Dušan Bodiroga: Film „Garavice“ mora biti proglašen za film od nacionalnog značaja

Dragan Radović je snimio film koji je možda i najbolji film o stradanju Srba u Drugom svjetskom ratu!

Ono što bi trebalo da rade državni instituti, fakulteti, državna politika i timovi ljudi koji ionako primaju plate iz budžeta, uradio je jedan jedini čovjek bez ičije bilo kakve pomoći!

Naime, i u Foči je prikazan film „Garavice“ o jednom od najvećih stratišta Srba u Drugom svjetskom ratu i o stradanjima našeg naroda u Bihaću, Cazinu, Bosanskoj Krupi, Velikoj Kladuši i Bosanskom Petrovcu.

Autor ovog filma je Dragan D. Radović iz fondacije Zaboravljeni korijeni koji je u ovom filmu bio sve: režiser, tekstopisac, istraživač, istoričar, snimatelj, montažer, producent i finansijer. Taj Dragan Radović, pored truda i svojih ličnih novčanih sredstava, koji iznose oko 80.000 KM, uložio je preko 3 godine svog vremena u snimanje filma.

Dakle, pored svog posla programiranja i elektronike, pomoću kojeg živi on i njegova porodica (supruga mu je nezaposleni pravnik), on je snimio film koji je po meni možda i najbolji film o stradanju Srba u Drugom svjetskom ratu!

Pored prikupljanja svjedočanstava i dokumentacije uspio je pronaći i obići desetine stratišta na ovom području od kojih mnoga ne postoje ni na gugl mapama, a uspio je i doći do rijetkih preživjelih koji žive u različitim mjestima bivše Jugoslavije. Uz film, bila je i promocija romana, o zločinima u ovom kraju, „Korana ko rana“ Dragana Grgića.

Knjiga je bila zabranjena u vrijeme komunizma i prvi put je preridila za štampu upravo fondacija Zaboravljeni korijeni.

Film je o stradanju Srba u Bihaćkoj krajini ili županiji Krbava i Psat , kako su je ustaše zvali, gdje je za vrijeme Drugog svjetskog rata pobijeno na razne načine oko 50.000 Srba!

Nakon sagledanog filma i upoznavanjem sa ličnim svjedočenjem preživjelih kao i sa dokumentima istražnih komisija i presuda u kojima su zločini opisani, ubijeđen sam da je genocid nad Srbima u Drugom svjetskom ratu po masovnosti i bestijalnošću jedan od najgorih genocida u istoriji Evrope!

Zločine nad Srbima ovog kraja u 90% slučajeva počinili su muslimani BiH pod pokroviteljstvom Nezavisne Države Hrvatske kojoj je genocid nad Srbima bio državni projekat. Ono što posebno zaprepašćuje da u nekim masovnim zločinima nisu učestvovali samo muslimani u ustaškim i domobranskim jedinicama, nego kako civili, uključujući i djecu, tako i hodže. Najpoznatiji hodža koji je ubijao Srbe u ovom području je Bećir Borić koji je lično pobio stotine srpskih žena i djece, a sam je učestvovao u nasilnoj islamizaciji srpskog stanovništva.

Na kraju su ga strijeljali sami Italijani koji su se zgražavali nad njegovim zločinima. Oni Srbi koji su imali sreće da prežive na kraju su protjerani ili nasilno pokatoličeni ili islamizovani. Na pojedinim mjestima pored Bihaća gdje su bila srpska sela i gdje su Srbi pobijeni podignute su džamije koje su i danas tu, a nisu postojale ni u osmansko vrijeme.

Na polju zvanom Garavice, gdje je pobijeno i tu zakopano u drugoj polovini 41. po nekim procjenama oko 12.000 Srba, danas se nalaze poslovni kompleksi i stambene kuće. Na mjestu crkve u Bihaću, koju je osvetio vladika Nikolaj Mandić krajem 19. vijeka, rođeni ujak Nikole Tesle, a koju su ustaše porušile, titoisti su podigli današnju zgradu opštine Bihać.

Ono što je ostavilo na mene poseban utisak je svjedočenje nakon rata pred istražnom komisijom jednog od krvoloka Ali Nanićia iz Bužima koji je na kraju izjave, nakon što je opisao kako je kasapio srpsku djecu, rekao: „Ne kajem se ni za što!“. Inače, ovaj Nanić je predak Izeta Nanića komandanta Bužimske brigade, koji je u poslednjem ratu nastavio ono što je njegov predak započeo.

Na kraju svega, ono što je posebno mene razočaralo je da je na projekciji filma bilo jako malo ljudi. I pored najavljivanja filma u svim lokalnim medijima, društvenim mrežama, ličnih poziva i pored toga da je ulaz bio besplatan, u gradu koji ima preko 10.000 stanovnika i oko 2.000 studenata na prikazivanje filma je došlo svega dvadesetak ljudi.

Mislim da ne postoji narod na svijetu koji je toliko postradao, a da se u isto vrijeme odnosi sa takvim nemarom i nipodaštavanjem prema svojim žrtvama kao Srbi. Sa ovakvim bijednim odnosom prema svojim milionskim žrtvama u bliskoj prošlosti pitanje je da li kao narod uopšte imamo budućnost. I ako ostane ovako, na kraju ćemo prihvatiti lažna tumačenja istorije naroda koji su počinili genocid nad Srbima.

Film „Garavice“ mora biti proglašen za film od nacionalnog značaja i u Srbiji i u Republici Srpskoj i da bude prikazan u udarnim terminima RTS-a i RTRS-a. Očekujem da svi gradovi obezbijede projekciju filma, jer autor ništa ne traži za sebe osim da film bude besplatno prikazan i da dođe do što većeg broja ljudi.

Izvor: Fejsbuk stranica Dušan Bodiroga