Kako su komunisti 1944. godine u Novom Sadu pobili Srbe, intelektualnu elitu Vojvodine

Piše: Đorđe Ivković

„Javna tajna“ koju zna ceo Novi Sad je streljanje u Rajinoj šumi, u kojoj su 1944. godine oslobodioci likvidirali na stotine najuglednijih građana, optuženih da su bili simpatizeri četničkog pokreta đenerala Draže Mihailovića. Delimična istina izronila je marta 1991. iz peska na bačkoj strani Dunava, u vreme kopanja kanala za gradski vodovod. Na delove ljudskih skeleta nabasali su bageri, ali i obližnja krda krava, napasana u blizini izvorišta. Ukupno 250 pronađenih ljudskih kostiju, već skoro dve decenije, na „revers“ se čuvaju u depoima Gradskog muzeja u kartonskim kutijama, bez naznake o njihovoj daljoj sudbini. Ali, to je samo manji deo istine o Rajinoj šumi, jer pronađene kosti nađene su u dve masovne grobnice koje obuhvataju jedva 40 kvadrata. Ostalo je netaknuto i neistraženo još oko tri hektara zemljišta koje pokriva brojne NN grobnice. Nesporno, na osnovu nekih dokumenata i svedočenja rodbine i poznanika streljanih Novosađana, pokazalo se da su posle ulaska partizanskih jedinica u Novi Sad (23. oktobar 1944) na osnovu naredbe generala Josipa Rukavine, komandanta vojne oblasti za Bačku i Baranju, počela masovna hapšenja uglednih Srba. Po pravilu su to bili predratni poštovani i bogati domaćini, industrijalci i intelektualci, koje je novoformirana komunistička vlast doživljavala kao moguću opasnost. Sasvim pouzdano, dr Negrojević utvrdio je identitet 14 streljanih uglednika. Posebno je potresna priča o predratnom gradonačelniku dr Milošu Petroviću, izuzetno zaslužnom za podizanje spomenika Svetozaru Miletiću koji i danas ukrašava centar Novog Sada. Gradonačelnik Petrović je pomogao i tihu akciju episkopa bačkog dr Irineja Ćirića da se tokom okupacije spase na stotine Srba u mađarskom logoru „Šarvar“. Dr Petrovića je, u ime naroda Jugoslavije, Vojni sud Oblasti NOVJ za Bačku i Baranju u Novom Sadu (Veće sačinjavali predsednik, major Pavle Gerenčević i članovi Laza Brankov i Slobodan Subotić), 22. novembra 1944, osudio na smrtnu kaznu i gubitak građanske časti. Za strašnu presudu porodica Petrović saznala je 21. januara 1945. godine iz dnevnog lista „Politika“.

Tako je uništena Vojvođanska elita.

Ko je dželat Ivan Rukavina ?

Ivan Josip Rukavina je neuspešni student medicine. Od 1935. godine član je KPJ, a 1936. godine odlazi kao dragovoljac u španjolski građanski rat. Od 1941. godine sudionik je NOP-a u Hrvatskoj. Član je vojnog komiteta CK KPH, zapovjednik Glavnog štaba Hrvatske. Dužnost zapovjednika Glavnog štaba Hrvatske obnaša od 1941. do 1943. godine. Od studenog 1943. zapovjeda 4. korpusom NOVJ, a 1944. postaje zapovjedink Vojne uprave za Vojvodinu i tu dužnost obnaša do 1945. godine.

U SFRJ obnašao je dužnosti pomoćnika državnog sekretara za narodnu obranu (ministra obrane), načelnik Više vojne akademije JNA, zapovjednika zagrebačke vojne oblasti i člana CK SKH i CK SKJ. Pripadao je nacionalno-demokratskoj struji SKH. Bio je jedan od tvoraca koncepcije općenarodne obrane kojom su ojačane funkcije republika unutar SFRJ zbog čega je ulazio u sukobe s unitarstičkim krugovima unutar SKJ. Podržavao je Hrvatsko proljeće pa je bio u nemilosti tadašnjih vlasti. Umirovljen je 1977. godine. Politikom se nastavio baviti i u kasnijim godinama pa je tako 1990. sudjelovao u osnivanju proustaške HNS-a.

Otuda ne čudi predanost generala Rukavine u sprovođenju nacionalnih politika po koncepciji Tita, Kidriča, Kardelja i Steva Krajačića. Politika “pasjih grobalja“ u koju spada i Rajina šuma je sprovođena na svim srpskim prostorima: UNIŠTITI SRPSKU KULTURNU I POLITIČKU ELITU I PRAVOSLAVNO SVEŠTENSTVO kao zavetnog prenosioca srpske duhovne vertikale.

Ko su, pak, Rukavine?

Prema pisanju Ivana viteza Tomičića Goričkog praotac Rukavina bio je Vladimir I. Vukotin Vladimirović iz Vladnice, koji je bio oko 1177. godine zapovjednik srednjovjekovnog područja Raške i Gornje Zete. U borbama sa kraljem Stefanom Nemanjićem Prvovjenčanim bio je smrtno ranjen kod grada Prištine na Kosovu, a njegovo tijelo pokopano je u crkvi sv. Marije u Dubrovniku.

Dakle Srbi, ali odrođeni Srbi sa kompleksom poraženog i manje vrednog. Kompleksom koji se prenosio s kolena na koleno. Rukavine još nose neke odlike Srba, ali su već vekovima janičari dragovoljci.

Tako, vrlo lako vrli Hrvat može da se uprepodobi…

„Na izborima za kotar Otočac, 1883. godine, vitez Josip Rukavina, umirovljeni kotarski predstojnik pobijedio je kao kandidat bana grofa Kuena Hedervaryja, te je izabran za zastupnika Mađaronske narodne stranke.“

Bivši Srbin, pa Hrvat, može biti i Mađar, pa odmah zatim i Jugosloven, nakon toga nanovo Hrvat, ali Srbin nikako, što i mi prihvatamo kao dobar stav.

Otuda se ne treba čuditi kako se srpski izrod pretvarao u ćesarsku „plavu krv“ i bojnika rešenog na osvetu. Rukavine su postali austrugarski plemići zbog „vojničkih zasluga tijekom okupacije Bosne i Hercegovine 1878. godine.“

Zar neko sumnja na čijoj su strani Rukavine bile 1914. i 1941.? Ko među komunistima, ko među ustašama, ali uvek na istoj strani.

„Upravo na ovim prostorima je i došlo za vreme Drugog svetskog rata do otvorene i nedvosmislene saradnje ustaša i partizana, a jedan od klasičnih primera je slučaj sa saradnjom na terenu između dva rođena brata Hrvata – Ive Rukavine, komandanta „Glavnog štaba Hrvatske“ i Juca Rukavine, komandanta najzloglasnije ustaške bojne formacije – „Crne legije“ Kapetan Ilija Popovića, oficir američke obaveštajne službe poznate kao OSS, koji je bio poslat kao obaveštajna veza u partizanske jedinice za vreme Konferencije u Teheranu novembra 1943. godine, svedoči da je svojim rođenim očima video ustaše u nemačkim uniformama, među njima i ustaškog zapovednika Juca Rukavinu, u statusu gostiju na „zabijački“ u jednom štabu partizanskih bojovnika i to baš u vreme zasedanja u Teheranu na kojem se između ostalog rešavala i sudbina posleratne Jugoslavije.

Juco Rukavina je još za vreme predratne robije postao prisan prijatelj sa komunistima. (Đilas piše: »Rukavina i ja smo postali pravi prijatelji, što nije bila iznimka. Drugi komunisti sprijateljili su se s „nacionalistima“ i takva prijateljstva često su preživjela zatvorske godine.«). Godine 1934. osnovana je u Lepoglavi Zajednica političkih osuđenika: hrvatskih nacionalnih revolucionara, makedonskih nacionalnih revolucionara i komunista. Godine 1935. Zajednica je usvojila Rezoluciju, koju su potpisali Juco Rukavina, Moša Pijade i jedan predstavnik VMRO, u kojoj se ističe zajednička borba ugnjetenih naroda (osobito hrvatskog), radništva i seljaštva za obaranje šestojanuarskog fašističkog režima. Od svih komunista, Juco Rukavina je ostao u najsrdačnijim odnosima sa Andrijom Hebrangom do poslednjeg dana svog zločinačkog života.

Istorijskoj vertikali Rukavina nije tu kraj. Što bi komunističko/ustaški generalisimus Tuđman nešto menjao u konceptu? Pored „legendarnih“ generala Norca, kvalifikovanog konobara i kvalifikovanog ubice staraca u Gospiću, koljača Korade, vozača autobusa Ljuba plemenitog Ćesić-Rojca, mora se naći i po neki Rukavina.

Ko beše u streljačkom stroju u Rajinoj šumi? Dični borci Jedanaeste vojvođanske „udarne“ brigade, koja je tih dana, ako je verovati komunističkim istoričarima, bila „na odmoru u Novom Sadu“. Inače, „udarna brigada“ formirana je svega mesec dana ranije od novopristiglih dobrovoljaca, dotadašnjih domobrana. Nesumnjivo, za težak zadatak likvidacije novosadske elite Rukavina je najveće poverenje imao u svoje ljude. Njegovim ljudima opet beše odmor „rad“ u Rajinoj šumi.

Komunistima su puna usta borbe protiv antisemitizma, ali su u praksi pokazali krajnje podlaštvo. Nakon „ubijanja greškom“ i pljačke, novosadskim Jevrejima je „velikodušno odobreno“ da se bez ikakve imovine isele u Izrael. Broj Jevreja u Novom Sadu je tako sveden na tristotinak. Nikakve suštinske razlike u postupanju komunista prema dunavskim Nemcima i Jevrejima nije bilo.

Vojvođanski separatizam ima i svoju originalnu elitu u inostranstvu

Osnova za delovanje autonomaša i iz vremena Titovog komunizma, a i ovih danas, jeste Salcburška izjava iz 1958. godine, koju su napisali tadašnji predstavnici Vojvođanskog pokreta u emigraciji, Eugen Jocić, Adalbert-Karl Gaus i Kornel Filipović. Ovaj dokument je donet u Salcburgu, u Austriji, pod patronatom Ota fon Habsburškog, unuka cara Franca (Franje) Josifa. Oto je bio član Evropskog parlamenta početkom devedesetih, kada je bio najveći zagovornik otcepljenja Hrvatske i Slovenije od SFRJ.

– Program Vojvođanskog pokreta zasnovan je na hrišćanskoj etici, na socijalnoj pravdi i na demokratskim načelima, a osnova tog programa je načelo ravnopravnosti sviju etničkih grupa Vojvodine i federalizma. Vojvođanski pokret odbacuje svaku koncepciju deklasiranih „manjina“, ili favorizovanog „državotvornog“ naroda i stremi se ka sintezi jedne vojvođanske narodnosti. Vojvodina će kao federalna jedinica (država) jedne šire, Srednjoevropske federacije, biti organski sastavni deo Evropske unije – kaže se u ovoj izjavi, koja neodoljivo podseća na Statut Vojvodine čiji je „spiritus rektor“ Ustav SFRJ iz 1974., i izjave aktuelnih vojvođanskih političara da je „EU iznad svega“.

Bez mnogo ustezanja, prihvatamo pretpostavku da „prava vojvođanska elita u egzilu“ na koju se aludira jesu ideološka deca pomenutog trilinga „mislećih ljudi“ pod patronatom Ota fon Habzburškog.

Da bi pokazali pravi karakter ove misleće vojvođanske elite u egzilu, citiraćemo opet jednog legendarnog hrvatskog generala, Maksa Luburića:

„…Eugen Jocić, Vojvođanski Srbin. Poznavao sam ga u Parizu. Bio je dobar prijatelj Hrvatske i Hrvata. Kada je izvršen atentat na Poglavnika 10 Travnja 1957. godine u Argentini, dr. Jocić je napisao članak povodom tog atentata: ATENTAT NA HRVATSKU.“

Još ćemo malo citirati dičnog hrvatskog generala, koji verovatno najuverljivije odslikava karakter hrvatskog naroda…

“…Možda to u Beogradu, na čaršiji, među niškim ciganima, koji su Srbiji dali i Cvetkovića Ministra Predsjednika, ili u stanovitim krugovima, gdje je moral bio jako slabo predstavljen, i ne bi bilo fatalno, ali u Ljubuškom je to pitanje od prvorazredne i sudbonosne vriednosti. Toliko načelno o moralu u Ljubuškome.

A mogu Vam takođe predstaviti obitelj Luburića, koji su oduvijek bili poznati patrijci, gazde, gospoda, dobrotvori, duboko religiozni, priznati i poznati patrioti, što nije teško ustanoviti kod kojega god starijeg čovjeka Hercegovine. Bili su gazde, dok niste došli Vi Srbi i Srbijanci, uništili patriote, gazde i gospodu, a stvorili proletere, revolucionarce, i osvetnike. Sa slobodom vratio se je sjaj obitelji gazde Franje i gospodina Ljube Luburića, a sa ropstvom opet smo postali prognanici, proleteri, ali uviek gospoda, i uviek u službi Boga i Domovine….“

Ako uporedite ove ideje „patrijca“ Maksa Luburića i stavove koji se slobodno i široko propagiraju na „Autonomiji“, „Slobodnoj Vojvodini“, u „Vojvođanskom klubu“ i svuda gde dopire vojvođanska separatistička ideja, videćete veliku podudarnost i međusobne simpatije. Otuda, nije kontradiktorna jadikovka za nedostatkom „elite“ uz istovremeno apsolutno nipodaštavanje, ignorisanje ubijanja prave elite. Jednom će slaviti komuniste kao „oslobodioce od srbijanskog jarma“, već sledećom prilikom će te iste „oslobodioce“ nazvati „srpskim zlikovcima“. Po potrebi. Generala Rukavinu i Rajinu šumu nikada neće pomenuti.
Pogledi

Izvor: Vojvođanske novine

Vezane vijesti:

SPISKOVI ŽRTAVA KOMUNISTA ZAPADNO OD DRINE …

„Druga“ istina o zločinu Titovih partizana nad Italijanima i Srbima …

Srpski liberalni savet: Krvništvo komunističkih ubica …

Poruka Peneziću: Volela sam te! – Jadovno 1941.