Srbi podobni samo za komemoracije

Odbijanje potomaka ustaških žrtava da se povinuju reviziji istorije i mirno žive u društvu koje od žrtava pravi krvnike, a od krvnika žrtve, pitanje je zdravog razuma i pijeteta prema svim stradalim u nacističkoj NDH

Hrvatska je jedina država u Evropi u kojoj je zakonom dozvoljeno nositi slogane iz doba nacizma, odnosno Nezavisne Države Hrvatske /NDH/, pa je odbijanje srpske i jevrejske zajednice da učestvuju u državnoj komemoraciji u Jasenovcu normalno i očekivano.

Autentični ustaški pozdrav „Za dom spremni!“ praktično je ozvaničen u Hrvatskoj nakon odluke komisije koju je uspostavila hrvatska država da taj slogan može biti dio grba HOS-a – hrvatskih vojnih jedinica u crnim uniformama iz ratova devedesetih godina prošlog vijeka.

Obrazloženje prema kojem taj slogan jeste iz ustaškog doba, ali su ga nosili i borci za hrvatsku samostalnost, naprosto je cinično i pokazuje nemoć hrvatskih državnih organa da se suprotstave sve većem uplivu ustaške simbolike u društvu ili čak ukazuje na njihovo saučesništvo u tom poslu.

Niko ne može da zamisli u Njemačkoj danas bilo kakav slogan ili simbol iz Hitlerovog doba. Ne postoji razlog koji bi omogućio tako nešto ni u bilo kojoj drugoj zemlji, bila ona nekadašnja ratna saveznica Njemačke, poput NDH, ili njen protivnik.

„Zig hajl!“ – zvanični pozdrav nacističke Njemačke, koji je ekvivalent pozdravu „Za dom spremni!“ – nije moguć ni pod kojim uslovima ili obrazloženjem.

U Hrvatskoj, koja je prepuna ustaških stratišta, konclogora /čak i dječijih/ i jama u koje su bacani zvjerski ubijani Srbi, Jevreji, Romi… pozdrav „Za dom spremni!“ i djelimična dozvola njegove upotrebe svakodnevna je pojava.

Istorijski revizionizam, brutalno falsifikovanje biografije nacističke NDH, ismijavanje jasenovačkih žrtava i negiranje genocida nad Kozarčanima i Srbima uopšte u NDH, koje neki kvaziistoričari reklamiraju na državnoj televiziji ili javnim tribinama – dokaz su ustašizacije Hrvatske, koja ne jenjava.

Moralni šamari, poput austrijskih zakona kojima je zabranjena ustaška ikonografija ili misa na blajburškom polju zbog koketiranja hrvatskih crkvenih insitucija sa ustaškim nasljeđem – u Hrvatskoj se doživljavaju kao „nepravda“.

Uostalom, hrvatska država je dugogodišnji pokrovitelj blajburške komemoracije, koju godinama austrijski i neki drugi evropski mediji nazivaju najvećim neonacističkim skupom u poslijeratnoj Evropi.

Svakodnevno propagiranje ustaštva i neoustaški ispadi na društvenim mrežama, po školama i stadionima širom Hrvatske sve manje pobuđuju veću društvenu pažnju jer su postali – rutina.

Otuda je poziv premijera Andreja Plenkovića da jevrejska, srpska i romska zajednica ponovo uđu u zajedničku državnu delagaciju na komemoraciji u Jasenovcu više motivisan pokušajem da ublaži spoljnopolitičku štetu koju Hrvatska ima zbog ustašizacije nego potrebom za slogom ili praštanjem.

Odbijanje potomaka ustaških žrtava da se povinuju reviziji istorije i mirno žive u društvu koje od žrtava pravi krvnike, a od krvnika žrtve, pitanje je zdravog razuma i pijeteta prema svim ubijenim u nacističkoj NDH.

Hrvatska danas izgleda kao zemlja sa dva lica – jedno je okrenuto EU, „evropskim vrijednostima“ i retoričkom antifašizmu, a drugo namiguje državi poglavnika Ante Pavelića i njenim simbolima.

Kada je riječ o Srbima, činjenice su jasne i mogu se potkrijepiti i brojkama i svjedočenjima – ono što je Pavelić započeo zatiranjem srpskog stanovništva u NDH, Franjo Tuđman je dovršio „Bljeskom“ i „Olujom“.

Ukoliko premijer Andrej Plenković, kao i hrvatsko društvo uopšte, želi Srbe na komemoraciji u Jasenovcu, morao bi da isti interes za njih pokaže na cijelom području Hrvatske i ne samo povodom obilježavanja jasenovačkog proboja.

Otuda je odbijanje odlaska na zajedničku komemoraciju simbolična poruka Srba – ne žele biti ravnopravan dio hrvatskog društva samo u logoru i na komemoracijama, već svakodnevno.

Autor: NENAD TADIĆ

Izvir: SRNA