Dušan Buković: ZAGREBAČKI JEVREJI ZA SLOBODNU HRVATSKU

OD SVEGA POMALO ZA SVAKOG PONEŠTO

Imajući u vidu da je Alija Konjhodžić objavio dva članka u „Bratstvu“ od 1977 i 1978 godine u vezi izvesnih hrvatskih Jevreja, koji su se zalagali za stvaranje
nezavisne države Hrvatske: prvi pod naslovom „Zagrebački Jevreji za slobodnu Hrvatsku“ i drugi „Zagrebački Jevreji i hrvatski separatizam“ i koji glase…

ZAGREBAČKI JEVREJI ZA SLOBODNU HRVATSKU

Srbija se nikad nije mogla žaliti na svoje Jevreje za vreme od pre prvog svetskog rata. Beograd je uvek od dva poslanika, koliko ih je birao, imao jednog Jevrejina, iako njih nije bilo u Beogradu više od 10 odsto. Pre prvog svetskog rata bio je poslanik Bencion Buli, a posle toga rata bio je Šemaja Demajo. Jedan od sudija Kasacionog suda bio je Jevrejin. Čak je bilo Jevreja među đeneralima.

U Srbiji su se naši srpski Jevreji nazivali Srbima Mojsijeve vere i u našim oslobodilačkim ratovima pokazali su se velikim junacima, od kojih su mnogi položili svoje živote za naše nacionalno ujedinjenje.

Kad je stvorena Jugoslavija, Jevreji iz tzv. prečanskih krajeva, koji su većim delom pre rata bili zadojeni mađarštinom i austrijanštinom, nisu primili lako i lepo novu državu. Još u početku, u najtežim prilikama njenog stvaranja, oni su činili sve da se bogate, nisu prezali ni od kakvog šverca, a naročito od šverca kruna iz Mađarske kad je bila zamena novčanica četiri krune za jedan dinar, koji je bio al pari sa švajcarskim frankom a kruna nije vredela gotovo ništa. Oni su tada naneli tim švercom najveće štete novoj državi.

Sad se našlo nekoliko potomaka tih zagrebačkih Jevreja, koji su se sastali nedavno u jednom njujorškom hotelu i obrazovali „Jevrejski komitet za slobodnu Hrvatsku“. Žena poznatog prevrtača „profesora“ Bogdana Radice, sazvala je tu jevrejsku konferenciju i dovela jednog zagrebačkog Jevrejina, po imenu Švarca, da on na toj konferenciji govori. Nina Radica i sama je Jevrejka. Ćerka je italijanskog pisca Guljelima Ferara, političkog emigranta u Švajcarskoj, koji je pobegao od Musolinija i nije imao od čega da živi. Jugoslovenska ga je vlada obimno pomagala i njega i njegovog zeta Radicu.

Naš narod lepo kaže: „nahrani ga da te ujede“. (Vidi: Zagrebački Jevreji za slobodnu Hrvatsku, “Bratstvo-Fraternity” br. 268, oktobar 1977, Toronto, Ont., Canada).

* * *
ZAGREBAČKI JEVREJI I HRVATSKI SEPARATIZAM

Mi smo nedavno u ovoj rubrici pisali o jednom sastanku zagrebačkih Jevreja u
Njujorku sa ustaškim Hrvatima, čiji je cilj bio da pomognu stvaranje nove ndh.
Među tim Jevrejima bila je i gđa Bogdana Radice, poznatog političkog prevrtača, a glavnu je reč vodio neki dr Mladen Švarc, nedavno izbegli zagrebački Jevrejin.

Međutim, prijatno nam je sada da objavimo da su dva ugledna zagrebačka Jevrejina, Mile Vajs i Sal Musafija, u njujorškom jevrejskom listu Džujiš Pres, demantovala ovoga dr Švarca i istakli da nije tačno da Jevreji iz Hrvatske podržavaju stvaranje „slobodne Hrvatske“. Potpisnici ove izjave vrlo dobro se sećaju te „države“ u kojoj je „najdivljiji i najsramniji genocid…uništio živote 85 odsto jevrejskog stanovništva u Jugoslaviji.“ (Vidi: Zagrebački Jevreji i hrvatski separatizam, “Bratstvo-Fraternity”, jun-jul 1978, br. 276-277, Toronto, Ont., Canada).

Stavovi izvesnih „zagrebačkih“ jevrejskih struktura sedamdesetih godina dvadesetog stoleća u pogledu na naš obezglavljeni, obespravljeni, poltlačeni, poniženi i nesrećni srpski narod, malo su se razlikovali od stavova izvesnih Jevreja i njihove antisrbske i antijugoslovenske aktivnosti krajem tragičnog dvadesetog stoleća. Posebno se osećao snažan uticaj jevrejske firme Ruder Fin, koja je u Americi zastupala „suverenu“ državu Hrvatsku u građanskom ratu u Jugoslaviji, kojeg su izazvali izvesni zapadno-evropski i američki imperijalisti-trijalisti.

U Londonskom izdanju Tošićeve izdavačke kuće „Naše delo“ i njegovog biltena „Naše reči“ oko kojih su se okupljali izvesni internacionalisti, đilasovci, filokomunisti, fašisti, masoni i špijuni engleskog intelidžens servisa i američke CIA, štampana je knjiga dr Bogoljuba Kočovića „Žrtve Drugog svetskog rata u Jugoslaviji“, London, England, 1985. Kočović je u knjizi svesno izvrtao istoriske činjenice kada su u pitanju naše srpske žrtve. Njegova gebelsovsko-revizionistička knjiga se ni po čemu ne razlikuje od izvesnih gebelsovskih –revizionističkih i rasističkih knjiga, koje su publikovane na engleskom, francuskom i nemačkom jeziku u Evropi i Americi, u kojima su izvesni gebelsovci osporavali genocid nad Jevrejima u Drugom svetskom ratu, jer kobajagi jevrejske žrtve nisu bile veće od 250.000 do 300.000 hiljada! (Vidi: Austin J. App, The six million swindle, Baton Rouge, Louisianana, USA, 1977; Professor A. R. Butz, Hoax of the twentieth century – Total documented , proof the “extermination” of European Jews never took place, Torrance, California, USA, 1984; Richard Harwood, Did six million really die, Baton Rouge, Louisiana, USA, 1978; Dr Paul Rassinger, Drama of the European Jews, Baton Rouge, Louisiana, USA, 1977; David Irving, Hitler’s war, Metairie, LA, USA, 1982; Conrad Grieb, American manifest destiny and the holocaust, Metairie, LA, USA, 1980; Ernest Zundel, The west, war and Islam and did six million realy die, Toronto, 1981).

Imajući na umu da je naša Sveta Srpska Pravoslavna Crkva zvanično utvrdila tragičan bilans stradanja obezglavljenog, okupiranog, potlačenog i poniženog srpskog naroda u Drugom svetskom ratu i o tome nema diskusije.

Prema jednom saopštenju Svetog Sinoda Srpske Pravoslavne Crkve, koje je publikovano u „GLASNIKU“, doslovno stoji:

„Od 21 episkopa petorica su ubijena, dvojica internirana i u internaciji umrla, dvojica premlaćena i prebačena u Srbiju gde su uskoro umrla, jedan držan u zatvoru zajedno sa Njegovom svetosti Patrijarhom, a zatim poslat u logor u Nemačku, a jedan u Italiju, a dvojica proterana sa svojih eparhija u Srbiju. Samo su njih desetorica ostali na svojim mestima. Jedna četvrtina sveštenika je poubijana (oko 700), oko 300 pomrlo prirodnom smrću, jedna trećina proterana u Srbiju, oko 400 bilo je u logorima u zemlji i u zarobljeništvu, a samo jedna četvrtina sveštenika ostala je na svojim mestima. Jedna četvrtina manastira i crkava je porušena a skoro polovina od ukupnoga broja manje ili više oštećena. Samo u Gornjokarlovačkoj eparhiji od 189 crkava porušeno je i popaljeno 175, a 14 ostalo. Od 8,500.000 vernika 1,200.000 je poginulo ili ubijeno. Ratna šteta crkve iznosi 7 milijardi predratnih zlatnih dinara…“ ( Vidi: Glasnik SPC, Beograd, broj 1 – 3, mart 1951, strana 10).
U Amerikanskom Srbobranu od 1985. godine objavljen je članak M. Vasića pod naslovom „Zašto se istrčavati“. Njemu nisu potrebni nikakvi komentari, izuzev ove uvodne beleške. Članak sam pripremio u celosti, koji glasi…

ZAŠTO SE ISTRČAVATI?

Amerikanski Srbobran je objavio 22/5/85, – jedan članak pod naslovom „Žrtve Drugog svetskog rata“, koji je napisao g. Milan Radović. U tom članku g Radović daje prikaz knjige pod gornjim naslovom, koju je izdala bibliotea „Naše delo“, iz Londona. Pisac knjige je dr Bogoljub Kočović, a predgovor je iz pera g. Desimira Tošića.

Potpisani članci angažuju samo autora, prema tome uredništvo Srbobrana nije moralo da ga komentariše. To je posao zainteresovanih čitalaca, i zato će se pisac ovih redova osvrnuti na tu knjigu.

Dr Kočović dolazi do zaključka da broj žrtava u Jugoslaviji za vreme Drugog
svetskog rata iznosi 1.014.ooo, a ne 1.700.000, kako tvrdi jugoslovenski režim. Poznato je da zvanični broj žrtava najogorcenije pobijaju dr Tuđman i neki drugi Hrvati. Oni tvrde da je u logorima Endehazije pobijeno samo 60.000 ljudi, žena i dece, ali da u taj broj ulaze ne samo Srbi, već i Jevreji i Cigani, kao i Hrvati protivnici ustaša i komunisti. Hrvatska emigrantska štampa u potpunosti podržava dr Tuđmana.

Dr Kočović negira ne samo brojeve koje daje režim, već i podatke koje navodi
Srpska pravoslavna crkva, kao i neki srpski i strani istraživači. U SAD, na
univerzitetu Notre Dame predaje matematičar /kome naravno statistika nije struka/, profesor dr Vladeta Vučković. On je prvi, odmah posle rata, u Jugoslaviji, proučavao ljudske gubitke i došao do broja od 1.700.000. Dr Kočović osporava takođe nemačkog pisca Holma Sundhauzena, koji u knjizi “Wirtschaftageschichte Kroatiens im nazionalsozialistischen Grossraum 1941-1945” navodi da je samo u Endehaziji u toku prošlog rata bilo 1.200.000
žrtava, /Vidi Amerikanski Srbobran od 16/1/85, članak „Istina se ne može sakriti“/.

Karakteristično je, uostalom, da dr Kočović ne navodi nigde nijednog drugog
autora koji je proučavao ljudske gubitke za vreme Drugog svetskog rata u nažoj
zemlji. Pisac predgovora, g. Tošić, navodi da dr Kočović, iako pravnik, poznaje i statistiku. Ali on podvlači, kao osobito važnu činjenicu, da dr Kočović pripada jednoj grupi ljudi koji žive u inostranstvu, ali nisu emigranti, što je valjda, neka posebna garantija njihove ozbiljnosti i objektivnosti.
Dole potpisani nije statističar i nije nikad hteo da ulazi u pitanje gubitaka u ovome ratu. On je je uostalom ubeđen da se ta istraživanja mogu voditi samo u zemlji, kao što je to činio dr Vladeta Vučković, ili kao što to može da čini Srpska pravoslavna crkva, na osnovu knjiga krštenih i umrlih.

U Srpskoj akademiji nauka u Beogradu, postoji Odbor za sakupljanje građe o
genocidu protiv srpskog i drugih naroda Jugoslavije u HH veku. Taj odbor je
nedavno odlučio da ubrza svoj rad./ „Politika“, Beograd, 21/6/85.
Među članovima odbora ima stručnjaka u čiju naučnu objektivnost se ne može
sumnjati. Zar nije bilo pametnije sačekati rezultate njihovog rada, nego
istrčavati se. Dr Kočović unosi pometnju u jedno vrlo osetljivo pitanje. Njegov rad je dosad naišao na pohvalu samo u hrvatskoj emigrantskoj štampi, i to iz usta dr Mate Meštrović, predsednika Hrvatskog narodnog vijeća, koji ne nosi Srbe u svom srcu. Istraživanje o žrtvama u Drugom svetskom ratu u Jugoslaviji je posao za stručnjake a to ni dr Kočović, ni g. Desimir Tošić nisu (Vidi: M. Vasić, Zašto se istrčavati? Amerikanski Srbobran, 10 jul 1985, Pittsburgh, Pa., USA).
Ništa nebi bilo nepoštenije nego da izvesni revizionisti, koji žive u velikim iluzijama u pogledu rehabilitacije zloglasnog Pavelićevog hrvatskog ustaškog vikara i Brozovog kardinala Alojzija Stepinca, da ga proglase za sveca.

U toku 1992 i 2001 godine pojavile su se u Americi dve knjige pod naslovom “Faith and fraternalism – The history of the Knights of Columbus” – „Vera i bratstvo – Istorija Kolumbusovih Vitezova“ i “Patriotism and fraternalism in the Knights of Columbus – A history of the fourth degree” – „Patriotizam i bratstvo Kolumbusovih Vitezova – Istorija četvrtog stepena“, u kojima su objavljeni podaci da je svemoćni revizionistički rimski katolički korporativni establišment u Americi, stao u odbranu hrvatskog ustaškog vikara nadbiskupa Stepinca i da se odlučno založio za njegovu rehabilitaciju. Razlog takvom stavu idolatriskog, korporativnog, okultnog, ezoterijskog rimokatoličkog stablišmenta u Sjedinjenim Američkim Državama, najbolje se može videti u delu Egona i Kenedija, kojeg su publikovali pod naslovom „Kolumbusovi vitezovi u miru i ratu“ ( Vidi: Christopher J. Kauffman, Faith and fraternalism – The history of the Knights of Columbus, New York, 1992, str. 379; Christopher J. Kauffman, Patriotism and fraternalism in the Knights of Columbus – A history of the fourth degree, New York, 2001, str. 124; Maurice Francis Egan And John B. Kennedy, The Kinghts of Columbus in peace and war, Vol. 1-2, New Haven, Connecticut, U.S.A., 1920).

Veoma je žalosno konstatovati da je i Andrija Artuković, hrvatski ustaški ministar unutrašnjih poslova imao zaštitu Kolumbusovih vitezova i svemoćnog rimskog katoličkog korporativnog establišmenta Sjedinjenih Američkih Država. Zato se postavlja pitanje, kako je bilo moguće hrvatskom ustaškom zločincu da bude pod zaštitom Sjedinjenih Američkih Država?

Stvari su dobro poznate, Artuković je bio izvesno vreme predsednik svemoćne idolatriske i okultne rimske katoličke korporativne lože Kolumbusovih vitezova (Knights of Columbus) u Los Anđelosu u Kaliforniji! (Vidi: Howard Blum, Wanted! The search for Nazis in America, New York, 1977, str. 170-171).

Dušan Buković

Izvor: https://vidovdan.org