Bitka četnika i partizana još od crvenog oktobra!

Srbi su se u ruskom građanskom ratu koji je počeo 1917. godine fanatično tukli na obe strane. Odbijali zakletvu srpskom kralju, ali ne i austrougarskom caru. Tito: Najviše sam voleo misije na srpskom i ruskom frontu

SMOTRA Ruski car Nikolaj ispred srpske dobrovoljačke divizije za Solunski front

Oktobarska revolucija 1917. promenila je svet i lišila Srbiju jedinog zaštitnika u Velikom ratu. Srbi koji su se zatekli na ruskoj teritoriji upali su u vrzino kolo građanskog rata. O njihovoj ulozi u tim smutnim vremenima mnogo se i često manipulisalo.

Učešće Srba u Građanskom ratu i u intervenciji u Rusiji još uvek nije do kraja istraženo. Srbi su se borili kako na strani interventnih jedinica Antante, tako i na strani Crvene armije – kaže ruski istoričar dr Mihail Vaščenko.

Malo je poznata priča o “crvenim” Srbima koji su imali presudnu ulogu u razbijanju dobrovoljačkog korpusa spremnog za pomoć srpskoj vojsci na Solunskom frontu. Još je skrivenija istina o lutanju Srba iz Prve srpske dobrovoljačke divizije koji su do Soluna stigli preko Sibira, Mandžurije i Žutog mora.

Obe priče, i “crvena” i “bela”, počele su 1916. u Rusiji, kad je Srbija je bila okupirana. Posle albanske golgote od 420.000 mobilisanih srpskih vojnika ostalo je samo 35.000 sposobnih za borbu na Solunskom frontu.

Istovremeno u ruskoj Galiciji, današnjoj Ukrajini, nalazilo se oko 57.000 Slovena koji su zarobljeni kao austrougarski vojnici. Ruska carska vlada u aprilu 1916. odlučuje da organizuje Srpsku dobrovoljačku diviziju u koju su pozvani južnoslovenski zarobljenici: Srbi, Hrvati i Slovenci. Naime, od početka rata do jeseni 1915. oko 3.500 zarobljenih Srba samostalno se prijavilo u dobrovoljce i došlo ruskim brodovima u Srbiju. Srpska vlada, koja je proklamovala kao ratni cilj oslobađanje “južnoslovenske braće”, očekivala je još veći broj dobrovoljaca kad im je ruska vojska dala nove uniforme, dobru hranu i platu. Iz zarobljeničkih logora stizale su hiljade zahteva za prijem u Prvu srpsku dobrovoljačku diviziju, uključujući one koje su pisali Česi, Slovaci i Poljaci.

LAŽNI HEROJ ALEKSA DUNDIĆ                                                                                                                    

Svedočanstva učesnika Oktobarske revolucije otkrivaju da su agitatori, propagandisti boljševizma kreirali

događaje i ljude, uključujući i legendu o Srbinu crvenoarmejcu-konjaniku Aleksi Dundiću (na slici).

Pisac Isak Babelj ga je prvi u pripoveci proglasio Srbinom, a potom je snimljen film koji je milione ljudi ubedio da je Dundić bio oficir vojske Kraljevine Srbije koji je prešao u Buđonijevu crvenu konjicu. Ruski istoričari su tek sedamdesetih godina otkrili njegov vojni dosije sa stvarnim podacima.

Dundić je rođen u selu kraj Senja, kršteno ime mu je Ivan (pod kojim je bio i poznat u Rusiji), a kao maternji jezik naveo je – hrvatski. Lik Alekse Dundića stvorila je boljševička propagandna mašina da bi privukla Srbe, rusofile ali nesklone boljševizmu.

Glavni komandni kadar divizije činilo je 69 prekaljenih srpskih oficira koji su stigli sa Krfa, a ostalih 440 starešina bili su zarobljeni austrougarski oficiri. Da na to nisu zaboravili, pokazalo se čim je došlo vreme polaganja zakletve – oficiri Hrvati, koji su bili u kontaktu sa sunarodnicima u Jugoslovenskom odboru, odbili su da polože zakletvu kralju Petru i Srbiji. Tražili da novu zakletvu u kojoj bi se videlo da su jugoslovenski narodi ravnopravni i da ujedinjenje podrazumeva zajedničku državu Srbije i Jugoslavije – južnoslovenskih teritorija u Austrougarskoj. Predvodnika pobune kapetana Vilka Mariona ruske vlasti su poslale u Sibir, ali posle Oktobarske revolucije on je postavljen je za komandanta boljševičke divizije.

Za najveći broj tih bivših austrougarskih vojnika Srbija je bila samo nužno zlo. U komunističkoj interpretaciji istorije oni su proglašavani herojima jer su odbijali da polože zakletvu srpskom kralju i njegovoj “velikosrpskoj politici“! Isti ljudi su položili zakletvu austrogarskom caru i njegovoj politici uništenja Srbije, a mnogi su se i borili na srpskom frontu. Posle Februarske i Oktobarske revolucije, oni su se odmah uključili u ruski građanski rat na strani boljševika – kaže istoričar dr Kosta Nikolić.
 

SPECIJALAC Josip Broz, levo, na položaju protiv srpske vojske

U crvenu gardu su se masovno prijavljivali zarobljenici hrvatske nacionalnosti, isti oni koji su odbijali da uđu u dobrovoljački korpus čak i kad je izbacio reč “srpski” iz imena, na zahtev Hrvata i Slovenaca.

Zajedno sa 70 drugova odbio sam da stupim u Dobrovoljački korpus. Rukovodstvo tog korpusa je radilo po instrukciji srpske vlade i taj korpus su tretirali kao oruđe velikosrpske politike, bez obzira na to što je među dobrovoljcima bilo gro ljudstva s teritorija koje su tada bile pod autrougarskom carevinom: iz Bosne, Hercegovine, Like, iz Dalmacije i drugih krajeva Hrvatske, iz Slovenije – objavljeno je svedočanstvo Josipa Broza Tita u kapitalnom delu “Jugosloveni u Oktobarskoj revoluciji” 1977. godine. On je naglasio i da je kao komandir izviđača najviše voleo specijalne misije na srpskom i ruskom frontu.

Hrvatskim i slovenačkim “disidentima” pridružili su se i Srbi, boljševički agitatori. Među srpskim dobrovoljcima “prečanima” širili su mržnju prema oficirima iz Srbije nazivajući ih “srbijancima”, “gedžama” i “žandarima”.

Ako Srbi s one strane Save i Dunava mogu da trpe tiraniju srpskih oficira, mi Srbi s ove strane Save i Dunava borili smo se protiv austrijske tiranije i borićemo se protiv svake tiranije pa kad ona dolazi i od strane srpskih oficira – govorio je Nikola Grulović, u zvaničnoj biografiji redov, po zanimanju obućar iz Beške.

Sovjetski arhivi pokazuju da je on bio boljševički funkcioner i agitator, jedan od osnivača Jugoslovenskog revolucionarnog saveza koji je Srbe vrbovao za Crvenu gardu. Trocki, operativni šef revolucije, procenjivao je da će se stranci nemilosrdnije boriti protiv Rusa nego njihovi sunarodnici.

Posledice delovanja Nikole Grulovića, Maksima Čanka, Vladimira Ćopića, Spasoja Stejića, Save Lazića i drugih boljševičkih agitatora u dobrovoljačkom korpusu bile su katastrofalne. Posle Februarske revolucije od 25.000 vojnika jedinicu je napustilo njih 12.735, od kojih je više od 7.300 Srba. Posle Oktobarske revolucije je dezertiralo još nekoliko hiljada dobrovoljaca.

Grulović je od njih 1918. organizovao Prvi komunistički jugoslovenski puk Crvene armije u kome je bio politički komesar. Kao član rukovodstva Jugoslovenske komunističke grupe Ruske komunističke partije (boljševika) već 1919. je došao u Kraljevinu SHS da osnuje Socijalističku radničku partiju (komunista). U Drugom svetkom ratu bio je član Brozovog štaba, a posle 1945. diplomata i visoki funkcioner.

Vladimir Ćopić

Svedočanstva učesnika revolucije navode da su internacionalne boljševičke jedinice, popunjene Litvancima i bivšim austrougarskim vojnicima, bile garda Lenjina i Trockog. Leon Bronštajn, alijas Lav Trocki, planirao je njeno proširenje na Balkan, pa je 1918. organizovao kurseve za buduće agitatore i 200 terorista odabranih među bivšim austrougarskim vojnicima.

Smatrali smo da ćemo se, ako revolucija zahvati Jugoslaviju ili bar Srbiju, vratiti u otadžbinu kao gotovo jezgro za stvaranje velike partije – zapisao je Emil Čop, Hrvat iz Senja u Dalmaciji, koji je u Samari organizovao i komandovao Internacionalnim pukom.

Njegova vodilja bili su zaključci skupština Revolucionarnog jugoslovenskog saveza od 14. januara 1918. godine:

Principi samoopredeljenja svih naroda koje je donela velika ruska revolucija rešavaju i naš nacionalni problem. Radi oslobođenja ugnjetenog naroda dopuštaju se sva sredstva, ne isključujući ni teror.

SRBIN VELIKOHRVAT I BOLjŠEVIK
Jedna od najzanimljivijih ličnosti među boljševicima-Jugoslovenima je Vladimir Ćopić (na slici), rođen 1891. u Senju, kao jedno od osmoro dece Srbina crkvenjaka u senjskoj pravoslavnoj crkvi Jove Ćopića i Marije Lončarić, katoličke veroispovesti.

Ćopić je kršten kao Srbin pravoslavac, a na studijama je postao član frankovačke ogranizacije Mlada Hrvatska čiji je program bio – mržnja prema Srbima. Posle zarobljavanja prijavio se u Srpsku dobrovoljačku diviziju, ali je odbio da položi zakletvu i vraćen je u zarobljeništvo. Posle Oktobarske revolucije priključuje se boljševicima – navodi dr Kosta Nikolić.

Ćopić je bio jedan od osnivača i član centralnog komiteta Komunističke partije (boljševika) Srba, Hrvata i Slovenaca. U prvoj polovini 1919. vraća se u Kraljevinu SHS snabdeven ogromnim količinama novca i organizuje 29 terorističkih ćelija za podizanje ustanka protiv “velikosrpske hegemonije”. Ustanak je sprečen, ali Ćopić ostaje u zemlji da razvija komunistički pokret sve do 1925. kad se vraća u Moskvu. Ubijen je par godina kasnije u Staljinovim čistkama.

OTIMAČINA I TEROR
MOTIVI za ulazak u Crvenu gardu nisu bili samo ideološki, jer je vreme “revolucionarnog terora” po receptu Trockog u praksi bilo legalizacija otimačine. Nikola Grulović je u autobigrafskoj knjizi o revoluciji naveo sistem nagrađivanja: – Politički komesar jednog bataljona internacionalnog puka nagrađen je sa dva srebrna i jednim zlatnim satom. Odlikovanja još nije bilo.

Izvor: NOVOSTI

Vezane vijesti:

Zaboravljeni junaci Solunskog fronta – Jadovno 1941.

Priča o Srbinu, komunističkom ubici, likvidiranom u …

Solunski front – Jadovno 1941.

Prvi svjetski rat – Jadovno 1941.