filozofskog fakulteta u Sarajevu. Prije rata je bio načelnik jednog odjeljenja u SUP tadašnje SR BiH.

U toku i poslije građanskog rata u BiH objavio je više naslova u dnevnoj i nedjeljnoj štampi Republike Srpske i SR Jugoslavije o ratnim zločinima i zločinima genocida nad srpskim življem na području opština Hadžići, Trnovo i Goražde.

Izvor: SRNA

Vezane vijesti:

Pritvor za Huseina Mujanovića, ratnog upravnika logora u Hrasnici

Zaboravljeni genocid: Tokom rata u Sarajevu je ubijeno najmanje 8.255 Srba