Savo Štrbac: Gospićka zona sumraka

U jesen 1991. u Gospiću su likvidirane najmanje 124 osobe srpske nacionalnosti. Likvidirani su uglavnom viđeniji Srbi (sudije, tužioci, direktori, novinari, policajci, penzioneri)

„Situacija u Gospiću je napeta. Gradom vlada strah. Svakim danom se pronalaze novi leševi. Neslužbeno se barata brojkom od oko 100-150 likvidiranih osoba, većinom Srba, ali i Hrvata“, navodi se u izveštaju Rikarda Pavelića, delatnika Ureda za zaštitu ustavnog poretka upućenog 20. decembra 1991. godine šefu tog ureda Josipu Manoliću.

Komisija za razmene zarobljenika koja je delovala pri Kninskom korpusu, čiji član sam i ja bio, potkraj 1991. godine sačinila je spisak od oko 130 osoba, uglavnom Srba, za koje se pretpostavljalo da su u jesen te godine nestali na području Gospića. Pošto je hrvatska strana negirala nestanke i likvidacije, dogovoreno je da predstavnici Posmatračke misije evropske zajednice (PMEZ) istraže sudbine osoba sa tog spiska.

U junu 1992. dobili smo izveštaj PMEZ u kojem se navode imena četvoro „ljudi koje smo lično posetili i koji su u dobroj fizičkoj kondiciji“ kao i imena devetoro „ljudi za koje im je rečeno da su živi i da žive van gospićkog područja“.

Međutim, imena pomenuta u tom izveštaju i danas se nalaze na spisku likvidiranih ili nestalih u jesen 1991. u Gospiću. Do danas je ostalo nerazjašnjeno ko se timu PMEZ predstavio u ime već tada ubijenih „koje su lično posetili“ i ko im je dao lažne podatke o „živima van Gospića“.

„Gospićem, koji je u početku rata bio, ali je i danas dobrim delom ostao zona sumraka, harali su eskadroni smrti. Ubijali su civile: Hrvate i Srbe, sve one koji im nisu hteli biti podložni, sve one koji su im se suprotstavljali, ne želeći sudelovati u njihovom orgijanju koje nema veze sa domoljubljem i obranom svetog ognjišta“, javno je po završetku rata govorio Milan Levar, pripadnik hrvatske vojske i haški svedok, koji je i sam, u septembru 2001, likvidiran u Gospiću od „nepoznatih počinioca“.

Te jeseni, prema podacima „Veritasa“, u Gospiću je likvidirano najmanje 124 lica srpske nacionalnosti, od čega skoro polovina 17. i 18. oktobra. Među likvidiranima su 38 žena i deset bračnih parova i četiri para po jednog roditelja i deteta. Likvidirani su uglavnom viđeniji Srbi (sudije, tužioci, direktori, novinari, policajci, penzioneri) koji su bili lojalni novouspostavljenom hrvatskom „demokratskom“ režimu. Do sada su pronađeni i sahranjeni posmrtni ostaci 50 likvidiranih, dok se za ostalima još traga.

Županijski sud u Rijeci, pred kojim je vođen ovaj postupak, u martu 2003, objavljuje prvostepenu presudu (koju će kasnije potvrditi i Vrhovni sud RH), kojom proglašava krivima: Tihomira Oreškovića, tadašnjeg sekretara Operativnog štaba u Gospiću i Mirka Norca, tadašnjeg komandanta 118. brigade HV, što su u vremenskom periodu od 14-18. oktobra 1991. naredili pripadnicima Hrvatske vojske i Vojne policije da bezrazložno uhapse najmanje 50 civila hrvatske i srpske nacionalnosti, koje je, po njihovom naređenju, Stjepan Grandić, komadant Druge bojne, zatočio u kasarni Perušić; što su zatim 17. oktobra iste godine u večernjim satima u prostorijama tzv. Operativnog štaba u Gospiću Mirko Norac i Tihomir Orešković prisutnima naredili da moraju izvršiti likvidaciju jednog broja pohapšenih civila koji su iz kasarne Perušić doveženi na lokalitet Pazarište i koje su (najmanje njih 10) pucanjem iz oružja usmrtili svi prisutni na sastanku, s tim da je Norac prvi usmrtio jednu žensku osobu; što je 18. oktobra 1991. godine u jutarnjim satima Stjepan Grandić, postupajući po prethodnom dogovoru sa Oreškovićem i Norcem, ostale zatočenike iz kasarne Perušić (najmanje njih 39-40) dovezao na lokalitet Lipova Glavica, gde ih je zajedno sa pripadnicima HV, od kojih su neki bili maskirani, iz vatrenog oružja usmrtio, a zatim jedan broj ubijenih (10-11) zakopao na smetlište Razbojište, a još jedan broj ubijenih (najmanje 5) odvezao kamionom u nepoznatom pravcu, dok su ostali leševi (24) poliveni benzinom i zapaljeni, koje su u takvom stanju i pronašli pripadnici JNA u decembru iste godine, od kojih su do sada 22 identifikovana.

Za sva ta (ne)dela Orešković je osuđen na 15, Norac na 12 i Grandić na 10 godina zatvora i sva trojica su odavno na slobodi.

„Za Gospić je bila naredba ‘etnički očisti“‘… Ponavljam, iz Vrhovništva je bila naredba da se smanji postotak Srba u Gospiću“, govorio je po završetku rata hrvatski vojnik Miro Bajramović, pripadnik ozloglašene Merčepove grupe „Jesenje kiše“ u svojim mnogobrojnim intervjuima.

I očistili su ga. U gradu Gospiću je, prema popisu stanovnoštva iz 1991, živelo 9.025 žitelja, među kojima je bilo 36 odsto Srba i tri procenta Jugoslovena. Na popisu iz 2001. godine, u tom gradu je bilo 12.745 žitelja, među kojima je nešto manje od pet odsto Srba,a Jugoslovena i nije bilo.

Savo Štrbac, Dokumentaciono-informacioni centar „Veritas“

Izvor: NOVOSTI

Vezane vijesti:

Prošlo 25 godina od ubistva gospićkih Srba

Na spisku nestalih još 1.846 Srba

Prokletstvo bojovnika Duška