I HRVATSKA ŽELI PARADU: Hrvati će paradirati u ime najvećih zločina posle Drugog svetskog rata

Posmatrajući, u četvrtak, 16. oktobra, paradu Vojske Republike Srbije, u Beogradu, i slušajući šta na paradi govori mnogima najpoželjniji mogući gost iz sveta, tog dana srpski gost, Vladimir Vladimirovič Putin, predsednik Ruske Federacije, najuticajniji i najmoćniji suveren današnjice, Hrvati su istog momenta odlučili, a vest o tome potekla je iz Zagreba: i oni će naredne godine organizovati sličnu paradu. I za nju odredili „najslavniji“ dan u svojoj istoriji – 5. avgust! Dan etničkog čišćenja svojih sunarodnika Srba. I dan (i dane) počinjenih strašnih zločina nad njima.

Oni će marširati, voziti se i paradirati pred svojim vrhovnicima i, pretpostavlja se, pred predstavnicima diplomatskog kora i drugim gostima i time obeležiti dane kad su, uz svesrdnu pomoć Natoa, zapadnih evropskih saveznika i penzionisanih američkih generala, bez kojih nikad ne bi mogli da stvore bilo kakvu državu, kao što su u Drugom svetskom ratu, uz pomoć Nemaca i Italijana stvorili svoju fašističku Nezavisnu Državu Hrvatsku, krenuli u etničko čišćenje Hrvatske od Srba. Do 1990. godine konstitutivnog naroda u Hrvatskoj. Hrvati su tog dana, odnosno tih dana izvodili i izveli najstrašnije etničko čišćenje na tlu Evrope nakon Drugog svetskog rata – iz Hrvatske je u toj vojno-redarstvenoj akciji, a oni su je nazvali „Oluja“, prognano oko 350.000 Srba, a oko 150.000 proterano je od 1991. do tih dana. I tada je, tih dana, što na kućnim pragovima, što po njivama, što u kolonama ubijeno blizu 3.000 Srba – dece, žena, staraca, invalida… A za nestalima se i dan-danas traga. I niko za sve te zločine, za etničko čišćenje nije odgovarao. Svet i njegova pravda ne priznaju srpske žrtve: hrvatski generali pred haškim sudijama oslobođeni su bilo kakve odgovornosti! A da se ne pominju oni najodgovorniji, koji nisu morali ni da se plaše Haškog tribunala. Te inkvizicijske izmišljotine za Srbe.

Hrvati će u stvari 5. avgusta 2015. godine obeležiti, ako budu obeležavali, 20. jubilarnu godišnjicu te zločinačke, fašističke vojno-redarstvene akcije.

I da se podsetimo: Socijalistička Republika Hrvatska, odnosno, kasnije, Republika Hrvatska, postala je samostalna i nezavisna država secesijom (a osim što to znači i umetnički pravac u modernom slikarstvu, u politici znači i otcepljenje, i, po leksikografu Milanu Vujakliji, otpadništvo) i agresijom na SFR Jugoslaviju i srpski narod u Hrvatskoj. Pod vođstvom penzionisanog Titovog generala Franje Tuđmana, koji je uspeo ono što nisu uspeli Ante Starčević, Josip Frank, Ante Pavelić, Josip Broz i Vladimir Bakarić – prognao je Srbe iz Hrvatske, svevši broj onih koji su ostali na između tri i četiri procenta. Pretvorivši taj ostatak, na sednici Sabora, 22. decembra 1990, u nacionalnu manjinu. A ona je, ta srpska manjina, kako vekovima tako i danas, izložena povampirenom ustašoidnom (čitaj: fašističkom) rasizmu.

Dakle, 5. avgusta naredne godine u Zagrebu će marširati i paradirati jedinice hrvatske vojske i pred onima, a možda će neki od njih biti i u tim kolonama:

– koji su 24. februara 1990, u Zagrebu, slušali i ove reči svog oca nacije, dr Franje Tuđmana: „Nezavisna Država Hrvatska nije bila samo puka kvislinška tvorba i fašistički zločin, već i izraz povijesnih težnji hrvatskog naroda“;
– koji su 31. marta 1990, u Splitu, pisali parole: „Pravoslavni, gubite se!“ i „Kurvini sinovi“;
– koji su 10. avgusta 1990, u Vinkovcima zapalili knjižaru, čiji je vlasnik bila Srpkinja;
– koji su 27. septembra 1990, u Petrinji, zbog pokušaja da se premesti naoružanje teritorijalne odbrane iz stanica milicije na Baniji, uhapsili, kao pripadnici jedinica MUP-a Hrvatske, više od 300 Srba. A to je dovelo i do nemira Srba, koji se sklanjaju u kasarnu JNA u Petrinji;
– koji su odbili da sprovedu naredbu Predsedništva SFRJ, donetu 9. januara 1991, o rasformiranju svih paravojnih jedinica u Jugoslaviji;
– koji su 25. januara 1991. mogli da vide dokumentarni film o ilegalnom uvozu oružja u Hrvatsku, koje je organizovao bivši general JNA Martin Špegelj, tada ministar odbrane Republike Hrvatske;
– koji su 26. januara 1991, u Borovu Naselju, ubili Zvonka Ostojića, krunskog svedoka iz filma o uvozu oružja u Hrvatsku;
– koji su 4. februara 1991, u Karlovcu, obeležavali krstićima srpske stanove;
– koji su 2. marta 1991, u Pakracu, učestvovali kao pripadnici hrvatske policije u sukobu sa srpskim narodom, opljačkavši tog dana zgradu Skupštine opštine i Vladičanski dvor. Situacija se smirila ulaskom jedinica JNA, još uvek jedinstvene armije Jugoslavije. Taj dan se po nekima označava i kao početak hrvatsko-srpskog građanskog rata;
– koji su 7. marta 1991, u Daruvaru, eksplozivom razneli kiosk lista Politike;
– koji su 31. marta 1991, kao specijalci MUP-a Hrvatske napali tada već organizovane srpske odbrambene položaje na Plitvicama. Tom prilikom na srpskoj strani stradao je Rajko Vukadinović, a na hrvatskoj Josip Jović. Po mnogima je to početak hrvatsko-srpskog građanskog rata;
– koji su 2. maja 1991, kao pripadnici MUP-a Hrvatske izvršili napad na Srbe u Borovom Selu, kada je poginulo 13 hrvatskih policajaca;
– koji su 3. maja 1991, u Zadru, učestvovali u takozvanoj Kristalnoj noći, kad je uništeno više od 350 srpskih kuća;
– koji su 5. maja 1991. prihvatili Tuđmanov poziv hrvatskom narodu na otvorenu pobunu protiv JNA;
– koji su 6. maja 1991, u Splitu, učestvovali u demonstracijama protiv JNA, koje je organizovala Hrvatska demokratska zajednica (čuveno davljenje vojnika);
– koji su 19. maja 1991. učestvovali na referendumu o otcepljenju Hrvatske od Jugoslavije;
– koji su 17. juna 1991, kao članovi Hrvatske stranke prava, usvojili Lipanjsku povelju u kojoj traže obnovu Nezavisne Države Hrvatske, sa istočnim granicama: Subotica-Zemun-Drina-Sandžak-Boka kotorska;
– koji su 6. jula 1991. napali srpsko stanovništvo u Staroj Tenji;
– koji su 3. avgusta 1991. izvršili zločin nad srpskim stanovništvom u Dalju;
– koji su 22. avgusta 1991. u Grubišnom Polju, Pakracu i Daruvaru počinili stravične zločine nad Srbima;
– koji su 4. septembra 1991. u Gospiću počinili zločine nad Srbima: ubistva, vešanja, paljenja;
– koji su 21. septembra 1991, na Koranskom mostu u Karlovcu masakrirali 13 rezervista JNA;
– koji su 3. novembra 1991. proterali Srbe iz 18 sela u zapadnoj Slavoniji i tom prilikom počinili užasne zločine;
– koji su 4. novembra 1991. ubili 26 pripadnika JNA, a 67 ranili prilikom njihovog dogovorenog izvlačenja iz kasarne Logorište u Karlovcu;
– koji su 5. decembra 1991. čuli ono što je u Beogradu izgovorio Stjepan Mesić, hrvatski predstavnik, tada predsednik Predsedništva Jugoslavije, koga je Hrvatski sabor opozvao iz tog najvišeg državnog tela: „Mislim da sam obavio zadatak. Jugoslavije više nema!“;
– koji su 21. juna 1992. izvršili agresiju na Miljevački plato (međurečje Krke i Čikole), koji je bio pod zaštitom Ujedinjenih nacija. Tada je zarobljeno a potom ubijeno 48 srpskih vojnika;
– koji su 14. decembra 1992, u Zagrebu, ispred njegovog stana, ubili Milana Krivokuću, Srbina, sindikalnog rukovodioca železničara Hrvatske;
– koji su 22. januara 1993. izvršili napad na od Ujedinjenih nacija zaštićeno područje Ravnih Kotara i na područja od Sinja ka Vrlici. U dvodnevnim napadima poginulo je 60 srpskih vojnika, a ranjena su 142 vojnika i oko 490 srpskih civila. U operaciji Maslenica, po nekim drugim podacima, ubijeno je oko 490 Srba (civila i boraca), a oko 15.000 ih je proterano ka Benkovcu i Kninu;
– koji su 9. septembra 1993. izvršili agresiju na srpska sela u Medačkom džepu (Lika) i tom prilikom ubili 80 Srba;
– koji su 25. decembra 1993, u Karlovcu, minirali Gornjokarlovačku eparhiju;
– pa koji su tokom svih tih ratnih godina počinili strašne zločine u splitskoj Lori, na Zagrebačkom velesajmu, u zagrebačkom Kerestincu, u Sisku i njegovim okolnim selima (stradalo 611 Srba), u Osijeku (na Dravi), masakrirali porodicu Zec u Zagrebu… pa koji su, koji su…;
– koji su 1. maja 1995. izvršili agresiju, poznatu pod nazivom „Bljesak“, na srpska mesta u zapadnoj Slavoniji. Srbi su prognani s tog područja. Bilo je i mrtvih i ranjenih;
– koji su tokom leta 1995. vršili neprestane napade na srpska mesta, na njihove položaje. Da bi 4. avgusta počela već pomenuta vojno-redarstvena akcija „Oluja“.

Eto, jedinice te i takve hrvatske vojske, koje nastavljaju tradicije onih paravojnih i kasnije vojnih jedinica koje su počinile pomenute zločine, a ovde je naveden samo jedan deo tih zločina, paradiraće u Zagrebu, 5. avgusta naredne godine.

Paradiraće, ukoliko zaista i organizuju tu paradu, samo se još ne zna i pred kojim glavnim gostom, na 20. godišnjicu najmasovnijeg etničkog čišćenja na tlu Evrope nakon Drugog svetskog rata. I to čišćenja svojih sunarodnika. Bez kojih Hrvati, da ponovimo, nikad ne bi ni stigli do bilo kakve svoje države. A stigli su do ove, odnosno poklonjena im je ova koju oni besramno nazivaju – antifašistička. Da, antifašizma je bilo u Hrvatskoj. Ali nije Hrvatska, kao država, kao republika, nikad bila antifašistička. Pa je, pre svega zbog svega gore navedenog a što nije antifašističko, i primljena u Evropsku uniju. A Evropska unija nikad nije ni rekla a kamoli da je naredila Hrvatskoj da vrati ili bar delimično da nadoknadi opljačkanu i otetu imovinu srpskog naroda. O otetim stanarskim pravima, opljačkanim i prodatim stanovima da se i ne priča – samo je njih blizu 50.000. Nikad to od Hrvatske nije tražila Evropska unija. U kojoj su i sve ostale evropske zemlje koje su u Drugom svetskom ratu bile fašističke i bile najodanije i najdoslednije Hitlerove saveznice.

A Srbi (i Srbi s drugih prostora tadašnje Kraljevine Jugoslavije, s manjim brojem antifašista iz redova drugih naroda), koji su se, uz Ruse i druge narode Sovjetskog Saveza, jedini u Evropi digli na ustanak, odnosno krenuli u borbu protiv fašizma. I zbog toga Evropska unija, nema druge nego zbog toga, i postavlja pred Srbiju sve nove i nove uslove koji moraju da se ispune. Ukoliko želi da bude primljena. A njeni odgovorni rukovodioci vele da želi. Pa je Srbiji određeno da strpljivo čeka milosrđe predstavnika evropskog Milosrdnog anđela
Ako ga dočeka.

Za razliku od Hrvata koji će, naredne godine, na krilima “slave” i na 20. godišnjicu od bestijalnog etničkog čišćenja i brojnih zločina, a primljeni, paradirati.

Piše: Stevan Lazić

Izvor: Intermagazin

Vezane vijesti:

Istoriografija bez srama: Kako su Hrvati oslobađali Beograd i Čačak

Hrvati oteli, vlasnici plaćaju!

Hrvati mučili Srbe toliko da ih porodice ni mrtve nisu prepoznale

Kada ćemo da shvatimo da nam Hrvati ne žele ništa dobro i da je Džo Šimunić tipičan predstavnik svog naroda?