E, to se zove etničko čišćenje

Ovo su dani kada se konačno, bez imalo straha od greške, neodmerene procene ili krivog tumačenja drugih, može reći: laž je trijumfovala na prostoru bivše Jugoslavije; laž je da na kraju dobro uvek pobeđuje, toga ima uglavnom u bajkama; hrvatska je država – dokaz da se veliki zločini isplate.

Dvadeset pet godina intenzivno, gromoglasno, sistematski, stručnjaci za laž i opsenu provlače evropskim drumovima i domovima priču o Srbima zločincima, narodu sklonom genocidu i etničkom čišćenju. I nakon svega Srbija je (ne računajući specifičnu BiH) jedina etnički mešovita država nastala na razvalinama Jugoslavije. Sve ostale su etnički čiste. Od ukupnog broja stanovnika u današnjoj Hrvatskoj preko 90 odsto izjašnjavaju se kao Hrvati.

U toj državi danas živi, objavljeno je pre dva dana, nešto više od 186.000 Srba. Na prethodnom popisu, onom iz 2001, Srba u Hrvatskoj bilo je 15.000 više, ali to nije najstrašniji deo ove priče; danas u Hrvatskoj živi 400.000 Srba manje nego 1991. godine. Proterani su u dva talasa: iz urbanih delova Hrvatske tokom 1990/91, a operacijama „Bljesak“ i „Oluja“ u maju i avgustu 1995. godine očišćena su i spaljena seoska područja. Ovo što je ostalo iseljava se, pretapa u Hrvate ili umire. E, to se zove etničko čišćenje, savršen obrazac ove rabote.

Ako se negde može izučavati etničko čišćenje kao fenomen savremene Evrope, onda je to u Hrvatskoj. Sa svim elementima: psihološkom pripremom, pretnjama, izvršenjem, kreatorima, izvođačima radova, žrtvama (poimenice), savršeno jasnim posledicama…

Oko „Bljeska“ i „Oluje“ znamo gotovo sve, ali skoro ništa ili vrlo malo kako je i pod kojim okolnostima od leta 1990. pa tamo do kraja 1992. godine najmanje 150.000 Srba napustilo Zagreb, Zadar, Osijek, Split, Karlovac, Sisak, Bjelovar, Šibenik…

Ta prva etapa etničkog čišćenja Srba gotovo je izbledela i pala u zaborav. Njihova imovina, namešteni stanovi, devizna štednja, radni staž, deonice u preduzećima koja su nakon njihovog proterivanja privatizovana, devastirane kuće… sve je to gurnuto u stranu, predato zaboravu.

Proterivanje Srba iz novostvorene, Tuđmanove Hrvatske, bio je državni koncept. Na tome se radilo sistematski, etapno, kombinacijom psihološkog i fizičkog pritiska. Mozak operacije bio je na zagrebačkom Gornjem gradu, u kabinetima Franje Tuđmana i Gojka Šuška. Svoj nesebičan i veliki doprinos dala je i Katolička crkva. Novostvorena hrvatska država tražila je od Srba najpre da potpišu Izjavu o lojalnosti. Isto to od Srba tražio je 1941. i Ante Pavelić. Tuđmanova Hrvatska je stvorila atmosferu mržnje prema Srbima koja je mogla da se opipa. Tamo gde je procenjeno da treba, primenjeni su noževi, sumporna kiselina, kalašnjikovi, dinamit…

Položaj Srba u nekim gradovima Hrvatske (Zadar, Sisak, Split, Osijek…), početkom devedesetih, bio je istovetan položaju Jevreja u Hitlerovoj Nemačkoj. Samo u Sisku 1991/92. ubijeno je, prema nezavisnim hrvatskim izvorima, više od 600 Srba.

I sve je to bilo – ovo je vrlo važno – pre oružanih sukoba, pre „agresije Miloševićeve Srbije na Hrvatsku“, kako već 20 godina govore u Zagrebu.

Proterivanje Srba izvedeno je uz ista „obrazloženja“ koja su bila u opticaju 1971. godine, za vreme Maspoka, sa istim ljudima (Tuđman, Mesić, Đodan, Domljan, Šošić, braća Veselica, Čičak, Budiša…) na istim mestima.

Umesto kazne za najveće etničko čišćenje u posleratnoj Evropi, sa elementima genocida, Hrvatska je dobila člansku kartu Evropske unije.