Serbian
Armenian
Croatian
Dutch
English
French
German
Greek
Hebrew
Hungarian
Italian
Norwegian
Polish
Russian
Slovenian
Spanish
Silovanje istine, kao pojavni oblik nastupa učesnika hrvatske UZP (udruženi zločinački poduhvat) kamarile, ipak daje rezultate, makar u nastupu beogradske politike „neutralnosti u regionu i šire“ (čitaj, aktivno nesuprostavljanje zločinu).
Još od 1867.godine, u austrijskom i ugarskom delu tadašnje Dvojne monarhije, imali su Srbi i Hrvati jednak tretman.
Uprkos agresivnosti RKC (Rimokatolička crkva) i HSP (Hrvatska stranka prava), bečki su gospodari ipak imali stav da se to slovensko stanovništvo nije deliko po naciji već po veroispovesti, i jeziku kojim govori.
Tako su tada i postojali Srbi-katolici u Dalmaciji i Primorju, sa Dubrovčanima kao draguljem u kruni.
Čak i u Velikom ratu, vodiće statističari tabelarne prikaze sa rubrikom zajedništva (Kroato-Srbi), u životu i smrti vojnika, iz južnoslovenskih pokrajina.
Tek će prva zajednička država uvesti u popisu nacionalnu odrednicu, koja je već uveliko zloupotrebljavana od sveštenstva RKC i prvaka HSS (Hrvatska seljačka stranka), koji svoje oslobodioce zlobno nazivaju okupatorima, jer nisu bili iste vere.
Nekadašnje bečko-peštanske sluge, brutalno prozivaju one Hrvate koji iskreno podržavaju Jugoslaviju kao zajednicu, u kojoj su dobili i opšte pravo glasa, uz sve ostale dobitke.
Čim `39.-e dobiše svoju Banovinu Hrvatsku, usledi talas otpuštanja Srba iz službe kao pojavni oblik već upućene tajne okružnice HSS, o postavljenju prema zajedničkoj državi Jugoslaviji.
Proglašenjem NDH i usvajanjem rasnih antisrpskih zakona, definisano je „srpsko pitanje“ i njegovo još jasnije konačno rešenje, u samostalnoj hrvatskoj državi.
Srpski antifašistički ustanak, prvi u porobljenoj Evropi, usporio je rešenje toga „srpskog pitanja“ u tadašnjoj NDH, prepustivši njegovo rešavanje kroatokomunistima kao „varijanti B“, hrvatskih domoljuba.
Skoro pet decenija, hrvatski komunisti, RKC i ustaška emigracija, igraju pokvarenu igru sa srpskim narodom u Hrvatskoj, uporno ga prevodeći u status „hrvatskog političkog naroda“!
Pritom je zakonski odrađeno, da se ne pokrene pitanje genocida nad Srbima, odigrana farsa sa suđenjem Artukoviću, jer su hrvatski građanski političari, emigranti u SAD, jasno istakli da je ratni zločinac i pod tom odrednicom je i isporučen, iako državljanin SAD!
Istovremeno je pokrenuta i priča o hrvatskom komunisti Hebrangu, dokazanom srbožderu, koji će organizovati nekoliko suđenja Srbima-komunistima tokom NOB, samo zato što su pisali o genocidu koji je počinila hrvatska fašistička država, a ne samo „ustaše-marsovci“!
Proba nazvana „hrvatsko proljeće“ ili „maspok“ („masovni pokret“) iz sedamdesetih godina prošlog veka, u kojoj evidentno nije uzela učešća RKC, zamajac antisrpstva još od prvog hrvatskog koncila 1900.godine, više je poslužila za čišćenje projugoslovenskih kadrova u državnoj upravi i naročito u federaciji (afera „ŽANKO“), pred donošenje ustava iz `74.godine kojim je najzad razgrađena država, za koju su Srbi izginuli dvared, u jednom veku!
Ipak, i u tom novom ustavu, Srbi u Hrvatskoj ostali su narod, doduše sa službenim hrvatskim jezikom, što ni bravar BROZ nije nikako „primećivao“, iako su brojni još hrabri pojedinci, ukazivali na to kršenje prava konstitutivnog naroda, i neželjene posledice!
Usledilo je zatim evidentno falsifikovanje istorije NOB, gde brojne krajinske brigade uz svoja ratna imena, dobiše i nepostojeće hrvatske predznake, kao da je dotada sakrivanu dokumentaciju o tome najzad dostavila ustaška emigracija, ili možda stiže iz arhive britanske SOE!
Bili su to jasni znaci namere, da se u budućnosti preispita osnov za državotvornost srpskog naroda u Hrvatskoj!
U BiH su još bili nejaki za tu igru, muslimani su upravo porasli za slovo, i prateći status naroda, pred planirani popis`71., u zajedničkoj državi.
Sve su ove aktivnosti koordinisane iz Matice Hrvatske, Društva književnika Hrvatske i Kaptola (žargonski naziv središta RKC u Hrvatskoj) sa tadašnjim čelnicima SKH, koji su se javno još zaklinjali u „bratstvo-jedinstvo kao zenicu oka svog“, kada bi o godišnjici ustanka morali ipak skoknuti do Srba, mesta gde je `41. počeo masovni ustanak protiv NDH.
Tada još nisu smeli da lažu o Sisku i hrabrim komunistima, koji su proglasili ustanak u obližnjoj šumi i vratili se potom u varoš, svojim snašama, uplašeni od susreta sa gnevnim Srbima i Vasiljem Gaćešom, koji za njih ni marili nisu, ali za borbu sa ustašama, jesu!
Posle višestranačkih izbora u maju `90., čim se preuze vlast, ponovi se sudbina Srba-činovni ka iz vremena Banovine Hrvatske, uslediše masovni otkazi i planski progoni!
Da im se ne ponove i rasni zakoni, Srbi održaše sabor u Srbu i rešiše, kao konstitutivni narod da na referendumu (po važećem zakonu!) odluče o zajedništvu sa Hrvatima!
Predstavnici srpskog naroda jasno definisaše, da oblik referenduma o zajedništvu, direktno ovisi o stavu Hrvata prema zajedničkoj državi.
Nisu Srbi branili Hrvatima da se izdvoje iz Jugoslavije, ali oni kao narod neće dozvoliti da i njih sobom povedu u novu nezavisnu, gde već pišu parole „ŽAP“ (živeo Ante Pavelić)!
Videći da se vrše pripreme za referendum, koji je simbolično zakazan za 19. avgust –PREOBRAŽENjE GOSPODNjE-, kao novi kvalitetni početak suživota dva naroda u zajedničkoj republici, rukovodstvo HDZ kao vladajuće stranke, na zatvorenoj sednici donosi odluku da silom oružja spreči demokratski oblik izjašnjavanja konstitutivnog naroda, jer ima ustavno pravo samoopredelenja i samootcepljenja!
Zato su 17.avgusta i poslali pripadnike specijalne jedinice MUP, da silom oduzmu oružje iz SUP-ova u opštinama koje su već formirale „Zajednicu opština Sjeverne Dalmacije i Like“, kao embrion samoorganizovanja srpskog naroda!
Na tu oružanu agresiju, bez zakonskog osnova za primenu sile, srpski narod je samoorganizova no odgovorio podizanjem barikada, bez nasilja prema pripadnicima MUP R HRVATSKE!
Da sakriju svoje javno ispoljeno nasilje, pokrenuta je lavina novinarskih laži o „srpskoj pobuni“, već unapred dogovoreni izveštači svetskih nezavisnih medija pohrliše u Krajinu, kao nekad na Divlji zapad, očekujući scene iz kaubojskih filmova i romana Karla Maja.
Indijance u liku Srba, lako su našli, Srbi su izveštače ZDF lako prepoznali kao zemljake Karla Maja, jer su nekada glumili kao statisti u seriji filmova po njegovim romanima. Filmovi su snimanim na Plitvicama i kanjonu Paklenice, gde su sada bile barikade.
Laganje o „srpskoj pobuni u Hrvatskoj“, preuzeće i istražitelji haaškog tribunala i aktivisti NVO u Srbiji, zajednički uporno tragajući za dokazima koji bi optužili tadašnju vlast u Srbiji da je organizator i inicijator te spontane reakcije naroda, koji nažalost ima gorko iskustvo „ostatka zaklanog naroda“, u hrvatskom genocidu počinjenom u NDH!
Posle „petooktobarskog demokratskog oslobođenja od tiranije“, usvojiće srpska politika i naročito pravosuđe termin o „srpskoj pobuni“, sledeći poslušnički diktat iz Brisela.
Čelnice raznih NVO i „dekontaminerke“ beogradske, odmah će za učesnike opravdanog otpora novohrvatskom oružanom teroru, rezervisati ime „srpski fašisti“, a potomci ustaša sa tradicijom fašista postaće hrvatski branitelji, domoljubi, bezgrešni ko „Cezareva žena“!
Farsa sa „srpskom pobunom“ traje već četvrt veka, i poprima sve nove i nove oblike, samo da se sakrije istina o nasilju nad konstitutivnim narodom, u zemlji koja je nekada bila njegova, ali je odlukom članova hrvatskog UZP nasilno oteta, a on silom prognan!
Sitnicu, da je u tom zločinu etničkog čišćenja aktivno učestovao i NATO i EU, u Beogradu poodavno niko ne pominje, jer put u „svetlu budućnost“ nema alternativu, i šta je pritom sitnica od ostatka zaklanog naroda?!
Narodna poslovica – „Ko hoće da zaboravi, taj hoće da mu se ponovi“! – nije još u Beogradu službeno verifikovana iz Brisela i Vašingtona, ali vreme teče, a helikopteri stižu!
(Fond strateške kulture)
Izvor: Naša sloboda
Vezane vijesti:
