Antifašizam danas ne stanuje u Sarajevu!

Digla se velika galama navodnih antifašista iz Sarajeva protiv mise i komemoracije ustaškim žrtvama s kraja Drugog svjetskog rata.

---

Izvor: Boris Radaković ; Autor: Boris Radaković ; 16. maj 2020.

NAPOMENA: Svi navodi izneseni u ovom tekstu su lični stav autora i ne moraju odražavati stavove redakcije portala. U cilju sveobuhvatnijeg informisanja javnosti, objavljujemo i priloge od značaja za misiju udruženja Jadovno 1941. čak i kada su oni potpuno suprotni njegovim stavovima.

---

U prvi plan se ističu civilne žrtve iz Sarajeva stradale pred sam kraj rata. Žrtve se imenuju kao „antifašisti“. Među tim žrtvama pored Srba bio je značajan broj muslimana i ostalih građana Sarajeva. Baš zato današnji „antifašisti“ Sarajeva u svojim demonstracijama protiv pomena stradalim ustašama ističu ubijene Sarajlije u posljednjim mjesecima Drugog svjetskog rata.

Time se zamračuju stradali stanovnici Sarajeva i okoline od 1941-1945, a posebno stradali u prve tri godine rata. Zašto? Pa zato što su ti stradali uglavnom Srbi i Jevreji. Te zločine su uglavnom vršile ustaše iz Sarajeva, većinom muslimani. U Sarajevu su se upisivali dobrovoljci i u ustaške i u SS jedinice i to u hiljadama.

Današnje Sarajevo želi da sapere nedužnu krv Srba i Jevreja sa svojih ulica, da relativizuje zločin ustaša Sarajlija, tako što za sve optužuje ustaše Hrvate van Sarajeva.

Hajde da vidimo kakvo je stanje u Sarajevu bilo od 1941-1943 godine:

„Sarajevo je privremeno, do poraza nemačke vojske pod Staljingradom, u zimu 1943, bilo najfanatizovanije nacističko uporište. Juriš ulične rulje na glavnu Sefardsku sinagogu („Templ“) usledio je odmah posle ulaska okupacionih trupa. Odneli su i bakarni krov. Od deset hiljada Jevreja, rat je preživelo 1.400. Likvidacija je počela pre početka holokausta u ostaloj Evropi.“ – (Milorad Ekmečić,“ Dugo kretanje između klanja i oranja – Istorija Srba u Novom Veku“, Beograd, 2008, 474.).

Ako se pitate kako je moguće da su ustaše i nacisti imali toliko uspjeha kod regrutovanja Sarajlija u svoje redove, pročitajte kako je atmosferu u Sarajevu tridesetih godine prošloga vijeka, opisao jedan od najznačajnihih komunista iz BiH Osman Karabegović:

„Sve je na mene uticalo zatvorenošću i činilo mi se da grad veoma malo komunicira sa drugim krajevima Bosne i Hercegovine. Djelovao je ustajalo, pritisnuto teškom prošlošću, s oštro izraženom podvojenošću Muslimana, Srba i Hrvata.“ – (Osman Karabegović, „Moj boravak među Kozarčanima u prvim mjesecima oslobodilačke borbe, Kozara u Narodnooslobodilačkom ratu – Zapisi i sjećanja“, I, Beograd, 1971.)

Štaviše, tokom građanskog rata u BiH, u sastavu tzv. Armije RBiH nalazile su se i formacije HOS-a koje su bile sastavljene od Hrvata i Muslimana. Hosovci su njegovali ustaške tradicije što se jasno vidi po njihovim oznakama i njihovoj himni gdje se otvoreno veličaju ustaše.

Nisam nigdje našao da su se Sarajlije bunile protiv ustašluka u svojim redovima početkom devedesetih. Devedesetih godina pomen likvidiranim ustašama bio je „antifašistički“ za Sarajlije:

Kad kažem da antifašizam danas ne stanuje u Sarajevu, ne mislim da nema pojedinaca zaista atnifašistički a time i antiustaški opredeljenih.

Međutim, ako gledamo današnji duh Sarajeva, on je daleko od antifašističkog. Dovoljno je npr. pogledati šta sve pišu i govore mediji iz Sarajeva o pojedinim narodima i državama, npr o Srbima, Srbiji i Republici Srpskoj, ili o Rusima i Rusiji itd.

Upotrebljavaju jezik mržnje a često ovim narodima i državama ljepe etikete fašizma, nacizma, šovinizma, genocidnosti itd. Sa druge strane besramno lažu o svojoj prošlosti i prisvajaju antifašizam koji je u BiH uglavnom srpski, a odbacuju ustašluk kojem su u većini služili.

Pored toga danas u Sarajevu postoje organizacije i grupe koje otvorene njeguju nasljeđe fašizma i ustašluka. Zato kažem, antifašizam danas ne stanuje u Sarajevu!