SRPSTVO U KOSOVU POLjU NA IZDISAJU

U Kosovu Polju više nema srpske porodice koja „jednom nogom nije u centralnoj Srbiji“, a ništa manje ima onih koji su poslije prodaje imovine, uglavnom zbog strepnje za živote djece, utočište pronašli u nekoj od zapadnih zemalja.

Priredio: Neđeljko ZEJAK

U opštini Kosovo Polje, po sistemu teritorijalne organizacije Srbije, od 15.000 Srba i Crnogoraca iz 1999. godine opstalo je oko 2.000, od kojih u urbanom dijelu žive svega 22.

Uz neprestane pritiske i ucjene, preostali Kosovopoljci dodatno su „pritjerani uz zid“ odlukom kosovskih vlasti da se Ugljare, do prije tri godine čisto srpsko selo i najbrojnije u opštini, pripoji opštini Gračanica.

Time je, upozoravaju mještani, „podvučena crta“ u planu Albanaca da Kosovo Polje očiste od Srba.

Preostali Srbi u Ugljaru i Bresju, poznatijim po bogatstvu srpskih domaćina, okupljaju se u kafani oslonjenoj na zid improvizovanog Doma zdravlja u centru Ugljara, koja je oko dva kilometra udaljena od centra Kosova Polja.

Okupe se i prebiraju uspomene i sjećanja na vrijeme kada su Srbi, u dvadesetak sela, od Ugljara sjeverno do Vučitrna, južno do Nerodimlja, a na zapadu do Glogovca i istoku do Podujeva, još početkom 20. vijeka činili 95 odsto stanovništva.

„Nećemo reći da smo nedostojni svojih predaka, ali i ta odrednica nam pripada“, gorko kaže Slobodan Andrejević.

On navodi da u Kosovu Polju više nema srpske porodice koja „jednom nogom nije u centralnoj Srbiji“, a da ništa manje ima onih koji su poslije prodaje imovine, uglavnom zbog strepnje po živote djece, utočište pronašli u nekoj od zapadnih zemalja.

„Mnogo je i onih koji su ostavili imovinu u selima Vrelo, Slatina, Nakarade, Dobri Dub, Kruševac, Pamazatin i još desetak sela oslonjenih na Goleš planinu. Ipak, ničija nije gorela do zore, pa neće trajati ni ovo zlo vreme koje nas je snašlo u poslednjih dvadeset godina“, vjeruje Andrejević.

Nebojša Đilas, potomak političara Milovana Đilasa, rodom iz Ariljače kod prištinskog aerodroma Slatina, došao je da „udahne vazduha, da se sit isplače dok gleda iz automobila groblje na kojem su mu preci sahranjeni“.

Kuću mu je u aprilu mjesecu 1999. godine sa zemljom sravnila američka raketa „tomahavk“, ali, srećom, niko od članova porodice nije stradao.

„Ostavio sam sve, ali ni metar nisam prodao i neću, jer verujem da ću se jednog dana ja ili neko moje unuče vratiti na dedovsku zemlju“, kaže on i ističe da je ogorčen na neke rođake koji se nisu uspjeli oduprijeti novcu albanskih biznismena i kriminalaca.

Srbi se prisjećaju da do kraja 2000. godine Albanci nisu smjeli proći putem Priština-Kosovo Polje-Peć jer su znali da ih na raskrsnici kod Ugljara, u neposrednoj blizini Ruske bolnice, čeka barikada – „živi zid“, kojim su se Kosovopoljci branili od mogućih napada sa padina ozloglašene Čičavice.

„Nažalost, prvi su imovinu prodali funkcioneri, koji i sada sede u foteljama u vladi i parlamentu, pa su na sigurno usred Beograda smestili svoje porodice, nastavljajući da nam sole pamet i uče nas kako da sačuvamo srpsko Kosovo Polje i zaštitimo srpske interese“, kažu mještani.

Srbi sa ovih prostora smatraju da Srbija izdvaja ogroman novac, koji ne stiže do njih, već se dijeli porodicama članova Privremenog organa kosovopoljske opštine ili ljudima koji odavno ne žive u Kosovu Polju.

Na Badnji dan Srbi će krenuti tradicionalno u šume nadomak Gračaničkog jezera, umjesto u svoje na Goleš planini, u sječu badnjaka, koje će naložiti na Badnje veče u porti Crkvi Svetog Nikole u urbanom dijelu Kosova Polja.

Izvor: SRNA