Najveći deo srpske vojske i izbeglica je sa Kosova i Metohije do Albanije došao preko Crne Gore. Iz Peći preko Čakora i Berana, srpska vojska je stigla do Podgorice. Čamcima preko Skadarskog jezera išli su samo poslanici, diplomate i strane misije. Izbeglice i vojska, močvarnim jezerskim priobaljem, stigli su do albanskog grada Skadra. Čakor – „planina smrti“, tako su srpski vojnici opisivali visoke planinske prevoje koji se nalaze na granici Crne Gore i Srbije. Bio je već početak decembra. Sneg je, kažu svedoci, bio dubok do pazuha. Temperatura je bila dvadeset stepeni ispod nule. Ispred njih se nalazio vrh od 1850 metara. Oni koji su iz Peći krenuli ka Čakoru

Ne znam da li je iko primetio koliko godišnjica je pomenuto, a da su vezane za stradanje srpskih civila od strane bilo koje armije, u bilo kom ratu, na bilo kojem mestu, u bilo kojoj novoj državi naše bivše države? I nekako sve te godišnjice dođu i prođu tako što ostaju samo stara vest izgubljena negde na internetu, neprimećena i nepročitana. Ono što mene interesuje jeste, ko će te ljude da pamti ako mi nećemo? Da li će iko ikad pomisliti na nekog od tih mučenika i na način na koji su oni završili svoj život? Ne shvatite me pogrešno, ne tražim nikakvu osvetu ili nešto slično. To bi bilo

Marica Spasić, učiteljica, nosilac Albanske spomenice. Nedeljko Čabrinović joj je predao pištolj na čuvanje. Za vreme Velikog rata je u Francuskoj školovala srpske izbeglice i pomagala našem narodu Moje uspomene iz mladalačkog života, one najpotresnije i najuzbudljivije, koje su celo moje biće ispunjavale i ponosom i radošću, bolom i patnjom, počinju u Sarajevu. Kao da i sada čujem one reske pucnje na obali Miljacke, koji će uznemiriti svet i promeniti tok istorije… Ovako je u knjizi „Žene Solunci govore“ Antonije Đurić započeo priču o Marici Spasić, koja je umrla 8. februara 1991. godine u Beogradu. Bila je ugledna učiteljica i nosilac Albanske spomenice. Supruga i majka tri sina. A, njen

Teška sudbina gradskih intelektualaca i trgovaca tokom dva svetska rata DOK je učio Trgovačku akademiju, početkom 20. veka, Svetolik Miodragović nije ni slutio da će se uskoro obreti u nezaboravnoj srpskoj jedinici 1.300 kaplara koja se proslavila u Prvom svetskom ratu. On je bio jedan od heroja koji su iz školskih i akademskih skamija bili izvučeni kako bi se proslavili u odbrani Srbije žrtvujući ono najbolje što je država u tom trenutku imala. Danas pričamo sa Svetolikovim sinom Milanom, dok gledamo stare fotografije i prisećamo se zlosrećne, ali herojske sudbine njegovog oca. Prvo zarobljavanje – KAO vojnik Skopskog đačkog bataljona moj otac bio je ranjen u prvim bitkama početkom rata,

Na današnji dan pre tačno 100 godina, 21. januara 1916. godine, počelo je sahranjivanje preminulih Srba u Krfskom kanalu, koji će kasnije dobiti naziv Plava grobnica Posle natčovečanskih napora u gudurama današnje Albanije i dodatne golgote od 160 kilometara pešačenja močvarnim primorjem od Skadra do Valone, zbog toga što se nisu pojavili obećani saveznički brodovi, srpski vojnici su masovno umirali od tifusa, gladi i iscrpljenosti. Kako nije bilo dovoljno mesta na Krfu i ostrvcu Vido, na koje su prebačeni tifusari, a i zbog opasnosti širenja epidemije, odlučeno je da ih sahranjuju u moru. Prema zvaničnim, ali nepotpunim podacima, jer svi umrli nisu evidentirani, do 23. marta 1916. u Krfskom kanalu

U Beogradu je sinoć obilježeno 100 godina od Mojkovačke bitke u kojoj je malobrojnija Crnogorska vojska u Prvom svjetskom ratu zaustavila austrougarsku ofanzivu i omogućila povlačenje Srpske vojske preko albanskih i crnogorskih planina ka Jadranskom moru i kasnije ka Krfu. Svečana akademija pod nazivom „100 godina od Mojkovačke bitke“ održana je u Sava centru, u prisustvu crkvenih velikodostojnika, predstavnika vlasti i Vojske Srbije, te javnih ličnosti Srbije, Republike Srpske i Crne Gore. Akademiji su prisustvovali Njegova svetost patrijarh srpski Irinej, Njegovo visoko preosveštenstvo mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije, specijalni izaslanik predsjednika Srbije načelnik Generalštaba Vojske Srbije general Ljubiša Diković, princ Aleksandar Karađorđević, te Janko Vukotić, unuk slavnog serdar Janka iz Mojkovačke bitke.

Zašto se i danas krije prava istina o ubistvu Aleksandra Karađorđevića. Evropski arhivi nedostupni za istraživače, koji bi da reše misteriju marseljskog zločina POLITIČKA pozadina atentata na jugoslovenskog suverena, 9. oktobra 1934. godine, ostala je velika nepoznanica. Interes evropskih sila da se ne insistira na otkrivanju ko je zapravo bio organizator ovog krvavog događaja, u kontekstu rasporeda snaga s početka tridesetih godina prošlog veka, može biti lako shvaćen i objašnjen. Međutim, nejasno je i neobjašnjivo zašto su pojedini evropski arhivi, i to oni u kojima bi se, po svemu sudeći, pronašao odgovor ko su inspiratori i finansijeri ovog političkog zločina, i u 21. veku zatvoreni i nedostupni za istoričare istraživače.

Načelnik Generalštaba Vojske Srbije Ljubiša Diković svečano je danas otkrio spomen-bistu vojvodi Stepi Stepanoviću u Domu Vojske, poručivši da su ovog vojskovođu krasile lična skromnost, ali i bogata vojnička karijera. Svečanom otkrivanju biste vojvodi Stepi u Domu Vojske prisustvovao je i Njegova svetost patrijarh srpski Irinej. Diković je naveo da mu je velika čast što otkriva spomen-bistu vojvodi Stepi Stepanoviću i da veoma poštuje djela velikog vojskovođe koji je jedna od najmarkantnijih ličnosti njegovog vremena. „Odlikuje ga bogata vojnička karijera krunisana komandovanjem Drugom armijom Srpske vojske od Prvog balkanskog rata do završetka Prvog svetskog rata. Kreator je prve i velike pobede na Ceru u Prvom svetskom ratu. Trasirao je putokaz

Jedan od najsvetlijih primera žrtvovanja u Prvom svetskom ratu bila je Mojkovačka bitka na Badnji dan i Božić 1916, kada je Sandžačka vojska Kraljevine Crne Gore zaustavila austrougarsku ofanzivu i pomogla srpskoj vojsci da se povuče iz pravca Peći preko albanskih i crnogorskih planina ka Jadranskom moru i kasnije Krfu. Mojkovačka bitka je vođena 6. i 7. januara 1916. godine u okolini Mojkovca i njom je komandovao serdar Janko Vukotić. To je ujedno bila i poslednja vojna operacija Vojske Kraljevine Crne Gore, koja 1918. godine ulazi u sastav Kraljevine SHS, kasnije Jugoslavije. Mojkovačka bitka je zapravo završna faza jedne veće vojne operacije, a odnosi se na dejstvo crnogorske Sandžačke vojske,