Da li su pokolji (Srba) „bogougodna dela“?

POVODOM NEDAVNIH SKRNAVLjENjA SRPSKIH CRKAVA U HRVATSKOJ

Ideologija ustaštva, na kojoj je počivala Nezavisna Država Hrvatska, temelji se na najvišim vrednostima Rimokatoličke crkve. Na toj ideologiji i na tim vrednostima stvarana je etnički čista rimokatolička država, kakva je danas Republika Hrvatska. Većina današnjih Hrvata rimokatolika uverena je da je njihova država stvorena po božjoj volji čijem stvaranju su se radovali Isus Krist (Isus Hristos) i Blažena devica Marija (Bogorodica)

Zagrebački nadbiskup, doktor filozofije i teologije, blaženi Alojzije Stepinac, koji, pored ostalog, određuje srpsko-hrvatske odnose već decenijama je svetac hrvatskih rimokatolika, preostaje da njegovo svetiteljstvo bude potvrđeno i u Vatikanu. On je, kako je nedavno izjavio hrvatski kardinal Josip Bozanić, orijentir u delovanju Rimokatoličke crkve u Hrvatskoj. Zbog velikih hrišćanskih dela koja je učinio učestvujući u stvaranju i opstajanju Nezavisne Države Hrvatske čiji je glavni simbol Jasenovac, Stepinac je, tako veruju hrvatski rimokatolici i njihovo sveštenstvo, pridružen najbližem krugu Isusovih sledbenika,  što mu je obezbedilo mesto na nebesima, blizu Isusovog prestola.

Takvo uverenje hrvatskih rimokatolika potvrđuju i najnoviji događaji u Hrvatskoj kada je oskrnavljeno više pravoslavnih crkava. Na srpskoj crkvi Svetih Apostola u Sinju nedavno je napisan grafit sa ustaškim pozdravom „Za dom spremni“ i ustaškim znakom iznad koga je nacrtan krst (križ) čime je ovaj znak svrstan u red Isusovih simbola. S uverenjem da su skrnavljenje, paljenje i razaranje srpskih pravoslavnih crkava hrišćanski podvizi kojima se raduju nebesa, provaljena su vrata u pet pravoslavnih crkava u drniškom kraju.

DELA „PREUZVIŠENOG” PESNIKA

Hrvati imaju još jednog sveca koji je, zbog zasluga za nastanak, i trajanje Pavelićeve Hrvatske, zaslužio mesto pored Isusovog prestola, i prestola Blažene device Marije (Bogorodice). Taj svetac je, da mu navedemo ime sa svim titulama, Prečasni, preuzvišeni gospodin dr Ivan Evanđelista Šarić, nadbiskup vrhbosanski i metropolita Bosansko-hercegovačke crkvene pokrajine. Šarić je, inače, bio zakleti ustaša, prijatelj Ante Pavelića kome je, budući da je bio pesnik, ispevao odu. U njegovim nedrima „ispilila“ se Crna legija Jure Francetića, koja je na prostoru Vrhbosanske nadbiskupije, ali i širom Nezavisne Države Hrvatske, po Šarićevom blagoslovu, bez milosti ubijala Srbe i Jevreje. Krajem Drugog svetskog rata Šarić je pobegao u Španiju gde je i umro, a njegove zemne ostatke pre neku godinu preneo je sadašnji vrhbosanski kardinal Vinko Puljić i sahranio u centru Sarajeva, u Crkvi Svetoga Josipa na Marin Dvoru. Njegov grob stalno posećuju rimokatolici i klanjaju mu se kao svecu i slave njegova dela.

Sva svetost dvojice rimokatoličkih svetaca, izniklih iz hrvatskog korena, Stepinca i Šarića, potiče iz „junačke mišice“ trećeg Hrvata, poglavnika Nezavisne Države Hrvatske Ante Pavelića koji je za većinu hrvatskih rimokatolika jedan od najvećih nacionalnih junaka. On je iz države koju su mu poklonili nacisti i fašisti, kao pravi Isusov ratnik, nemilice trebio jeretike, srpske pravoslavne šizmatike i Jevreje, kao i Cigane koji su ispovedali hrišćansku veru. Njegova vojska gazila je do završetka Staljingradske bitke šizmatičku i komunističku Rusiju. U vreme postojanja Nezavisne Države Hrvatske, ne samo što je Pavelića podržavao gotovo celokupni rimokatolički kler nego i ceo državni aparat njegove države, oficiri, vojnici, policajci, činovnici, većina prosvetnih radnika i lekara. Svi su oni, kako se i danas misli u Hrvatskoj, bili uzorni hrišćani koji su se borili za najviše vrednosti Rimokatoličke crkve. Ideologija ustaštva, na kojoj je počivala Nezavisna Država Hrvatska, temelji se na najvišim vrednostima Rimokatoličke crkve. Na toj ideologiji i na tim vrednostima stvarana je etnički čista rimokatolička država, kakva je danas Republika Hrvatska. Većina današnjih Hrvata rimokatolika uverena je da je njihova država stvorena po božjoj volji čijem stvaranju su se radovali Isus Krist (Isus Hristos) i Blažena devica Marija (Bogorodica). Ovo su osnovni razlozi što rimokatolici Hrvati danas slave Stepinca, Šarića i Pavelića. Osnovni graditelji i čuvari njihovog kulta su hrvatski kardinali, nadbiskupi, biskupi i brojno hrvatsko sveštenstvo današnje Rimokatoličke crkve u Hrvata uz podršku Vatikana.

HRVATSKE PATRIOTE-UZORNI RIMOKATOLICI

Za većinu današnjih rimokatolika Hrvata, ceo državni aparat Nezavisne Države Hrvatske, svi Pavelićevi ministri, oficiri, činovnici i vojnici nisu samo hrvatske patriote, nego su to i uzorni rimokatolici, Isusovi vojnici, krstaši dvadesetoga veka, kako ih je predstavljala i kako ih i danas predstavlja Rimokatolička crkva. Oni su nacionalni heroji koji su u pogodnom istorijskom trenutku obavili svoju hrišćansku i patriotsku dužnost, istrebili sa rimokatoličke zemlje jeretike kakvi su bili pravoslavni Srbi, Jevreji i Cigani. Time su, sledeći vekovnu praksu Rimokatoličke crkve, iskorenjujući šizmatike koji su živeli među rimokatolicima, činili bogougodna dela, čime su zaslužili da se poštuju njihovi podvizi i na ovom i na onom svetu. Većina današnjih Hrvata, za koje su Stepinac i Šarić sveti ljudi, a Pavelić hrišćanski junak, zna da su u vreme Nezavisne Države Hrvatske Srbi, Jevreji i Cigani istrebljeni na najsurovije načine, ali čime je, kako se smatra, čišćena božja njiva na kojoj su mogli uspevati samo pravoverni hrišćani, Hrvati rimokatolici.

Rimokatolička crkva u Hrvata među svojim vernicima širi uverenje da su Hrvati božji narod koji su pod posebnom Gospinom (Bogorodičninom) zaštitom, i da su sve one jame u koje su bacani poklani Srbi, zločini u Jasenovcu, Jadovnu i drugim logorima bila dela kojima se Gospodin na nebesima radovao, jer su sa lica zemlje zbrisani grešnici koji su uporno odbijali da se prisajedine jedino ispravnoj rimokatoličkoj veri.

Većina hrvatskih rimokatolika, koja se klanja svojim svecima Alojziju Stepincu i Ivanu Šariću i koji su uvereni da je Ante Pavelić veliki hrišćanski junak, smatra da su ustaše, domobrani i drugi oružnici Nezavisne Države Hrvatske bili krstaši dvadesetoga veka, Isusova vojska kojoj je sam Isus u ruke dao mač da kažnjava nevernike i ispunjava svoju hrišćansku dužnost.

Većina hrvatskih rimokatolika uverena je da su ustaše, kao i cela oružana sila Nezavisne Države Hrvatske, bile Isusova vojska koja je, zatirući nevernike, paleći neverničke domove, pljačkajući neverničku imovinu, činila dela kojima se Isus radovao. Oni su uvereni da se tim delima radovala njihova kraljica Gospa (Bogorodica) i svi sveci koje poštuje Rimokatolička crkva. Svi ti pokolji su, u krajnjem slučaju, bila velika hrišćanska dela. Takve poruke, koje su stizale odozgo, sa neba, čuli su i svojim vernicima prenosili sveštenici Rimokatoličke crkve u Hrvata, od kojih je većina činila zločine, okrvavila ruke srpskom, jevrejskom i ciganskom krvlju. Oni su poručivali hrvatskim vojnicima koji su činili zločine da će im sve to biti oprošteno.

„PRELIVANjE BOŽANSKE SVETLOSTI”

Tako će se božanska svetost koju su mu već dodelili hrvatski rimokatolici i Crkva u Hrvata, a koju namerava da mu potvrdi i Vatikan, preliti sa nadbiskupa Stepinca i na fra Zvonka Brekala koji je u logoru Jasenovac „obnašao“ dužnost satnika, duhovnika Obrambenog zdruga Jasenovac za šta je dobio visoko odlikovanje „Reda krune kralja Zvonimira, trećeg stupnja sa hrastovim grančicama“. Taj sluga božji Stepinčeve crkve, prijatelj Maksa Luburića, pobratim Ivice Matkovića, koji je nosio ustašku uniformu, uz svakodnevna klanja kojima je prisustvovao, ali u kojima je i sam učestvovao, nije zapostavljao ni svešteničke dužnosti. Jedna višenamenska prostorija u upravnoj zgradi jasenovačkog logora, kako je 1946. godine svedočio Zagrepčanin Milko Rifer, imala je mali pokretni oltar. Bila je to stolarska radionica u kojoj su 1943. godine za logoraše rimokatoličke veroispovesti priređivane pozorišne predstave, a tu je i fra Zvonko Brekalo služio mise. Iz oltara te bogomolje fra Brekalo je upućivao molitvu Isusu Kristu. Oni koji su se u tom trenutku zatekli u ovoj prostoriji gledali su ga „u čistoj bijeloj čipkastoj halji, sa prebačenim zlatom izvezenim plaštom, ukrašenim zlatnim inicijalima INRI, pod znakom križa, kako uzdignutih plavih očiju bijelom, mekanom rukom blagosilja svoje kršćansko stado“. A onda je, kako svedoči Rifer, održao propoved „Ljubite bližnjega svoga kao samoga sebe“. U zanosu tumačeći Isusove reči, Brekalo, kako kaže Milo Rifer, „na najkrvavijem terenu Evrope, u ime kršćanstva govori pred logorašima – koji su na sebi osjetili bič i užareno željezo njegovih prijatelja i suradnika i istomišljenika – o ljubavi prema bližnjem i o tome kako je bog svugdje i na svakom mjestu, pa i tu u logoru gdje je preklano i premlaćeno na stotine hiljada ljudi i gdje je svaka stopa zemlje natopljena morem ljudske krvi“.

Rifer svedoči da je fra Zvonko Brekalo bio alkoholičar, da se do besvesti napijao. U nadahnuću vere koju je ispovedao imao je običaj provaljivati u ustašku bolnicu, zatim ulaziti „u sobe gdje su ležale teško bolesne logorašice iz Stare Gradiške i zahtjevati od njih žarke ljubavne zagrljaje“.

Jedan od „svetionika“ Stepinčeve crkve u vreme postojanja Nezavisne Države Hrvatske bio je i fratar dr Srećko Perić, rođen u Crnom Lugu kod Bosanskog Grahova. Školovan je i u Hrvatskom zavodu Svetoga Jeronima u Rimu, a jedno vreme bio je i vojni sveštenik u Nišu, u Vojsci Kraljevine Jugoslavije. Pred Drugi svetski rat vodio je Klasičnu isusovačku gimnaziju u Visokom. U leto 1941. godine vratio se u zavičaj u livanjski kraj, gde je aktivno učestvovao u organizovanju pokolja livanjskih Srba. U julu 1941. godine, posle mise koju je služio u samostanu Gorica kod Livna, ispred oltara, on je praktično dao znak da počnu pokolji Srba, obrativši se vernicima: „Braćo, Hrvati, idite i koljite sve Srbe. Najprije zakoljite moju sestru koja je udata za Srbina, a onda sve Srbe odreda. Kad ovaj posao završite, dođite k meni u crkvu, gdje ću vas ispovjediti, pa će vam onda svi grijesi biti oprošteni.“ Livanjske ustaše napunile su jame Srbima, ali nisu uspeli da uhvate i zakolju fra Srećkovu sestru Mašu koja je bila udata za Srbina Branka Mihajlovića Šušanovića u livanjsko selo Sajkoviće, s kojim je dočekala kraj rata i izrodila porod.

Pod Stepinčev svetački plašt stao je da s njim deli svetačku svetlost i fratar Silvije Franković iz Bugojna, a i njegova duhovna deca, bugojanski koljači, ustaše, sa kojima se sretao po bugojanskim kafanama: satnik Božo Križanac, Perica Kutleša, Ivo Jerle, Branko Kuštro. Svi su oni bili uzorni rimokatolici, ubeđeni da čine bogougodna dela koljući u Bugojnu i okolini Srbe i Jevreje. Koljač Ivo Jerle, sedeći za istim stolom sa fra Silvijem Frankovićem u jednoj bugojanskoj kafani, pokazivao je noževe koji su mu virili ispod kaputa, kojima je klao one što ne ispovedaju rimokatoličku veru. Obratio se fra Silviju pokazujući svoj krvavi alat: „Velečasni, kad ćeš nas ispovjediti?“ Fra Silvije mu je odgovorio: „Za vas je još rano da se ispovjedate, kad sve uradite, onda dođite pa ću vas ispovjediti.“ Jednom prilikom toga leta 1941. godine fra Silviju Frankoviću, miljeniku nadbiskupa Ivana Šarića, došao je na ispovest kotarski predstojnik, učitelj Branko Kuštro, koji se ispovedio da je zaklao 14 ljudi. Fra Silvije mu je onako hrišćanski odgovorio: „Kad namiriš na 40, onda ću te ispovjediti i sve ću ti oprostiti.“

PONAVLjANjE ZLOČINA I OBELEŽJA

Svi ti zločinci koji su nosili uniforme vojske Nezavisne Države Hrvatske (ako se izuzme izvestan broj muslimana) bili su fanatični vernici Rimokatoličke crkve. Oko vrata su nosili lančiće sa križevima, čitali krunice i u rukama nosili brojanice. Svoj osnovni zadatak, ubijanje Srba, izvršavali su sa osećanjem da čine velika hrišćanska dela kojima se raduju Isus i njegova majka Gospa Marija koja će im obezbediti mesto u raju. Ista obeležja, križeve i krunice, gledali su Srbi, zatočeni u logorima i zatvorima Tuđmanove Hrvatske u vreme versko-građanskog rata 1991–1995. godine. Nosili su ih i zatvorski čuvari, nisu ih skidali ni u vreme mučenja Srba.

Da su za rimokatolike koji su živeli i koji i danas žive na prostorima na kojima se nekada prostirala Nezavisna Država Hrvatska pogromi nad Srbima bili samo čin rimokatoličke vernosti Isusu, potvrđuju i činjenice da se od Drugog svetskog rata do danas nijedan visokodostojanstvenik Rimokatoličke crkve nije poklonio ni na jednom stratištu na kome su u Isusovo ime ubijani Srbi i Jevreji. Niko od njih nije javno zatražio od Boga oproštaj za počinjene zločine koje su činili vernici Rimokatoličke crkve, među kojima su bili i brojni sveštenici.

Često su posle uspostavljanja Nezavisne Države Hrvatske, a posebno u leto 1941. godine, istrebljivani Srbi i u selima u kojima je živelo mešovito pravoslavno i rimokatoličko stanovništvo. Zločine nad Srbima uglavnom su činile komšije rimokatoličke vere. Komšije su ih pozivale da se okupe na jednom mestu u selu odakle će ih navodno ispratiti na rad u Nemačku, ili iseliti u Srbiju. Odatle su ih sprovodili do obližnjih jama u koje su bacali njihova tela. Pri povratku u sela komšije rimokatolici delili su srpsku imovinu. Nije zabeležen primer da su se potomci Hrvata rimokatolika, čiji su očevi i dedovi izvršili zločine nad svojim komšijama Srbima, javno pokajali, da su došli nad jame, poklonili se nad jamama i od Isusa i Marije zatražili oproštaj.

Prošlo je više od sedam decenija od tih događaja a nije zabeležen nijedan primer da je nad neku od tih jama došao bar jedan rimokatolički sveštenik i rimokatolički vernik da se pokaje za grehe svojih predaka. A kajanje je jedna od temeljnih hrišćanskih vrlina. Kajanja nije bilo zbog uverenja da nije bilo greha. Uporedo s ovim stavom među hrvatskim rimokatoličkim intelektualcima razvio se pokret poricanja zločina, stalno se pojavljuju nove i nove knjige, članci, televizijske emisije u kojima se dokazuje da tih zločina nije bilo, da je to samo srpski mit, srpska izmišljotina.

POČELO JE U SOLOMONOVOM HRAMU U JERUSALIMU

Zločini koje su rimokatolici počinili nad pravoslavnim Srbima u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, ali i u Versko-građanskom ratu od 1991. do 1995. godine u Tuđmanovoj Republici Hrvatskoj nisu bili usamljen istorijski slučaj. Ovakvi zločini nad onima koji ne ispovedaju rimokatoličku veru, a koji su se rimokatolicima našli na putu, događali su se tokom cele istorije Rimokatoličke crkve.

Od „svetog mača“ Rimokatoličke crkve stradali su Jevreji i muslimani u Prvom krstaškom ratu koji je pripremio papa Urban II. Tada je sveta papina vojska, krstaši, nakon četrdesetodnevne opsade osvojila Jerusalim i 15. jula 1099. godine provalila u sinagogu gde se sklonio mnoštvo Jevreja i muslimana. Oni koji nisu uspeli da uđu u bogomolju sakupili su se oko njenih zidova. Ali krstaši, sve sami rimokatolici, što svedoče brojni očevici, nisu imali milosti. Jedan od očevidaca, Fulherije, ovako je opisao zločin: „Oko deset hiljada ljudi je bilo obezglavljeno u ovom hramu. Da ste se nalazili tamo, noge bi vam do članaka bile u krvi poklanih. Niko nije ostavljen u životu. Nisu poštedeli čak ni žene i decu.“ O ovom pokolju ostavio je svedočenje i Viljem Tirski: „Nije samo pogled na svuda rasuta, obezglavljena tela i odsečene udove, bio taj koji je izazvao užas kod onih koji bi to sve gledali. Još strašnije je bilo gledati same pobednike sa kojih se cedila krv od glave do pete – zastrašujući prizor koji je ispunjavao jezom sve one koji su ih susretali.“ Očevidac, rimokatolički sveštenik Raimond d’Agile bio je oduševljen ovim strašnim scenama: „Količina krvi koja je bila prolivena toga dana je neverovatna… Međutim, sve ovo je bilo beznačajno u poređenju sa onim što se dogodilo u Solomonovom hramu. Šta se tamo dogodilo? Ako kažem istinu, ona će prevazići vašu moć verovanja. Zato je dovoljno da navedem bar to, da su u Solomonovom hramu i u njegovom predvorju naši ljudi jahali u krvi koja im je dostizala do kolena i do uzda. Zaista bio je to pravedan i divan Božiji sud da se ovo mesto napuni krvlju nevernika… Grad je bio pun leševa i krvi“ (Haris K. Skarlakidis, Sveti Oganj, Atina, 2011, str. 105–109).

Istu krvoločnost su pokazali francuski rimokatolici u Vartolomejskoj noći između 24. i 25. avgusta 1572. godine nad svojim sunarodnicima hugenotima. Noževi francuskih rimokatolika presecali su grkljane francuskih hugenota, pripadnika protestantskog pokreta, koji ne samo da nije priznavao papu nego je  svoju veru zasnivao na poricanju pape i njegove svetosti. O tim zločinima rimokatolika mnogo je pisano. Navešćemo kratak citat iz jedne enciklopedijske odrednice o Sv. Vartolomeju (Vartolomejskoj noći): „Masakr je počeo 24. avgusta (1572), ali se veoma brzo širio; pošto su pobijene vođe hugenota, na red su došli ostali hugenoti koji su zverski pobijeni i pobacani u Senu, a njihovi domovi i radnje uništeni. Čak i posle kraljeve naredbe, izdate 25. avgusta, da se prekine sa ubijanjem, zločini su se nastavili po Ruanu, Lionu, Buržu, Orleanu i Bordou. Do oktobra iste godine više od 3.000 hugenota pobijeno je u samom Parizu, a verovatno na desetine hiljada u unutrašnjosti Francuske“ (Enciklopedija britanika, sažeto izdanje, Beograd, 2005).

Na isti način tokom Drugog svetskog rata, na podsticaj Vatikana i poljskog biskupa Jalžikovskog, stvorena je u Zapadnoj Ukrajini i Zapadnoj Belorusiji takozvana Armija Krajove. Njeni borci bili su Poljaci rimokatolici, koji su se, uz podršku Nemaca, borili da se na zapadnim delovima Ukrajine i Belorusije pobiju pravoslavni sveštenici, istrebi pravoslavni narod, a taj prostor pripoji Poljskoj. Armija Krajove ponašala se isto onako kao što su se ponašale ustaše u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, počinivši užasne zločine: „U parohiji Turejsk Ščučinskog rejona bio je mučenjem usmrćen sveštenik Ivan Aljahnovič zajedno sa majkom. Arkrajovci (Poljaci, borci Armije Krajove) su im odrezali uši, noseve, izvadili oči, majci su odrezali dojke, a rane su pekli vatrom. Novi sveštenik, otac Vitalij, postavljen na ovu parohiju, bio je zverski mučen do smrti trećeg dana po dolasku u Turejsk“ (N. I. Jermolovič, S. V. Žumar, Neobjavljeni rat, delovanje rimokatoličko-poljske ilegale u Belorusiji 1939–1953. godine, Šabac, 2003, str. 61).

CRNA LEGIJA KAO ISUSOVA VOJSKA

U „nedrima“ nadbiskupa i metropolite dr Ivana Evanđeliste Šarića, sveca Rimokatoličke crkve, začela se Crna legija Jure Francetića, osnovana u leto 1941. godine u Sarajevu. Njeni vojnici nosili su crne uniforme, a crna je bila boja isusovaca, najznačajnijeg reda rimokatoličkih sveštenika. Istina u ovoj vojsci bilo je nešto i muslimana koji su prihvatili ustašku ideologiju. Predstavljajući se kao vojska Isusa Krista, oni su odigrali značajnu ulogu u pokušaju stvaranja Isusove, rimokatoličke Nezavisne Države Hrvatske, čineći bogougodna dela zatirući Srbe i Jevreje. Većina današnjih Hrvata, rimokatolika sa poštovanjem govori o junaštvima vojnika Crne legije. Kult ove jedinice posebno se neguje u Vrhbosanskoj (Sarajevskoj) nadbiskupiji.

Po zločinima, koje je činila nad Srbima, teško je Crnoj legiji naći takmaca. Njeni vojnici, osokoljeni blagoslovima nadbiskupa dr Ivana Evanđelista Šarića, pre nego što bi ih zaklali, sekli su srpskim trudnicama stomake i iz njih vadili nerođenu decu, a rođenu srpsku decu, koja su im dospevala u ruke, uglavnom su ubijali tako što su ih jedni bacali uvis, a drugi dočekivali na bajonete. Tako je ova vojna jedinica Rimokatoličke crkve čistila prostor Nezavisne Države Hrvatske od nevernih srpskih šizmatika, spalivši na hiljade srpskih sela i pobivši desetine hiljada Srba. Rimokatolici koji danas žive na prostorima Nezavisne Države Hrvatske i danas slave njihova dela, slave ih u pesmama. Nad grobovima vojnika Crne legije, poginulih u borbama sa jugoslovenskim antifašistima, podignuti su spomenici i zločinci, nad čijim su se zločinima zgražavali čak i Hitlerovi nacisti, slave se kao heroji. Istovremeno su Hrvati rimokatolici, uz podršku Rimokatoličke crkve, porušili spomenike srpskim žrtvama, i jugoslovenskim antifašistima, podignutim posle Drugog svetskog rata.

STEPINAC I DRUGA SRBIJA

Ima srpskih istoričara i intelektualaca (nemali broj)  čijim je knjigama, koje se bave Drugim svetskim ratom i Pavelićevom hrvatskom državom, zadovoljna  hrvatska politička i intelektualna javnost koja odavno slavi Alojzija Stepinca kao sveca. U Hrvatskoj se već decenijama zatiru tragovi Srba, čime se poriče srpsko postojanje, pa i stradanje u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj. Drastično se umanjuje broj stradalih u Jasenovcu koji je, navodno, bio radni logor u kome su najviše stradali Hrvati. Od Jasenovca su Srbi, kako se decenijama govori u hrvatskoj intelektualnoj javnosti, zahvaljujući izmišljanjima i klevetama, stvorili jasenovački mit. Tako se tvrdi da je stradanje Svetog Vukašina Jasenovačkog laž koju je stvorila Srpska pravoslavna crkva. Ovo, moglo bi se reći opšte mišljenje poklonika i poštovalaca sveca Alojzija Stepinca izneto je i u članku Ive Rendića Miočevića „Osvrt na kanonizaciju Svetoga Novomučenika Vukašina Jasenovačkog i blaženog Alojzija Stepinca“, koji smo pročitali na portalu „Hrvatskog tjednika“ sredinom avgusta pretprošle godine. Taj članak, propraćen mnoštvom komentara i podrški, preneli su i prenose brojni hrvatski portali.

Pored laži o Jasenovcu i Vukašinu iz Jasenovca, Ivo Rendić Miočević tvrdi da je cela srpska istorija laž. Laž je i to da Srpska pravoslavna crkva nije tokom Drugog svetskog rata sarađivala sa nacistima, krije se da je ćutala dok su u to vreme punjeni zatvorenicima logori u Srbiji. Da bi potkrepio tu tvrdnju Ivo Rendić Miočević uzima za svedoka knjigu „Potisnuta istina – kolaboracija u Srbiji 1941–1944“ Olivere Milosavljević.

Svoj rad Ivo Rendić Miočević završava pohvalom „časnih slijednika“ druge Srbije: „Na kraju ove tužne rasprave valja bar spomenuti časne slijednike ’druge’ Srbije koji se od Svetozara Markovića do suvremenih analitičara (Radomir Konstantinović, Latinka Perović, Bojan Aleksov, Olivera Milosavljević, Nebojša Popov, Branka Prpa, Radmila Radić, Ljubinka Trgovčević, Olga Zirojević, svećenik Pavle Rak i mnogi drugi) bore protiv zabluda u svome narodu raskrinkavajući srpsku historiju kao veliku laž (Sonja Biserko). Najbolji primjer je zbornik ’Srpska strana rata’ koji je 1996. uredio Nebojša Popov (drugo izdanje 2002). U zborniku više autora razotkriva nacionalističko ozračje u Srbiji osamdesetih godina i srpske grijehe, posebno intelektualne elite i SPC-a u poticanju rata na kraju komunističke Jugoslavije.

’Druga’ Srbija upozorava vođe Srba u Hrvatskoj da konačno priznaju vlastite grijehe. Međutim, toga priznanja nema nego se u tradicionalnoj maniri srbobranštine Srbi uvijek prikazuju nevinima, a Hrvati su krivi za sve nedaće koje je zapravo proizvela velikosrpska ideja u dugome trajanju.“

Autor: Jovo Bajić

Izvor: PEČAT

Vezane vijesti:

Zašto Stepinac nikada ne može postati svetac | Jadovno 1941.

Stepinac na pogrešnoj strani istorije | Jadovno 1941.

Srboljub Živanović: Zločinac Alojzije Stepinac i …