Dušan Buković: Bjelaški komunisti i “sahranjivanje svetaca”

Suum cuique tribuere – svakom svoje, glasi jedna latinska poslovica. Imajući na umu da je engleski istoričar, član Modlin Koledža, profesor Tejlor (A. J. P. Taylor) objavio knjigu pod naslovom “Drugi svetski rat” (The Second World War, an illustrated History) u kojoj doslovno stoji: „Do kraja 1944. godine sav mogući materijal doturan je samo Titu. Podizanje Tita je čisto britanska avantura i današnja Jugoslavija je britanska tvorevina…“ (Vidi: A.J.P. Taylor, The Second World War, an illustrated History, London, 1975, str. 178).

Takvu politiku je vodio i Ruzvelt, koji je bio okružen paramilitarnim rimskim katoličkim okultistima, idolatristima i ezoteristima Otom Habzburgom i kardinalom Spelmanom. On je svoje antimonarhističko i antijugoslovensko raspoloženje poverio supruzi Elenori u junu 1942. godine prilikom posete kralja Petra II u Vašingtonu, kad joj je rekao: „Taj mladi čovek treba da zaboravi da je on kralj…“ – „That young man should forget that he is a king and go to work. In the long run, he would be better off…” (Vidi: Anna Eleanor Roosevelt, The autobiography of Eleanor Roosevelt, New York, 1961, str. 237). Ruzvelt je bio protivnik Kraljevine Jugoslavije jer se zalagao za Nezavisnu Državu Hrvatsku do Drine, koja bi bila pod anglo-američkim protektoratom (Vidi: Robert I. Gannon, S.J., The Cardinal Spellman Story, New York, 1962, str. 224).

Takođe, imajući u vidu da je general Antonov zahtevao na konfernciji u Moskvi 1944. godine da linija između sovjetskih i anglo-američkih oružanih snaga i interesnih sfera bude „Berlin, Lajpcig, Beč i Zagreb“, i da je njegov predlog odbijen – „Antonov produced an arbitrary line running through Berlin, Leipzig, Vienna and Zagreb which did not suit us…” (Vidi: Alex Danchev and Daniel Todman, War diaries 1939-1945 – Field Marshal Lord Alanbrooke, Berkeley and Los Angeles, 2001, str. 656). Čerčil je još početkom 1943. godine stvorio plan „o 50 od sto britanskog uticaja u Jugoslaviji, granica na mapama u intelidžens servisu, bila je izražena linijom na Drini…“ (Vidi: Prof. Lazo M. Kostić, Srbija ili Jugoslavija, knj. treća, Hamilton, Ontario, Canada, str. 71).

U ovom kontekstu uzroke i posledice naše nacionalne katastrofe treba da sagledamo i kroz odluke denacionalizovanih i degenerisanih „srpskih“ komunističkih gebelsa, bečko-berlinskih marksista baljezgara, koji su bili na jaslama hrvatskog firera Josipa Broza Tita, zapadno-evropskih i američkih imperijalista, svemoćnih međunarodnih korporacija, velikih finansijera i tzv. “velikih kadrova i izabranika” u Beču, Berlinu, Rimu, Parizu, Londonu, Vašingtonu, Njujorku i Moskvi…

Na IV Kongresu Kominterne, koji je održan 6. novembra 1928. godine u Zonenlandu kod Drezdena u Nemačkoj, komunisti su rešili da uspostave nezavisnu državu Hrvatsku, cilj im je bio da razbiju Jugoslaviju, koju su proglasili kao „veštačku, versajsku i velikosrpsku tvorevinu…“ i da srpski narod svedu u granice tz. “berlinske Srbije” iz 1878. godine. Komunistički program se u potpunosto poklapao sa odlukama Berlinskog kongresa i sa planom svemoćnog rimskog katoličkog korporativnog instituta “Intermarium-a” sa sedistem u Rimu i engleskog “Foreign office” sa sedistem u Londonu u kojem su radili izvesni profesori i političari na čelu sa Sitonom Votsonom, koji je kao što je poznato u toku 1936. godine radio na programu “naconalnog federalizma” u Kraljevini Jugoslaviji, koju je trebalo uništiti.

Ni posle nezapamćenih zločina i genocida, koji su počinili izvesni Hrvati u tzv. “Nezavisnoj Državi Hrvatskoj” nad srpskim narodom u toku Drugog svetskog rata, “srpski“ komunisti internacionalisti-globalisti nisu odustali od programa “nacionalne federalizacije” kojeg su im postavile gazede u Londonu, Rimu, Berlinu, Beču, Parizu, Njujorku, Vašingtonu i Moskvi, što svedoče i odluke IV Kogresa Kominterne, koje doslovno glase: „Najpotpunije pomaganje svih akcija masa koje vode ka obrazovanju nezavisne Hrvatske… Budući da mase naroda teže ka otcepljenju dobila je parola naroda samoopredeljenja u poslednje vreme naročito aktuelan značaj i konkretizovanije t. j. privođenje u delo ove parole, „ZNAČI NAJPOTPUNIJE POMAGANjE SVIH AKCIJA MASA KOJE VODE KA OBRAZOVANJU NEZAVISNE HRVATSKE. ZA NEZAVISNOST HRVATSKE BORI SE NAŠA PARTIJA BEZ SVAKOG USLOVA I REZERVE…“ (Vidi: Rad. P. Rašanin, Komunistička partija Jugoslavije i nacionalno pitanje, „Amerikanski Srbobran“, Pittsburgh, Pa., USA, 12. marta 1976).

Na drugom mestu, u rajetinskom komunističkom listu „TRUDBENIK“, koji je publikovan kao organ radnog naroda Vojvodine, objavljen je i jedan programski članak u prvom broju od januara 1941. godine pod naslovom „Nacionalno-oslobodilačka borba naroda Vojvodine“, gde doslovno stoji: „1918 godine srbijanska buržoazija iz Vojvodine, Hrvatske, Slavonije, Crne Gore, Bosne, Hercegovine, Kosova, Metohije, Makedonije uz pomoć krupnih kapitalista, veleposednika, i plaćenika, nije dala pravo narodima ovih zemalja da se sami opredele nego ih je podjarmila i silom im naturila svoju hegemoniju. Jedini spasonosni put za sve nacionalno ugnjetene narode, dakle i vojvođanske Mađare jeste narodnooslobodilačka borba na bazi proleterskog internacionalizma. To je onaj isti put kojim su išle i stigle svojoj meti ugnjetene nacije i grupe carske Rusije, koje su veliko-ruski imperijalisti ugnjetavali na nečuven način….“ (Vidi: „Trudbenik“, Organ radnog naroda Vojvodine, januar 1941, str. 6).

Ovde treba posebno naglasiti da se na sastanku Politbiroa CK KP od 1. avgusta 1935. godine u Moskvi srpski narod uopšte ne pominje, jer su ga komunisti u svojoj programskoj propagandi svodili na nivo „malograđanske“, „velikosrpske“, „hegemonističke“ i „buržoaske“ grupacije… To je posebno istakao dr Dušan Lukač u svojoj studiji „Radnički pokret u Jugoslaviji i nacionalno pitanje 1918-1941”, gde doslovno stoji:

„I pored demokratske širine i revolucionarnog sadržaja odluke Politbiroa od 1. avgusta 1935, o nacionalnom pitanju još nose pečat prošlosti. U programu izgradnje federativne zajednice ne predviđa se demokratska skupština srpskog naroda, niti bilo kakav odgovarajući tretman srpskog naroda, što znači da KPJ praktično nije otvarala nikakvu perspektivu srpakom narodu…“ (Vidi: Dušan Lukač, Radnički pokret u Jugoslaviji i nacionalno pitanje 1918-1941, Beograd, 1972, str. 296/97).

Posebno je karakterističan primer Komunističke Partije Jugoslavije između dva svetska rata, gde se u svakom članku, proglasu, diskusiji i polemici Srbi i druge narodsnosti koje žive u Hrvatskoj prosto ignorišu i da se u svakom slučaju pazi na to da se i ne pominju. U vezi sa tim dr. Lukač kaže:

„Ipak, u želji da se što više opovrgnu optužbe da je klasni pokret u Hrvatskoj anacionalan, u nekim programskim dokumentima KP Hrvatske oseća se precenjivanje nacionalnog faktora i izvesno zapostavljanje klasne borbe. U Hrvatskoj u većem ili manjem broju žive i drugi narodi, ali se ne govori o statusu tih naroda u Hrvatskoj niti o odnosu prema najbrojnijem od tih naroda Srbima. Iako se ističe da je budućnost hrvatskog i svih ostalih naroda u slobodnoj i ravnopravnoj Jugoslaviji, (vidi: „Proleter“, br. 11, Oktobar 1937, str.1) ipak se u obraćanju narodu Hrvatske kaže da je Komunistička stranka Hrvatske (dakle, ne samo Hrvata već i ostalih naroda u Hrvatskoj) na svojoj zastavi ispisala ‘kao prvu i najveću zadaću: borbu za nacionalnu slobodu hrvatskog naroda’, dok se Srbi ne spominju kao da se njih problem oslobođenja u Hrvatskoj ne tiče. Takođe, kada se u pomenutim dokumentima spominju okupatori hrvatsakog naroda, nabrajaju se uporedo nemački, turski i srpski okupatori bez pokušaja da se ovi pojmovi nijansiraju i da se nađu neke manje i veće razlike među njima. Ove sitne nejasnoće mogle su da štete uređivanju odnosa između Hrvata i Srba u Hrvatskoj i da usporavaju njihovu saradnju, bez koje nema rešavanja nacionalnog pitanja ni Hrvata, ni Srba…“ (Vidi: dr. Dušan Lukač, Radnički pokret i nacionalno pitanje 1918-1941, Beograd, 1972, str. 323/324).

Ovi citati sami za sebe govore i nisu im potrebni moji komentari. Međutim, naveli bismo još neke citate koji se nalaze u knjizi Moše Pijade, koja je objavljena pod naslovom „Arhiv komunističke partije Jugoslavije“ i sami se uverite u tačnost ovih navoda.
Str. 261: „Stvaranje versajske Jugoslavije, tj. okupacija Hrvatske, Dalmacije, Slovenije, Crne Gore, Makedonije, Kosova, Bosne i Vojvodine od strane srpskih trupa, znači, s jedne strane, pljačkanje radnih masa ovih krajeva…“ Str. 264: „Sva borba seljaka mora biti upravljena na ostvarenje slijedećih zahtjeva: za pravo samoopredjeljenja do otcepljenja svim potlačenim narodima – Hrvatima, Slovencima, Makedoncima, Crnogorcima itd…“ Na str. 265 komunisti ističu svoje političke ciljeve da se bore „…protiv poreskog pljačkanja stanovništva u nesrpskim krajevima, protiv nasilnog posrbljavanja, za nacionalni jezik u školi, na sudu i u vojsci u krajevima naseljenim Makedoncima, Slovencima, Albancima, Nijemcima, Mađarima i Rumunima; protiv prinudnog učenja srpskog pisma u hrvatskim školama i na srpskom (ekavskom) dijalektu u crnogorskim i hrvatskim školama; za progon srpskih okupatora, srpskih trupa, činovnika i žandarma, kao i srpskih četnika iz Hrvatske, Slovenije, Dalmacije, Vojvodine, Bosne, Crne Gore, Makedonije i sa Kosova…“ (Vidi: Moše Pijade, Arhiv komunističke partije Jugoslavije, Tom II, Kongresi i Zemaljske Konferencije KPJ 1919-1937 , Beograd, 1949, str. 261-266).

Nažalost, mi smo živi svedoci da su „srpski“ komunisti internacionalisti i današnji globalisti uz pomoć njihovih mentora i saveznika zapadno-evropskih i američkih imperijalista, koje oličavaju tajna i javna društva i podzemni pokreti, međunarodne korporacije, tz. “veliki izabranici”, tz. „veliki kadrovi“ , veliki finansijeri i templari ostvarili njihove planove i namere na kraju XX stoljeća, kada je sav ceh platio ni kriv ni dužan obezglavljeni, porobljeni, potlačeni, okupirani, obespravljeni i poniženi nesrećni srpski narod!

Autor: Dušan Buković

Izvor: VIDOVDAN

Vezane vijesti:

Knjige strijeljanih: Tito planski ubio 35 000 ljudi u Srbiji …

Čerčil: Ovaj Tito je čudan bandit i nije pajac, moramo ga …

Paktiranje s Nemcima i ustašama | Jadovno 1941.