Dan stvaranja NDH, kada je na Zagreb pala tama a iz njega krenulo zlo

U četiri kratke godine, ona je svojim aparatom, u genocidu kakav Evropa nikada nije videla, usmrtila između 500 000 i 1 000 000 Srba sa teritorija koje je okupirala

Nezavisna Država Hrvatska je osnovana 10. aprila, pre 83 godine, kao država hrvatskog naroda pod vojno-političkim patronatom Hitlerove Nemačke.

To se dogodilo svega 4 dana nakon invazije sila Osovine na Jugoslaviju, na dan ulaska nemačkih trupa u Zagreb. Nemački vojnici su dočekani kao oslobodioci s neskrivenim oduševljenjem najširih masa zagrebačkih Hrvata.

Period koji je nastupio predstavlja najsramnije razdoblje hrvatske istorije obeleženo rasnim zakonima, koncentracionim logorima i brojnim zloćinima koji su odredili zločinački karakter nove vlasti, čime su raspršene nade nekih da će NDH biti ostvarenje vekovnih težnji hrvatskog naroda za ostvarenjem vlastite države.

Proglas o uspostavi NDH pročitao je na zagrebačkom radiju Slavko Kvaternik, kojeg je za tu priliku imenovao i ovlastio ustaški poglavnik Ante Pavelić, koji se u to vreme nalazio u Italiji. Kvaternik, nekadašnji austrougarski oficir i jedan od utemeljivača ustaškog pokreta, u svom proglasu pozvao je na sveopštu mobilizaciju, da bi potom svoj govor završio ustaškim pozdravom „Za dom spremni“. Nakon Kvaternikovog proglašenja nove države spiker je pročitao izjavu lidera Hrvatske seljačke stranke Vlatka Mačeka koji je pozvao hrvatski narod na pokornost novoj vlasti, a sve pristalice svoje stranke na položajima da bespogovorno sarađuju sa novom vladom

Tek dva dana kasnije, 12. aprila, Hitler je priznao državnost ove tvorevine, uvrstivši je na taj način u svoj novi evropski poredak.

NDH je formalnopravno bila ustrojena kao monarhija, na čijem je čelu bio kralj „Tomislav Drugi“, a zapravo italijanski plemić Ajmone od Aosta, koji svoju kraljevinu nikada nije ni posetio. Suštinski, NDH je bila diktatura fašističkog tipa na čelu sa poglavnikom (ekvivalent italijanskog dučea ili nemačkog firera) Antem Pavelićem, vođom Ustaškog pokreta. 

Tokom četiri godine svog postojanja, ova država se pročula kao jedna od najsvirepijih i najmonstruoznijih tvorevina u istoriji čovečanstva. U četiri kratke godine, ona je svojim aparatom, u genocidu kakav Evropa nikada nije videla, usmrtila između 500 000 i 1 000 000 Srba sa teritorija koje je okupirala.

U ovaj broj spadaju i stotine hiljada pobijene dece i maloletnih lica, u jedinom sistemu logora za decu koji je svet ikada video, kao i čitave uništene porodice, porodične zadruge i sela, i najveći deo srpskog pravoslavnog klira. NDH je razvila sistem koncentracionih i logora za istrebljenje koji po razmerama i efikasnosti uopšte nije zaostajao za sličnim logorima u nacističkoj Nemačkoj.

Pored Jadovna, Stare i Nove Gradiške i mnogih drugih, najveći i po zverstvima i zlu najpoznatiji hrvatski logor za Srbe (i Jevreje i Rome) bio je Jasenovac, mesto najvećeg srpskog stradanja u istoriji. Pored više od 80 000 imenom i prezimenom popisanih žrtava, smatra se da je ovaj logor odneo nekoliko stotina hiljada srpskih i drugih života.

Brojni istoričari, pravnici, i društveni komentatori NDH nazivaju „kvislinškom tvorevinom“, no ipak ovaj naziv nije ni precizan, ni suštinski tačan. NDH jeste formirana uz pomoć fašističke Italije i nacional-socijalističke Nemačke, ali je tokom celog svog postojanja  uživala nedvosmislenu podršku koja je podrazumevala učešće najvećeg dela hrvatskog naroda.

Završetkom Drugog svetskog rata, zahvaljujući titoističkom poretku nivelacije i relativizacije zločina, žrtava i krivice, kao i nastavku politike ograničavanja prirodne snage, veličine i dominantnosti srpskog naroda na južnoslovenskom prostoru,  koju je i NDH na svoj način sprovodila, hrvatski narod i država nisu ni pravno ni politički kažnjeni, dobivši svoju socijalističku republiku na teritorijama na kojim su i nakon preživljenog genocida Srbi bili većina.

Posle raspada SFRJ, državnost Hrvatske je potvrđena u međunarodnim okvirima, a kasnije je Republika Hrvatska postala članica EU. Njen prvi predsednik nakon secesije i osamostaljivanja Franjo Tuđman izjavio je kako je „NDH bila izraz povijesnih težnji hrvatskog naroda“, i kako je „sretan što mu žena nije Srpkinja ni Jevrejka“

Međutim, U Hrvatskoj se ne poštuju sve evropske vrednosti koje EU deklarativno zastupa. Na terenu, situacija je drugačija nego u saopštenjima i izveštajima briselske birokratije. Ulaskom u EU, Hrvatska je dobila imunitet od daljeg preispitivanja zločina, kako iz Drugog svetskog rata, iz vremena NDH, tako i onih iz ratova devedesetih, kada se Hrvatska pozivala na svoju istorijsku vezu sa ustaškom državom.

Nacionalni i državni san o uklanjanju Srba s teritorija koje smatraju svojima, Hrvati su konačno dosanjali devedesetih godina 20. veka, u ratovima za jugoslovensko nasleđe u kojima su, nakon ubijene, i u rimokatoličko-hrvatski identitet pretopljene trećine, proterali, po starom ustaškom naumu, i poslednju trećinu Srba s prostora Slavonije, Dalmacije i Krajine.

Hrvatski rimokatolici se ne odriču NDH i ustaštva

Kada je početkom juna 2011.godine papa Benedikt XVI  posetio Hrvatsku kako bi joj dao podršku na njenom putu ka Evropskoj uniji, oduševljeno je dočekan od preko 300.000 Hrvata.

Uz pozivanje da ostane i dalje verna Vatikanu boreći se za hrišćanske vrednosti, papa nije propustio priliku da pomene kvinslišku tvorevinu, NDH kao instrumentalizovanu od fašizma i nacizma, pritom na pominjući 700.000 žrtava ustaškog koncentracionog logora Jasenovac, stradalih na tom mestu samo zato što su Srbi, Jevreji i Romi, kao ni ulogu preko 1.000 rimokatoličkih župnika, fratara i časnih sestra, koji ne samo da su pomagali Pavelića i njegove monstrume i dželate, već su pojedini i aktivno učestovali u pokoljima nedužnih ljudi kao „zaklete ustaše“

Nedovoljno i neuverljivo se ograđujući od NDH, papa je veličao zagrebačkog nadbiskupa Alojzija Stepinca, koga je njegov prethodnik, papa Pavao II, 1998.godine proglasio „blaženim“, i koji je po Benediktu XVI, navodno „bio žrtva dvaju totalitarizama – nacizma i komunizma“.Pred ulazak Hrvatske u EU, papa je opet o Stepincu govorio kao o borcu protiv ustaškog režima i branitelju Srba, Jevreja i Roma, kao i velikom humanisti, nazivajući ga velikim pastirom i hrišćaninom, dok ga je italijanski naučnik Marko Aurelio Riveli zvao „nadbiskupom genocida“.

Među rimokatoličkim sveštenstvom NDH se jednom rečju doživljava kao svoja država u kooj su branjene vrednosti rimokatolicizma, i zato nije nimalo slučajno da se papa nikada neće pokloniti žrtvama u Jasenovcu, niti će biti spreman da se kaje zbog nedela ustaških klerofašista.

NDH je ipak bila rimokatolička CIVITAS DEI, ostvarenje srednjovekovnih ideala krstaških ratova u dvadesetom veku.Dok se danas borimo protiv revizije ishoda Drugog svetskog rata i svih laži koje imaju za cilj da rehabilituju nacizam, a u ime navodnog antikomunizma ( a u stvari rusofobije i srbofobije), i to treba imati na umu.

Pavelić je pravoslavne Srbe u Hrvatskoj smatrao za strano, antikatoličko telo koje je trebalo ukloniti iz narodnog organizma.NDH je doživljavao kao predstražu rimokatoličke Evrope, koja istu brani od „varvarskog Bizanta“, odnosno od Balkana.

Iako se zarad EU vrednosti i i EU agende, zvaničnici Hrvatske formalno odriču ustaštva i NDH, rimokatolički narod i njegovo sveštenstvo u Hrvatskoj ostaju najdubljim simpatijama vezani za period NDH.

O tome najbolje govori popularnost pevača Marka Perkovića Tompsona, koga je sadašnji papa primio u audijenciju, pevača koji u svojim pesmama veliča ustaške koljače poput Jure Francetića i Vjekoslava Maksa Luburića, kao i samog Antu Pavelića, dok ga u isto vreme rimokatolički sveštenici pravdaju kao odanog „domoljuba“.

Autor: OSTOJA VOJINOVIĆ

Izvor::. IN4S

Vezane vijesti:

Na današnji dan 10.aprila 1941. proglašena Nezavisna Država Hrvatska

Na dan osnivanja NDH Splitom se orilo „Za dom spremni”